...............................................................
Γιώργος Καρατζάς (1912-1940)
Τώρα, τί η καρδιά να περιμένει
και το βλέμμα στέλνει να ρωτά
στις γωνιές και του δρόμου τ’ ανοιχτά
κι όλο νά ’ρχεται και να πηγαίνει;
Να ψάχνει, να ρωτά και μια να σφάλλει.
(Κάποια, πως θά ’σαι συ, στα θαλασσιά.
Με τη δική σου την κορμοστασιά
από μακριά να σε μπερδεύει μ’ άλλη.)
Ακόμα μια, προσμονής, μέρα χαμένη.
Πουλί κυνηγημένο απ’ τα παιδιά.
Να πέφτει, δίχως έλεος, στην καρδιά,
ο ίσκιος που στο δρόμο κατεβαίνει.
Του τελευταίου σύννεφου τ’ ασήμι
τό ’πιε, σε μαύρο κύπελλο, η βραδιά.
Στην κάμαρα η ατμόσφαιρα βαριά
κι όλα τα γύρω φιλημάτων μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου