...............................................................
"...Παρακολουθώ επίσης μαθήματα πιάνου. Μερικές φορές φαντάζομαι πως παίζω με τέσσερα χέρια, τα άλλα δύο ανήκουν στο πρόσωπο που γράφει τα γράμματα από τη Βραζιλία. Κατά το τέλος του πρώτου τριμήνου δόθηκε το κοντσέρτο των Χριστουγέννων. Στις 17 Δεκεμβρίου. Η Φρεντερίκ έπαιξε πιάνο. Μπετόβεν, Σονάτα έργο 49, αρ. 2. Χειροκροτήθηκε. Για κάμποση ώρα στην αίθουσα επικρατούσε νεκρική σιωπή. Η διεύθυνση στις πρώτες θέσεις, οι καθηγήτριες, η νεγρούλα. Η Φρεντερίκ βγήκε σαν ρομπότ, έπαιξε με κάμποσο πάθος, υποκλίθηκε σαν ρομπότ, και τα χειροκροτήματα ήταν σαν να μην άγγιζαν τ' αυτιά της. Έδειξε άραγε πως ήταν σπουδαία πιανίστρια εκείνη την ημέρα, πριν από τα Χριστούγεννα, η Φρεντερίκ; Εγώ πιστεύω πως ναι. Ο τρόπος που εμφανιζόταν έκανε εντύπωση. Δεν είχε ούτε συγκίνηση ούτε ματαιοδοξία ούτε μετριοφροσύνη, λες και ακολουθούσε την ίδια τη σορό της. Έσφιξε τους καρπούς και τα χέρια της έπαιξαν. Απαθής, αλλά στα μάτια και στο στόμα της τρεμόπαιξε μια λάμψη φευγαλέα. Μια ένταση ψυχής, σε μια σπάνια στιγμή, αλλοίωσε το πρόσωπό της, μολονότι ήταν ασάλευτο. Η Φρεντερίκ γύρισε στη θέση της. Συνειδητοποίησα πως ήταν κάτι ακόμα παραπάνω από αυτό που νόμιζα. Υπάρχει κάτι το απόλυτο και το άπιαστο σε ορισμένα πλάσματα, σαν μια αποστασιοποίηση από τον κόσμο, από τους ζωντανούς, μοιάζει όμως και σαν το σημάδι κάποιου που βιώνει μια δύναμη άγνωστη σ' εμάς. Ένιωθα συνταραγμένη. Κάποτε είχα ακούσει την Κλάρα Χάσκιλ. Καθόμουν στην πρώτη σειρά, δεν ήθελα να χάσω τίποτα από τα γεράματα της Κλάρα. Η Φρεντερίκ δεν με ρώτησε καθόλου πώς μου φάνηκε το παίξιμό της. Αποπειράθηκα να κάνω ένα κομπλιμέντο, ήμουν ακόμα συγκινημένη, "ce n' est rien", και δεν ξαναμιλήσαμε πια γι' αυτό. Ενώ γράφω, ανοίγω το ραδιόφωνο κι ακούω να παίζουν ένα κοντσέρτο Μπετόβεν. Αναρωτιέμαι μήπως η Φρεντερίκ με παρακολουθεί καθώς γράφω για εκείνη. Κλείνω το ραδιόφωνο. Γίνεται πάλι σιωπή. Τα χειροκροτήματα έχουν τελειώσει. Η Φρεντερίκ υποκλίνεται ελαφρά, γέρνει το κεφάλι, κάθεται πάλι στη θέση της, στην πρώτη σειρά, δίπλα στη διεύθυνση και στη μικρή νέγρα. Για μια στιγμή κάνω τη σκέψη πως η μικρή είναι πρόγονος της Φρεντερίκ..."
Από το μυθιστόρημα της Φλερ Γιέγκυ "Τα μακάρια χρόνια της τιμωρίας" (μτφ. Σταύρος Παπασταύρου, εκδ. Άγρα, 2021)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου