"Η διαχείριση της πολιτικής μιζέριας" γράφει ο Γιάννης Παντελάκης (www.lifo.gr, 21.3.2024)

 ...............................................................

Η διαχείριση της πολιτικής μιζέριας

Δυο κόμματα που βρέθηκαν στην εξουσία και θεωρητικά αυτοπροτείνονται ως μια εναλλακτική πρόταση το μόνο που διεκδικούν είναι να κερδίσουν τη δεύτερη θέση.

γράφει ο Γιάννης Παντελάκης (www.lifo.gr, 21.3.2024)

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ τους τελευταίους πολλούς μήνες με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ περιγράφεται ως διαχείριση μιας μιζέριας. Γιατί για μιζέρια πρόκειται όταν δυο κόμματα που βρέθηκαν στην εξουσία της χώρας και θεωρητικά αυτοπροτείνονται ως μια εναλλακτική πρόταση για να κυβερνήσουν πάλι το μόνο που διεκδικούν από τις δημοσκοπήσεις αλλά και τις επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογές είναι να κερδίσουν τη δεύτερη θέση χωρίς, να εστιάζουν στο μεγάλο τους πρόβλημα που είναι η απόσταση από τη Νέα Δημοκρατία, η οποία κινείται μεταξύ δεκαπέντε και είκοσι μονάδων. Ο ανταγωνισμός των δύο περιορίζεται στη μεταξύ τους πρωτιά, μοιάζει με το κοινότοπο που λέγεται και τους θέλει να βλέπουν τη μικρή εικόνα και να χάνουν τη μεγάλη, να βλέπουν το δέντρο και να χάνουν το δάσος. Οι φιλοδοξίες τους είναι εξαιρετικά περιορισμένες.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση έχουν κάθε λόγο να είναι ικανοποιημένοι από αυτήν τη σχεδόν παγιωμένη εδώ και πέντε χρόνια κατάσταση, εξακολουθούν να κυριαρχούν στην πολιτική ζωή, να συμπεριφέρονται αλαζονικά και με πολλές σκιές στη διαχείριση των κοινών, αλλά παράλληλα να είναι απόλυτα ήσυχοι και σχεδόν αμέριμνοι γιατί παίζουν μόνοι τους, χωρίς αντίπαλο που θα τους απειλήσει με ικανοποιητικό και επαρκή τρόπο. Περισσότερο ανησυχούν για τις διαρροές από τη δεξαμενή ψηφοφόρων προς τα δεξιά, ενισχύοντας κυρίως τον Βελόπουλο, παρά για οτιδήποτε άλλο.

ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να μην αποτελούν ελκυστικές επιλογές για πολλούς, οι οποίοι την ώρα της κάλπης δεν θα έχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις.

Μια σειρά από μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα (τηλεφωνικές υποκλοπές, διαχείριση της τραγωδίας στα Τέμπη, διαρροή προσωπικών δεδομένων ομογενών ψηφοφόρων, παρεμβάσεις σε δικαιοσύνη και μέσα ενημέρωσης κ.ο.κ.) που έχουν συμβεί στα χρόνια της διακυβέρνησης της ΝΔ μένουν σε μεγάλο βαθμό ανεξέλεγκτα όχι μόνο επειδή η κυβέρνηση έχει μεγεθύνει την επιρροή της στα μέσα ενημέρωσης αλλά και γιατί κανένα κόμμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης δεν έχει τη δυνατότητα να αποκαλύψει, να ασκήσει πίεση, να παρουσιάσει πειστική εναλλακτική πρόταση. Από πολλά θέματα που επιδεινώνουν την ζωή των πολιτών (ακρίβεια, υποβάθμιση παροχών υγείας και δημόσιας εκπαίδευσης κ.ά.) απουσιάζει μια ολοκληρωμένη πρόταση, ένα σχέδιο που τουλάχιστον θα αναγκάσει την κυβέρνηση να αναδιπλωθεί μπροστά στον φόβο της κάλπης.

Αυτό που καταγράφεται από τις δημοσκοπήσεις τον τελευταίο καιρό είναι ότι η υπεροχή του ΠΑΣΟΚ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ που υπήρχε τους περασμένους μήνες υποχωρεί, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κερδίζει έδαφος και να παίρνει τη δεύτερη θέση, και πάλι με ελάχιστη διαφορά. Τα ποσοστά και των δυο όμως απέχουν θεαματικά από αυτά της Νέας Δημοκρατίας και απλά το πρόβλημα παραμένει, χωρίς να φαίνεται να κλονίζεται έστω κατά τι η κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος.

Είναι θέμα χρόνου η κυβέρνηση να ακολουθήσει την τύχη που έχουν όλες οι προηγούμενες, να πάψει να έχει τη στήριξη ή την ανοχή πολλών ψηφοφόρων για τους οποίους κάποτε αποτέλεσε μια επιλογή. Ειδικά όσοι την ανέχονται (ένα μείγμα ανθρώπων που δεν ανήκουν στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της δεξιάς, είναι κεντρογενείς, άλλοτε ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ ή και της αριστεράς ακόμα) δείχνουν ότι η υπομονή τους εξαντλείται. Όμως είναι να αναρωτιέται κανείς προς τα πού θα κατευθυνθούν όλοι αυτοί οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι που έδωσαν στις τρεις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις την αυτοδυναμία στη ΝΔ. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθούν να μην αποτελούν ελκυστικές επιλογές για πολλούς, οι οποίοι την ώρα της κάλπης δεν θα έχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις.

Πολλοί εντοπίζουν το πρόβλημα στα πρόσωπα τα οποία ηγούνται των πολιτικών σχηματισμών· σε έναν βαθμό αυτό συμβαίνει, τα πρόσωπα άλλωστε συμβολίζουν πολλά. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανές ότι ο μεταπολιτικός Κασσελάκης, που στερείται πολιτικής συγκρότησης και αριστερής κουλτούρας, αδυνατεί να παίξει τον ρόλο για τον οποίο τον ψήφισαν πολλοί. Αλλά και ο Ανδρουλάκης είναι φανερό ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής: έχει έναν ξύλινο, σχεδόν βαρετό λόγο, από τον οποίο δεν απουσιάζουν οι παλινωδίες, που αποτρέπει τους δυνάμει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ να στραφούν σε αυτό.

Η ανημποριά των δύο να μετατραπούν σε έναν ελκυστικό πόλο εξουσίας δημιουργεί πολλούς κινδύνους για το πολιτικό σύστημα. Πολίτες απογοητευμένοι από τη σημερινή διακυβέρνηση έχουν πολλές πιθανότητες να στραφούν προς τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας πολιτικά μορφώματα και αυτό ήδη είναι εμφανές με βάσει τις δημοσκοπήσεις. Ένα άλλο κομμάτι ψηφοφόρων, μπροστά στο αδιέξοδο επιλογής, ενδέχεται να στραφούν προς την αποχή, σημειώνοντας νέο ρεκόρ στις εκλογές του Ιουνίου, κα τότε το αδιέξοδο των δύο κομμάτων θα μετατραπεί σε αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος και τελικά σε αδιέξοδο της χώρας.