..............................................................
"...Σπίτια ήταν αυτά. Με τις οδούς και τους αριθμούς τους..."
έγραψε ο φίλος στο fb Zisis Naoum (facebook, 6.1.2022)
Γιατράκου, Μυλλέρου, Ελευσινίων, Επιδαύρου, Πέτρας. Να σου πω και τα νούμερα; Θα στα πω. 8, 73, 22, 12, 43. Σπίτια ήταν αυτά. Με τις οδούς και τους αριθμούς τους. Τι σπίτια δηλαδή, δωμάτια σε αυλές. Με τέσσερις-πέντε οικογένειες στοιβαγμένες, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Απλά, που δεν εμφανιζόσουν και ανησυχούσα μήπως μπέρδευες τις διευθύνσεις. Κάθε χρόνο βλέπεις και αλλαγή. Αλλά και τους φίλους που ρωτούσα απ' την απάνω πλευρά της Δηλιγιάννη, ξέρεις, Φαβιέρου, Β. Ούγκο μέχρι και τον άγιο Παύλο...άφαντος και κει. Έτσι, στα δέκα, έντεκα πες, στο γύρισμα του χρόνου, φόρεσα μια κάπα δανική απ' τον γιο μου-να μην φοβάμαι- και βγήκα στο δρόμο. Απ' την πλατεία Βάθης, Λιοσίων, Ηπείρου, στ. Λαρίσης, πεζογέφυρα, στα Αυγουλάδικα, από κει Ιωαννίνων δεξιά Λένορμαν ίσα τις γραμμές μέχρι την Ι. Οδό. Καμινάδες μηδέν. Σε πεντέξι σπίτια μόνο είδα να αναβοσβήνουν φωτάκια πίσω απ' τα τζάμια των παραθύρων. Και τότε μια φοβερή υποψία καρφώθηκε στο μυαλό μου. Ότι ένα μυστικό σινιάλο, κάτι σαν σήματα Μορς σε καθοδηγεί. Η δεύτερη σκέψη μου ήταν πως λειτουργεί ως δημόσιες σχέσεις. Τα ήξερα αυτά τα σπίτια με τα φωτάκια. Σε ένα-δυο που είχα μπει ήταν "κομπλέ". Με τα παιδικά τους δωμάτια, τα σαλόνια τις κρεβατοκάμαρες κι' όλα τα συναφή. Και παιχνίδια σωρό. Οπότε σκέφτηκα πως οι κατασκευαστές παιχνιδιών, σε στέλνουν στους καλούς πελάτες σαν έξτρα μπόνους για τους τζίρους που έκαναν στα καταστήματα παιχνιδιών. Θα μου πεις βέβαια, και πού να πάω; Στα παιδάκια της Μπιάφρας ( τότε) που δεν είχαν να φάνε; Αλλά και τώρα τι θαρρείς πως άλλαξε; Μόνο τα ονόματα. Άντε πες και πέρασα - θα μου ξαναπείς- την κόλαση πυρός στην Συρία ας πούμε. Να αφήσω παιχνίδια σε ποιον; Γιατί; Ένταξη, για χάρη διαλόγου, πες πως αφήνω ένα παιχνίδι σ' ένα παιδί. Και σ' ένα λεπτό πέφτει μια μπόμπα. Πάει το σπίτι, πάει το παιδί πάει άχρηστο και το παιχνίδι. Πες πως πέφτει στο διπλανό σπίτι η μπόμπα. Θα περιμένουν να πέσει και στο δικό τους; Όχι βέβαια. Θα σηκωθούν να φύγουν. Τα απαραίτητα θα πάρουν μαζί τους. Πάλι άχρηστο θα πάει το παιχνίδι. Έχεις δει εσύ μου λέει σ' αυτές τις ατέλειωτες πορείες κάνα παιδί να κρατάει παιχνίδι; Θα μπορούσα βέβαια να τους δώσω κάτι μικρό, να χωράει στην τσέπη τους... αλλά κι' αυτό ρίσκο είναι. Μπορεί να χαθεί διασχίζοντας την Τουρκία ή να φουντάρει στην Μεσόγειο. Ή πάλι κάπου στην Σαχάρα να μείνει ή στο τείχος του "ελεύθερου κόσμου", αφού έχει διασχίσει ολόκληρη την κ. Αμερική. Και στο φινάλε, τι μου έβαλες αυτή τη φωτογραφία; Όχι ότι δεν είμαι ψυχοπονιάρης, αλλά μια δουλειά μου ανέθεσαν, εντολές εκτελώ...δεν θα σώσω εγώ τον κόσμο. Τότε να σου πω και γω - είναι η απάντηση μου- πως το ποιόν σου ήθελα να μάθω. Εγώ είχα πάντα ένα ταβάνι πάνω απ' το κεφάλι μου, ένα κρεβάτι να κοιμηθώ, ένα πιάτο φαι, μια αγκαλιά να απαγκιάζει η προσευχή μου. Το σπουδαιότερο, που δεν μου ζήτησε ποτέ κανείς, να χαμογελάσω στον σπαραγμό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου