"Ο Χίτλερ και ο κομμουνισμός" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 21.01.25)

 ..............................................................

Ο Χίτλερ και ο κομμουνισμός

έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 21.01.25) 

Το ότι ο Χίτλερ ήταν μανιακός αντικομμουνιστής είναι πασίγνωστο. Ο χειρότερος εχθρός του πολιτισμένου (sic) κόσμου για τους ναζιστές ήταν ο εβραιο-μπολσεβικισμός. Ενα σύμφυρμα ταγμένο στην υπηρεσία του εκφυλισμού της ανώτερης φυλής.

Το σχέδιό του, εκτός από την ολοκληρωτική εξόντωση του εβραϊκού πληθυσμού, περιλάμβανε και την υποδούλωση εκατό εκατομμυρίων Σλάβων, για να μπουν στη δούλεψη των Αρίων. Το χιλιόχρονο Ράιχ είχε ως προϋπόθεση την υλοποίηση αυτού του σχεδίου.

Βάσει αυτών θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ηγερία του φασιστικού AfD, Αλις Βάιντελ, τα έχει ψιλοχαμένα. Η δήλωσή της στη viral συζήτησή της με τον Μασκ ότι ο Χίτλερ ήταν κομμουνιστής είναι κατευθείαν παρμένη από σενάριο των Μόντι Πάιθον ή του Μπένι Χιλ.

Η Βάιντελ όμως, προκειμένου να «διαχωριστεί» εργαλειακά από τον ναζισμό, είναι ικανή να πει τα πάντα. Αλλωστε, όπως και άλλοι του φυράματός της, αξιοποιεί ακόμη και χαρακτηριστικά τής, τόσο απεχθούς κατά τ' άλλα, woke επιχειρηματολογίας, για να πάρει τις «αποστάσεις» της: είναι γυναίκα, είναι λεσβία, είναι ζευγάρι με ένα μέλος «άλλης φυλής», μια Σριλανκέζα. Γι’ αυτό είναι εναντίον, λέει, των μουσουλμάνων –γιατί, μεταξύ άλλων, είναι πολιτιστικά καθυστερημένοι και επικίνδυνοι για τα δικαιώματα!

Οι σημερινοί φασίστες και φασίστριες, όπως και οι μεσοπολεμικοί πρόγονοί τους, μπορούν να πουν τα πάντα και τα αντίθετά τους. Είναι δύσκολο να τους πολεμήσεις γιατί εκμεταλλεύονται όλα τα μέσα σε μια αντιπαράθεση: όπως λέει το γνωστό ανέκδοτο, «έχω αυτή τη γνώμη, αλλά, αν δεν σας αρέσει, έχω και μια άλλη». Το ποια είναι τελικά η «γνώμη» αποκαλύπτεται όταν αποκτήσουν την ισχύ που επιδιώκουν.

Υπάρχει όμως ένα πράγμα - σε ό,τι αφορά την ιδεολογία τους - που τους διακρίνει από τους μεσοπολεμικούς. Είναι ακραία φιλελεύθεροι ως προς τα «οικονομικά».

Αυτό που δεν προσέχτηκε στα λεγόμενα της Βάιντελ ήταν το γεγονός πως η διαπίστωσή της ότι ο Χίτλερ ήταν κομμουνιστής συνδέθηκε από την ίδια με τη δήλωση ότι ο Χίτλερ δεν ήταν «ελευθεριστής». Δεν ήταν libertarian.

Για τους ελευθεριστές, τον Nozick για παράδειγμα, από όλα τα κοινωνικά συστήματα μόνο ο καπιταλισμός έχει ηθική θεμελίωση. Η ύπαρξη ελεύθερης αγοράς κεφαλαίου και εργασίας αποτελεί ηθική απαίτηση. Οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση με στόχο την αναδιανομή προς όφελος των πιο αδύνατων είναι ηθικά απαράδεκτη. Προσοχή! Η κρατική πρόνοια δεν απορρίπτεται γιατί διαστρέφει τα κίνητρα ή γιατί μειώνει την οικονομική αποδοτικότητα. Η κρατική μέριμνα, η φροντίδα, έστω και η ελάχιστη, για τους «χαμένους της αγοράς» είναι ηθικά απορριπτέα.

Για τους ελευθεριστές τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα είναι απόλυτα – δεν υπάρχει επιδίωξη ή σκοπός που θα μπορούσε να τα σχετικοποιήσει. Η προέλευση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων βρίσκεται στην ιδιοκτησία του εαυτού μας. Το κυριότερο, το απολύτως θεμελιώδες ατομικό δικαίωμα, είναι η ιδιοκτησία του εαυτού. Η παραβίασή του είναι ολοκληρωτικά απαράδεκτη. Τότε όμως είναι εξίσου - ηθικά - απαράδεκτη και η παραβίαση όλων των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων.

Ο καπιταλισμός είναι ηθικά άμεμπτος ακόμη κι αν οι μη κάτοχοι ιδιοκτησίας εξαρτώνται για την επιβίωσή τους από τους ιδιοκτήτες που αγοράζουν την εργασιακή τους δύναμη –έστω κι αν προφανώς αυτό μειώνει την αυτονομία τους σε βαθμό εξαφάνισης. Ακόμα κι αν κάποιοι λιμοκτονούν επειδή κανένας δεν επιθυμεί να αγοράσει την εργασιακή τους δύναμη, η καπιταλιστική θέσμιση, προστατεύοντας την ουσιώδη ιδιοκτησία εαυτού των κατόχων κεφαλαίου, περνάει το ηθικό τεστ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο σύστημα το οποίο παραβιάζει ιδιοκτησιακά δικαιώματα.

Οπως σημειώνει ο Kymlicka («Η πολιτική φιλοσοφία της εποχής μας», εκδόσεις Πόλις), «ο εργάτης που δε διαθέτει οποιαδήποτε ιδιοκτησία και που πρέπει να πουλήσει την εργασία του [σ.σ. σωστότερα, την εργασιακή του δύναμη] με δυσμενείς όρους στον καπιταλιστή έχει "πλήρη" ιδιοκτησία του εαυτού του. Εχει πλήρη ιδιοκτησία του εαυτού του ακόμα κι αν, όπως παραδέχεται ο Nozick, ίσως εξαναγκαστεί για να μην πεθάνει να συναινέσει σε οποιουσδήποτε όρους του υπαγορεύσει ο καπιταλιστής». Ο εργάτης, έχοντας πλήρη ιδιοκτησία του εαυτού του, είναι θεμελιακά ίσος με τον καπιταλιστή, εφόσον νομικά δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο κατοχής κάποιου άλλου προσώπου –όλα καλά.

Αυτές είναι οι ιδέες από τις οποίες εμφορούνται οι σύγχρονοι φασίστες. Εδώ η εξόντωση δεν αφορά μόνο εθνοτικά ή «φυλετικά» διαφορετικούς πληθυσμούς, αλλά και ταξικά. Η εξέλιξη του καπιταλισμού δημιουργεί έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων που είναι περιττοί. Αυτοί, όπως έλεγε ήδη δύο αιώνες πριν ο Μάλθους, δεν δικαιούνται ούτε ένα ψίχουλο που πέφτει από το τραπέζι των ιδιοκτητών, δεν δικαιούνται έστω και τη χειρότερη θέση στον κόσμο. Η εξαφάνισή τους είναι θεία επιταγή – ο ίδιος άλλωστε ως παπάς, ήταν ο πιο αρμόδιος να το ξέρει.

Η Βάιντελ, ο Μιλέι, ο Τραμπ, ο Μασκ, όλος ο πλουτοφασιστικός - ελευθεριστικός συρφετός, που έχει σε μεγάλο βαθμό στα χέρια του το μέλλον του κόσμου, είναι πιο επικίνδυνοι και από τους χιτλερικούς, των οποίων το σχέδιο υλοποιούν και ολοκληρώνουν.