"México, el Día de Muertos - 1 και 2 Νοεμβρίου" από τη φίλη στο fb Lampiki Sofia Vera (facebook, 2.11.2024)

 ............................................................

"México, el Día de Muertos"
1 και 2 Νοεμβρίου

από τη φίλη στο fb Lampiki Sofia Vera (facebook, 2.11.2024)

Ημέρα τιμής για τους τεθνεώτες αλλά και γιορτή της ζωής κοροϊδεύοντας το θάνατο.

Προκολομβιανό έθιμο των τοπικών αυτοχθόνων που η Καθολική Εκκλησία προσπάθησε να ενσωματώσει τις τελετουργίες της αλλά τα παγανιστικά στοιχεία παραμένουν ατόφια.

Έχει γίνει ένα μείγμα της καθολικής παράδοσης και του μεξικανικού μυστικισμού, μνημονεύοντας τον θάνατο ως ένα άλλο στοιχείο της ζωής και ως έναν τρόπο να θυμόμαστε και να τιμούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα.

Είναι ένα λαϊκό γλέντι.

Οι πολυσύχναστοι πάγκοι της αγοράς πωλούν διακοσμημένα κρανία από ζάχαρη ή σοκολάτα, ενώ γιρλάντα σε λεπτεπίλεπτα σχήματα κοσμεί καταστήματα και εστιατόρια. Σε σπίτια σε όλη τη χώρα, οι οικογένειες τοποθετούν προσεκτικά φωτογραφίες των προγόνων τους σε έναν βωμό δίπλα σε κεριά και παραδοσιακό μεξικάνικο ψωμί, ενώ το copal (τοπικό θυμίαμα) γεμίζει τον αέρα. Στις βιτρίνες των ανθοπωλείων πλαισιώνουν φρεσκοκομμένοι κατιφέδες.

Η μνήμη του τιμάται στις 2 Νοεμβρίου, όταν πιστεύεται ότι η ψυχή του νεκρού επιστρέφει στον κόσμο των ζωντανών. Αλλά ο εορτασμός συνήθως ξεκινά στις 28 Οκτωβρίου και από τότε κάθε μέρα είναι αφιερωμένη σε διαφορετικό είδος θανάτου, για παράδειγμα, θανάτους από ατύχημα ή παιδιά που πέθαναν πριν βαφτιστούν. Η 1η Νοεμβρίου είναι η γιορτή των Αγίων Πάντων, προς τιμήν όσων έζησαν μια ενάρετη ζωή, ιδιαίτερα των παιδιών.

Ο Θάνατος, λοιπόν.

Στην Δύση απλώς δεν υπάρχει.

Σήμερα οι άνθρωποι τον έχουν απωθήσει, δεν υπάρχει γι αυτούς.

Παλιά, τα νεκροταφεία βρίσκονταν στο κέντρο του χωριού σήμερα πεταμένα μακριά απ τις πόλεις.

Παλιά, ο θάνατος είχε τελετουργία αποχαιρετισμού, ο νεκρός πέθαινε σπίτι, τον βάζανε στο σαλόνι, περνούσε όλη τη νύχτα η γειτονιά, έβλεπε το νεκρό, ήταν κομμάτι της εκδήλωσης και της κουβέντας (λένε ότι η διαδικασία της ολονυκτίας καθιερώθηκε για πρακτικούς λόγους για να δώσουν χρόνο στην πιθανότητα της νεκροφάνειας)

Σήμερα οι άνθρωποι πεθαίνουν σε νοσοκομεία μπαίνουν σε νεκροθάλαμο δεν τον πλένουν και τον ντύνουν οι οικείοι του ώστε να νιώσουν το νεκρό σώμα, τα αναλαμβάνουν επαγγελματίες και έτσι ο νεκρός απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ απ' τον ζώντα.

Ακόμα και η ταφή (ή η καύση) σήμερα είναι ξέχωρη απ' τον θρησκευτικό η πολιτικό αποχαιρετισμό ενώ παλιά ήταν αλληλένδετα κομμάτια.

Νομίζω ότι ο Θάνατος σχετίζεται με την έννοια του Χρόνου.

Όταν ο άνθρωπος μπορέσει να συλλάβει την έννοια του Χρόνου ίσως συλλάβει και την έννοια του άχρονου θανάτου και του επέκεινα.

Μέχρι τότε απλώς ζούμε στο μικρόκοσμο μας παριστάνοντας ότι δεν υπάρχει το αναπόφευκτο του θανάτου.