...............................................................
Μνήμη Γιάννη Καλαϊτζή (11.11. 1945 - 12.2.2016)
Πιτσιρίκι, λιγότερο πιτσιρίκι, και μέχρι και πολύ πρόσφατα, τίποτα από όλα αυτά δεν μου φαινόταν καταπληκτικό. Η λυτρωτική και απελευθερωτική αυθάδεια, το λαμπρό, ακατάβλητο, ιερόσυλο χιούμορ, τα σκίτσα, τα κόμικς, τα σχέδια, τα σκηνικά, τα πορτραίτα, οι μάσκες, τελευταία και η δεινή συγγραφική πένα, η πολιτική πυγμή, ο διονυσιακός βίος, η πεισματική ελευθερία, η ατρόμητη και εξοργιστική μνήμη, μέχρι τελευταίας ρανίδος, η ανατρεπτική της στιγμής και της αφήγησης ευρυμάθεια, η διαστροφή του προφανούς, ο καταγελασμός του δεδομένου, ο ανηλεής καταιγισμός ιδεών, η λογοτεχνία, το θέατρο και ο κινηματογράφος σαν δεύτερο δέρμα, σαν άδηλος αναπνοή. Ούτε και στάθηκα ποτέ απέναντί τους με την ανάγκη θαυμασμού ή την αίσθηση της ετερότητας. Ήταν, είναι και θα είναι αυτονόητα, γιατί ήταν, είναι και θα είναι ο μπαμπάς μου.
Καθώς μού έφυγε, καθώς μάς έφυγε, με τρόπο ομοίως αταλάντευτα αξιοπρεπή και περήφανο όπως και τις ημέρες της απολαυστικής, πληθωρικής και γενναιόδωρης ακμής του, φοβάμαι μήν με καταβάλει η πλάνη του θαυμασμού, μην και περιπέσω στην ανάγκη του εγκωμίου, λες και αυτό μπόρεσε ποτέ να υποκαταστήσει την ζωντανή παρουσία.
Και λέω "φοβάμαι" γιατί εάν για κάτι εκτιμώ τον πατέρα μου στην δημόσιά του διάσταση είναι ότι ποτέ δεν ενέδωσε στην αυταρέσκεια του λόγου σε πρώτο πρόσωπο -σε αντίθεση με την γράφουσα, που θά έλεγε και εκείνος.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο αντιπαθητικό από παιδιά που αντλούν δύναμη και φως από τους αίνους προς αποδημήσαντες γονείς, τίποτε περισσότερο βέβαια εγγενώς υπονομευμένο και καταδικασμένο στην αποτυχία από την απόπειρα των παιδιών να μετατραπούν σε αξιολογητές και δημοσιοφανείς βιογράφους. Θα αντισταθώ με όλη μου τη δύναμη.
Κυρίως επειδή ακόμη και ποτέ κανείς να μην τον ήξερε, ακόμη και ποτέ κανείς να μην τον μολογούσε, το ίδιο θα τον αγαπούσα, το ίδιο θα μού έλειπε, γιατί ήταν, είναι και θα είναι ο μπαμπάς μου.
Σάς ευχαριστώ ειλικρινά και από καρδιάς για την έκφραση συλλυπητηρίων. Αλλά, πιστέψτε με, αυτό που κυρίως θα τον ενδιέφερε είναι να πιούμε και κανένα ποτήρι κρασί, και κυρίως από το δικό του, που σαν κι αυτό άλλο κανένα. Ε, και οι καλλίφωνοι να πούν κι ένα τραγούδι!
Παραχάραξε το νόμισμα. Εβίβα!
{Εδώ, ένα σκιτσάκι του, που θυμάμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.}
Από την θυγατέρα του Γιάννη Καλαϊτζή (facebook, 13.2.2016) Μύρινα Καλαϊτζή.
Αυτό το σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή (11 Νοεμβρίου 1945 - 12 Φεβρουαρίου 2016) θυμήθηκα, κι εγώ. Εξώφυλλο του "Θούριου", εφημερίδας της ΕΚΟΝ "Ρήγας Φεραίος", επί τη εκδόσει του δίσκου του Σαββόπουλου "Ο Αριστοφάνης γύρισε από τα θυμαράκια". Μάλιστα είχε και μια φράση του Νιόνιου "Παράδοση είναι να δημιουργείς εκ του μηδενός" ή κάπως έτσι τέλος πάντων.
Α, και ένα αστείο περιστατικό με το "Θούριο": Είμαστε στα Κάτω Πετράλωνα και γυρνάμε τα καφενεία να πουλήσουμε "Θούριο", οι αγωνιστές. Ξεκόβω από την υπόλοιπη παρέα και μπαίνω μόνος μου σ' ένα καφενείο στην Κειριαδών. Το καφενείο γεμάτο. Όλο άντρες φυσικά, που όλοι παίζουν, άλλοι τάβλι, άλλοι χαρτιά ("Θανάση", πρέφα...). Πλησιάζω ένα τραπέζι "Καλησπέρα σας, είμαστε από τον "Ρήγα Φεραίο", τη νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού. Έχω το "Θούριο", όργανο του Κ.Σ. της ΕΚΟΝ "Ρήγας Φεραίος" - σαν να 'χα καταπιεί κασέτα. Κανείς δεν μου δίνει σημασία από τους 4-5 που παίζουν. Εγώ επιμένω στο μαθημένο. Ένας σηκώνει το κεφάλι, με κοιτάει ερευνητικά και μου λέει: "Κανένα μπαλαντέρ έχεις;..." Μένω άφωνος, Ανοίγω την πόρτα του καφενείου και βγαίνω έξω στο δρόμο. Βάζω τα γέλια μόνος μου. Κόσμος περνάει και με κοιτάει σαν να βλέπει έναν βλαμμένο, που γελάει μόνος του. Μπορεί και να ήτανε αυτό το τεύχος με το εξώφυλλο του Καλαϊτζή. Αν τον ήξερα και του είχα διηγηθεί το περιστατικό, νομίζω ότι θα γέλαγε κι αυτός...
Ανάμνηση δική μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου