"Ιστορική παρακμή στην Ευρώπη" από τον φίλο στο fb Dimitris Tsirkas (facebook, 3.3.2025)

 ...............................................................

Ιστορική παρακμή στην Ευρώπη

από τον φίλο στο fb Dimitris Tsirkas (facebook, 3.3.2025)

Ένα ασφαλές μέτρο της ιστορικής παρακμής μια κοινωνίας, είναι η απόσταση που χωρίζει τις ελίτ της από την πραγματικότητα.

Πουθενά αυτή η απώλεια επαφής με την πραγματικότητα δεν είναι μεγαλύτερη από ό,τι στην Ευρώπη.

Μάρτυρας οι αντιδράσεις των ευρωπαϊκών ελίτ μπροστά στην προοπτική ειρήνης στην Ουκρανία. Βρίσκονται κυριολεκτικά σε πανικό.

Τη μία καταγγέλλουν την αμερικανική κυβέρνηση για εγκατάλειψη των Ουκρανών και δηλώνουν έτοιμες να αναλάβουν μόνοι τους το βάρος της στήριξης του πολέμου.

Την άλλη απευθύνουν εκκλήσεις προς τις ΗΠΑ να συνεχίσουν τη στήριξη προς την Ουκρανία, για να μην καταρρεύσει.

Τη μία ορκίζονται υπέρ της ειρήνης, την άλλη ξιφουλκούν πώς δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη χωρίς αποφασιστική ήττα της Ρωσίας.

Μόνο που τα σκληρά δεδομένα στο μέτωπο καθιστούν αυτόν τον στόχο μια επικίνδυνη χίμαιρα.

Η Ουκρανία χάνει τον πόλεμο, αργά αλλά τον χάνει. Έναν στατικό πόλεμο βιομηχανικής κλίμακας που μοιάζει με τον Α’ Παγκόσμιο, αλλά με όπλα και τεχνολογία του 21ου αιώνα.

Ένας τέτοιος πόλεμος κερδίζεται από τη δύναμη πυρός και τον αριθμό των ανδρών στο πεδίο της μάχης.

Και στα δύο, η υπεροχή της Ρωσίας είναι τεράστια: διαθέτει τετραπλάσιο πληθυσμό από την Ουκρανία, ενώ η υπεροχή της στα βλήματα πυροβολικού και σε drones – τα βασικά όπλα αυτής της σύγκρουσης - είναι της τάξης του 5 προς 1.

Όποιος παρακολουθεί στοιχειωδώς την εξέλιξη της σύγκρουσης γνωρίζει ότι η Ουκρανία αντιμετωπίζει τεράστια έλλειψη στρατιωτών – δεκάδες είναι τα βίντεο στο Telegram που δείχνουν τη στρατονομία να απαγάγει άνδρες στη μέση του δρόμου για να τους στείλει στην κρεατομηχανή της πρώτης γραμμής.

Γιατί κρεατομηχανή είναι – το 2024 πέθαναν τριπλάσιοι άνθρωποι στην Ουκρανία από όσους γεννήθηκαν, τα θύματα (νεκροί και τραυματίες) ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο. Μια ολόκληρη γενιά Ουκρανών έχει ξεκληριστεί ή έχει οδηγηθεί στην προσφυγιά.

Αντίστοιχες είναι και οι απώλειες των Ρώσων, ματώνουν κυριολεκτικά για κάθε χιλιόμετρο εδάφους που κερδίζουν, με τη διαφορά, όμως, ότι έχουν πολύ μεγαλύτερες εφεδρείες, τόσο σε άνδρες, όσο και σε όπλα.

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στην οικονομία: από την αρχή του πολέμου η Ουκρανία έχει χάσει το 25% του ΑΕΠ της και οι υποδομές της, ιδίως οι ενεργειακές, έχουν καταστραφεί, ενώ η ρωσική οικονομία έχει αναπτυχθεί κατά 6%.

Οι δυτικές κυρώσεις δεν κατάφεραν να γονατίσουν τη Ρωσία – άλλη μια φαντασίωση της Δύσης.

Η Ρωσία κερδίζει τον πόλεμο γιατί έχει μετατρέψει την οικονομία της σε πολεμική, ξεπερνώντας σε παραγωγή πολεμικού υλικού το σύνολο της Δύσης.

Η δε υπόθεση ότι η Ευρώπη μπορεί να καλύψει το κενό ασφάλειας, σε περίπτωση που οι ΗΠΑ αποχωρήσουν είναι ανέκδοτο – οι πιο ισχυροί ευρωπαϊκοί στρατοί, ο βρετανικός και ο γαλλικός, δεν θα άντεχαν ούτε δύο μήνες σε έναν πόλεμο τέτοιας κλίμακας, όπως της Ουκρανίας.

Ποια είναι λοιπόν η απάντηση των ευρωπαϊκών ελίτ στην πρόθεση των ΗΠΑ να απεμπλακούν από την Ουκρανία; Πλειοδοτούν σε πολεμοκαπηλεία, δηλώνοντας πρόθυμες να συνεχίσουν τον πόλεμο μέχρι τον τελευταίο… Ουκρανό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Υπουργός Εξωτερικών» της ΕΕ, η Εσθονή Κάγια Κάλλας, η οποία πριν δυο χρόνια είχε δηλώσει ότι ο διαμελισμός της Ρωσίας θα ήταν μια θετική εξέλιξη!

Μόλις προχθές τα έβαλε και με την Κίνα, λέγοντας κατά λέξη: αν δεν νικήσουμε τη Ρωσία, πώς περιμένουμε να νικήσουμε την Κίνα!

Οι ευρωπαϊκές ελίτ έχουν αντικατέστησαν τη ρεαλιστική πολιτική με την ηθικολογία και την επίδειξη αρετής.

Έχουν υψώσει τον εαυτό τους στο βάθρο του ηθικά ακέραιου και πολιτεύονται με βάση την αρχή της επιθυμίας, όχι την πραγματικότητας.

Μια ηθική ακεραιότητα εντελώς κάλπικη, βέβαια, αφού την ίδια στιγμή που καταγγέλλουν τη ρωσική επιθετικότητα, υποστήριζαν ολόψυχα τη γενοκτονία του Ισραήλ στη Γάζα.

Η δε ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι σήμερα στην πολεμοκαπηλεία πρωταγωνιστεί η κεντροαριστερά.

Είναι τραγικό να βλέπεις σοσιαλιστές, Πράσινους ακόμα και τμήματα της αριστεράς να ζητούν τη συνέχεια του πολέμου και τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης, εκεί που η άκρα δεξιά μιλά για ειρήνη.

Πότε, αλήθεια, ρωτήθηκαν οι ευρωπαϊκοί λαοί αν θέλουν να στέλνουν δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ για τη συνέχεια ενός καταστροφικού πολέμου;

Πότε ρωτήθηκαν αν θέλουν να ξοδέψουν 700 δισ. Ευρώ για να εξοπλιστεί η Ευρώπη, όπως ζητά ο Μακρόν, τη στιγμή που οι ευρωπαϊκές υποδομές και τα συστήματα υγείας καταρρέουν; Πότε ρωτήθηκαν αν θέλουν να μπουν σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία, διακινδυνεύοντας έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; Ποτέ φυσικά.

Αλλά το διαζύγιο των εν λόγω ελίτ με την πραγματικότητα δεν εξαντλείται μόνο στην εξωτερική πολιτική - την ίδια απογείωση και αλαζονεία επιδεικνύουν και στην εσωτερική.

Κάθε φορά που βλέπουν τους λαούς τους να τους γυρίζουν την πλάτη, το αποδίδουν, είτε σε ξένο δάκτυλο (τα ρωσικά τρολς), είτε στην παραπληροφόρηση από τα ΜΚΔ και καταφεύγουν στη λογοκρισία και την ποινικοποίηση του λόγου, ακυρώνοντας ακόμα και εκλογές, όταν δεν συμφωνούν με το αποτέλεσμά τους.

Ε ναι πώς είναι δυνατόν οι λαοί να αμφισβητούν την πεφωτισμένη ηγεσία τους; Δεν μπορεί παρά να είναι δάκτυλος των Ρώσων ή των fake news.

Οι ευρωπαϊκές ελίτ θυμίζουν τους αρχαίους Συβαρίτες, οι οποίοι λόγω του πλούτου και της ευζωίας τους, είχαν γίνει τόσο μαλθακοί και αλαζόνες που όταν χρειάστηκε να πολεμήσουν, νικήθηκαν κατά κράτος από τους πολύ πιο αδύναμους Κροτωνιάτες και η πόλη τους καταστράφηκε ολοσχερώς.

Οι μεγαλύτεροι εχθροί της Ευρώπης δεν είναι ούτε ο Πούτιν, ούτε ο Τραμπ με τον Μασκ, είναι οι Μακρόν, Ούρσουλα φον Ντερ Λάιεν, Στάρμερ και Σολτς.

Αυτοί την οδήγησαν στην παρακμή και την ανυποληψία, αυτοί θα την αποτελειώσουν, αν τους επιτραπεί.