Γάζα – Μαρτυρία / «Δεν ήξερα αν ήμασταν ζωντανοί ή νεκροί, θαμμένοι κάτω από τα χαλάσματα» - Από το tvxsnewsroom (tvxs.gr, 19.3.2025)

 ............................................................

Γάζα – Μαρτυρία / «Δεν ήξερα αν ήμασταν ζωντανοί ή νεκροί, θαμμένοι κάτω από τα χαλάσματα»

                          Από το tvxsnewsroom (tvxs.gr, 19.3.2025)

Μια Παλαιστίνια δημοσιογράφος και μητέρα, η Ράσα Αμπού Τζαλάλ, αφηγείται μια νύχτα τρόμου καθώς το Ισραήλ σκοτώνει περισσότερους από 400 Παλαιστίνιους στη Γάζα.

   Ξύπνησα στις 3 τα ξημερώματα της 18ης Μαρτίου από τον ήχο μιας τεράστιας έκρηξης πάνω από το κεφάλι μου, που διέλυσε τη σιωπή της νύχτας. Για μια στιγμή, ένιωσα σαν να είχα πεθάνει.

   Σήκωσα το κεφάλι μου από το μαξιλάρι, αγνοώντας ακόμα τι συνέβαινε γύρω μου. Ο αέρας γέμισε με γκρίζα σκόνη.

   Ξαφνικά, οι κραυγές των πέντε παιδιών μου τρύπησαν τα αυτιά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήμασταν ζωντανοί ή νεκροί και θαμμένοι κάτω από τα χαλάσματα. Έτρεξα να τα κρατήσω.

   Ακολούθησαν κι άλλες εκρήξεις – οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές σφυροκοπούσαν ανελέητα και απροειδοποίητα τη Γάζα χθες το βράδυ.

   «Μαμά! Θα πεθάνουμε;» με ρώτησε τρομοκρατημένη η 12χρονη κόρη μου, η Σαίντα, με το σώμα της να τρέμει από το φόβο.

 .

Η οκτάχρονη Σιγουάρ ήταν ένα από τα πολλά μέλη της 

οικογένειας Τζαμάσι που σκοτώθηκαν σε ισραηλινή 

αεροπορική επιδρομή στο σπίτι τους στην πόλη της Γάζας 

στις 18 Μαρτίου 2025. Η φωτογραφία είναι ευγενική 

προσφορά της οικογένειας Τζαμάσι.

   Δεν μπορούσα να απαντήσω. Είχα πάθει σοκ. Έψαξα για τον σύζυγό μου, ο οποίος κοιμόταν δίπλα μου, αλλά δεν μπορούσα να τον βρω. Λίγες στιγμές αργότερα, εμφανίστηκε μέσα από τη σκόνη, κρατώντας κομμάτια υφάσματος εμποτισμένα με νερό. Είπε σε μένα και στα παιδιά να καλύψουμε το στόμα και τη μύτη μας για να προστατευτούμε από την αποπνικτική σκόνη.

   Παρατήρησα ότι οι τοίχοι του διπλανού δωματίου είχαν καταρρεύσει εντελώς. Σε αυτό το δωμάτιο κοιμόμασταν συνήθως, αλλά κατά τύχη, ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να κοιμηθούμε με τα πέντε παιδιά μας σε ένα πιο ζεστό δωμάτιο χθες το βράδυ. Δεν είχα ιδέα ότι αυτή η ασήμαντη απόφαση θα έσωζε τη ζωή μας.

   Φόρεσα γρήγορα την αμπάγια μου, άρπαξα την τρίχρονη κόρη μου, Μάσακ, στην αγκαλιά μου και ο σύζυγός μου κουβάλησε την πεντάχρονη κόρη μας, Χούρ. Τα άλλα τρία παιδιά μας, η 12χρονη Σαίντα, ο 10χρονος Ζείν και ο 8χρονος Σαμ, ήταν κοντά μας καθώς τρέχαμε έξω από το σπίτι, χωρίς να ξέρουμε αν γλιτώναμε από τον θάνατο ή αν τρέχαμε προς αυτόν.

   Έξω, είδαμε το σπίτι των γειτόνων μας, της οικογένειας Τζαμάσι, να έχει μετατραπεί σε σωρό από συντρίμμια. Είχε δεχτεί άμεσο χτύπημα.

   Στεκόμασταν σοκαρισμένοι παρακολουθώντας τους τραυματιοφορείς και τις ομάδες πολιτικής προστασίας να τους βγάζουν από τα ερείπια. Ανέσυραν 11 άτομα από το σπίτι. Πέντε από αυτούς ήταν νεκροί, συμπεριλαμβανομένου ενός οκτάχρονου κοριτσιού ονόματι Σιγουάρ. Είχε παίξει έξω από το σπίτι της την προηγούμενη μέρα. Τώρα είχε εξαφανιστεί...

   Φύγαμε από την περιοχή, αναζητώντας καταφύγιο σε συγγενείς σε μια κοντινή γειτονιά. Αρπάξαμε ό,τι λίγο μπορούσαμε να κουβαλήσουμε, αλλά αφήσαμε πίσω μας κάθε αίσθηση ασφάλειας.

   Καθώς φεύγαμε, ο σύζυγός μου είπε: «Όταν άκουσα τα παιδιά μας να ουρλιάζουν, ένιωσα αβοήθητος. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τα βγάλω έξω ζωντανά, αλλά τι τα έβγαλα έξω; Σε μια ζωή όπου τρέχουμε από τον ένα θάνατο στον άλλο;»

   Τώρα είμαστε στριμωγμένοι μαζί σε ένα υπερπλήρες δωμάτιο. Παρόλο που βρισκόμαστε σε διαφορετική γειτονιά, ο φόβος μας ακολουθεί παντού.

   Κανείς στη Γάζα δεν αισθάνεται ασφαλής. Τα ισραηλινά πολεμικά αεροπλάνα κάνουν κύκλους στον ουρανό ασταμάτητα, βομβαρδίζοντας ανελέητα σπίτια αμάχων, σκοτώνοντας δεκάδες χωρίς λόγο.

   Οι αεροπορικές επιδρομές χθες το βράδυ σκότωσαν περισσότερους από 400 Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων 174 παιδιά, 89 γυναίκες και 32 ηλικιωμένους.

   Είμαστε ακόμα σε κατάσταση σοκ. Η οκτάχρονη κόρη μου δεν μπορεί πλέον να κοιμηθεί.

   Προσπάθησα να την παρηγορήσω, να τη βοηθήσω να κοιμηθεί, αλλά ξυπνούσε συνέχεια κλαίγοντας. Μου είπε: «Μαμά, κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, νιώθω σαν να πέφτει άλλη μια βόμβα πάνω μας».

   Ξάπλωσα δίπλα της για να την ηρεμήσω. Σήμερα το πρωί ανακάλυψα ότι είχε κατουρηθεί πάνω της από τον φόβο της.

   Η 12χρονη Σαίντα με ρωτάει συνέχεια: «Μαμά, θα ξαναγυρίσουν τα αεροπλάνα;». Δεν έχω καμία απάντηση γι’ αυτήν.

   Πώς μπορώ να την καθησυχάσω όταν δεν πιστεύω πλέον ότι θα ξυπνήσω αύριο;

   Κοίταξα στα κουρασμένα, φορτισμένα μάτια του συζύγου μου και τον ρώτησα: «Πότε θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης;».

  Εκείνος απάντησε: «Είμαστε μόνοι σ’ αυτόν τον κόσμο. Κανείς δεν νοιάζεται.»

   Προσπαθούμε να κρατηθούμε στη ζωή, αλλά η ζωή στη Γάζα δεν είναι πλέον αυτό που ξέραμε κάποτε.

   Επιζήσαμε από αυτή την αεροπορική επιδρομή – αλλά επιβιώσαμε πραγματικά από αυτόν τον πόλεμο;