"Μικρά παρεκκλήσια των τελετών επικοινωνίας..." από τον φίλο στο fb Kiriakos Aggelakos (facebook, 7.9.2022)

 ..............................................................

"...Μικρά παρεκκλήσια των τελετών επικοινωνίας..."

από τον φίλο στο fb Kiriakos Aggelakos (facebook, 7.9.2022)

Οι τελευταιοι εναπομειναντες θαλαμοι σταθερης τηλεφωνικης επικοινωνιας του ΟΤΕ.

Στεκουν σαν παραπεταμενα τοτεμ ενός αδοξου παρελθοντος, αχρηστα στην εποχη των κινητων, χωρις κανεις να τα χρειαζεται, χωρις κανεις να τα χρησιμοποιει, χωρις κανεις να τα αποσυρει. Σαν κακοφορμισμενοι σπιλοι στο ρυπαρο δερμα της γριας πολης. Διπλα στα παλια αυτοκινητα που σαπιζουν παρατημενα στα πεζοδρομια, στα κουφαρια από τις μηχανες, στα ιχνη που αφηνουν τα διαλυμενα ερμαρια στους τοιχους των κατεδαφισμενων νεοκλασσικων, στα πεταμενα στρωματα στο πλάι των καδων, λερωμενα από σπερμα, ουρα και ιδρωτα.

Κι όμως καποτε ηταν τα μικρα παρεκκλησια των τελετων επικοινωνιας. Πολυγλωσσες ουρες σχηματιστηκαν μπροστα τους. Νευρικη αναμονη, λαχταρα να φτασει στ’αυτια σου η αγαπημενη φωνη, θυμος γιατι ο προηγουμενος δε λεει να το κλεισει, μοναδες που πεφτουν, γραμμες αστικες, υπεραστικες, διεθνεις, υπερποντιες, η γραμμη είναι απασχολημενη, ενας ερωτας που σβηνει, μια υποσχεση που δεν δινεται, ένα «σ’αγαπω» που χαθηκε στα παρασιτα.

Κι όμως αυτά τα κουφαρια ακομα χρησιμευουν για να «μιλανε» οι ανθρωποι μεταξυ τους.

Γραφουν με μαρκαδορους οι περαστικοι τα μηνυματα τους. Καρδιες, ονοματα, υποσχεσεις, ποδοσφαιρικες ομαδες, πολεις, χρονολογιες στριμωχνονται στον ελαχιστο χωρο μεταξυ τζαμιου και τηλεφωνου, σε καμπυλες και ευθειες, ενα παλιμψηστο μιας εποχης που διεσωζε το μηνυμα και το αισθημα. Και που την διαδεχθηκε η εποχη του sms, του texting και του delete, του εφημερου και της οριστικης διαγραφης. Οι χωρισμενοι διακηρυττουν αιωνια αγαπη, που να’ξεραν ότι στην επομενη γωνια του χρονου ενας νεος ερωτας θα σβησει τα ιχνη του παλιου; Τα παλια χαραγματα των ερωτευμενων στους κορμους των δενδρων, τα γραπτα μηνυματα στους κιτρινους τηλεφωνικους θαλαμους, οι μαρκαδοροι στα παγκακια, τα μπικ στα θρανια (γραφουν ακομα αραγε οι αισθηματιες μαθητες στις φορμάικες;), τα σπρέι στους τοιχους, σπαραγματα μιας ερωτικης αρχαιολογιας της πολης, ημιτελεις προτασεις ενός αστικου αισθηματικου μυθιστορηματος που γραφεται στις σκληρες επιφανειες της πολης αλλα σβηνει σαν τα βηματα των χωρισμενων εραστων στην αμμο.