«Μπαλάντα για τους ποιητές που πέθαναν νέοι» ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού (1919-1998) "Αθηναϊκά Γράμματα", τ. 8, Φεβρουάριος 1958.

 .............................................................

      Μιχάλης Κατσαρός (1919 - 1998)

Οι ποιητές κλειστήκανε στο σπήλαιό τους
δε βγαίνουν
φοβούνται
δεν παραδίδουν τίποτα—
Με ποιον με ποιον να μιλήσω;

Κρατά γερά το μυστικό ο Παπαδίτσας
παίζει
βγαίνει απ’ το παράθυρο σαν το πουλί
βρέχεται ξαναμπαίνει—
Με ποιον λοιπόν να μιλήσω;

Ο Σαχτούρης μαζεύει με ένα φακό τις λέξεις του
ταχτοποιεί σε δέντρα τα συμβάντα
χτυπάει μετά τη χορδή του
ξαφνιάζεται σαν το μικρό παιδί—
Με ποιον λοιπόν να μιλήσω;

Χάθηκε ο Αναγνωστάκης στο Βορρά
ούτε ένα θρήνο νέο
λες και να πέθανε τώρα αλήθεια
ούτε ένα Χάρη δεν κλαίει ούτε τον ήλιο.
Με ποιον λοιπόν να μιλήσω;

Σκοτεινός περιφέρεται ο Σινόπουλος
με τους νεκρούς νεκρός δειπνεί
τρέχει μονάχος σε υπόγεια με πυρσούς
φανούς και σπίρτα.
Με ποιον με ποιον να μιλήσω.

Ο Δούκαρης ένας πιστός του εαυτού του
έτοιμος για σφαγή ο Καρούζος
χτυπάει το άδειο γκογκ η Ελένη Βακαλό—
Κανείς δεν αποκρίνεται.
Με ποιον με ποιον θα μιλήσω;

Κανέναν άλλο δε θυμάμαι πια
παρά στ’ αυτιά μου ακούω τις φωνές
του Χριστοδούλου
μ’ ένα φανάρι τριγυρνά σ’ άγνωστους διαδρόμους
κραυγάζοντας σαν το σκυλί το πληγωμένο.
Ιάσονα θρηνείς Δεπούντη — μόνος;
Νίκο Φωκά ψάχνεις σε «ακροπωλεία» ακόμη;
Γιώργο μου Γαβαλά πού είσαι;
Αχ Σαραντή το έδωσες το αίμα;
Νίκο Βρανά μη με κοιτάς
μ’ αυτό το κρύο μάτι
είμαι εδώ κοντά σου — μόνος.
Με ποιον με ποιον να μιλήσω;

Και σεις ποιητές όλοι εσείς μονάχοι
τί γίνατε; Ποιος άνεμος σας έδιωξε σας πήρε;
Τώρα που σας καλώ όλους εδώ —
θυμάστε αλήθεια θυμάστε
τα καφενεία τα πεζοδρόμια τα μυδράλια
τα δωμάτια με τα χρυσά πουλιά
θυμάστε
κείνο το βράδυ που μιλούσαμε
θυμάστε;
Ο ποιητής ο Λίκος ήταν άγνωστος
και παραμένει.

Μιχάλης Κατσαρός, «Μπαλάντα για τους ποιητές που πέθαναν νέοι», Αθηναϊκά Γράμματα, τ. 8, Φεβρουάριος 1958.

J. S. Bach - Concerto for piano and orchestra in D minor, BWV1052 - Polina Osetinskaya

 .............................................................

J. S. Bach - Concerto for piano and orchestra in D minor, BWV1052 - Polina Osetinskaya

"Η παγίδα της "τοξικότητας" και τa "outsourcing" του σεκιουριτά" γράφει ο Νίκος Ξυδάκης (tvxs.gr, 30.7.2022)

 ...............................................................

Η παγίδα της "τοξικότητας" και τa "outsourcing" του σεκιουριτά

γράφει ο Νίκος Ξυδάκης  (tvxs.gr, 30.7.2022)

Παράγεται περισσότερη πολιτική από όση μπορούμε να αφομοιώσουμε. Με φόντο πυρκαγιές και οικολογικές καταστροφές: Λαϊκή οργή για αποφυλάκιση Λιγνάδη, καταδίκη λαϊκής οργής από αρθρογράφους-ρουλεμάν, παρέμβαση Σακελλαροπούλου εναντίον λαϊκής οργής, μπουνίδια σε συλληφθέντες διαδηλωτές, έκθεση κόλαφος της ευρωπαϊκής OLAF και καρφιά της Γερμανίδας υπουργού Εξωτερικών για τις επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο, διπλωματικό ξέπλυμα πριονιστή Σαουδαραβίας, παγίδευση του Νίκου Ανδρουλάκη από εγχώριο Predator, πανικόβλητη συγκάλυψη παρακολουθήσεων αλλά και παραδοχή ότι η ΕΥΠ παρακολουθεί Ελληνες δημοσιογράφους αν της ζητηθεί από ξένη υπηρεσία…

Και να μη θέλεις να καταφύγεις σε αναλογίες, ο νους τρέχει σε περιόδους ανωμαλίας. Σαν deja vu της καχεκτικής δημοκρατίας της μετεμφυλιακής περιόδου, σαν κακό όνειρο.

Πώς φτάσαμε μέχρι εδώ; Και πού θα πάει ακόμη;

Σε όσα διάσπαρτα προαναφέραμε, από την ατζέντα μερικών εβδομάδων, υπάρχει κοινός παρονομαστής: η πρωτοφανής περιφρόνηση, λόγω και έργω, της πολιτικής κοινωνίας, της κοινωνίας των πολιτών, η περιφρόνηση των υλικών τους αναγκών και των ηθικών κανόνων. Σαν να κυβερνιόμαστε από εχθροπαθείς, που μισούν τους υπηκόους τους, και στηρίζονται αποκλειστικά σε έναν συνδυασμό προπαγάνδας, απόκρυψης, εξαγοράς και εκφοβισμού. Παρακολουθούμε εμβρόντητοι ένα παρασιτικό οικοσύστημα που αποψιλώνει τον δημόσιο χώρο, το περιβάλλον, εξουθενώνει τα λαϊκά και μικροαστικά στρώματα, συντηρεί έναν ασίγαστο εμφύλιο.

Εμβρόντητοι: Πώς μπορεί μια κυβέρνηση Ελλήνων να φέρεται με τόσο μίσος; Ακόμη και στο σοκ των μνημονίων, υπήρχε κάποιος εξωτερικός κακός. Ετσι νομίζαμε. Μάλλον κάναμε λάθος. Οι δυνάστες ήταν κυρίως εσωτερικοί, έτοιμοι να αποδεχθούν και την τερατώδη υποτίμηση και το ψαλίδισμα του μέλλοντος, εφόσον δεν θα αφορούσε τους ίδιους, τους προσοδοθήρες των offshore και των λιστών, αλλά την άξεστη πλέμπα της μισητής Μεταπολίτευσης, το μικρομεσαίο πλήθος που είχε σηκώσει κεφάλι και ζητούσε χώρο και πόρους.

Πού θα στραφεί η δυσφορία;

Εμβρόντητοι; Καιρός να πάψουμε να είμαστε εμβρόντητοι. Ας δούμε τα τρέχοντα.

Καταρχάς, η λαϊκή δυσφορία διογκώνεται διαρκώς• παίρνει χαρακτηριστικά ανυπακοής παρόμοια με την εποχή των πλατειών των Αγανακτισμένων. Δεν υπάρχει η ανάλογη εξωστρέφεια, υπάρχει η βαριά κόπωση της δωδεκαετούς ύφεσης, αλλά υπάρχει ανάλογη επίγνωση και ανάλογη απόγνωση.

Η μεγάλη διαφορά από το 2010-2012 είναι η τροπή που θα λάβει η δυσφορία. Τότε η δυσφορία ετράπη έλλογα, πήρε πολιτική μορφή και εκφράστηκε και στην κάλπη, το 2012 και το 2015, ανατρέποντας τον παλαιό δικομματισμό και ανοίγοντας ενδεχόμενα για κοινωνική αναγέννηση. Ενα μέρος επίσης του κόσμου ετράπη προς τον νεοναζισμό και την ακροδεξιά, ας μην το ξεχναμε.

Η κυβερνητική αλλαγή του 2015 σταθεροποίησε την κοινωνία, αλλά δεν ανέτρεψε τις δυνάμεις που είχαν εκθρέψει τη χρεοκοπία και τον κοινωνικό εξανδραποδισμό. Αυτές οι δυνάμεις ανασυγκροτήθηκαν και επιχειρούν έκτοτε τη δική τους Παλινόρθωση, την απομύζηση του χρεοκοπημένου κράτους και του κατάκοπου λαού ― ό,τι ζούμε τώρα.

Είναι άγνωστο προς τα πού θα τραπεί η δυσφορία στο παρόν δυστοπικό περιβάλλον, το οποίο πλέον είναι πανευρωπαϊκό και διεθνές, είναι δυστοπία ενεργειακή, επισιτιστική και γεωπολιτική, δεν είναι η «ελληνική ιδιαιτερότητα» των τεμπέληδων τζιτζικιών που τρωγοπίνανε συντάξεις και επιδόματα. Είναι άγνωστο αν η δυσφορία θα διοχετευθεί έλλογα προς πολιτική αλλαγή, δηλαδή αν θα εκφραστεί με τρέχοντες κοινοβουλευτικούς όρους μέσω της Αριστεράς, η οποία ήδη αυτοπεριγράφεται ως Κεντροαριστερά.

Την ροή της δυσφορίας προς την Ακροδεξιά φαίνεται ότι σπεύδει να απορροφήσει παντί τρόπω η Νέα Δημοκρατία. Αυτή την επιλογή φαίνεται ότι υπηρετούν πλείστες όσες πολιτικές ενέργειες της τρέχουσας διακυβέρνησης, από τις ρητορικές φόρμες ακροδεξιών υπουργών έως τις αντιμεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την ενίσχυση και ασυδοσία της αστυνομίας, την υπόκωφη ξενοφοβία. Η νεο-ΕΡΕ δεν θα αφήσει να της πάρουν την ακροδεξιά πελατεία τα ευκαιριακά σχήματα. Προς τούτο, είναι διαρκώς έτοιμη να ανατροφοδοτεί ένταση και εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Η παγίδα της «τοξικότητας»

Σε αυτό το πλαίσιο της έντασης, έχει στήσει και μια παγίδα στη δημοκρατική αντιπολίτευση, αντιστρέφοντας τις έννοιες. Μόλις η αντιπολίτευση ανεβάσει τους τόνους της διαμαρτυρίας ή της καταγγελίας, κατηγορείται για «τοξικότητα», ότι συδαυλίζει την ένταση. Η αντιπολίτευση, κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μη χαρακτηριστεί τοξικός, συχνά πέφτει σε αυτή την παγίδα, αυτολογοκρινόμενος, καθυστερώντας ή περιορίζοντας τις αντιδράσεις του.

Η Δεξιά έχει μελετήσει την τακτική του αντιπάλου, έχει ζυγίσει τους δισταγμούς του και την προσπάθεια να μετασχηματισθεί σε Κεντροαριστερά, να αποβάλει τον επιθετικό χαρακτήρα του 2012-2015, και γι’ αυτό θα συνεχίσει να ορίζει το πεδίο της πολιτικής σύγκρουσης με αυτούς τους όρους. Θα βαφτίζει, δηλαδή, τον αντίπαλο εκ των προτέρων τοξικό και διχαστικό, επιδιώκοντας, αφενός, να τρομάζει τους νοικοκυραίους, αφετέρου, να μην επιτρέπει να πολιτικοποιηθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις.

Στην πορεία προς τις διπλές ή και τριπλές εκλογές, η Δεξιά φαίνεται ότι θα κινείται αμφίπλευρα: θα μαζεύει όλη την ακροδεξιά και ταυτοχρόνως θα παρασύρει την αντιπολίτευση στο κέντρο, με όπλα της την ασφάλεια, την τάξη και τη συκοφάντηση του αντιπάλου.

Απρόβλεπτη μεταβλητή: ο παγιδευμένος Ν. Ανδρουλάκης

Μια νέα μεταβλητή, που μέχρι πρότινος ήταν προβλέψιμη: Το ΠΑΣΟΚ. Η παγίδευση του Νίκου Ανδρουλάκη μπορεί να τον καταστήσει απρόβλεπτο. Η απληστία των εγχώριων μηχανισμών, ολιγαρχικών, πολιτικών και παρακρατικών, του έδειξε με τον πιο τρανταχτό τρόπο ότι τον θεωρούν αναλώσιμο και ελέγξιμο. Θα καθίσει να τον καταβροχθίσουν; Οχι. Αλλωστε το ΕΥΠ-gate παίρνει άλλες διαστάσεις, παρά τη λυσσώδη προσπάθεια να αποσιωπηθεί και να μείνει εκτός Μαξίμου.

Ο Ν. Ανδρουλάκης, με την αποκαλυφθείσα παγίδευση του, ίσως έμαθε επίσης ότι το κόμμα του είχε υπερψηφίσει στη Βουλή τον εξοστρακισμό της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων από την προστασία των πολιτών που παρακολουθούνται από την ΕΥΠ ― για το οποίο μίλησαν αυτοκριτικά οι Χάρης Καστανίδης και Γιώργος Καμίνης, αλλά κανείς άλλος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον οι καθηγητές συνταγματολόγοι Λοβέρδος και Βενιζέλος. Εμαθε δηλαδή ποια είναι η κατάληξη του διαρκούς φλερτ των δικών του με τη Δεξιά.

Τέλος, η ομολογηθείσα παρακολούθηση Ελληνα δημοσιογράφου κατ’ εντολήν ξένης υπηρεσίας σοκάρει ακόμη και τον πιο «αντιλαϊκιστή» φιλελεύθερο. Ας φανταστούμε τη Μοσάντ να παγιδεύει Ισραηλινό πολίτη, μάλιστα δημοσιογράφο, κατόπιν αιτήματος της ΕΥΠ ή της τουρκικής ΜΙΤ… Ο πρώην σεκιουριτάς, νυν διοικητής ΕΥΠ, περιέγραψε στη Βουλή, παρόντων δύο υπουργών, τη δική του εκδοχή Συντάγματος: το ελληνικό κράτος εκτελεί outsourcing κατασκοπεία εις βάρος Ελλήνων πολιτών. Και οι υπουργοί Γεραπετρίτης και Πιερρακάκης, ορκισθέντες να φυλάσσουν το Σύνταγμα, εσιώπησαν. Η σιωπή τους ακούστηκε σε όλη την επικράτεια.

"Μη σκέφτεσαι γερμανικά" - (Στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα Μουσική: Ηλίας Λιούγκος) Τραγούδι Ηλίας Λιούγκος, Μελίνα Κανά (Ντουέτο)

 ...............................................................

Μη σκέφτεσαι γερμανικά - Ηλίας Λιούγκος, Μελίνα Κανά

Στίχοι: Αγαθή Δημητρούκα 

Μουσική: Ηλίας Λιούγκος 

Πρώτη εκτέλεση: Ηλίας Λιούγκος & Μελίνα Κανά ( Ντουέτο )

Από το album Ηλίας Λιούγκος - "Το φιλί μου ταξιδεύει"

Στα Γιάννενα θα μάνιωνα 

σαν ναμουν ο Αλη πασας 

αν σ΄εβλεπα κι αν σ΄ακουγα 

φλογέρα ξενη να φυσας 

στα Γιάννενα θα θύμωνα 

και μ΄αγρια βόλια και σπαθιά 

την πολη θα ερήμωνα 

ως την και την Παραμυθιά 

μα τωρα εδω στο Μόναχο 

με βρισκεις ολομόναχο 

με βαζεις στη Μερσέντες σου 

κι αρχιζεις τις κουβέντες σου

Ηλία μου τελεία μου 

και παύλα σ΄εχω στη ζωή 

αν έβλεπες αν ακουγες 

κι οι δυό μας θάμαστε θεοί 

θα τρωγαμε θα πίναμε 

στα ύδατα τα χωρικά 

κι εμπόριο θα στήναμε 

με όπλα και σιδερικά 

γιατί πολέμοι γίνονται 

κι ολα τα φράγκα δίνονται 

στους Ήφαιστους στους Άρηδες 

κι όχι στους σαραντάρηδες

Μελίνα μου πατρίδα μου 

μη σκέφτεσαι γερμανικά 

τα φράγκα τους τα μάρκα τους 

δολώματα σατανικά 

ο πόλεμος κι ο έρωτας δε μοιάζουν ούτε σα φωτιές 

ο ένας καίει τα σύμπαντα 

κι ο άλλος μόνο τις καρδιές 

παράτα τις κουβέντες σου 

κι οδήγα τη Μερσέντες σου 

στην Ήπειρο να φτάσουμε 

ειρήνη να γιορτάσουμε

John McLaughlin, Jean-Luc Ponty, Zakir Hussain: "Lotus Feet" | International Jazz Day Istanbul (youtube)

 ...............................................................

John McLaughlin, Jean-Luc Ponty, Zakir Hussain: "Lotus Feet" | International Jazz Day Istanbul

John McLaughlin (guitar), Jean-Luc Ponty (violin) and Zakir Hussain (tabla) perform McLaughlin's renowned composition "Lotus Feet" as part of the International Jazz Day All-Star Global Concert at the Hagia Irene in Istanbul, Turkey. Filmed on April 30, 2013.

"ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ." από τον ποιητή και φίλο στο fb Γιώργο Μπλάνα (facebook, 29.7.2022)

 ..............................................................

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ.

από τον ποιητή και φίλο στο fb Γιώργο Μπλάνα (facebook, 29.7.2022)

1. Αυτό που ονομάζουμε «πειραματισμό» δεν είναι παρά άσκηση της απόλυτης ελευθερίας στην δημιουργική δραστηριότητα. Η απόλυτη ελευθερία είναι θεμελιώδης προϋπόθεση της τέχνης.

2. Το έργο τέχνης, που προκύπτει από τον πειραματισμό, πρέπει να κρίνεται στην βάση των λογικών, ηθικών και αισθητικών αρχών, που θέτει το ίδιο και όχι στην βάση της φανταστικής αυθεντίας προηγούμενων πειραματισμών, που καθιερώθηκαν και ιεροποιήθηκαν. Οι αισθητικές αρχές είναι αποτέλεσμα των έργων τέχνης – όχι το αντίθετο. Οι πρώτοι καλλιτέχνες δεν είχαν αρχές – τις δημιούργησαν πειραματιζόμενοι.

3.Το αρχαίο δράμα είναι αποτέλεσμα συνεχών πειραματισμών, τους οποίους δεν μπορούμε να αντιληφθούμε με σαφήνεια, επειδή το γραμματολογικό πλαίσιο της αρχαιότητας είναι ελλιπές και το ιστορικό πλαίσιό της αποτέλεσμα λιγότερο ή περισσότερο φανταστικών αναπαραστάσεων, στην βάση των περιορισμένων στοιχείων που διαθέτουμε.

4. Η θεατρική παράσταση είναι έργο τέχνης – φθαρτό, αλλά έργο τέχνης.

5. Οι συντελεστές της θεατρικής παράστασης δεν είναι μηχανές εκτέλεσης του δραματικού κειμένου – πόσω μάλλον αφού το δραματικό κείμενο είναι αποτέλεσμα πειραματισμού και απαιτεί ερμηνεία, η οποία με την σειρά της είναι αποτέλεσμα πειραματικής και όχι επιστημονικής δραστηριότητας.

6. Το ιερό, το νόμιμο, το αποδεκτό, το ορθό είναι ένοιες της θεολογίας και της νομικής – όχι της αισθητικής. Γι’ αυτός τις συμπαθεί τόσο κάθε εξουσία.

7. Ένα έργο τέχνης, που δεν μπορεί να προκαλέσει άλλα έργα τέχνης και δεν προκαλεί πειραματισμούς, δεν είναι έργο τέχνης.

8. Στην ορχήστρα υπάρχουν μόνο ερμηνείες. Είναι δικαίωμα του θεατή να μην τις αποδεχθεί. Θα κέρδιζε πολλά όμως αν δεν απαιτούσε από την τέχνη να γίνει μέσο αναπαραγωγής των κοινωνικών συμβάσεων και αυτοματισμών – διότι και στο κοίλον μόνο ερμηνείες υπάρχουν.

"Απρόκλητη Επίθεση αστυνομικών στην πορεία για τον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη" από τον φίλο στο fb Tellos Filis (facebook, 29.7.2022)

 ...............................................................

Απρόκλητη Επίθεση αστυνομικών στην πορεία για τον απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη

Μάλιστα. Λίγο ακόμα και Σορβιν εναντίον Φλόιντ στην Πανεπιστημίου... (το σχόλιο δικό μου)

"ΤΟ ΛΑΒΟΜΑΝΟ" ποίημα του Νάνου Βαλαωρίτη (1921 - 2019) από το προφίλ του στο fb (facebook, 28.7.2016)

 ..............................................................

Νάνος Βαλαωρίτης (1921 - 2019)

ΤΟ ΛΑΒΟΜΑΝΟ

 

Και τι δεν έχει δει το λαβομάνο

που ως μαρτυρία το εκλαμβάνουν

για τόσα και τόσα που συνέβησαν

γύρω του επάνω και μέσα του

 

Εκεί τα χέρια της η αγαπημένη μου

τα έπλυνε – τ' άφησε να μείνουν

αρκετή ώρα στο ζεστό νερό

και κατόπιν τα στέγνωσε με πετσέτα

 

εκεί ο λαβωμένος λεβέντης σκούπισε

τις πληγές του με μια πατσαβούρα

- ήταν άσχημοι καιροί και

γάζες δεν υπήρχαν – εκεί το

 

κεφάλι του έχωσε να το δροσίσει

ο δρομέας του Μαραθώνα που κέρδισε

το αργυρό μετάλλιο – εκεί ο στρα-

τιώτης καθάρισε τη μούρη του και

 

στέναξε - Αμαλία Άνναμαρία Αμάντα

σας αγαπώ - εκεί ο άνθρωπο ς παγίδα

ο αόρατος άνθρωπος ο παλιάνθρωπος

ήπιαν το αίμα των θυμάτων τους

 

εκεί έχωσα στο νερό τα χέρια μου

κι αναρωτήθηκα τι κέρδισα

τι έχασα και τι δεν έχω πια

 

να χάσω κι άφησα τα δάκρυά

μου να πέσουν στο ραγισμένο

στο λαβωμένο λαβομάνο ύστερα

από τόσα και τόσα να ξαναγεμίσει

 

Αθήνα, 11 Απριλίου 2012

 

από τη Συλλογή

"ΣΤΟ ΥΠΟΚΥΑΝΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ"

ΠΟΙΗΜΑΤΑ 2001-2015

Εκδόσεις Ψυχογιός

 

"Το σώμα ως (θεατρικό) θαύμα : η γυμνή Κλυταιμνήστρα που μας συνεπήρε..." γράφει η Λουίζα Αρκουμανέα (www.lifo.gr, 26.7.2022)

 ...............................................................

Το σώμα ως (θεατρικό) θαύμα : η γυμνή Κλυταιμνήστρα που μας συνεπήρε...

γράφει η Λουίζα Αρκουμανέα (www.lifo.gr, 26.7.2022)

Εννέα άνθρωποι μέσα σε έναν κύκλο. Ο κύκλος –ένας μεταλλικός δίσκος που καλύπτει πλήρως την ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου– περιστρέφεται ασταμάτητα. Εξίσου ασταμάτητα, όμως, περπατά και ο Χορός των εννέα νέων, που κοιτάζουν διαπεραστικά προς το μέρος μας.

Μοιάζουν θυμωμένοι. Με τα μαύρα, see-through μπλουζάκια και τα φθαρμένα άρβυλά τους, βηματίζουν εμμονικά, λες και όλα εξαρτώνται από το αδιάκοπο της κίνησής τους, λες κι αυτοί είναι που κάνουν τη «Γη» να γυρίζει.

Βηματίζουν και θυμούνται τα παλιά, ιστορίες φρίκης για γονείς που έσφαξαν τα παιδιά τους και τα πρόσφεραν στους θεούς, μαντείες σκοτεινές, όνειρα παραπλανητικά, ετοιμόγεννες λαγουδίνες που σπαράχθηκαν από αετούς, οδύνες δεκαετούς πολέμου, υδρίες με στάχτες νεκρών, απομεινάρια πολεμιστών, απάτες θεών, μίσος που σιγοβράζει για τη γενιά των Ατρειδών.

Την ίδια στιγμή ο βασιλιάς τους στέκεται προ των πυλών.

Εκείνοι, όμως, δεν το γνωρίζουν. Δεν γνωρίζουν ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει και απευθύνονται στον Δία, επειδή ένα «μάταιο βάρος σφίγγει την ψυχή» τους. Η θλίψη τους μαστιγώνει την ατμόσφαιρα κι η οργή τους δονεί τα κρουστά.

Η διαρκής επανάληψη –άνθρωποι που βαδίζουν μιλώντας, μουρμουρίζοντας ή φωνάζοντας, βαδίζουν και βαδίζουν δίχως προορισμό– οξύνει μια ζοφερή αίσθηση αδιεξόδου. Ο αυστηρός ρυθμός και η μουσικότητα του λόγου, η εναρμόνιση με τους ήχους των κρουστών, η περίμετρος του δίσκου, η επίμονη περιστροφή του, δημιουργούν την εντύπωση ότι προσπαθούν να τιθασεύσουν ασφυκτικά, ακατανόητα αλλά και δεινά συναισθήματα, σε μια φόρμα, όμως, μονότονη, κουραστική, επίπεδη.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές, όπως θα έλεγε ο Μερλώ-Ποντύ, όπου η ηθική, η πολιτική, ο μύθος, η ποίηση και η ύπαρξη σημαίνουν η μία την άλλη μέσα στην ενότητα του θεατρικού συμβάντος, «όπως τα μέρη του σώματος εμπεριέχονται το ένα στο άλλο μέσα στην ενότητα μιας χειρονομίας».

«Έτσι, λοιπόν, θα εξελιχθεί όλη η παράσταση;» αναρωτιόμαστε. Η συνθήκη μπορεί να διαθέτει μια μπεκετική γοητεία, το μπεκετικό χιούμορ, όμως, απουσιάζει (και όχι μόνον αυτό).

Πράγματι, για αρκετή ώρα δεν γνωρίζουμε αν ο Χορός θα καταφέρει να σπάσει τις αλυσίδες του (και τις δικές μας), εντοπίζοντας μια γόνιμη διέξοδο, ή αν θα παραμείνει εγκλωβισμένος σε έναν στείρο καταναγκασµό, σε µια ανούσια επανάληψη, σ’ ένα αυτάρεσκο «κλάμα» που θα διαβρώσει κάθε εξέλιξη, κάθε ενδιαφέρον, κάθε δυνατότητα μετασχηματισμού και προόδου.

Για την ακρίβεια, εισπράττουμε όλο αυτό το φορτίο –τη σφιχτή, αλύγιστη, συναρμογή λόγου, κίνησης, τέμπου και τόνου– ως κάτι βασανιστικό, αφόρητο.

Επιπροσθέτως, ο Αγαμέμνων εμφανίζεται «σβησμένος», χωρίς πυγμή. Η Κλυταιμνήστρα μάς αφήνει αδιάφορους. Οι αντοχές μας φτάνουν στα όριά τους. Όμως εκεί, σε αυτό το breaking point, είναι που η εκβιασμένη υπομονή μας ανταμείβεται.

Η πρώτη θραύση της ανίας γίνεται με την τρισώματη Κασσάνδρα: τρεις γυναίκες ηθοποιοί (Liliane Amuat, Anna Bardavelidze, Myriam Schröder) μιλούν διαδοχικά, μοιράζοντας αλλά και συγχρόνως πολλαπλασιάζοντας την επίδραση του προφητικού μονολόγου που βλέπει τον οίκο των Ατρειδών να βουλιάζει στο αίμα, πνίγοντας όχι μόνον τη διχασμένη βασιλική οικογένεια αλλά και όσους, όπως η Τρωαδίτισσα πριγκίπισσα, βρέθηκαν ακουσίως εντός του φαύλου τούτου κύκλου εκδίκησης και αντεκδίκησης.

Διαρκώς επερχόμενη, η πολλαπλώς δυσοίωνη περιπέτεια προαναγγέλλεται από τις ηλεκτρισμένες ηθοποιούς με ισχύ και πειθώ που συνεπαίρνει, επιτέλους, τον θεατή.

Ο Αγαμέμνων σφαγιάζεται, μαζί κι η άτυχη ερωμένη του. Τα μαθαίνουμε από τον Άγγελο, ενώ η σκηνή λούζεται σ’ ένα κατακόκκινο φως και τα καπνογόνα θολώνουν την ατμόσφαιρα: οι ατμοί του μοιραίου βασιλικού λουτρού διαχέονται στο κοίλον.

Και τότε συμβαίνει το «θαύμα»: η ηθοποιός (Pia Händler), που καθ΄ όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους μάς είχε φανεί άχρωμη κι ανεπαρκής ως Κλυταιμνήστρα, ξαφνικά εκτινάσσεται παρασύροντάς μας μαζί της.

Η αγέρωχη κορμοστασιά, το ατσάλινο βλέμμα της, η σκληρή χροιά της φωνής της, και, προπαντός, το ολόγυμνο σώμα της, απόλυτα καθαρμένο από πάσης φύσεως ενοχή, εντός ή εκτός ρόλου, απαστράπτον στη ροδαλή λευκότητά του, αναδύεται μέσα από το σκοτάδι καθώς η συζυγοκτόνος βγαίνει από παλάτι για να σύρει ενώπιόν μας τα θύματά της.

Το πρόσωπό της δονείται και συσπάται από τη διαστροφική χαρά μιας δικαιωμένης τιμωρού που εξετέλεσε αριστοτεχνικά το δαιμόνιο σχέδιό της, επιφέροντας πλήγμα όχι μόνο στον σύζυγο-σφαγέα της κόρης της (πόσο συγκινητικός γίνεται ο λόγος της όταν μιλάει για την Ιφιγένεια), αλλά και στην πατριαρχική συνωμοσία που στήριξε μια τέτοια αποτρόπαια πράξη στο όνομα ενός πολύπικρου πολέμου.

Η αισθητική και ψυχική ανάταση που προκαλεί η θριαμβευτική μεταμόρφωση της ηθοποιού καταλύει κάθε προηγούμενη αίσθηση δυσφορίας ή απογοήτευσης. Για μια τέτοια στιγμή, για ένα τέτοιο coup de théâtre μπορούμε, αλήθεια, να συγχωρήσουμε πολλά.

Γιατί σε αυτή τη μαγική φανέρωση δεν είδαμε μονάχα μιαν ηθοποιό να εξασκεί υποδειγματικά τη δύναμη της τέχνης της, ούτε μονάχα μια γυναίκα να σπάει τον κλοιό της καταπίεσης και να διατρανώνει λαμπερά το ανάστημά της (εξαιρετικά σημαντικά και τα δύο)∙ αλλά υπήρχε, περαιτέρω, στην τοποθέτησή της –έτσι όπως έκανε ένα βήμα μπροστά από τη μάζα και στάθηκε μονάχη, γυμνή, ολόφωτη–, μια αύρα αρχέγονη, ένας απόηχος της Εύας που τώρα όχι απλώς δεν απολογείται για το μήλο αλλά το εκσφενδονίζει στα πρόσωπα των κατηγόρων της, έχοντας μάλιστα στο πλευρό της τον Αδάμ (τον επίσης γυμνό Αίγισθο) να υπερασπίζεται κι εκείνος, εξίσου σθεναρά, την αμαρτωλή υπέρβαση του ζεύγους που ανάγκασε τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τη θνητότητα ως καταστατική συνθήκη του είδους τους.

Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές, όπως θα έλεγε ο Μερλώ-Ποντύ, όπου η ηθική, η πολιτική, ο μύθος, η ποίηση και η ύπαρξη σημαίνουν η μία την άλλη μέσα στην ενότητα του θεατρικού συμβάντος, «όπως τα μέρη του σώματος εμπεριέχονται το ένα στο άλλο μέσα στην ενότητα μιας χειρονομίας». Μιας χειρονομίας που θα αποκρυπτογραφηθεί κατά βούληση και, αν η συνάντησή μας μαζί της αποδειχθεί αρκετά ισχυρή, τότε κάτι μικρό αλλά ζωτικής σημασίας θα έχει μετακινηθεί... Η συνείδηση θα έχει διευρυνθεί.

Ακόμα κι αν ξεχάσουμε τι συνέβη κάποτε στο Άργος, δεν έχει σημασία: η μεταδοτική δύναμη της μεταμόρφωσης αυτής της γυναίκας, η ανεμπόδιστη ανάδυση της παρουσίας της από το σκοτάδι στο φως, από την κρυφή ζωή στη φανερή, από τη μεταμφίεση στην απέκδυση, από την απραξία στην πράξη, από την υποταγή στην κοινωνική ανυπακοή και στην οργιώδη διαδήλωση του Είναι, ε, αυτή είναι μία από τις σπάνιες εμπειρίες που μόνο το θέατρο μπορεί να προσφέρει τόσο εύγλωττα, τόσο σάρκινα, τόσο άμεσα, τόσο αιφνιδιαστικά.

Σκηνοθεσία - Σκηνικά: Ulrich Rasche
Μετάφραση - Διασκευή: Walter Jens (Πνευματικά δικαιώματα: Theater-Verlag Desch GmbH)
Μουσική σύνθεση - Μουσική διεύθυνση: Nico van Wersch
Κοστούμια: Romy Springsguth
Διεύθυνση Χορού: Jürgen Lehmann
Φωτισμοί: Gerrit Jurda
Δραματουργία: Michael Billenkamp
Συμπαραγωγή: Residenztheater - Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου
Παίζουν: Liliane Amuat, Anna Bardavelidze, Pia Händler, Thomas Lettow, Niklas Mitteregger, Max Rothbart, Lukas Rüppel, Noah Saavedra, Myriam Schröder, Moritz Treuenfels

"Το δόντι της Δικαιοσύνης" έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23-24.7.2022)

 .............................................................

             Το δόντι της Δικαιοσύνης

έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23-24.7.2022)

Είναι φορές που νιώθεις να σε πνίγει η μυρωδιά των γεγονότων. Δεν είναι η πληροφορία, δεν είναι το συναίσθημα που σου προκαλούν. Είναι αυτή η αίσθηση πως κάτι εισβάλλει στον οργανισμό σου σαν αποφορά. Που δεν μπορείς να την αποφύγεις, που δεν έχεις την πολυτέλεια να την αγνοήσεις, που σε κατακλύζει σαν επιταγή.

Δίκη Λιγνάδη, σκάνδαλο Novartis, υποκριτική πολιτογράφηση Αγιαβέφε από μπίζνεσμεν υπουργούς εθνικιστές, αποφυλάκιση Κορκονέα, κατρακύλα της ελληνικής δημοσιογραφίας σε παγκόσμιο επίπεδο, δολοφονίες προσφύγων με κυβερνητική αρωγή και τόσα ακόμα.

Ενα βαθύ αίσθημα ατιμωρησίας, τα επιδεικτικά προνόμια μιας διευρυμένης ελίτ, ιδεολογικής και ταξικής, σε άμεση συνομιλία με την εξουσία και τις επιταγές της. Και γύρω η απελπισία του πραγματικού. Οι τιμές των τροφίμων και των καυσίμων, η ανεργία και η επισφάλεια, τα ενοίκια και η ακυρωμένη διακοπή του καλοκαιριού.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλη αυτή η πολιορκία σήψης μού έφερε στο μυαλό εκείνο το ποίημα. Το «Αγραφον» του Αγγελου Σικελιανού. Μια από τις ευτυχέστερες στιγμές της νεοελληνικής ποίησης. Είναι η στιγμή που ο Σικελιανός αφήνει για λίγο παράμερα τα φτερά της στεντόρειας ρητορικής του και την κρυπτικότητα της ιδιότυπης μεταφυσικής του και μιλά με όλη την ωριμότητα του ποιητικού λόγου. Με συντομία, μέσα από την παραβολική ουσία των ιστοριών.

Στο «Αγραφον» ο Ιησούς και οι μαθητές του βρίσκονται έξω από τα τείχη της Σιών, σε μια χωματερή, «στον τόπο/ που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια». Ανάμεσα στις τρομερές μυρωδιές και στα απορρίμματα, δεσπόζει ένα ψοφίμι σε πλήρη αποσύνθεση (ενδεχόμενη συνομιλία του Σικελιανού με τον Μποντλέρ). Πολιορκημένοι από την αποφορά, οι μαθητές κρύβουν τα πρόσωπά τους και τις μύτες τους, προσπαθώντας να γλιτώσουν από τη δυσάρεστη αίσθηση. Προς έκπληξή τους, ο Ιησούς, χωρίς να δυσανασχετεί, πλησιάζει το ψοφίμι και το εξετάζει με αληθινό ενδιαφέρον.

Οταν οι μαθητές τον ρωτήσουν για τη στάση του, αυτός θα αποκριθεί: «Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει/ καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα/ την ανασαίνει, όθ’ ήρθαμε... Μα, τώρα/ αυτό που βγαίνει απ’ τη φτορά θαυμάζω/ με την ψυχή μου ολάκερη... Κοιτάχτε/ πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου/ στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο,/ πέρα απ’ τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη/ αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα/ σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!»

Η μεταφυσική πτυχή του ποιήματος μετριάζεται από την περαιτέρω ανάπτυξή του, όσο και από το γεγονός πως γράφτηκε μέσα στη γερμανική κατοχή, συνομιλώντας με ένα απάνθρωπο περιβάλλον. Ο ποιητής μιλά πια σε πρώτο πρόσωπο ζητώντας: «[…] μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω,/ για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη,/ να σταματήσω ατάραχος στη μέση/ απ’ τα ψοφίμια, και ν’ αδράξω κάπου/ και στη δική μου τη ματιάν έν’ άσπρο/ σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο·/ κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου,/ έξω απ’ τη σάψη, πέρα από τη σάψη/ του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου,/ που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι,/ τα ’χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη,/ αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα/ σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!»

Η σήψη αφήνει πίσω της αυτό που την ξεπερνά και την εκμηδενίζει με την αντίστασή του. Αρκεί να έχεις την ικανότητα να το διακρίνεις. Την επιμονή να το αναδείξεις. Και την πίστη στην πράξη αυτή που μετατρέπει το δόντι σε δάγκωμα. Απέναντι στη φθορά, απέναντι στην ατιμωρησία, απέναντι σε όλη αυτή την αποφορά που μας πολιορκεί.

"Άγραφον"

Επροχωρούσαν έξω από τα τείχη
της Σιών ο Ιησούς και οι μαθητές Του,
σαν, λίγο ακόμα πριν να γείρει ο ήλιος,
ζυγώσανε αναπάντεχα στον τόπο
που η πόλη έριχνε χρόνια τα σκουπίδια
καμένα αρρώστων στρώματα, αποφόρια,
σπασμένα αγγειά, απορρίμματα, ξεσκλίδια...
Κι εκεί, στον πιο ψηλό σωρόν απάνω,
πρησμένο, με τα σκέλια γυρισμένα
στον ουρανό, ενός σκύλου το ψοφίμι
που -ως ξαφνικά ακούοντας, τα κοράκια
που το σκεπάζαν, πάτημα, το αφήκαν-
μια τέτοια οσμήν ανάδωκεν, οπού όλοι
σα μ' ένα βήμα οι μαθητές, κρατώντας
στη φούχτα τους την πνοή, πισωδρομήσαν...
Μα ο Ιησούς, μονάχος προχωρώντας
προς το σωρό γαλήνια, κοντοστάθη
και το ψοφίμι εκοίταζε· έτσι, πόνας
δεν εκρατήθη μαθητής και Του 'πεν
από μακρά: «Ραββί, δε νιώθεις τάχα
τη φοβερήν οσμή και στέκεσ' έτσι;»
Κι Αυτός, χωρίς να στρέψει το κεφάλι
απ' το σημείο που κοίταζε, αποκρίθη:
«Τη φοβερήν οσμήν, εκείνος πόχει
καθάρια ανάσα, και στη χώρα μέσα
την ανασαίνει, όθ' ήρθαμε... Μα, τώρα
αυτό που βγαίνει απ' τη φτορά θαυμάζω
με την ψυχή μου ολάκερη... Κοιτάχτε
πώς λάμπουνε τα δόντια αυτού του σκύλου
στον ήλιο· ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο,
πέρα απ' τη σάψη, υπόσκεση μεγάλη,
αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι ακόμα
σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!»
Έτσ' είπ' Εκείνος· κι είτε νιώσαν ή όχι
τα λόγια τούτα οι μαθητές, αντάμα,
σαν εκινήθη, ακλούθησαν και πάλι
το σιωπηλό Του δρόμο...
Και να τώρα,
βέβαια στερνός, το νου μου πώς σ' εκείνα,
Κύριε, τα λόγια Σου γυρίζω, κι όλος
μια σκέψη στέκομαι μπροστά Σου: Α!... δώσε,
δώσ' και σ' εμένα, Κύριε, ενώ βαδίζω
ολοένα ως έξω απ' της Σιών την πόλη,
κι από τη μια της γης στην άλλη άκρη
όλα είναι ρείπια, κι όλα είναι σκουπίδια,
κι όλα είναι πτώματα άθαφτα που πνίγουν
τη θεία πηγή τ' ανασασμού, ή στη χώρα
είτ' έξω από τη χώρα· Κύριε, δώσ' μου,
μες στη φριχτήν οσμήν οπού διαβαίνω,
για μια στιγμή την άγια Σου γαλήνη,
να σταματήσω ατάραχος στη μέση
απ' τα ψοφίμια, και ν' αδράξω κάπου
και στη δική μου τη ματιάν έν' άσπρο
σημάδι, ως το χαλάζι, ωσάν το κρίνο·
κάτι να λάμψει ξάφνου και βαθιά μου,
έξω απ' τη σάψη, πέρα από τη σάψη
του κόσμου, ωσάν τα δόντια αυτού του σκύλου,
που, ω Κύριε, βλέποντάς τα εκειό το δείλι,
τα 'χες θαμάσει, υπόσκεση μεγάλη,
αντιφεγγιά του Αιώνιου, μα κι αντάμα
σκληρή του Δίκαιου αστραπή κι ελπίδα!

Το ποίημα γράφτηκε στις ζοφερές μέρες της Κατοχής

Άγγελος Σικελιανός (1884 - 1951)

"Η Αριστερά και το Μάτι" γράφει η Ειρήνη Καρασαββίδου (tvxs.gr, 23.7.2022)

 ..............................................................

                Η Αριστερά και το Μάτι

                γράφει η Ειρήνη Καρασαββίδου (tvxs.gr, 23.7.2022)

23 Ιουλίου 2018, συνέβαινε η μεγαλύτερη έως τώρα τραγωδία στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Το κείμενο αυτό, που μπορεί και θα στραφεί κι ενάντια σ ανθρώπους που αγάπησα στα νιάτα μου το αφιερώνω στους άγνωστούς μου νεκρούς και στ άγνωστα μου νεκρά που ίχνη τους συνάντησα στο ‘πεδίο’. Ήταν η τελευταία φορά που ενεπλάκην με την πολιτική προστασία. Τους το χρωστώ.

Καθώς ο ανταγωνισμός των πυρκαγιών όλο και θα μεγεθύνεται με τους όρους της μικροπολιτικής, ήρθε η ώρα να πούμε μερικές επώδυνες αλήθειες. Μόνο αυτές μπορούν να γιατρέψουν, μόνο αυτές μπορούν να μιμηθούν το γενναίο παιδί που στο παραμύθι του Άντερσεν φώναξε αυτό που στο βάθος ήξεραν όλοι μα δεν τολμούσε να πει κανείς. «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός.»

Στις αφηγήσεις που έχουν επικρατήσει εξ αριστερών υπάρχουν μισές αλήθειες κι ολόκληρα ψέματα. Αφορούν ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι άλλοι, ακόμη κι όσοι-ες βασανίζονται από το ακροδεξιό κέντρο που κυβερνά, δεν τους αντιμετωπίζουν με αξιοπιστία, γιατί υπάρχει ακόμη οργή και πόνος σε κάθε ανακοίνωση για πυρκαγιά.

Το Μάτι συνδέθηκε, και σωστά (δεν το λέω εγώ, η Διεθνής Μετεωρολογική Υπηρεσία το έχει πει) με ένα πρωτοφανές φαινόμενο «θερμικού στροβίλου» αφού εκείνη την ημέρα οι άνεμοι έφτασαν και τα 11 μποφόρ. Η φωτιά όντως έτρεχε ασύγκριτα πολύ και σε 4 ώρες είχε διανύσει μια πρωτοφανή απόσταση. Σε 4 ώρες όμως, όχι 4 λεπτά. Η μη χρήση του 112, η μη χρήση του μηνύματος «Εκκενώστε Άμεσα» μετά το 1ο δίωρο που είχε φανεί το πράγμα που με τόσο ελαφρά την καρδία ειρωνεύονται οπαδοί σήμερα είναι το 1ο φάουλ.

Το δεύτερο είναι η επίκληση της συνωμοσίας από τους υπεύθυνους της Πυροσβεστικής που είχε τοποθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αντικατάσταση του έμπειρου Αττικάρχη όμως και η επιλογή τους δεν έγινε σε κενό αέρος. Έγινε στα πλαίσια της πολιτικής διεύρυνσης προς το «δεξιό κέντρο» ώστε να ξαναβγεί και για την οποία ασκούσαμε έντονη κριτική ακριβώς γιατί όταν επιλέγεις να παίξεις με ένα εξαιρετικά πρόστυχο βαθύ κράτος όπως (και) το ελληνικό μετά δεν μπορείς να κλαίγεσαι, έχεις την απόλυτη πολιτική ευθύνη.

Επιβραβεύτηκαν από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη που προέκυψε; Φυσικά! Είναι σκάνδαλο; Ανατριχιαστικό. Όσο όμως και η επιλογή σου για την καρέκλα, την επανεκλογή, να απομονώσεις και να διώξεις κατά περίπτωση (θυμάστε την περίοδο στ αλήθεια;) τις κριτικές φωνές εξ αριστερών, την ίδια την στάση ζωής ενεργών ανθρώπων, για να αναπαράξεις το σωτηριολογικό πρότυπο του εθνικού ηγέτη και της πολιτικής ανάθεσης.

Οι υπεύθυνοι αντί να κόψουν την λεωφόρο Μαραθώνος στέλνοντας τον κόσμο πίσω (κι ας έφτανε σπίτι του αύριο) άφησαν σε ώρα πηξίματος τα ΙΧ να περνούν. Σε μια περιοχή με τόσο στενή και άναρχη δόμηση αυτό έδρασε καταλυτικά ώστε όταν οι φλόγες άρχισαν να γλύφουν τις παρυφές της συνοικίας, όσοι κι όσες έκαναν το τραγικό λάθος να μαζέψουν πράγματα και να μπουν στο αμάξι να αποκλειστούν στα στενά, μην μπορώντας να πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σειρά καμένων αυτοκινήτων σε ένα στενό πολύ κοντά στο χωράφι στο οποίο βρέθηκαν οι πολλοί σωροί, δίχως πρόσβαση στην θάλασσα αφού (ναι ο δεξιός πολιτευτής, είχε κλείσει την δίοδο, μια χαρά θα μπορούσε να ανήκει κι αλλού όμως, μην κοροϊδευόμαστε τους έφαγα στη μάπα κάτι επώνυμους αριστερούς που δεν έμειναν και δεκαετίες στην εξουσία-) Ακόμη η αστεία σε πλάτος για κουκουνάρι και μάλιστα με τόσα μποφόρ απόσταση της Μαραθώνος θεωρήθηκε ασφαλής. Δεν έχω λόγια!

Το 3ο φάουλ είναι η διαχείριση. Όσοι είχατε τα άντερα να ακούσετε τα ηχητικά ντοκουμέντα θα διαπιστώσατε πως ήξεραν για νεκρούς. Πολλές ώρες πριν είχε φανεί πως το νούμερο δεν θα ήταν απλή ιστορία. Και τι έκανες;

Επικοινωνιακή διαχείριση κι εσύ αλλά με τον άγαρμπο τρόπο του πρωτάρη. «Δεν είδα δεν ξέρω δεν ήξερα».

Τι κάνεις εκείνη την ώρα, εκείνη τη νύχτα; Διάγγελμα! Λες την Αλήθεια. Απευθύνεσαι στον λαό. Δεν αφήνεις τωρινό σου Ευρωβουλευτή να το υπαινιχθεί «Θεωρώ πως το πρωί θα κλάψουμε πολύ όμως!» Χρωστάς την αλήθεια στους πολίτες, στην ίδια την ζωή και τον θάνατο, τους αφήνεις να το επεξεργαστούν, εξηγείς τους λόγους, ζητάς Συγγνώμη για τις επιλογές σου.

Η οικτρότητα των οποίων άλλωστε είναι αυτή που δίδαξε τους επόμενους, αφού ο πρωτοφανής θερμικός στρόβιλος εκείνης της μέρας πιθανόν θα είχε αντιμετωπιστεί το ίδιο αποτυχημένα κι επικοινωνιακά κι απ αυτούς αφού σε αυτήν την χώρα, και μάλιστα αυτόν τον αιώνα των κλιματικών μεταβολών, ζούμε. Λέω σε φίλη που έχασε τον άνδρα της (σύντροφος μας στο Κοινωνικό μας Ιατρείο) πως το Μάτι δεν πήρε μόνο μα έσωσε και ζωές.

Τραγικό μα όχι ψεύτικο.

Το 4ο φάουλ (2ο της Διαχείρισης) είναι πως δεν παραιτήθηκε κανείς και καμιά. Στ’ αλήθεια εννοώ… Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι παλιούς ιδεολόγους που γνώρισα στην αριστερά να μην το κάνουν, άσε την δεδομένη πολιτική ευθύνη, έστω και για λόγος ευθιξίας. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω την ώρα του πάνδημου θρήνου μόρτικες δηλώσεις για στραβές. Ήταν λάθος. Είναι λάθος. Δεν είναι αυτή η αριστερά για την οποία αγωνιστήκαμε, η αριστερά η ελπίδα ενός άλλου (κι όχι τόσο ίδιου στα μεγάλα και βασικά) κόσμου.

Ακόμη το επιχείρημα επί Μητσοτάκη καίνε οι φωτιές επί 19 ώρες ενώ στο Μάτι κάηκε το σύμπαν σε 4… Κι αν δεν έβρισκε θάλασσα πώς ξέρεις πόσες ώρες θα έκαιγε; Εμένα βρίσε με αλλά μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Ο αυτοσεβασμός είναι πολύτιμο πράγμα.

Το Μάτι χτίστηκε από ένα κράτος που ευνοούσε την άναρχη δόμηση και το διοικούσε για δεκαετίες η Δεξιά;

Σαφώς! Θυμήθηκε τα μετεωρολογικά δεδομένα σε λόγο του πέρσι ο Μητσοτάκης μιλώντας γι αυτό σε Διεθνές Φόρουμ; Ναι! Του έδωσες όμως εσύ την ευκαιρία να το χειριστεί προεκλογικά, όπως θα έκανες και του λόγου σου;

Ναι, το έκανες! Οι δομικές παθογένειες ήταν των προηγούμενων, οι επιχειρησιακές όμως είναι δικές σου.

Έχει ευθύνη κι ο/η πολίτης; Αν έχει λέει! Για μισό μέτρο γης δεν άφησαν επαρκείς δρόμους. Σε βίλες και απλά σπίτια. Κι όχι μόνο… Άλλωστε κι εσύ που συμφωνείς για τις παραιτήσεις να θυμίσω: oι μόνοι που παραιτήθηκαν, κι όχι για σκάνδαλα κάθε είδους σε αυτήν την χώρα τόσες δεκαετίες αλλά γιατί ψηφίστηκε εξ αριστερών το Μνημόνιο ήταν κάτι «γραφικοί ιδεολόγοι» εξ αριστερών (δεν το περίμενα κι απ αλλού να είμαι ειλικρινής.) που λοιδωρήθηκαν απ όλες τις μεριές.

Ακόμη κι αν δεν πίστευες στις αναλύσεις τους ηθικά, συμβολικά, έπρεπε να στείλεις την φωνή τους στο Κοινοβούλιο (μιλώ για την ΛΑΕ, κι όχι δεν έγινα ποτέ μέλος της) Ε δεν το έκανες Έλληνα πολίτη ό,τι κι αν ψηφίζεις που διαμαρτύρεσαι μετά.

Τούτη την ώρα που γράφω κοιτώ φωτογραφίες από τότε. Σε πολλές διακρίνεται αίμα. Σε 2 διακρίνεται καθαρά όμως κάτι ακόμη πιο ανατριχιαστικό. Σε σχήμα πέλματος το λάδι των ανθρώπων που έβγαζαν από την απίστευτη θερμοκρασία τα υγρά τους, που τηγανίζονταν εν κινήσει.

Είναι ζήτημα σεβασμού να μην τις δημοσιεύσω. Αλλά μπορώ να κάνω αυτό που αποπειρώμαι αυτήν την στιγμή.

Να υπερασπιστώ την φωνή που τους στερήσανε. Και δεν ήταν 101, ήταν χιλιάδες αν μιλάμε για πλάσματα (όπως και τώρα που λεν δεν χάθηκε ζωή), ήταν τουλάχιστον 120 αν μιλάμε για ανθρώπους αφού οι αταυτοποίητοι σοροί (‘παράνομων’ μεταναστών; Ελλήνων αστέγων καλοκαιρινών σκηνιτών; Μοναχικών; Ποιος ξέρει) θάφτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο.

Δεν είμαι έξυπνη δεν είμαι καλύτερη δεν είμαι γενναία. Αντέχω όμως την Μοναξιά κι έχω γραμμένη την πολιτική καριέρα. Γι’ αυτό και δεν αποστρέφω το βλέμμα απ την αλήθεια που είδα με τα μάτια μου στο πεδίο. Κι όποιος έχει τ’ άντερα ας την δει μαζί μου. Οι υπόλοιποι ξέρετε εσείς…. Πράκτορας του Μητσοτάκη είμαι. Ε τι; Αλίμονο!

Όμως αυτήν την αλήθεια που με πονά γιατί αφορά συντρόφους;; που αγάπησα και αγαπώ την χρωστώ σ’ αυτούς τους άγνωστους τις άγνωστες και τα άγνωστα που ρέμβαζαν μια τέτοια νύχτα εκείνο το καλοκαίρι, (ναι, θα μπορούσαμε να χουμε να χετε να χουνε το πρόσωπο και τ όνομα τους) μην ξέροντας πως ήταν η τελευταία τους προ ενός απίστευτου θανάτου. Αυτήν την αλήθεια σε έναν κόσμο οπαδών και μικροπολιτικών που νοθεύουν το κοινό μέλλον, την χρωστώ και στο παιδί μου.

"Banana Boat Song" Χάρι Μπελαφόντε "...Είναι κάτι περισσότερο από μια πιασάρικη μελωδία... " από τη φίλη στο fb Καίτη Βασιλάκου (facebook, 23.7.2022)

 ..............................................................

Χάρι Μπελαφόντε. 95 χρονών σήμερα.

Κάποιοι τον θυμόμαστε ακόμα.

"Banana Boat Song", μεγάλη επιτυχία τότε.

Συλλέκτες μπανάνας τραγουδούν τη δύσκολη δουλειά τους.

Day O, day O
Daylight come and me wan' go home
Day, me say day, me say day, me say day
Me say day, me say day O
Daylight come and me wan' go home


Work all night on a drink of rum
(Daylight come and me wan' go home)
Stack banana till the mornin' come
(Daylight come and me wan' go home)


Come, Mister Tally Man, tally me banana
(Daylight come and me wan' go home)
Come, Mister Tally Man, tally me banana
(Daylight come and me wan' go home)


Lift six foot, seven foot, eight foot bunch
(Daylight come and me wan' go home)
Six foot, seven foot, eight foot bunch
(Daylight come and me wan' go home)


Day, me say day O
(Daylight come and me wan' go home)
Day, me say day, me say day
Me say day, me say day, me say day
(Daylight come and me wan' go home)


A beautiful bunch o' ripe banana
(Daylight come and me wan' go home)
Hide the deadly black tarantula
(Daylight come and me wan' go home)


Lift six foot, seven foot, eight foot bunch
(Daylight come and me wan' go home)
Six foot, seven foot, eight foot bunch
(Daylight come and me wan' go home)


Day, me say day O
(Daylight come and me wan' go home)
Day, me say day, me say day
Me say day, me say day, me say day
(Daylight come and me wan' go home)




Come, Mister Tally Man, tally me banana
(Daylight come and me wan' go home)
Come, Mister Tally Man, tally me banana
(Daylight come and me wan' go home)




Day O, day O
(Daylight come and me wan' go home)
Day, me say day, me say day, me say day
Me say day, me say day O
(Daylight come and me wan' go home)

"Μεταφέρω εδώ ένα σχόλιο για το τραγούδι μεταφρασμένο αυτόματα από τα αγγλικά, οπότε θα έχει τα λάθη του:

Σκεφτείτε το νόημα αυτού του τραγουδιού για ένα δευτερόλεπτο. Είναι κάτι περισσότερο από μια πιασάρικη μελωδία. Το τραγούδι είναι στην πραγματικότητα γραμμένο από την οπτική γωνία ενός εργάτη αγρού που εργάζεται στα χωράφια με μπανάνα. Η δουλειά του είναι να κόβει μπούσελ μπανάνας, να γεμίζει τα κιβώτια και να τα στέλνει με φορτηγό στα ναυπηγεία. Δουλεύει όλο το βράδυ και είναι κουρασμένος, έτσι, θέλει να πάει σπίτι. Λοιπόν, προσεύχεται να έρθει σύντομα ο «άνθρωπος», το αφεντικό του, και να του πει ότι έχει πάρει αρκετές μπανάνες, είναι ελεύθερος να φύγει. Μετά ήρθε το φως της ημέρας. Το τραγούδι αρχίζει με τη σιωπή και μετά η ηχώ της φωνής του έρχεται όλο και πιο δυνατή - αυτό είναι για να αναπαραστήσει τον ήλιο που ανατέλλει. "Μέρα-ο. Βλέπω μέρα. Βλέπω μέρα. Με βλέπω μέρα-ωωω." Τα αισθήματα της απόκρυψης της μαύρης ταραντούλας είναι παράγωγο της πολιτικής της εταιρείας τους - τα σφάλματα στο μπούσελ σημαίνει ότι δεν είναι αποδεκτό προς πώληση. Έτσι, αν πάει να υπολογίσει τη γνώμη του για την ημέρα και βρει μια ταραντούλα, σημαίνει ότι δεν θα πάει νωρίς στο σπίτι. Στο τέλος, το τραγούδι επιβραδύνεται, η σιωπή επιστρέφει μόνο στη φωνή του - acapella. Ο ήλιος δύει τώρα... και μπορούμε να καταλάβουμε από τον εκνευρισμένο τόνο του και τις μακριές, τραβηγμένες νότες του ότι πρόκειται για άλλη μια μακρά νύχτα να πιει ρούμι, να μαζέψει αυτές τις μπανάνες και να κρύψει αυτές τις ταραντούλες. Ας ελπίσουμε ότι σύντομα, ο μετρητής θα μετρήσει όσες μάζεψε και θα τον αφήσει για το βράδυ."