Η ελληνική Αριστερά και οι διαχωριστικές
έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23.02.24)
Η εκδήλωση της «Εφ.Συν.», την Τρίτη 13 Φεβρουαρίου, από τη σύνθεση κιόλας του πάνελ -ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ΝεΑρ- έδειχνε μια ουσιώδη διαχωριστική, που διαμορφώνει την κατάσταση στο πλαίσιο αυτού που -κακώς, κατά τη γνώμη μου- ονομάζεται «προοδευτικός χώρος».
Τα τρία κόμματα που εκπροσωπήθηκαν στην εκδήλωση είναι, πράγματι, από πολλές απόψεις κοντινά. Για μια σειρά από λόγους το καθένα, βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση από τη ζωηρή κινηματική Αριστερά, όπως και από τη μαχόμενη νεολαία, η οποία πολιτικά δεν εκπροσωπείται πλέον από κάποια κοινοβουλευτική δύναμη - για το ΚΚΕ θα πω παρακάτω.
Δεν κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, πρόκειται για εμπειρική παρατήρηση. Οποιος βρεθεί, π.χ., στις μεγάλες εκπαιδευτικές διαδηλώσεις βλέπει με τα μάτια του την ανυπαρξία αυτών των χώρων - το προοδευτικό, μάλιστα, ΠΑΣΟΚ αντιτίθεται στις καταλήψεις και το συζητάει, μια χαρά, για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ενώ δεν είναι λίγοι στο κόμμα του Κασσελάκη -και ο ίδιος, αν αφαιρέσουμε τον γελοίο πολιτικαντισμό του- που το βλέπουν.
Βέβαια, στη διάρκεια της εκδήλωσης φάνηκε πως οι προτάσεις τους δομικά συγκλίνουν: ο καθείς και η καθεμιά προτείνουν τον εαυτό τους ως επίδοξο νικητή του Μητσοτάκη. Οι πασόκοι προτείνουν πασόκο, οι συριζαίοι συριζαίο και οι νεαρίτες νεαρίτη. Το όλοι μαζί, λοιπόν, μεταφράζεται σε όλοι πίσω μου. Λογικό, άλλωστε, αν σκεφτούμε πως και τα τρία κόμματα παίζουν την ίδια τους την επιβίωση. Αυτό για πολιτικούς οργανισμούς, που έχουν ως θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς τους τον κυβερνητισμό και είναι ισχυρά συνδεδεμένα με το κράτος -κόμματα, δηλαδή, καρτέλ, που έλεγε και ο Mair- είναι καθοριστικό για τη διαμόρφωση της ταυτότητάς τους.
Πρόκειται, βέβαια, για πράγματα -η κινηματική στεγνότητα, η μεγάλη απόσταση από τους νέους, τον πυρήνα της σημερινής εργατικής τάξης, ο κυβερνητισμός, η «σοβαρότητα», ακόμη και η καθεστωτική αισθητική των περισσότερων- που, εκτός από τον επιβιοτικό ανταγωνισμό, διαμορφώνουν και κοινότητα μεταξύ τους.
Οπως διαμορφώνουν και μια μεγάλη διαχωριστική όλων τους με την άλλη Αριστερά, την εκλογικά αδύναμη, αλλά με πολύ καλύτερες σχέσεις με τα κινήματα, τους νέους, τις στάσεις πολιτικής ανυπακοής και αληθινής αντιπολίτευσης - λάθος λέξη, συστημική, καλύτερα είναι, ίσως, να μιλάμε για εναντίωση.
Η άλλη Αριστερά, εξάλλου, δεν αποτελείται, σε κανένα επίπεδο της δράσης της, από επαγγελματίες πολιτικούς, όπως συμβαίνει με το «προοδευτικό» κοινοβούλιο. Και ξέρει, πολλές φορές «πρωτόγονα», ότι από θέσεις «εκτός» του πολιτικού συστήματος ή της κυβέρνησης το παγκόσμιο εργατικό κίνημα -αλλά και τα υπόλοιπα- έχουν κερδίσει το σύνολο σχεδόν των κατακτήσεων επί δύο αιώνες.
Αυτή η διαχωριστική είναι, πραγματικά, αβυσσαλέα. Φτιάχνει ταυτότητες που τέμνονται όλο και λιγότερο. Πράγμα που καθόλου δεν θα πείραζε αν δεν δημιουργούσε στεγανά ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους της εκλογικής -αλλά, κάποιες φορές, και της κομματικής- βάσης των χώρων αυτών. Θέλω να πω ότι, π.χ., άνθρωποι που αισθάνονται, για πολλούς και σημαντικούς λόγους, κοντά στη ΝεΑρ, απομονώνονται πολιτικά - κι αυτό δεν είναι καλό.
Αλλά, υπάρχει και το ΚΚΕ.
Το οποίο, βέβαια, είναι μια κατηγορία μόνο του - σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο.
Η άρνησή του να επικοινωνήσει με οτιδήποτε δεν ελέγχει ασφυκτικά είναι παροιμιώδης. Ο λόγος, όμως, που κάνει αδύνατη τη συμπόρευση της Αριστεράς μαζί του δεν είναι ο σεχταρισμός του - ας τον έχει, αρκεί να το κάνει χαρούμενο.
Η αδυναμία επαφής είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης πραγματικότητας. Το ΚΚΕ είναι, απλώς, σταλινικό.
Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, πώς οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς στέκονται πολλές φορές «απολογητικά» απέναντί του ή και το ψηφίζουν. Αν ο σταλινισμός είναι αντεπανάσταση, η στάση αυτή δεν στέκει. Δεν βγάζει νόημα.
Είναι η σταλινική φύση του ΚΚΕ που εξηγεί γιατί σε όλους τους μεγάλους αγώνες βρέθηκε απέναντι. Το 2008 στα Δεκεμβριανά, το 2011 στις πλατείες, το 2012 απέναντι στη δυνατότητα να ηττηθεί εκλογικά ο σαμαροβενιζελισμός, το 2015, στη διάρκεια της κορυφαίας ταξικής σύγκρουσης του 21ου αιώνα. Αλλά και ενάντια στις Πρέσπες ή, σήμερα, στα δικαιώματα των «άλλων» ζευγαριών. Οπου το κύριο ζήτημα δεν είναι η απόρριψη της επικίνδυνης συχνά εμπορευματοποίησης της παρένθετης μητρότητας -και για τα ετερόφυλα-, αλλά η υπεράσπιση των «φυσικών», λέει, ρόλων του άνδρα και της γυναίκας. Οσοι ξέρουν την τρομερή αντιδραστική υποστροφή που συνέβη τη δεκαετία του ’30 στην ΕΣΣΔ, σε σχέση με την πρωτοφανή, παγκοσμίως, ελευθεριακή νομοθεσία της Επανάστασης, καταλαβαίνουν απολύτως.
Οι διαχωριστικές καθορίζονται, κατεξοχήν, από τις επιδιώξεις. Η άλλη Αριστερά, με όλες τις διαφορές της και τις γελοίες συχνά διαφοροποιήσεις, συμφωνεί πως η επιδίωξη μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής είναι, τώρα όχι στο μακρό μέλλον, όρος επιβίωσης των ανθρώπινων κοινοτήτων. Και, στη μεγάλη της πλειοψηφία, θεωρεί πως ο σοσιαλισμός είναι το ακριβές αντίθετο στου σταλινισμού. Ενώ και στα μεταβατικά αιτούμενα, που ανοίγουν τον δρόμο, οι διαφορές είναι αμελητέες. Δεν βάζει άκρη, λοιπόν, η μανία διαχωρισμού. Θα επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου