...............................................................
Διονύσης Καψάλης (γ.1952)
ΙΚΕΣΙΑ
Το φῶς τῆς μέρας φεύγει, κι ὁλοένα
πιο δύσκολα, καθώς περνοῦν τα χρόνια,
δέχεσαι τον ἀποχαιρετισμό του·
κάτι σαν θλίψη κάθεται τα βράδια
στις παρυφές, στις ἄκρες γύρω γύρω,
ὅπως θαμπώνει ἕνα παλιός καθρέφτης,
κι ὅπως στους αὐτοκόλλητους φακέλους
που μένουν ἀνοιγμένοι στο τραπέζι
κολλάει ἡ σκόνη κι ἀπό μέσα ἐξέχει
ἕνας ἀπλήρωτος λογαριασμός.
Κρατῶ στα δάχτυλά μου τον ἀέρα
μιᾶς δακρυσμένης μουσικῆς, κι ἀκούω
το θρῆνο της πῶς φτάνει ἀπό μακριὰ
καὶ σβήνει σε βουβή χειρονομία·
ὅλο και πιο ἀνάγλυφες οἱ φλέβες
γράφουν ἀνάστροφα το ἄγγιγμα
τῆς ἀδειανῆς παλάμης με την ἄλλη.
Ἡ νύχτα ἀνοίγεται στην ἱκεσία.
Διονύσης Καψάλης, Ο ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου