"Η αριστοκρατία ξανά στο προσκήνιο" έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 20.01.25)

 ..............................................................

Η αριστοκρατία ξανά στο προσκήνιο

έγραψε ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 20.01.25) 

Ανάμεσα στα πολλά απίστευτα των ημερών είναι και ότι ο Τραμπ, που ορκίζεται σήμερα, θα έχει στο υπουργικό του συμβούλιο 13 δισεκατομμυριούχους. Η δημοκρατία, ελλειμματική ήδη από πολλές απόψεις, δέχεται τώρα ένα καίριο πλήγμα. Κάποιοι θα έλεγαν κυνικά ότι αφού η πολιτική τάξη είναι ούτως ή άλλως συμβιβασμένη με τον μεγάλο πλούτο και παίζει τον ρόλο υπηρέτη της, ήταν αναπόφευκτο κάποια στιγμή οι κεφαλαιούχοι να αναλάβουν οι ίδιοι τις τύχες της χώρας αφού επιπλέον θεωρούν τους πολιτικούς περίπου άχρηστους. Το υπουργικό συμβούλιο δεν θα μοιάζει καν με διοικητικό συμβούλιο εταιρείας, γιατί εκεί δεν υπάρχει ισοτιμία οικονομικής επιφάνειας. Περισσότερο θα μοιάζει με μίνι οικονομικό φόρουμ του Νταβός ή Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, όπου οι μεγιστάνες του πλούτου συναντιούνται και συζητούν το μέλλον του κόσμου.

Από μια άποψη αυτό είναι μια φυσική -αν και στην τραγελαφική εκδοχή της- κατάληξη της κεντρικής ιδέας γύρω από την οποία χτίστηκε το κράτος των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ είναι μια συμμαχία ατόμων και συμφερόντων. Αυτό είναι το ενωτικό στοιχείο, η πίστη στο συμφέρον του ατόμου και την επιδίωξη της ατομικής ευημερίας. Η κοινωνία μπαίνει σε δεύτερο πλάνο. Και δεν υπάρχει το κλασικό ενοποιητικό στοιχείο των άλλων εθνών, η πίστη σε μια κοινή καταγωγή, η ανάδειξη μιας εθνικής ταυτότητας με φυλετικά, γλωσσικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά. Οχι όμως ότι λείπει και εντελώς. Γιατί ναι μεν δεν υπάρχει η έννοια Αγγλος, Γερμανός, υπάρχει όμως το εθνικό άθροισμά τους. Οι ΗΠΑ του Τραμπ είναι οι ΗΠΑ του λευκού Αγγλοσάξονα άνδρα, αυτού που έφτιαξε τις Ηνωμένες Πολιτείες και κατά βάθος τις θεωρεί ιδιοκτησία του.

Αυτός ο λευκός Αγγλοσάξονας είναι και μάτσο, άρα ο λαουτζίκος θα ταϊστεί για ακόμη μια φορά με αξίες του τύπου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», δηλαδή με αξίες όπως η γυνή να φοβήται τον άνδρα, ο μαύρος είναι κατώτερος, ο γκέι εκτός συζήτησης, ενώ σε ένα έθνος μεταναστών οι νέοι μετανάστες πρέπει να εκδιώκονται μαζικά, ιδίως αν είναι Λατινοαμερικανοί.

Το φοβερότερο όλων είναι ότι αυτός ο «λαουτζίκος», τα φτωχότερα δηλαδή στρώματα, σε μεγάλο βαθμό ασπάζεται τη ρατσιστική και αντι-δικαιωματική «ιδεολογία» Τραμπ καθώς και την πίστη ότι οι πλούσιοι ξέρουν καλύτερα. Ο Τραμπ, είτε το θέλουμε είτε όχι, δημιούργησε κίνημα, πρώτον γιατί ο λεγόμενος «δικαιωματισμός» δημιούργησε έδαφος συντηρητικής αναδίπλωσης και δεύτερον γιατί δεν ενδιαφέρει τόσο το γενικό καλό, όσο η παραγωγή πλούτου μπας και πάρουν και μερικοί άλλοι κανένα ψίχουλο.

Μια τέτοια εποχή ζούμε σήμερα. Σήμερα που οι Τραμπ αυτού του κόσμου εξαπατούν τις μάζες δήθεν υπερασπιζόμενοι παραδοσιακές αξίες, επειδή μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος δεν μπορεί να παρακολουθήσει την ταχύτητα των αλλαγών. Και που βρίσκουν τη χρυσή ευκαιρία να μετατρέψουν μια δημοκρατία με αριστοκρατικά χαρακτηριστικά σε αριστοκρατία και με τη βούλα.

Αν στη συνάντηση των μεγαλοβιομηχάνων με τον Χίτλερ στις 20 Φεβρουαρίου 1933 βρίσκονταν σημερινοί μεγιστάνες, δεν θα τον χρηματοδοτούσαν απλώς. Μάλλον θα έμπαιναν και στην κυβέρνηση.