"Πέντε σημεία σχετικά με την τακτική της κυβέρνησης για τα Τέμπη." γράφει ο δημοσιογράφος και φίλος στο fb Yannis Albanis (facebook, 21.2.2025)

 ...............................................................

Πέντε σημεία σχετικά με την τακτική της κυβέρνησης για τα Τέμπη.

γράφει ο δημοσιογράφος και φίλος στο fb Yannis Albanis (facebook, 21.2.2025)

1. Ο βασικός στόχος του κυβερνητικού στρατοπέδου αυτή τη στιγμή είναι να πολώσει την κοινωνία με βάση το δίλημμα «σταθερότητα ή αποσταθεροποίηση». Σε ένα πρώτο επίπεδο με το (ψευδεπίγραφο) δίλημμα της σταθερότητας αλλάζει η ατζέντα του δημόσιου διαλόγου. Αντί να συζητάμε για τη το έγκλημα με τους 57 νεκρούς και τη συγκάλυψή του, συζητάμε περί «τοξικών αναρτήσεων στα social», «αντιπολίτευσης που υπονομεύει τη χώρα» και «σχεδίου εκτροπής όπως αυτό που ζούσαμε στο παρελθόν».

Όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πλέον του 70% των πολιτών θεωρεί πως υπάρχει κυβερνητική συγκάλυψη του εγκλήματος. Επομένως, η κυβέρνηση έχει χάσει κατά κράτος στη δημόσια συζήτηση για τα Τέμπη. Ένας πολύ αποτελεσματικός (και εύκολος) τρόπος να αντιμετωπίσεις την ήττα σου σε μια συζήτηση, είναι να ανοίξεις μια άλλη στην οποία θεωρείς ότι θα τα πας καλύτερα.

2. Μαζί με την αλλαγή της ατζέντας επιχειρείται και η μεταβολή των υποκειμένων της δημόσιας συζήτησης για τα Τέμπη. Η κυβέρνηση ξέρει καλά ότι απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων είναι χαμένη από χέρι. Ο γονείς των παιδιών έχουν το τεκμήριο της ανιδιοτέλειας, της ειλικρίνειας και του δικαίου - ό,τι δηλαδή δεν έχει η πολιτική εξουσία. Γι’ αυτό άλλωστε η κοινωνία συντάσσεται μαζί τους.

Αν τα Τέμπη μετατραπούν από έναν μεγάλο κοινωνικό αγώνα δικαιοσύνης και αλήθειας σε μια παραδοσιακή σύγκρουση μεταξύ της κυβέρνησης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τότε οι χειρισμοί του Μαξίμου θα γίνουν πιο εύκολοι. Η κυβέρνηση θέλει η συζήτηση για τα Τέμπη να γίνει με τους όρους του κυνικού power game και όχι με βάση την ανάγκη αποκατάστασης της ηθικής τάξης.

3. Στο πλαίσιο της αλλαγής των υποκειμένων της δημόσιου διαλόγου για τα Τέμπη, επιχειρείται επίσης η ηθική απαξίωση των οικογενειών των θυμάτων. Το δημαγωγικό τέχνασμα που χρησιμοποιείται, είναι ο ισχυρισμός ότι ορισμένοι γονείς δεν συμπεριφέρονται όπως όλοι οι άλλοι γονείς σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά «βγαίνουν μπροστά» και «κάνουν πολιτική».

Επί της ουσίας οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι επαναλαμβάνουν αυτό που ακούμε από μικροί: Πρέπει να υπομένουμε σιωπηλοί και μην διεκδικούμε το δίκιο μας. Απέναντι σε μια εξουσία που προκαλεί σε τακτά χρονικά διαστήματα «εθνικές τραγωδίες», πρέπει να συμπεριφερόμαστε ως ραγιάδες και όχι ως πολίτες. Σε μια πλήρη αντιστροφή της λογικής και της ηθικής, ένοχοι δεν είναι εκείνοι που με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους προκάλεσαν το έγκλημα, αλλά αυτοί-ές που διεκδικούν τη δικαίωση των θυμάτων.

4. Ωστόσο, η αλλαγή της ατζέντας και των υποκειμένων της δημόσιας συζήτησης δεν συνιστούν τις μόνες στοχεύσεις του ψευδεπίγραφου διλήμματος «σταθερότητα ή αποσταθεροποίηση». Η κυβέρνηση στέλνει κι ένα έμμεσο (αλλά σαφές) μήνυμα σε εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που αποκομίζουν οφέλη από το σύστημα εξουσίας και βρίσκονται σε σχετικά καλή οικονομική κατάσταση.

Το μήνυμα είναι ότι ασχέτως με το τι πιστεύουν για τα Τέμπη, πρέπει να αντιληφθούν ότι ένα ανακάτεμα της τράπουλας μπορεί να βλάψει τα υλικά συμφέροντά τους. Επομένως, πρέπει να σιωπήσουν για τη συγκάλυψη, προκειμένου να μην απειληθεί το βιοτικό επίπεδό τους. «Ευμάρεια ή δικαιοσύνη», είναι το δίλημμα που εμμέσως θέτει ο κυβερνητικός μηχανισμός σε αυτά τα τμήματα της κοινωνίας.

5. Η κυβερνητική τακτική αντιμετώπισης των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων της 28ης Φεβρουαρίου μοιάζει βγαλμένη από το διαχρονικό playbook της Αντίδρασης: ακατάσχετη κινδυνολογία περί επεισοδίων για να φοβηθεί ο κόσμος να κατέβει, συκοφάντηση των οικογενειών και του αγώνα τους, επιχείρηση ταύτισης των αιτημάτων για δικαιοσύνη και αλήθεια με την αποσταθεροποίηση της χώρας και την υπονόμευση των θεσμών, εκ των προτέρων δικαιολόγηση της καταστολής μέσα από τα φληναφήματα περί σχεδίου εκτροπής. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις λαϊκές κινητοποιήσεις με μια τακτική που παραβιάζει βάναυσα το δημοκρατικό πλαίσιο και ξυπνάει τις μνήμες των περιόδων της πολιτικής ανωμαλίας.

Απέναντι σε αυτήν την κυβέρνηση που λειτουργεί όλο και πιο πολύ με καθεστωτικούς όρους, το ιστορικό ραντεβού της 28ης Φεβρουαρίου δεν είναι μόνο για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, αλλά για την ίδια τη δημοκρατία.