Η κοινωνία κατά του κράτους
γράφει ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ
Ο πολίτης εξ ορισμού έχει, όπως λένε, μεγάλη στομάχα. Είναι κάτι που του χρειάζεται ανά πάσα στιγμή. Στις κακές μέρες, όπως αυτές που ζούμε τώρα, η στομάχα ανακατεύεται, κάνει εμετό, φτύνει φαρμάκι, αλλά και στις καλές μέρες - υπάρχουν κι αυτές - δεν χάνει την ευκαιρία να διακρίνει την αδικία, την αδιαφορία και την περιφρόνηση, να διατυπώνει κατηγορίες, να αξιοποιεί τις αποταμιευμένες μνησικακίες στρέφοντας ις πάντα προς τα πάνω. Ουσιαστικά διάγει βίον κακοφορμισμένου κατήγορου καθότι η "κυβέρνηση", όποια και νάναι αυτή, όσα χέρια κι αν έχει, εντέλει μοιάζει με ανεπαρκές στρατηγείο με οικεία συμφέροντα, το οποίο περιφρουρεί τον εαυτό του και κατόπιν, ανάλογα με τα περιθώρια, ευεργετεί την κοινωνία. Άρα έχουν δίκιο οι θεωρητικοί που ορίζουν τη σχέση των λαών με τις κυβερνήσεις τους ως πολεμική αντίθεση που γνωρίζει ειρηνικά μεσοδιαστήματα, συζητήσιμες ανακωχές, αλλά ουδέποτε καταλήγει στην περιζήτητη συμφιλίωση; Ακόμη και στην πιο ευνομούμενη κοινωνία, το φαρμάκι της αντιπολίτευσης κάνει καλά τη δουλειά του. Η πανάρχαια καταγγελία είναι γνωστή: γιατί τα χρήματα είναι τόσο άδικα μοιρασμένα; Τι σημαίνει "φτωχός" και "πλούσιος"; "Ισχυρός" και "ανίσχυρος"; Υψηλότατος και ταπεινότατος; Επειδή κατά κανόνα ο αδικημένος έχει παιδικό μυαλό, βρίσκει συνήθως τις πιο εύκολες λύσεις. Το μίσος κατά των πλουσίων το μετατρέπει σε νόμο, την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας τη θεωρεί έγκλημα καθοσιώσεως, τις εκλογές που αναδεικνύουν τους λαϊκούς αντιπροσώπους αισχρή παρωδία που συγκαλύπτει ό,τι θα όφειλε να αποκαλύψει. Εκείνο που συνήθως δεν λαμβάνει υπόψη είναι τι σκέφτονται οι κατώτεροι από αυτόν, καθότι η ανέχεια δεν έχει πάτο, όπως και ο πλούσιος δεν ξέρει ακριβώς πόσα έχει. Κατά μία έννοια όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, όσο μικρό κι αν είναι το έχειν τους, αδικοπραγούν, ζουν είς βάρος άλλων, ανοίγουν τον τάφο του αδύναμου, καλλιεργούν το κοινωνικό έγκλημα με δήθεν καθαρά χέρια. Η μόνη απάντηση που βρέθηκε σ' αυτό το μέγα αίνιγμα είναι, βέβαια, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία που αποτελεί μεν νόθα λύση, όμως θεωρείται καθιερωμένη ελλείψει καλύτερης. Εφόσον δια της ψήφου μεταφέρεις τη βούλησή σου στη Βουλή, ουσιαστικά κάνεις επανάσταση αναίμακτη, σωρεύοντας και καταμετρώντας "χαρτάκια". Και τι χαρτάκια! Ο κοινός ψηφοφόρος δεν μπορεί να δεχτεί ότι οι υποψήφιοι πολιτικοί άμα τη εκλογή τους, μεταμορφώνονται σε μέλη ξεχωριστής ομάδας η οποία κατέχει πλέον το "λύειν" και το "δεσμείν". Με απλά λόγια, η αντίθεση κοινωνίας και κράτους άρχεται με το χάσμα ανάμεσα στους ψηφοφόρους και τους αντιπροσώπους. Έτσι εμφανίζονται οι κοψοχέρηδες που ορκίζονται μεν ότι δεν θα ξαναψηφίσουν, αλλά διαπιστώνουν συνάμα ότι άνευ ψήφου περιθωριοποιούνται και καταντούν αποσυνάγωγοι. Χωρίς υπερβολή, ο πολίτης αναγκάζεται με τα χρόνια να παραδεχτεί ότι όσο μυαλό κι αν διαθέτει, όσο κοψοχέρης κι αν είναι ενίοτε, εντέλει με κάθε του κίνηση περιθάλπει τον κρατικό και δημοκρατικό Λεβιάθαν, που είναι ασύλληπτος ακόμη και για τα πιο υψηλά στελέχη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου