..............................................................
Κωνσταντίνος Μπούρας: ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ: ΤΑ ΝΕΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΩΤΙΚΑ, σε …παράταση στο ποιοτικό και ποιητικό (κατά τα άλλα) θέατρο ΣΦΕΝΔΟΝΗ.
έγραψε ο Κωνσταντινος Μπούρας (https://www.periou.gr, 17 Δεκεμβρίου 2022)
Δεν ήταν τελείως χάλια το κακόγουστο, ασεβέστατο, προκλητικότατο, ανοητότατο αυτό θέαμα. Μπορώ να το δω – ως ανεκτικός θεατράνθρωπος και δάσκαλος κριτικής – ακόμα και σαν παρωδία του βλαχομπαρόκ kitsch Neanderthal macho αρσενικού. Είχε ενδιαφέροντα λαϊκά στοιχεία από αρχαίες γονιμολατρικές τελετές. Ήταν όμως επιτηδευμένα αντιαισθητικό.
Σε καρναβαλικά συμφραζόμενα θα ήταν μια χαρά.
ΣΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΗΚΜΑΣΜΕΝΩΝ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΩΝ ΜΠΟΥΛΟΥΚΙΩΝ ΠΟΥ ΑΠΑΡΤΙΖΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥΣ (σαν κωφάλαλους) ΠΑΝΤΟΜΙΜΟΥΣ, ΜΙΜΟΥΣ, ΜΙΜΑΔΕΣ, jogulatores (ζογκλέρ)… και άλλα ευανθή, που διέσωσαν όμως άθελά τους αρχαίους, πανάρχαιους εκφραστικούς κώδικες. Η σωματικότητα δεν είναι ρυπαρή όταν «ευλαβής» και σεβαστική είναι.
Εν πάση περιπτώσει όμως, ας θυμηθούμε την παροιμία με την μυλωνού και την …καλλιγραφία.
Ως κοινωνικό σχόλιο για την εξάπλωση τού εμπορευματοποιημένου κιτς, επίσης θα το έλεγα ανεκτό.
Όμως τόση βία, οπτική και ηχητική, προσβάλλει το αισθητήριο τού επαρκούς κοινού και λειτουργεί ως «βρίζοντας/βιάζοντας/προσβάλλοντας/υποτιμώντας τον/την/το θεατή».
Αυτό όμως θα πρέπει να είσαι πολύ αποστασιοποιημένος, ανεκτικός, ψυχρός ή αδιάφορος για να το αντέξεις.
Εκπληκτικές παντομίμες, καταπληκτικά tableaux–vivants σε περιβάλλον κόμικς.
Αναρχικός αναστεναγμός απέναντι σε κάθε περιορισμό, ακόμα κι απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του.
Αν προτάξουμε την ομαδική ψυχοθεραπευτική λειτουργικότητα τής θεατρικής πράξης εν γένει – από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα – θα μπορούσαμε να δούμε όλη αυτή την τερατωδία ως έναν τεράστιο παραμορφωτικό καθρέφτη μέσα στον οποίο αντικατοπτρίζονται οι όποιες παθογένειες της ελληνικής (και όχι μόνον) κοινωνίας.
Ο θεατής δεν μπορεί να δηλώσει «προδομένος» ή «απογοητευμένος», γιατί ήδη από την αφίσα και τα Δελτία Τύπου φαίνονται σαφώς και πεντακάθαρες οι προθέσεις (και οι προτάσεις) μιας δημιουργού που θα μείνει στην ιστορία τού νεοελληνικού θεάτρου για την τόλμη της, αλλά όχι και για την δραματουργική της δεινότητα. Είναι τόσο αποδομημένο, τόσο ξεχειλωμένο αυτό το διαρκώς επαναλαμβανόμενο τέχνασμα που χάνει τη νοστιμιά του.
Το στοιχείο της εκπλήξεως λειτουργεί σε καθαρά βιοενεργειακό/φωνητικό/αναπνευστικό επίπεδο.
Από αυτή την άποψη, είναι πεδίον ευεπίφορον δια έρευναν προς εξαγωγήν ωφελίμων συμπερασμάτων στην αέναη διαδικασία καλλιτεχνικής διαμορφώσεως τού παρόντος και μέλλοντος κόσμου (με την έννοια τού κοσμήματος).
ΑΥΤΟ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ-ΚΑΡΦΙΑ ΟΜΩΣ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΠΟΥ «ΠΑΙΖΟΥΝ» ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΑΥΛΗ, ΕΝΟΣΩ ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΡΙΕΣ/ΥΠΗΡΕΤΕΣ/ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΦΟΡΤΙΣΜΕΝΟΙ ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ.
Το αν η «μέση τάξη» τείνει προς εξαφάνισιν κι αν αυτό το θέαμα είναι – υποτίθεται – μια διαμαρτυρία, φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα στην συναισθηματική/νοητική οντότητα τού/τής θεατή.
Εν κατακλείδι, να πάτε να το δείτε, αλλά αφού υπογράψετε και απευθύνετε στον εαυτό σας υπεύθυνη δήλωση περί γνώσεως των συνεπειών της κακογουστιάς στην υγεία τού ανθρώπου.
Τώρα, εάν και κατά πόσον αυτός ο καθρέφτης λειτουργεί ομοιοπαθητικά, τότε μπορεί και να της αναγνωρίσουμε τής σκηνοθέτιδος/ηθοποιού το πλεονέκτημα τής δραματοθεραπεύτριας. Άγνωστοι αι βουλαί τού «θεού» αυτής της ψυχο-νευρο-επιστήμης. Αφού οι άλλοι, οι «κανονικοί» θεοί μάς τελειώσανε, ας πορευτούμε στο Κενό που αφήσανε, όπως-όπως…
ΔΥΟ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ: το Κενό και το Τίποτα (εξ ου και το μαρτύριο τού εγκλεισμού σε «λευκά κελιά», ή το μαρτύριο τής μονοτόνως πιπτούσης σταγόνας)…
Είμαστε άξιοι τής τύχης μας ως Ανθρωπότητα, εάν η καρναβαλική περίοδος διαρκέσει όλο το έτος (ημερολογιακό, ηλιακό, αλλά και γαλαξιακό)…
Τότε, ναι, όντως, η Κόλαση θα είναι εδώ. Και το Χάος θα μας τσουρουφλίζει με τις ηφαιστειακές φλόγες του. Ελπίζω πως όχι. Είναι τόσο όμορφη η Φύση αυτού του πλανήτη, αντίθετα από τις μαδημένες κοτούλες τής παράστασης (και της αφίσας).
Και ο νοών α-νοήτω!!!
Μετά Λόγου από-Γνώσεως,
Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου