..............................................................
διήγημα της συγγραφέως και φίλης στο fb Μαρίας Κουγιουμτζή (facebook, 5.2.2025)
- Εδώ είναι ο θάλαμος των τρελών; Ρώτησε ο κύριος Μπι.
- Όχι είπε ο διευθυντής κύριος Φεχ. Βλέπετε κανέναν τρελό να τριγυρνά εδώ μέσα;
- Τέλος πάντων είπε συνοφρυωμένος ο κύριος Μπι. Τους έχετε σε κελιά;
- Μα αγαπητέ μου πόσες φορές θα σας το πω. Δεν υπάρχουν κελιά, μόνο ανοιχτά φωτεινά δωμάτια, χωρίς κλειδαριές, χωρίς κάγκελα, ούτε φύλακες, μόνο με κάποιους ας πούμε βοηθούς, μάλλον φίλους που τους εξυπηρετούν.
- Και δεν φοβάστε μήπως το σκάσουν, ή μήπως σηκωθούν νύχτα και σας σφάξουν;
- Γιατί να το κάνουν αυτό; Δεν είναι τρελοί, είναι απλώς οι «άλο». Ζούνε εδώ απομονωμένοι ήσυχοι. Άλλος διαβάζει, άλλος γράφει, ζωγραφίζει, χορεύει, βλέπει ταινίες, μιλάει με παλιές φωτογραφίες. Κοιτάζει τον τοίχο, ή απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Οι πόρτες των δωματίων τους είναι ορθάνοιχτες. Αυτή είναι η μόνη τους επικοινωνία με τους υπόλοιπους. Κάπου κάπου σταματούν αυτό που κάνουν και αφουγκράζονται. Τότε το πρόσωπό τους είναι πλημμυρισμένο με ένα απαλό φως.
- Και οι γυναίκες, έχετε γυναίκες μ’ αυτή την όπως την λέτε «ιδιαιτερότητα»; Αυτές κυρίως, είναι υστερικές και επικίνδυνες, έτσι δεν είναι;
- Αυτή την εντύπωση έχετε για τις γυναίκες; Εγώ νομίζω πώς είναι η ανάσα της ζωής. Το θερμόμετρό της. Τέλος πάντων. Ο άλο ή οι άλο δεν έχουν φύλλο, έχουν μόνο «αλότητες».
- Τι εννοείτε ;
- Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα, δεν προγραμματίζουν, δεν αποβλέπουν σε κάτι μελλοντικό, απλώς αισθάνονται το «άλο» τους.
- Και σε τι αποβλέπει αυτό;
- Σε τίποτα. Δεν υπάρχει σκοπός, στόχος, είναι ίσως το πιο ελεύθερο «άλο» που διαθέτουν. Τέλος πάντων. Έχουν περάσει από δω σπουδαία «αλο». Το αυτί του Βαν Γκογκ, η πέννα του Βιζυηνού, η σμίλη της Κλωντέλ, και του Χαλεπά , οι παρτιτούρες του Σαλιέρι , κ.α.
- Και δεν είναι ποτέ επιθετικοί; Δεν ορμούν σε κανέναν; Δεν δίνουν καμιά κλωτσιά; Δεν μαλώνουν μεταξύ τους;
- Μα γιατί να το κάνουν αυτό; Σας είπα, δεν έχουν προσωπικά με κανέναν. Είναι διαρκώς στη μονοκοινωνία του «άλο». Ο «άλο» δεν υπάρχει πέρα από τον εαυτό του.
Καθώς έλεγαν αυτά ο κύριος Μπι και ο κύριος Φεχ διέσχιζαν τον μεγάλο διάδρομο όπου αντικριστά με ανοιχτές τις πόρτες βλέπανε τα δωμάτια με τους «άλο» να ασχολούνται προσηλωμένοι με κάτι. Ούτε που σήκωναν το κεφάλι. Ένας μόνο πλησίασε προς την πόρτα κουνώντας λικνιστικά τα χέρια του διευθύνοντας μια μουσική σύνθεση που άκουγε μόνο αυτός, έφτασε σχεδόν μπροστά τους χωρίς να τους βλέπει και κάνοντας μια χορευτική στροφή απομακρύνθηκε. Έσκυψε στο τραπέζι του πάνω σε ένα πεντάγραμμο και σημείωσε κάποιες νότες.
Ο ήλιος στραφτάλιζε στα τζάμια των παραθύρων που έπεφτε σαν φωτεινή ομίχλη πάνω στις μορφές δίνοντας τους ένα είδος υπαρκτικής ανυπαρξίας.
- Και σεις που τους βρήκατε όλους αυτούς; Και ποιος σας πληρώνει για τις υπηρεσίες σας;
- Τα μικρά και μεγάλα «άλο» τους. Αυτά, πίνακες, μουσικά κομμάτια, θεατρικά, ποιήματα, κλπ, έχουν μια απρόσμενη μαγεία. Παρέχουν σε όποιον έρχεται σε επαφή μαζί τους, μια αφοπλιστική γαλήνη. Τους κάνουν να ονειρεύονται. Να ονειρεύονται σχήματα και χρώματα που όπως λένε, λάμπουν εκτυφλωτικά. Όχι πράγματα. Όχι ιδέες. Μπαίνουν στον μοναχικό κόσμο του «άλο» σαν σε θερμό απολυμαντικό λουτρό και προς στιγμή καθαρίζονται από τα μικρόβια του επιθυμώ και του θέλω. Προς στιγμήν!
- Δηλαδή αν ήθελα μπορούσα κι εγώ να γίνω «άλο»
- Όχι, δεν υπάρχει θέλω, εκτός αυτού πρέπει να είστε πολύ μεγάλος στην ηλικία,, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις που ενώ δεν είστε, είναι σα να είστε. Να μην έχετε κανένα σκοπό, καμιά βλέψη ούτε για το τώρα ούτε για το μέλλον. Κι αυτό υπόκειται σε έλεγχο. Αν υπάρχει και ένα ψήγμα εισόδου στον κόσμο, ή διάθεση επιρροής του, απορρίπτεσθε. Και μάλλον εσείς είστε απ’ αυτούς που προσπαθούν να οργανώσουν τον ανοργάνωτο κόσμο. Για να γίνετε «άλο» πρέπει να είστε ήδη στον δρόμο του «άλο». Να έχετε κάποια προαισθήματα, κάποιες αόριστες ενδείξεις…ας πούμε αφηρημάδες… να χάνετε τον χρόνο…
- Χμ, βέβαια είπε ο κ. Μπι.
Και πιάνοντας το χέρι του κ. Φεχ, σε αποχαιρετισμό, είπε με ένα μαλακό χαμόγελο.
- Να είστε σίγουρος, πως στην αξιολόγηση που θα σας κάνω, θα τονίσω πως αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον τρελοκομείο από όσα έχω επισκεφτεί.
Μ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου