"Η άλλη Αριστερά" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 16.07.24)

 ..............................................................

Η άλλη Αριστερά

 έγραψε ο Χρήστος Λάσκος  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 16.07.24)

Στις πρόσφατες ευρωεκλογές, η όλη Αριστερά υπέστη δεινή ήττα. Ακόμα και το ΚΚΕ, που ακκίζεται ότι κέρδισε, έχασε σχεδόν 60.000 ψήφους σε σχέση με πέρσι. Η Αριστερά, λοιπόν, σε όλες της τις εκδοχές, έχασε.

Ακόμη και οι ενωτικές προσπάθειες, όπως αυτή του ΜέΡΑ25-Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά, απλώς διατήρησαν το ποσοστό τους. Δεν το λες και λίγο στις δεδομένες συνθήκες, αλλά σίγουρα ούτε και αρκετό.

Τα αίτια της ήττας της καθεμιάς εκδοχής είναι διαφορετικά.

Σε ό,τι αφορά την κυβερνητική Αριστερά - τη λέω έτσι και όχι ρεφορμιστική, όχι μόνο γιατί ο βίος και η πολιτεία της δεν άφησε καμιά ουσιαστική μεταρρύθμιση, αλλά, κυρίως, γιατί η διακυβέρνηση γι’ αυτήν έχει γίνει ο γνώμονας διαμόρφωσης του χαρακτήρα της - υπάρχει έντονη η αίσθηση στον λαϊκό κόσμο πως δεν έχει να περιμένει τίποτε από αυτήν. Σαν να εισπράττει επαυξημένο το «όχι» που δεν σεβάστηκε. Είναι εντελώς αναξιόπιστη. Μακάρι να ήταν ρεφορμιστική. Δεν είναι ούτε αυτό.

Σε ό,τι αφορά το ΚΚΕ, νομίζω ότι είναι κοινή πεποίθηση πως αποτελεί βασικό πυλώνα σταθερότητας. Δεν υπήρξε μάχη μεγάλης σημασίας για το κίνημα στην Ελλάδα στην οποία το «κόμμα του λαού» να μη βρέθηκε στην απέναντι πλευρά.

Τον Δεκέμβριο του 2008 ήταν ανενδοίαστα και ρητά με τις δυνάμεις της τάξης, στις πλατείες η συμβολή του, εκτός από τη διαβολή, συνίστατο στην προστασία του κτιρίου της Βουλής από τους αγριάνθρωπους προβοκάτορες.

Το σημαντικότερο: Στο δημοψήφισμα, το κορυφαίο ταξικό γεγονός της σύγχρονής μας ιστορίας, όχι μόνο δεν συστρατεύθηκε, αλλά διέδιδε εμετικές ασυναρτησίες για να χτυπήσει το κίνημα.

Και η άλλη Αριστερά;

Εδώ οι αιτίες είναι πολλές και ποικίλες. Η καχυποψία απέναντι στον κοντινότερο σύντροφο, η από παλιά κληροδοτημένη τάση για διάσπαση του ατόμου, ένας ανερμάτιστος δογματισμός, όπως, συχνά, μια εξίσου ανερμάτιστη επιλογή διαγκωνισμού «μαχητικότητας», που αδιαφορεί για τη σύνδεση με τις πραγματικές διαθέσεις της εργαζόμενης πλειοψηφίας, είναι διαχρονικές παθογένειες.

Είμαι βέβαιος ότι μια ευρεία εκλογική συμμαχία από το ΜέΡΑ25 μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την Αναμέτρηση θα είχε όχι αθροιστικά, αλλά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Οι εξελίξεις στο εσωτερικό αυτής της άλλης - αντικαπιταλιστικής - Αριστεράς μπορεί, υπό όρους, να αποβούν καθοριστικές.

Οπως σημείωνε πρόσφατα ο Τάσος Παππάς, «οι πολίτες που [επιλέγουν αυτόν τον πολιτικό χώρο] είναι οι πιο δραστήριοι, οι πιο μαχητικοί, οι πιο ανυπάκουοι, είναι αυτοί που κατεβαίνουν στους δρόμους, αυτοί που αντιστέκονται στους χώρους που δραστηριοποιούνται, αυτοί που στηρίζουν τους απεργούς, αυτοί που διεκδικούν και αγωνίζονται διά της φυσικής παρουσίας τους».

Επιπλέον, θα προσέθετα, είναι αυτοί που συνεχίζουν να θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ τη θεωρητική αναζήτηση εκεί που άλλοι κατατρύχονται από έναν εντελώς ατελέσφορο εμπειρισμό. Που επιδιώκουν να ψαύσουν μια στρατηγική του -αναγκαίου και επείγοντος- ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού. Είναι αυτοί που έχουν τις στενότερες σχέσεις με τη ριζοσπαστική νεολαία. Που, από την Πύλο ώς τα Τέμπη, από το Παλαιστινιακό έως το μεταναστευτικό έχουν τις πιο καθαρές θέσεις, κοινές σε όλο το φάσμα, χωρίς υποσημειώσεις και «ρεαλισμούς».

Είναι οι δυνάμεις που θεωρούν τιμή τους να υπηρετούν την ανυποχώρητη διαμαρτυρία, στοιχείο που θεωρείται από τους κυβερνήσιμους και πάντα κοστολογημένους «ρεαλιστές» η μείζων… καθυστέρησή τους - για σκεφτείτε, ωστόσο, αντί για τραγούδια διαμαρτυρίας να ακούγαμε τραγούδια κυβερνησιμότητας!

Είναι αυτοί που, όντας πραγματικά ρεαλιστές, θυμούνται πως οι μεγαλύτερες κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των λαών κερδήθηκαν από θέσεις μαχητικής αντιπολίτευσης και όχι από θέσεις κυβέρνησης.

Θα έπρεπε, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των δυνάμεων να πορεύονται μαζί. Εχουν πολλά στοιχεία που τους συνέχουν και, ταυτόχρονα, τους διαχωρίζουν ουσιωδώς από τους υπόλοιπους.

Ομονοούν προγραμματικά σε μια πολιτική γενναίων αυξήσεων στους μισθούς, πλήρους αναπλήρωσης του χαμένου εισοδήματος και εφαρμογής αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής. Επιμένουν στη φορολόγηση όχι των υπερκερδών, αλλά των κερδών, αναγνωρίζοντας ως αντίπαλο όχι τους «ολιγάρχες», αλλά τα αφεντικά στο σύνολό τους, μεγάλα και μικρά. Επιδιώκουν τη ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, που θα δημεύει τις περιουσίες και τις κληρονομιές πάνω από ένα επίπεδο -το έκανε ακόμη και ο Ρούσβελτ στην εποχή του. Προτείνουν τη μεγάλη ενίσχυση της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης με ορίζοντα την πλήρη κατάργηση των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Την ανάκτηση των ιδιωτικοποιημένων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και στρατηγικού χαρακτήρα. Την κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας. Την απαγόρευση όλων των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας.

Απορρίπτουν τις εξορύξεις υδρογονανθράκων παντού και πάντα.

Παλεύουν για την κατεδάφιση του δολοφονικού φράχτη στον Εβρο.

Για τη δραστική μείωση των εξοπλισμών. Για τη διακοπή των σχέσεων κάθε είδους με το Ισραήλ του Νετανιάχου. Για την αποδυνάμωση και απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ. Για τη σύγκρουση με την ακραία νεοφιλελεύθερη Ε.Ε.

Δηλώνουν ρητά ότι δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στη «δικαιοσύνη». Ζητούν την κατάργηση των παραστρατιωτικών μηχανισμών της αστυνομίας.

Ο κοινός βηματισμός και η δημιουργία ενός ανοιχτού δημόσιου χώρου συζήτησης και γόνιμης αντιπαράθεσης είναι και εφικτός και αναγκαίος.

Γίνεται, αρκεί να το θελήσουμε.