"Αποχαιρετισμός στην εποχή Σημίτη" γράφει ο Τάκης Κατσαρός ("Εφημερίδα των Συντακτών", 06.01.25)

 ...............................................................

Αποχαιρετισμός στην εποχή Σημίτη

γράφει ο Τάκης Κατσαρός  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 06.01.25) 

Αποχαιρετισμός στον Κώστα Σημίτη, μοναδικό άξιο λόγου πρότυπο πρωθυπουργού σε ό, τι αφορά την προσωπική του ακεραιότητα, τη σχέση του με το θεσμό και την Κίρκη της εξουσίας. Αποχαιρετισμός, ταυτόχρονα, στα λάθη μας, στην αφέλεια και στην ευπιστία μας εκείνη την περίοδο. Όταν, με ήπιο τρόπο και υπό το εύρημα της "ισχυρής Ελλάδας", του "εξευρωπαϊσμού" και του "εκσυγχρονισμού" μπήκαν βαθιά τα θεμέλια για τη μελλοντική επέλαση του νεοφιλελευθερισμού, των ιδιωτικοποιήσεων, της διαπλοκής, της γενικευμένης διαφθοράς και της ιδεολογίας της "αρπαχτής" στο όνομα του "ξεβλαχέματος" και με την παραλυτική δικαιολογία "αυτή είναι η Ελλάδα".

Κληρονομιά και επέκταση (προς το χειρότερο) αυτής της Ελλάδας που μοιρολατρικά αποδέχθηκε ο Σημίτης και γιγάντωσαν τα ανεξέλεγκτα συστήματα κάτω από τη μύτη του, ήταν όσα ακολούθησαν, με αποκορύφωμα την πρόσκρουση στα βράχια της χρεωκοπίας επί Καραμανλή του μικρού, για την οποία ο Σημίτης πάντως είχε προειδοποιήσει ήδη από το 2008.

Σήμερα, δυστυχώς, το μόνο διάδοχο πολιτικό υπόδειγμα της εποχής αυτής είναι ο Μητσοτάκης και τα δεξιά υποστυλώματά του μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Όλα τα πρώην πρωτοπαλικαρα του σημιτικού εκσυγχρονισμού πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (π.χ. Βάσω Παπανδρέου, Νίκος Χριστοδουλάκης κλπ) αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή του ακραίου Κέντρου. Συγκρότησαν την τρόϊκα εσωτερικού και το αντιαριστερό μέτωπο την περίοδο των μνημονίων. Είναι, πλέον, οι πιο φανατικοί κήρυκες του αγριανθρωπικού καπιταλισμού, του πολέμου και της συνεργασίας με το φασισμό και την Άκρα Δεξιά σε μια σειρά ζητήματα με πρώτο το προσφυγικό. Κρύβουν πίσω από τη μάσκα του "αντιλαϊκισμού" την απέχθειά τους για το λαό, τις αγωνίες και τους αγώνες του. Τυχαίο;

Υπό αυτή την έννοια μόνο θετικό δεν είναι το ισοζύγιο της πρωθυπουργίας Σημίτη. Σχεδόν όλα τα θετικά αντισταθμίστηκαν αμέσως σχεδόν από πολύ περισσότερα αρνητικά. Για παράδειγμα η εμβληματική σύγκρουση με την Εκκλησία για τις ταυτότητες την οποία στηρίξαμε ολόψυχα, συνοδεύτηκε στη συνέχεια από προεκλογικά δωράκια προς την Ιεραρχία, όπως η κατάργηση της φορολογίας των ναών (νόμος 3220/2004). Τα μεγάλα έργα ακυρώθηκαν από την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ένταξη στην ΟΝΕ από τα διφορούμενα στατιστικά στοιχεία και το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Έμεινε η ένταξη της Κύπρου κι ας λεκιάζεται κι αυτή από την υπόθεση Οτσαλάν. Και άλλα πολλά αρνητικά συνέβησαν εκείνα τα χρόνια με πρώτο το ανεξέλεγκτο χρηματιστηριακό όργιο, που το σημιτικό ΠΑΣΟΚ υποδαύλιζε με σχετική αφίσα!

Για όλα τα παραπάνω και για την εμπλοκή του μισού του υπουργικού συμβουλίου και άμεσων συνεργατών του σε σκάνδαλα δεν υπάρχουν σοβαρές απαντήσεις ούτε αξιόπιστα στοιχεία αυτοκριτικής στις πολλές εκατοντάδες σελίδες των βιβλίων που συνέγραψε ο Κώστας Σημίτης μετά την πρωθυπουργική του θητεία.

Κρίμα, γιατί, ο ίδιος ως πρόσωπο, με την αγωνιστική του παρουσία στη δικτατορία, την προσήλωσή του στο δημόσιο καλό, την εντιμότητά του, εργάστηκε και προσπάθησε πολύ. Για ένα τόσο ισχνό αποτέλεσμα, που σήμερα μας υποχρεώνει όχι απλά να αποχαιρετίσουμε εκείνη την εποχή, αλλά να διαχωριστούμε πλήρως από αυτήν και τα "επιτεύγματά" της.