..............................................................
Ράινερ Μαρία Ρίλκε (1875 - 1926)
Δεν είναι το κρεβάτι αυτό σαν κάποια ακτή,
σαν μια στενή αμμουδιά που ’χουμε γείρει;
Το μόνο βέβαιο εδώ, αυτοί οι ψηλοί μαστοί
που στις αίσθησεις μου ίλιγγο έχουν σπείρει.
Γιατί η νύχτα αυτή, όπου ζώα κραυγάζαν
και ζώα ξεφώνιζαν και ζώα σπαράζαν,
για μας δεν είναι πράγμα απαίσια ξένο;
Και πώς το νέο το φως, που αυγή καλούμε,
καλύτερα απ’ αυτήν το εννοούμε;
Ο ένας τον άλλον ας ήταν να ντυθούμε
όπως ο στήμονας τα πέταλά του:
στο άμετρο μέσα και στο ανοίκειο ζούμε
που ύπουλα θέλει να μας δει βορά του.
Μα ενώ ένας τον άλλον θ’ αγκαλιάζει,
για να μη βλέπουμε τι πλησιάζει,
μπορεί, από σένα, ίσως κι από μένα,
να ξεπηδήσει η απρόσκλητη υποψία:
γιατί η ψυχή μας ζει απ’ την προδοσία.
Ρ. Μ. ΡΙΛΚΕ
(μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου