.............................................................
Κατάξερη και ξέπνοη
ξαπλώθηκ᾿ η καρδιά μου
στην άμμο την κρουστή·
μόνη σκιά, η μνήμη-κάκτος,
ενώ εντείνεται οδυνηρά
ως το τέλος τής ζωτικής ίνας
η δίψα τού πάθους.
Ω, εσύ, π᾿ αντικατοπτρίζεις
τ᾿ ανεξήγητα θαύματα,
σχήμα ανδρικό κι ανύπαρχτο
που πλάθεται στον ήλιο,
έλα στα άνυδρα όνειρά μου
με τις οάσεις μάτια σου
επάνω μου στραμμένα!
Κι όπως θα σκάει ανοιχτό
τ᾿ απότιστό μου δέρμα
ζαρκάδια θα πετάγονται τα χέρια σου,
ζαρκάδια κρυμμένα
τα τροπικά σου χάδια
κάτω απ᾿ τα ελαιώδη φύλλα
τής γοητείας σου.
Α, ναι, η μοίρα μου
καθόλου δε θ᾿ αλλάξει
με την υγρή σου παρουσία·
προσωρινά μόνο θα λευτερωθούν
οι πόροι απ᾿ τον κουρνιαχτό,
προσωρινά μόνο θ᾿ ανοίξουν
τα φράγματα των ποταμών
κι όπως προκατακλυσμιαία
θα σε θέλω πάλι,
θ᾿ αρδεύομαι ως να πνιγώ
στη βρύση σου από κάτω.
Η σατανική σου ευλογία
θ᾿ αλλοιώσει ολόκληρο
το ερημικό μου πρόσωπο
κι εγώ καταχθόνια
θα θυσιάζω στα κριάρια
για τα χείλια σου, τα δόντια σου,
τη γλώσσα που κομμένη
θα την κρατώ σφιχτά,
ως θα βουλιάξω αργά αργά
μες στη ρουφήχτρα σου
που ᾿ναι στρωμένη βάγια.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ (1939 - 2020)
Εικαστικό: Denis Sarazhin
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου