...............................................................
Στεφάν Μαλαρμέ (1842 - 1898)
Θλίψη είν' η σάρκα, αλίμονο, και τα βιβλία εγώ
τα διάβασα όλα. Ω φύγε, φύγε πέρα !
Νιώθω τη μέθη των πτηνών του αιθέρα
σαν εκκρεμούν ανάμεσα σ' αφρούς και σ' ουρανό . . .
Τίποτα πια, ούτε του κήπου του παλιού η μορφή
που στων ματιών το κάτοπτρο ανατέλλει,
δεν συγκρατεί άλλο την καρδιά που θέλει
βαθιά στης πίκρας θάλασσας το κύμα να βραχεί.
Ω νύχτες, ούτε αυτό το φως της λάμπας μου που αχνά
επάνω στ' άγραφα χαρτιά μου ορχείται,
σε μια λευκή επιφάνεια που μ' αρνείται,
ούτε η κοπέλα πλάι μου με το παιδί αγκαλιά.
Μια πλήξη που τη σάρωσε μια προσδοκία σκληρή
πιστεύει στο "έχε γεια" το εξαίσιο ακόμη . . .
Πλοίο, θα φύγω ! Του πανιού την κόμη,
την άγκυρά σου σήκωσε για χώρα εξωτική !
Ποιος ξέρει, ίσως τα ιστία σου, που θύελλες καλούν,
να 'ναι απ' αυτά που αρπάζει η ανεμοζάλη
και ναυαγούν, πριν φτάσουν σ' ακρογιάλι —
Όμως, καρδιά μου, άκουσε... Οι ναύτες τραγουδούν !
Stéphane Mallarmé, Brise marine
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου