...............................................................
Δημοτική ποίηση του... χιονιά.*
·
Δίστιχα
και γυρίσματα
Άσπρα απ’ τα χιόνια τα βουνά και χάμου τα πατούνε,
τα κόκκινα γαρούφαλα οι κοπελιές κρατούνε.
Βρέχει ο Θεός και βρέχομαι, χιονίζει κι έξω στέκω,
το μόνο μου παράπονο είναι που δε σε βλέπω.
Γένε στα δάση γιασεμί κι εγώ στα όρη χιόνι,
να λιώνω να ποτίζονται οι δροσεροί σου κλώνοι.
Λιώσαν τα χιόνια, λιώσανε
κι εμείς δεν ανταμώσαμε.
·
Καλότυχα
‘ναι τα βουνά
Καλότυχά ‘ναι τα βουνά ποτέ τους δε γερνάνε·
το καλοκαίρι πράσινα και το χειμώνα χιόνια
και καρτερούν την άνοιξη, τ’ όμορφο καλοκαίρι,
να μπουμπουκιάσουν τα κλαριά, ν’ ανοίξουνε τα
δέντρα,
να βγουν οι στάνες στα βουνά, να βγουν οι
Βλαχοπούλες,
να βγουν και τα Βλαχόπουλα λαλώντας τις φλογέρες.
·
Τούτος
ο ντουνιάς
Χαρείτε νιοι, τις όμορφες και νιες, τα παλικάρια,
κι εσείς οι χαμογέροντες, χαρείτε τα παιδιά σας.
Έτσ’ είναι τούτος ο ντουνιάς, ο ψεύτικος ο κόσμος,
Σαν τ’ όνειρο που είδα χτες, κοντά να ξημερώσει:
Σ’ αυτόν τον κόσμο που ‘μαστε, άλλοι τον είχαν
πρώτα,
σ’ εμάς τον παραδώκανε, κι άλλοι τον καρτερούνε.
Καλότυχα είναι τα βουνά, ποτέ τους δε γερνάνε,
το καλοκαίρι πράσινα και το χειμώνα χιόνι.
·
Φωτιά
στο περιβόλι
Ποιος είν’ εκείνος πόβαλε φωτιά στο περιβόλι,
κι εκάη η φράχτη τ’ αμπελιού κι εκάη το περιβόλι,
κι εκάησαν τα δυο δεντρά που ήσαν αδελφωμένα;
Κείνο που ΄κάη κι έπεσε, και τ’ άλλο ‘κάη κι εστάθη.
Κείνο που ‘κάη κι έπεσε, εβγήκε από τις έννοιες,
κείνο που ‘κάη κι έμεινε, πολλά ‘χει να περάσει.
Θα το φυσήξει κι ο βοριάς και θα το βρέξει ο νότος,
Θα ρίξει ξεροπάγουνο να κάψει την καρδιά του.
Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι,
κάθετον αϊτός, βρεμένος χιονισμένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει.
- Ήλιε ανάτειλε, ήλιε λάμψε και δώσε,
για να λιώσουν χιόνια 'πού τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα απού τ' ακράνυχά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου