.............................................................
γράφει ο Αντώνης Ελευθεριάδης (tvxs.gr, 25.7.2024)
Ο Μητσοτάκης εκλέχτηκε, στηρίχτηκε και θριάμβευσε εκλογικά στην λογική της κοινωνίας του 1/3. Ατομική ευθύνη αντί για συλλογική, προκειμένου να υπάρχει δημοσιονομικός χώρος να ευνοούνται συγκεκριμένοι. Το Ταμείο Ανάκαμψης αποδεικνύεται χρυσοφόρο για επιχειρηματίες που ο αριθμός τους δεν ξεπερνά την χωρητικότητα μιας σάλας επτάστερου ξενοδοχείου. Οι δείκτες ευημερούν (πάντα σε σύγκριση με την ασθενική Ευρώπη) χάρη στο bounce back της κρίσης, του Covid και στην άνθιση τουρισμού και real estate. Η κοινωνία όμως;
Η έλλειψη θεσμών, κοινωνικής δικαιοσύνης και μακροπρόθεσμού οράματος δημιουργεί τάσεις αναχωρητισμού σε επιχειρήσεις και στην ίδια την χώρα. Αν στην δεκαετή κρίση αυτό δικαιολογούνταν από άποψη βιοπορισμού, πλέον είναι συστημικό. Ο στόχος για μια γενιά είναι τα 1.000 ευρώ, μισθός που δεν αρκεί ούτε για τα βασικά.
Μια γενιά που δεν έχει προλάβει την Ελλάδα του 2000 και καλείται συνεχώς να κάνει υπομονή. Μια χώρα που αδιαφορεί για αυτούς, παρά μόνο για βερμπαλισμούς για το δημογραφικό, το μέλλον της χώρας και θεσμοθετεί την 6ημερή εργασία. Μια χώρα που τους χρειάζεται το καλοκαίρι να βγει η season και μετά άντε στην τύχη σας. Ένα τσιγάρο δρόμος το χειροκρότημα στους υγειονομικούς μέχρι το bullying του «κοινωνικά υπεύθυνου» Γεωργιάδη. Μια χώρα γαλέρα που στο κατάστρωμα διασκεδάζουν οι λίγοι με τους ξένους επισκέπτες τους και οι υπόλοιποι κάνουν κουπί ρυθμικά στις φωνές του Άδωνη.
Η ευθύνη είναι στην δημοκρατική παράταξη που το ένα σκέλος της καταρρέει μέρα με την μέρα και το άλλο αναζητεί τον δρόμο μέσα από μια εσωκομματική διαδικασία. Νικητής θα αναδειχθεί όποιος επιτύχει να μιλήσει πολιτικά και συγκινήσει τους παραδομένους στην ήττα πολίτες. Νομοτέλειες δεν υφίστανται, όποιος εκτιμά ότι θα αναδειχθεί νικητής σε μια λογική survivor, last man standing, αυταπατάται.
Δεν χρειαζόμαστε άλλους σωτήρες, αλλά συλλογικότητες που καταθέτουν πολιτικές προτάσεις, ένα νέο υπόδειγμα, ρεαλιστικό, ριζοσπαστικό, καινοτόμο, αμεσοδημοκρατικό που να μην περιορίζεται σε στόχους και αξίες, αλλά να έχει συγκεκριμένο πλάνο δράσεων και το κόμμα να αποτελεί την αφετηρία αυτών των αλλαγών. Ένα κόμμα ζωντανό, παρεμβατικό, εξωστρεφές που θα αποτελεί την in vivo δοκιμή του νέου υποδείγματος. Τα κόμματα δεν μπορούν να αποτελούν κατεστημένες δομές εξουσίας, αλλά η χειροπιαστή πολιτική πρόταση.
Η Ελένη είναι 24 χρονών και τελειώνει το ΤΕΙ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, κάποιος θα φανταζόταν ότι σε μια χώρα που καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στον τουρισμό αυτό θα αποτελούσε εφόδιο. Είναι εφόδιο για σερβιτόρους και για σεζόν. Η Ελένη θα αναζητήσει την ευκαιρία της στην Γερμανία. Η Ελένη είναι μια διεισδυτική ματιά σφυρηλατημένη από δυσκολίες. Η Ιωάννα, 23, ξεκίνησε εκμάθηση Ολλανδικών για να κερδίσει μια θέση εργασίας στο Άμστερνταμ με πάνω από 3000 ευρώ. «Ντύνομαι όπως όλοι οι άλλοι, γιατί δεν έχω τα χρήματα να έχω χαρακτήρα».
Σιχαίνονται την πολιτική κατάσταση της χώρας. Ενίοτε παρασυρόμαστε όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική και θεωρούμε ότι χρειάζεται μια σοβαροφάνεια, μια μετριοπάθεια και μια στρογγύλευση των θέσεων και ξεκινάμε εκθέσεις ιδεών. Η πολιτική όμως πρέπει να είναι αιχμηρή, εύκολα αντιληπτή και αφορά πρόσωπα (απλά όχι τα δικά μας…).
ΥΓ Πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα κρύβεται θυμός πανευρωπαϊκός, παγκόσμιος…
Πίσω από έναν φαινομενικά υγιή οργανισμό, τα όργανα σαπίζουν και ενδεχομένως να μην υπάρχει πλέον σωτηρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου