...............................................................
"Μακρόνησος, ένα εθνικό όνειδος."
έγραψε ο ιστορικός και φίλος στο fb Τάσος Σακελλαρόπουλος ("Καθημερινή της Κυριακής" 22/6/25)
Τον Ιούνιο του 1947 ξεκινά η λειτουργία του στρατοπέδου της Μακρονήσου. Στο έρημο νησί της Αττικής, σε απόσταση 2.6 ναυτικών μιλίων (4.6 χιλιομέτρων) απο το Λαύριο, συγκεντρώθηκαν αθροιστικά, εως το 1953 που μεταφέρθηκε το στρατόπεδο αλλού, τουλάχιστον 60.000 κρατούμενοι, κατά μέγιστη πλειοψηφία άνδρες σε ηλικία στράτευσης, αλλά και γυναίκες και ενήλικες και γέροντες και ανήλικα παιδιά, κρατήθηκαν και βασανίστηκαν βάρβαρα, σωματικά και ηθικά για ένα έως και τρία και πλέον χρόνια.
Στις στρατιωτικές μονάδες της Μακρονήσου στα «Ειδικά Τάγματα Οπλιτών» συγκεντρώθηκαν όσοι νεαροί άρρενες βρέθηκαν σε ηλικία στράτευσης κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) και είχαν μιά άμεση ή έστω και έμμεση συμμετοχή στην ΕΠΟΝ, στην νεολαία της εαμικής αντίστασης.
Να σημειώσουμε ότι το απολύτως καθοριστικό για την ίδρυση και λειτουργία του στρατοπέδου στην Μακρόνησο, ήταν οτι οι κρατούμενοι, δεν είχαν σε βάρος τους ουδεμία απολύτως κατηγορία. Επρόκειτο για προληπτική κράτηση, υπό τον μανδύα της στρατιωτικής θητείας.
Στόχος δεν ήταν απλώς ο αποκλεισμός της ενδεχόμενης στράτευσης όσων ίσως συμμετείχαν στον Δημοκρατικό Στρατό του ΚΚΕ, εξάλλου δεν οργανώθηκε ποτέ τέτοια κίνηση. Στόχος ήταν η ακύρωση μέσω του τρόμου και της ανείπωτης βίας, των πολιτικών και κοινωνικών ονείρων που σε όλο τον συμμαχικό κόσμο δημιουργήθηκαν μέσα από τον αντιναζιστικό αγώνα του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Ένα μέρος αυτών των ονείρων, ενσάρκωσε το ΕΑΜ, (η μεγαλύτερη κατά τον Παναγιώτη Κανελλοπουλο ελληνική αντιστασιακή οργάνωση) και η νεολαία του ΕΠΟΝ.
Στην ακύρωση αυτών των ονείρων και όχι στην δίωξη όσων κομουνιστών εγκλημάτησαν, στόχευσαν τα μαζικά βασανιστήρια και ο τρόμος στην Μακρόνησο.
Ζητούμενο η πολιτική τους «ανάνηψη», να αποσπαστεί πάση θυσία, από τον βασανιζόμενο η γνωστή δήλωση μετανοίας, που αποκήρυσσε το ΕΑΜ ως προδοτική οργάνωση.
Η δήλωση στην συνέχεια, ως πολιτική ακύρωση, θα δημοσιευόταν στον τοπικό τύπο της περιοχής προέλευσης του, θα την διάβαζε ο παπάς στην εκκλησία, θα την κολλούσαν στην πόρτα του καφενείου.
Για την απόσπαση της δήλωσης το κτηνώδες ξύλο με στυλιάρια από μπαμπού, ξεκινούσε απο το καίκι που τους μετέφερε απο το Λαύριο. Μετά τους κρατούσαν άυπνους για εικοσιτετράωρα, με χρήση εικονικών εκτελέσεων, ποδοπάτηση των σκηνών κατά την νύχτα, πογκρόμ μαζικών. ξυλοδαρμών και άλλες εφευρετικές μεθόδους σαδισμού.
Βασανιστές πρώην μέλη της ΕΠΟΝ και συχνά επικεφαλής τους, διαστροφικά πρόσωπα, όπως ο μετέπειτα εθνικά καταστροφικός δικτάτορας Δ. Ιωαννίδης.
Όσοι, οι λίγες εκατοντάδες που δεν υπέγραφαν, κλείστηκαν μέρα νύχτα σε υπαίθριους κλωβούς συρματοπλεγμάτων, υπό τις ακραίες καιρικές συνθήκες κάθε εποχής, υφιστάμενοι, αυξανόμενη στα άκρα βία.
Η μαζική απόσπαση δηλώσεων «επετεύχθη» με την σκηνοθεσία εκ μέρους της διοίκησης, υποτιθέμενης στάσης των στρατιωτών στις 29/2-1/3/1948 όπου η «στάση» κατεστάλη με χρήση βαρέων πολυβόλων και με χρήση βολών απο θαλάσσης απο σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού. Επισήμως οι νεκροί της σφαγής ήταν δεκατέσσερις. Ο καπετάνιος που φουντάρισε τις σωρούς στον Κάβο Ντόρο, δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα, σε συνέντευξη ότι έριξε εκατοντάδες σωρούς στην θάλασσα.
Ο στρατός, κάτι ανεξέλεγκτο στον Εμφύλιο, αλλά και μετά από αυτόν, μετέτρεψε την οικογενειακή πατριωτική προσδοκία κάθε οικογένειας για το εξόριστο αγόρι της, σε εφιάλτη.
Αθρόα η συγκέντρωση και πολιτών ήδη απο τις πρώτες ημέρες του 1949. Κατά τις μαζικές προληπτικές συλλήψεις της επιχείρησης «Περιστερά» του Ά Σώματος Στρατού σε πόλεις και χωρία στη βόρεια Πελοπόννησο. Μεταφέρθηκαν με αρματαγωγό, στο ύπαιθρο της Μακρονήσου, πέντε χιλιάδες προληπτικώς συλληφθέντες, μεταξύ αυτών και κομματάρχες του Κόμματος των Φιλελεύθερων, κατά καταγγελία του τότε υπουργού της κυβέρνησης, Κωνσταντίνου Ρέντη.
Μεταφέρθηκαν στην Μακρόνησο και οι γυναίκες εξόριστες απο το Τρίκερι, μαζί με τα παιδιά τους, όσες τα ανέθρεφαν στην εξορία.
Στον νότο της Μακρονήσου στις Στρατιωτικές Φυλακές, συγκεντρωθήκαν με ανυπόστατες κατηγορίες όσα ανήλικα αγόρια ήταν νεαρότερα άπο ηλικιες στράτευσης και δεν ήταν δυνατό να καταταγούν στον στρατό λόγω ηλικίας.
Διοικητής τους, αξιωματικός παιδεραστής και πολλά αγόρια κατάπιαν κουτάλια και σπασμένα γυαλιά. αποπειρώμενα να αυτοκτονήσουν λόγω της σεξουαλικής κακοποίησης που υφίσταντο.
Το τέλος του Εμφυλίου δεν έφερε την λήξη της λειτουργίας του στρατοπέδου αλλά έφερε πολλαπλάσια βία ως εναρκτήρια διαδικασία της κρατικής αντιμετώπισης ενός πολιτικού εχθρού που είχε πολεμικά συντριβεί.
Ήδη από τον Σεπτέμβριο 1949 συγκροτήθηκε, ο Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου, απο τα υπουργεία Παιδείας, Προεδρείας, Δημοσίας Τάξεως, Αμύνης, Εσωτερικών και Γενικό Επιτελείο Στρατού. Ήταν υπεύθυνος για την «ανάνηψη» των χιλιάδων προληπτικώς συλληφθέντων πολιτών που συγκεντρώθηκαν εκεί.
Ο στρατός μετά την συντριβή του ένοπλου κομμουνισμού ανέλαβε ελέω θρόνου (εως το 1974) με την κατασταλτική του πολιτική ισχύ και την λειτουργία της ειρήνης.
Κάθε πολίτης που «έφερνε» δέκα δηλώσεις πήγαινε σπιτι του εθνικώς καθαρμένος. Καταλαβαίνουμε πόσα κεφάλια και χέρια ηλικιωμένων έσπασαν, οι νεαροί εξόριστοι για να κερδίσουν το απολυτήριο.
Στα εννιά χρόνια της λειτουργίας του στρατοπέδου, ήταν καθημερινές οι παρελάσεις πρώην εθνικών «προδοτών» και τώρα «ανανηψάντων», στρατιωτών και πολιτών, αδόντων εθνικά άσματα ενώπιον επισήμων, ελλήνων και ξένων, βασιλέων, πολιτικών, καλλιτεχνών, επιστημόνων. Άπαντες οι καλεσμένοι πεπεισμένοι οτι η μεταστροφή επήλθε χάρις στην εθνική διδασκαλία που υφίσταντο και όχι στην ζωώδη βία που βίωναν, όπως και στο βρώμικο νερό, στο πενιχρό φαγητό και στις άθλιες συνθήκες υγιεινής.
Στις εκλογές του Μαρτίου 1950 ωστόσο, παρά την επίμονη προπαγάνδα και τις απειλές, οι στρατιώτες και οι κρατούμενοι καταψήφισαν τα κόμματα που κυβέρνησαν κατά τον Εμφυλιο, Λαϊκό και Φιλελευθέρων και υπερψηφίσαν την ΕΠΕΚ του στρατηγού Πλαστήρα που κήρυσσε λήθη και εν μέρει τον πρόγονο της ΕΔΑ, Δημοκρατική Παράταξη.
Ο ολιγόμηνη κυβέρνηση Πλαστήρα, περιόρισε με τεράστια δυσκολία το εθνικό όνειδος της Μακρονήσου.
Όσοι ήταν στρατιώτες και είχαν υπογράψει και είχε απολυθεί η κλάση τους απολύθηκαν και εκείνοι, το ίδιο και όσοι πολιτες είχαν υπογράψει.
Οσοι στρατιώτες δεν είχαν υπογράψει εμειναν στην Μακρόνησο σε μονάδες πειθαρχικής διαβίωσης.
Όσοι πολίτες δεν είχαν υπογράψει εξορίστηκαν στον Άι Στράτη. Οι βασανιστές, καταχραστές και παιδόφιλοι αξιωματικοί μετετέθησαν χωρίς κυρώσεις.
Οι «δηλωσίες» απορρίφθηκαν απολύτως απο το ΚΚΕ, λόγω της «μειωμένης» επαναστατικής συνείδησης που έδειξαν. Δεν τους αναγνωρίστηκε η ανθρώπινη διάσταση του μαρτυρίου.
Ως προοδευτικοί άνθρωποι στήριξαν την ΕΔΑ και βεβαίως το ΠΑΣΟΚ.
Η παραπάνω αναφορά στην βία επί αμάχων και αθώων ποινικά, έγινε για να γίνει αντιληπτό το διαστροφικό μένος που επέτρεψε το μετεμφυλιακό κράτος προκειμένου να καλλιεργηθεί για δεκαετίες ο απόλυτος φόβος και τρόμος ανθρώπων που πίστεψαν απλώς σε ένα καλύτερο αύριο, ασχέτως των εγκληματικών χειρισμών των ηγεσιών τους.
Οφείλουμε όλοι, την δημιουργία και στήριξη ενός επιστημονικού κέντρου μνήμης στην Μακρόνησο, μακριά από πολιτικές ιδιοκτησίες και χρήσεις.
Το οφείλουμε για να κατανοήσουμε εμείς και οι επόμενοι μας, το πως οι κοινωνίες ποδηγετούνται και αυτοαναιρούνται λόγω ενός αρχέγονου φόβου που καλλιεργείται από την ανήθικη κρατική βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου