.............................................................
"...Νέοι άνθρωποι με πλησιάζουν πάλι και με ρωτούν για τον Νίκο Καρούζο. Αρκετοί πια αισθάνονται πως η ποίησή του άμεσα τους αφορά και καταφεύγουν σ' αυτήν. Τώρα τελευταία μια ομάδα εικοσιπεντάρηδων του Πολυτεχνείου, με πολλές ανησυχίες, ετοιμάζονται να γυρίσουν ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του και με πλησίασαν. Για κάποια χρόνια σαν να έπεφτε απάνω του μια σκιά. Η "υλοφροσύνη" των τελευταίων δεκαετιών, η απλοϊκή εμπιστοσύνη στην παντοδυναμία της επιστήμης, η αβάσιμη αισιοδοξία που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, κι αυτή η αίσθηση του "βέλους της προόδου" που ενδιαφερόταν μόνο για στόχους, δεν εναρμονίζονταν με το "δυσοίωνο" της ποιητικής ιδιοσυγκρασίας του. Ο Νίκος Καρούζος έζησε κι έγραψε - εν μέρει εκ πεποιθήσεως, εν μέρει λόγω συνθηκών - σε πλήρη ακτημοσύνη, στην πιο ακραία οικονομική φρίκη, αποκτώντας μια αξιοθαύμαστη αυτάρκεια. Όχι αναίμακτα, βέβαια. Κι όταν γράφει : θα συνεχίσω την ποίηση μονάχα για πλάκα,* σίγουρα δεν πρόκειται για ευφυολόγημα, αλλά για άγριο υπαρξιακό στρίμωγμα. Τον έθλιβε η αντιμετώπιση της τέχνης σαν ρηχή διασκέδαση ή σαν στείρα περιπλάνηση σε ιδιωτικά ναρκοπέδια' τον έθλιβε η απώλεια του συλλογικού βιώματος, η χαμένη ενότητα του ατόμου με τον κόσμο, με τον εαυτό του..."
*Σημ.: "Ora et labora", Νίκος Καρούζος, τομ. Β', σελ.26.
Από το βιβλίο της συντρόφου του ποιητή Εύας Μπέη "Με τον Νίκο Καρούζο-Ημερολόγιο" (εκδ. Loggia, Νοέμβριος 2021)
Νίκος Καρούζος (17.7.1926-28.9.1990)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου