...............................................................
Μίνως Ζώτος (1905 - 1932)
Τον πρωτοδιάβασα στην Ανθολογία του Περάνθη. Με συγκίνησε κυρίως η ζωή του, η αρρώστια, το τέλος του. Ο Μίνως Ζώτος (1905/17-12-1932) ήταν ποιητής. Τοποθετείται στους νεότερους εκπροσώπους της μεσοπολεμικής ποίησης, επηρεασμένος από τα ρεύματα του νεορομαντισμού και του νεοσυμβολισμού αλλά και το έργο των Μιλτιάδη Μαλακάση και Κώστα Καρυωτάκη. Στα έργα του χρησιμοποιεί κυρίως λυρική και ρομαντική γραφή. Υπήρξε έρωτας της Μαρίας Πολυδούρη. Προσβεβλημένος από φυματίωση, έζησε πολύ καιρό απομονωμένος σε μια καλύβα.
Το ποίημα του «Περιδέραιο»:
«Ν’ αποξεχνιέμαι/ κι ώρες να σε κυττάζω εκστατικός∙/ σε μύρο, σε αύρα, σε όνειρο, σε φως/να πνέω,και να διαλυέμαι./ Να μην ταράσσει/ καθώς θα μπαίνω στο είναι σου ελαφρός/ την αίσθησή μου, ουδ’ όσο φύλλων θρός/ τα ησυχασμένα δάση…/ Ω! έσφιξαν τώρα/ οι μέρες∙ οι ώρες στένεψαν πολύ∙/ η ωραία στιγμή περίτρομο πουλί/που καρτερεί τη μπόρα./ Πού να’χουν λείψει/ ο Μάης, η αυγή, τα λούλουδα, οι αγροί;/ πώς έτσι σκυθρωπάζουν οι ουρανοί/και ζόφο στάζουν τα ύψη;/ Σ’ εμέ βαρύνει/ σωρός αθλίων ρακών το παρελθόν∙/ μα έχω έναν κόσμο εντός μου λουλουδιών/ που απεριποίητος φθίνει./ Έχω ένα δέος/ δεν θέλω τ’ άνθη αυτά να μαραθούν∙/ χίλιους νεκρούς οι πόθοι μου αν πενθούν,/ αχ! είμαι ακόμη νέος./ Δέξου με μύρο,/ καλή μου, δέξου με όνειρο γλυκύ∙/ ξεγέλασε τη μοίρα την κακή/ και το λυγμό το στείρο./ Στην έκσταση άσε/ σαν έξω απ’ τη ζωή τάχα να πλες,/να’ναι σαν ψέμα, μήτε πια να κλαις/και μήτε να θυμάσαι…/ Μαζί να πλέμε/ κι εγώ να σε κυττάζω εκστατικός∙/ σε μύρο, σε αύρα, σε όνειρο, σε φως/να πνέω και να διαλύεμαι…».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου