"Θετική τιμωρητική ψήφος" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10.03.25)

............................................................... 

Θετική τιμωρητική ψήφος

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 10.03.25) 

Η σύγκρουση των τρένων άγγιξε δύο πολύ ευαίσθητες χορδές, πέρα από το ζήτημα της συλλογικής ασφάλειας. Η μία είναι ατομική, υπαρξιακή, ενστικτώδης και πολύ ανθρώπινη: θα μπορούσα να είμαι εγώ στο τρένο. Θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μου. Η δεύτερη είναι πολύ ελληνική και έχει να κάνει με την υπερπροστατευτική σχέση που έχει η οικογένεια με τα παιδιά της. Η χορδή εδώ είναι υπερβολικά ευαίσθητη: οικοδομήσαμε (ή κατεδαφίσαμε) ένα κράτος που, αντί να προστατεύει τα παιδιά μας, τα σκοτώνει. Αντί να «γίνουμε θυσία» εμείς για τα παιδιά μας, όπως γενικά λέγεται, έγιναν αυτά θυσία ενός προβληματικού κράτους. Ασυγχώρητο.

Εχει προκύψει όμως το εύλογο ερώτημα: Γιατί ενώ το δυστύχημα έγινε προεκλογικά, και άγγιξε τόσο ευαίσθητες χορδές, όχι μόνο δεν οδήγησε σε πτώση την κυβέρνηση, αλλά το ποσοστό της Ν.Δ. αυξήθηκε, και σήμερα, δύο χρόνια μετά, γίνεται αιτία τεράστιας αντίδρασης και μεγάλης δημοσκοπικής πτώσης;

Η αιτία θα πρέπει ίσως να αναζητηθεί σε ένα μοτίβο που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία περίπου 13 χρόνια, τα χρόνια της κρίσης που επί της ουσίας δεν τελείωσε ακόμα.

Οι ψηφοφόροι την περίοδο αυτή, και ύστερα από κάθε μεγάλο σοκ, έδωσαν πάντα δεύτερη ευκαιρία, που στην πραγματικότητα ήταν μάλλον εντολή, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα εκείνοι που το προκάλεσαν. Είναι κάτι ανάμεσα σε σύνδρομο της Στοκχόλμης και θετική τιμωρητική ψήφο. Το 2012 έδωσαν την εντολή σε Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ τους οποίους θεώρησαν υπεύθυνους για τη χρεοκοπία. Τον Σεπτέμβριο του 2015 στον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε δημοψήφισμα και μετά αγνόησε το «όχι» υπογράφοντας μνημόνιο. Το 2023 στη Ν.Δ. που θεώρησαν ότι προκάλεσε διά παραλείψεων το δυστύχημα προκειμένου να διορθώσει τα κακώς κείμενα - και στα τρένα. Το 41%, όμως, ποσοστό μεγαλύτερο και του 2019, διαβάστηκε ανάποδα, ως συγχωροχάρτι. Λογικοφανής προσέγγιση, αλλά εσφαλμένη. Η σοβαρότητα της κυβέρνησης και η εμπιστοσύνη προς αυτή δέχθηκαν σοβαρό πλήγμα όχι μόνο λόγω της συγκάλυψης, αλλά κυρίως λόγω της έλλειψης διορθωτικών κινήσεων και πολιτικών αποφάσεων για τη βελτίωση των σιδηροδρόμων, που αποτελούσε αυτονόητο αίτημα άμεσης υλοποίησης.

Τα δύο χρόνια είναι ένας εύλογος χρόνος που δόθηκε και τώρα γίνεται ταμείο. Γι’ αυτό λοιπόν η καθυστερημένη αντίδραση, δύο χρόνια μετά, χωρίς να έχει υπάρξει κάποιο συγκεκριμένο σημείο βρασμού που να αντιστρέφει το κλίμα. Υπάρχει λοιπόν αυτό το μοτίβο, στο τέλος του οποίου, όλοι οι πληρεξούσιοι χάνουν. Στον ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίστηκε παρ' όλα αυτά μια προσπάθεια, εξ ου και το 32% του 2019. Μετά όμως χρεώθηκε έλλειψη σοβαρού αντιπολιτευτικού σχεδιασμού και ριζοσπαστικότητας. Υπήρχε αναγνώριση μιας προσπάθειας, αλλά δεν υπήρχε απόθεμα υπομονής. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Δύο χρόνια μετά, η εμπιστοσύνη διαρρηγνύεται, η υπομονή εξαντλείται.

Το εκλογικό σώμα, έτσι όπως πάνε τα πράγματα, θα κινείται μεταξύ θυμού και απέλπιδας αναζήτησης σοβαρότητας, μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος. Ή μέχρι να πληρωθούν τα χρέη, κατά το 2080. Ως τότε, το μοτίβο ίσως και να επαναλαμβάνεται.