..............................................................
Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος (1930 - 2024)
-
Δύο μικρο-διηγήματα του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου από τη συλλογή «Ο Θησαυρός των Αηδονιών» (εκδ. Κίχλη, Μάρτιος 2024)
-
«Ο
χοίρος»
Μου
κάνει εντύπωση πόσο τρυφερά αναφέρονται στο νησί, σε ορισμένα κατοικίδια. Για
τα γουρούνια σπάνια χρησιμοποιούν αυτήν τη λέξη, συνήθως λένε ο χοίρος.
-Εμείς δεν μεγαλώνουμε πια χοίρους, λέει η
Αργυρώ, μόνο κατσικάκια τρέφουμε. Την τελευταία φορά που είχαμε ένα γουρουνάκι,
έτρεχε σε όποιον ερχόταν σπίτι, ξάπλωνε στα πόδια του, και ζητούσε να το
χαϊδέψουν, όπως οι γάτες. Κι αυτό συνεχιζόταν μέχρι που μεγάλωσε, κι έγινε
ολόκληρο θερίο… Τα Χριστούγεννα φώναξε ο άντρας μου έναν που έσφαζε τα μεγάλα
ζώα. Μόλις εκείνος μπήκε στην αυλή, έτρεξε ο χοίρος, ξάπλωσε στα πόδια του
ανάσκελα και γουργούριζε για χάδια. Τον έσφαξε επί τόπου ο χασάπης και κατόπιν
μου έφερε το κρέας στο σπίτι . Εμένα
έσφαξες, του λέω.
1996
-
«Το
μουλάρι»
Ήταν
πολύ γέρος, είχε πια καμπουριάσει για τα καλά, αλλά διέμενε πάντα (φτενός,
ολομόναχος) σε ένα απομονωμένο καλύβι, στους πρόποδες του βουνού. Διασταυρωθήκαμε
τυχαία στην Χώρα. Ανάβλεψε μόλις με είδε, έβγαλε αμέσως τον καλοκαιρινό του
σκούφο και, σκύβοντας ακόμη πιο βαθιά:
-Καλή σου μέρα, κυρ γιατρέ, μου λέει.
Κάποιοι με κύτταξαν περίεργα, σχεδόν
επιτιμητικά.
Τον πλησίασα και του έτεινα το χέρι.
-Τι κάνει ο Ιάσων; τον ρωτώ.
- Μια χαρά σε χαιρετάει, μου απαντάει.
Βιάστηκε να φύγει, λίγο σαν να ντρεπόταν.
Προχώρησα κι εγώ – κι έφερα στο νου μου
εκείνη την απρόσμενη νυχτερινή του επίσκεψη, τον περασμένο Γενάρη, όταν
(ζητώντας μου συνέχεια συγγνώμη και κλαίγοντας με αναφιλητά) μου ζήτησε να πάω
να δω τον Ιάσονα, το γέρικο μουλάρι του που πέθαινε.
«Κάτι θα καταλάβεις», επέμενε. Κι ύστερα,
κατεβάζοντας το κεφάλι: «Ζήσαμε πάνω από τριάντα χρόνια μαζί, και θέλω να φύγω
πριν τον Ιάσων», πρόσθεσε κάπως ντροπαλά.
2003
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου