"ΣΥΡΙΖΑ / Οι εκκλήσεις, οι εγκλήσεις και το απόλυτο κενό" έγραψε ο Σπύρος Γεωργάτος (tvxs.gr, 21.10.2023)

 ..............................................................

ΣΥΡΙΖΑ / Οι εκκλήσεις, οι εγκλήσεις και το απόλυτο κενό

έγραψε ο Σπύρος Γεωργάτος (tvxs.gr, 21.10.2023)

Ωραία. Ο Στέφανος Κασσελάκης θεωρεί το Κεφάλαιο εργαλείο για τη μείωση των ανισοτήτων και προφανώς αγνοεί ότι πρόκειται για κοινωνική σχέση που χαρακτηρίζει τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής.

Μια στιγμή όμως. Αυτοί που έχουν εμπεδώσει τα βασικά του «Das Kapital» κι εκείνοι που ξέρουν ότι οι αξίες είναι σχέσεις σε τι ακριβώς διαφοροποιούνται από τον νυν και τον τέως πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο της εφαρμοσμένης πολιτικής; Σοβαρά τώρα, για τα stock options γίνεται όλη η φασαρία; Μήπως το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκροτήθηκε προ Κασσελάκη, ήταν το σχέδιο μετάβασης στον σοσιαλισμό και δεν το είχαμε καταλάβει;

Έλεος. Στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, οι υπερβολές και τα unfair κάθε είδους περισσεύουν. Και το λέω αυτό, διότι η πορεία προς το «Δημοκρατικό Κόμμα», που με αφοπλιστική ειλικρίνεια (και ίσως αφέλεια) περιγράφει τώρα ο Κασσελάκης, ήταν ακριβώς το σενάριο που προωθούσε συλλογικά και όλη μαζί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τότε που άρχισε η συζήτηση περί «εκλογών που κερδίζονται στο Κέντρο» και περί «προοδευτικής διακυβέρνησης». Σαφείς και ξεκάθαρες ενστάσεις σε αυτή την προοπτική (μαζί με την ιστορική τους τεκμηρίωση) διατυπώθηκαν μόνο από συγκεκριμένα στελέχη, που δεν συμμετείχαν στα όργανα και μετριόνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τώρα, φτάσαμε στο σημείο να κατακεραυνώνουν τον Κασσελάκη και τα ορφανά του Σημίτη!

Ας το ξανασκεφτούμε. Αν δεν γινόταν σιγά-σιγά «Δημοκρατικό Κόμμα» ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα συγκυβερνούσε με το ΠΑΣΟΚ; Θα περνούσε απέναντι χωρίς να βραχεί ή μήπως θα εφάρμοζε … κρυφά ένα πρόγραμμα ανατροπής του κοινωνικού συστήματος; Ας σοβαρευτούμε λίγο. Υπάρχουν και αξιοπρεπέστεροι τρόποι για να υπερασπιστεί κανείς τη θέση και τις θέσεις του, αρχίζοντας με την αυτοκριτική του.

Πριν μερικές μέρες έλαβα ένα μήνυμα από καλό μου φίλο, που βρίσκεται κι αυτός στις γραμμές της Αριστεράς από τα δεκαοχτώ του. Με προέτρεπε να πω από αυτές τις στήλες δυο λόγια για την κοινωνική ευθύνη που έχει το πολιτικό προσωπικό του ΣΥΡΙΖΑ και για την ανάγκη να υπάρξει μια κάποια καταλλαγή. Μεταφέρω την έκκλησή του, χωρίς να τρέφω φρούδες ελπίδες. Κατά τη γνώμη μου, ο καυγάς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πολιτική βάση. Αλλού ήταν και αλλού είναι το θέμα. Κι αυτό το γνωρίζουν πλέον οι πάντες, όχι μονάχα οι μυημένοι.

Αν οι εκκλήσεις δεν αρκούν, μήπως υπάρχει μια αντικειμενική συνθήκη, μια κατάσταση, ένα σύνολο όρων που θα μπορούσαν να εγκαλέσουν το πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς και τρόπον τινά να το αναγκάσουν να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων; Όπως μιλάμε, το Εθνικό Σύστημα Υγείας αποικοδομείται και μεγάλα νοσηλευτικά Ιδρύματα έχουν σταματήσει να λειτουργούν ή λειτουργούν σαν Νοσοκομεία εκστρατείας. Το ίδιο ισχύει και για το Δημόσιο Σύστημα Παιδείας, που σύντομα δεν θα υπάρχει όπως το ξέραμε. Οι τιμές στα τρόφιμα είναι στα ύψη κι η διεθνής κατάσταση πιο ρευστή και πιο απειλητική από ποτέ. Αν όλα αυτά δεν αρκούν για να έρθει η Αριστερά στα σύγκαλά της, τότε τι πρέπει να συμβεί; Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως είπε η άλλη;

Δυστυχώς, τα μηνύματα που εκπέμπει η κοινωνία και η αντικειμενική πραγματικότητα δεν έχουν αποδέκτες στην ελληνική Αριστερά. Ματαιοπονούν όσοι πιστεύουν ότι με φραστικούς λεονταρισμούς ή ωραία (αλλά ανούσια) λόγια θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου. Στο Ίδρυμα που υπηρετώ, με τη λήξη των προγραμμάτων ερευνητικής χρηματοδότησης, αναμένεται να φύγουν πάνω από 300 νέοι επιστήμονες. Συνάδελφος που γνωρίζει περισσότερα με πληροφόρησε μάλιστα ότι ο πραγματικός αριθμός ίσως να είναι κοντά στους 800. Πως μιλάς λοιπόν σ’ αυτά τα παιδιά, τώρα, άμεσα; Και πως τους πείθεις ότι αυτά που λες τα εννοείς και θα τα επιτύχεις;

Το έχω ξαναγράψει, αλλά θεωρώ χρήσιμο να το επαναλάβω με περισσότερη σαφήνεια: υπάρχει μια ηθική περιβάλλουσα, που ανέκαθεν έδινε σχήμα και μορφή στις πολιτικές της Αριστεράς. Αριστερά χωρίς πίστη στο συλλογικό, ταπεινοφροσύνη, ανιδιοτέλεια και πραγματικό νοιάξιμο για τους άλλους δεν υπάρχει. Κανέναν δεν συγκινούν οι καυγάδες για τα οφίτσια και τα παιχνίδια εξουσίας.

Θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα;

Φοβάμαι ότι μετά από τόσα χρόνια πρέπει να βγάλουμε τώρα ορισμένα οδυνηρά συμπεράσματα. Το Σύστημα έχει δηλητηριάσει τις ανθρώπινες σχέσεις σε τέτοιο βαθμό, που η συγκρότηση αριστερών των κομμάτων διαρκώς σκοντάφτει στα ίδια και τα ίδια: ναρκισσισμός, αλαζονεία, αριβισμός, ενσωμάτωση, μετατροπή στο αντίθετό τους. Συνέβη στην Ιταλία, συνέβη στη Γαλλία, συνέβη στη Γερμανία, συνέβη σε όλη την Ευρώπη και σε όλον σχεδόν τον κόσμο. Γιατί δεν θα συμβεί και στην Ελλάδα;

Ίσως θα πρέπει να ξαναπιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή.