...............................................................
Κοιμήθηκα πολύ. Σχεδόν όλη μέρα. Είναι τα χάπια, βλέπετε. Μη με ρωτάτε ποιά από όλα τα χάπια. Δεν ξέρω. Κοιμήθηκα ελαφριά. Δίχως όνειρα. Ή, μπορεί να είδα πεντ' έξι. Αλλά δεν τα θυμάμαι. Ευτυχώς. Γιατί, τα όνειρα που θυμάμαι, βγαίνουν. Κι αυτό είναι κουραστικό. Πρέπει να κάθομαι καμιά ώρα να τα αναλύω. Να επαναφέρω λεπτομέρειες. Χρώματα. Ζούγκλες. Ολόκληρα κεφάλαια ζωής. Σημαίνοντα και σημαινόμενα. Ερμηνείες του ονιροκρίτη. Να τα συνθέτω όλα αυτά και έπειτα να είμαι πτώμα από την κούραση. Να πονάει το μυαλό μου. Να τα παρατάω. Ενώ, σίγουρα, κάποια στιγμή στη διάρκεια της ημέρας, συνήθως την πιο ακατάλληλη, την πιο απρόσμενη, θα επανέλθει ξαφνικά μια εικόνα. Εκεί, που πλένω τα πιάτα , λόγου χάρη. Θα ξεπλύνω την εικόνα μαζϊ με τις σαπουνάδες στον νεροχύτη. Θα την παρακολουθήσω στωικά. Μέχρι να στραγγίξει εντελώς. Να την ξεφορτωθώ νοικοκυρεμένα στο αποχετευτικό σύστημα του πολύπλοκου μυαλού μου. Και τότε, θα σκουπίσω απαλά τα χέρια μου, για να τα λερώσω λίγο αργότερα. Με κάτι γήινο. Το χώμα μιας γλάστρας, ας πούμε, τα χνούδια του γάτου στις τρίχες της σκούπας. Ή στο φαράσι.
Με λερώνουν πλέον οι εικόνες. Όχι τα συμβάντα. Με λερώνουν οι εικόνες των συμβάντων. Και τα λόγια. Τα λόγια που συνδέονται με τις εικόνες. Όχι τα λόγια που συνδέονται με τα συμβάντα. Τα λόγια που κραυγάζουν μέσα μου κάθε στιγμή.Τα λόγια που δε με αφήνει ο γαμημένος μου πολιτισμός να φωνάξω. Στους πλανητάρχες, στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, στους σχολιαστές, στους αντισπισιστές διαδηλωτές, στους σπισιστές στρατόκαυλους, στους παράφρονες ρασοφόρους, στους βλαχομπαρόκ φασίστες της διπλανής πόρτας, στους μπετόβλακες κομμουνιστές των δελτίων τύπου και στους αναρχικούς επιθεωρητές εργασίας, που αντί για ένα γερό βρωμόξυλο, ρίχνουν στους καπιταλιστές τρικάκια. Στον διπλανό μου στο καφενείο που ζητάει γάλα βρώμης για τον γενετικά τροποποιημένο του καφέ. Στην κυρά Μαρία Λορεάλ νούμερο 7 και στον κυρ Μανόλη σκέτο νούμερο. Που γαμπρίζει βγαίνοντας από το πακιστάνικο κουρείο.
Θα κοιμηθώ ξανά. Ήσυχα. Είναι τα χάπια βλέπετε. Μη με ρωτάτε ποιά από όλα τα χάπια. Είναι τα διαμελισμένα παιδιά των Τεμπών, τα πνιγμένα μωρά της Πύλου. Οι σφαγμένοι και οι βιασμένοι της Συρίας, του Ιράκ, της Υεμένης. Οι ανάπηροι απόμαχοι της Ουκρανίας και οι νεκροί της Ρωσίας. Τί όμορφη που ήτανε πριν 50 χρόνια η Ταϋλάνδη... Τί όνειρο η Βιρμανία. Τώρα, τη λένε Μιανμάρ.
Θα κοιμηθώ ξανά.
Who will take my dreams away?? Life goes on until the end.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου