Δύο σονέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) σε μετάφραση του Στρατή Πασχάλη («Του έρωτα και της αγάπης», εκδ. Μεταίχμιο, 2020)

 ...............................................................

·       Δύο σονέτα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) σε μετάφραση του Στρατή Πασχάλη («Του έρωτα και της αγάπης», εκδ. Μεταίχμιο, 2020)

 

             Σονέτο 153

Ο Έρωτας κοιμήθηκε. Και μια πλανεύτρα

του παίρνει τότε τον πυρσό από το πλάι,

κι έτσι αναμμένο, αυτή η νεράιδα η κλέφτρα,

σε μια κρυστάλλινη πηγή τονε βουτάει.

 

Και το νερό το παγωμένο το ζεσταίνει

αυτή η φωτιά, και βράζει τώρα φλογισμένο,

και θεραπεύει όποιον πονάει, αρρωσταίνει,

κι είναι πια φάρμακο στον κόσμο φημισμένο.

 

Όμως η φλόγα της αγάπης ξαναβγαίνει

από τα μάτια της καλής μου, κι είμαι εγώ

αυτός που ψάχνει γιατρειά και που πηγαίνει

να κολυμπήσει σε νερό θαυματουργό.

 

Αχ! δεν υπάρχει γιατρειά! Μόνον εκείνη,

αν πέσω μέσα στων ματιών της το καμίνι.

 

             Σονέτο 154

Μικρό παιδάκι ο Έρωτας, αποκοιμιέται

και τον πυρσό που καίει καρδιές τον παρατάει,

και μια νεράιδα, που τον πόθο απαρνιέται,

μαζί με άλλες, τον αρπάζει εκεί απ’ το πλάι.

 

Παρθένας χέρι το κρατάει τώρα το ξύλο,

η φλόγα του έχει στρατιές τα πάθη ανάψει,

κι ο στρατηγός, που κυβερνά το κάθε φύλο,

άοπλος τώρα δεν μπορεί καρδιές να κάψει.

 

Πάει στο κρυστάλλινο νερό και το βυθίζει

αυτό το ξύλο τ’ αναμμένο η παρθένα,

βράζει και γίνεται λουτρό που ανακουφίζει

τον κάθε άρρωστο – εκτός από εμένα,

 

που τι κι αν ήρθα για να βρω τη γιατρειά μου,

είναι φωτιά, και πυρπολεί τα σωθικά μου.