"ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ" από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 26.3.2024)

 .............................................................

ΩΔΗ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ

από τον ποιητή, συγγραφέα και φίλο στο fb Πάνο Σταθόγιαννη (facebook, 26.3.2024)

Ωραία ψέματα που έλεγα, όταν ζητούσα χάδι από τις άλλες κι όχι από σένανε. Και το ’βρισκα στα θέατρα που έστηνα, πανούργος. Ανέβαιναν οι άλλες στη σκηνή για να σε μιμηθούν. Με όπιο να ναρκώσουνε τη μνήμη, που σ’ έβγαζε μπροστά. Σ’ έστηνε εκεί, στα πρώτα τα καθίσματα – μέτρο, ζύγι, πεπρωμένο μου.

Α, τι γλυκές εκείνες οι άλλες, οι για χάδι πρόθυμες. Τι ευλογία η παρουσία τους. Τι υπόσχεση ότι ο έρωτας είναι απλώς ζήτημα χρόνου. Πάει κι έρχεται, κρατώντας στα χεράκια του καλάμι. Λιγνεύει, με μαντίλι βρώμικο. Κάποτε χάνεται στην ξενιτιά. Κι αν κάτι μένει απαρασάλευτο, αυτό είναι η λήθη. Με λίγο σώμα κι αίμα στο δισκοπότηρo.

Ποσό πολύ το προσπαθούσαν, οι καλές μου. Στρογγυλά ενώτια διέσχιζαν βοστρύχους, καθώς έσκυβαν το κεφάλι λοξοκοιτάζοντας. Έλαμπε κόκκινο κραγιόν, άστραφταν άσπρα δόντια. Βόλτες μετά, στο ξάγναντο, με σάρκα ακόμα σαλιωμένη.

Μπορεί να χόρταινε η λάμια των κυττάρων, μπορεί να αποκοιμιόταν, όμως συχνά έμενε άυπνη η ψυχή. Σ’ ένα δρακόσπιτο, ψηλά, και γύρω, σαν γκρεμός, η νύχτα. Έσκυβε από το φτενό παράθυρο κι έψαχνε εσένανε η ψυχή μου. Αν έρχεσαι. Αν φεύγεις. Αν, επιτέλους, σπάσει το κανάτι σου στη βρύση και μου φανερωθεί, εκ θεού, τι είσαι. Γιατί δεν είσαι ο φόβος που ζητάει να γειωθεί, να γίνει έλλογος, να βγάλει κέρατα. Ούτε, ασφαλώς, ο αρχάγγελος με τη ρομφαία που τετραγωνίζει.

Τέτοια αινίγματα με παίδευαν και σ’ αγαπούσα ολομόναχος.

Και γύρω μου γυναίκες κάμποσες, μητέρες κι αδελφούλες. Γιατί κι εκεί, και στο κελάκι απ’ όπου έσκυβε η ψυχή, ανέβαιναν οι πιο καλές από τις άλλες.

Σε μια γωνίτσα κάθονταν, τσιγκλούσανε τη θράκα στο μαγκάλι. Τώρα τα ψέματα δεν τα ’λεγε κανείς. Όταν βαριαναστέναζα, με κλαίγανε βουβά, με ξεματιάζαν. Εσένανε περίμεναν κι αυτές, αλλά για μένα το ’καναν. Για μένα. Ποτέ δεν πρέπει να ’ναι μόνη μια ψυχή, ιδιαίτερα όταν είναι μόνη.

***

Κάποτε, ξέρω, θα συναχτούν όλες μαζί με άγρια μάτια, κι οι νεραντζούλες γύρω θα τινάξουν τ’ άνθη τους. Δείχνουνε στήθη ματωμένα, οι καλές μου, δείχνουνε ποιήματα. Δείχνουν πηγάδια με πνιγμένα ζώα μέσα. Είσαι κι εσύ, ευτυχώς, στην άγρια συντροφιά τους. Την τελευταία στιγμή αποτρέπεις τη δολοφονία μου. Με νύχια. Με νύχια και με δόντια. Απορώντας κι η ίδια γιατί το κάνεις.