"Σχετικά με κάποιες διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ" γράφει ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.9.2022)

 ...............................................................

Σχετικά με κάποιες διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ

γράφει ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 30.9.2022)

Πριν από λίγες μέρες, ο Τάκης Κατσαρός, από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, έκανε μια σειρά επισημάνσεις, εξαιρετικής σημασίας, σχετικά με την ομιλία Τσίπρα στη ΔΕΘ. Μεταφέρω μόνο την παρατήρησή του πως, εφόσον, από την κατάργηση του ΕΚΑΣ, οι μικροσυνταξιούχοι έχασαν ετήσια 2.640 ευρώ, η «13η σύνταξη» των 330 ευρώ είναι εύκολο να εκληφθεί ως κοροϊδία. Ο Κατσαρός, μετριοπαθώς, προτείνει να δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα επιστρέψει τα μισά, δηλαδή 1.320 ευρώ, άμεσα και στη συνέχεια και τα υπόλοιπα.

Παίρνω αφορμή, λοιπόν, να κάνω κι εγώ μια σχετική επισήμανση.

Οπως είναι γνωστό, ο αρχηγός (τι λέξη, αλήθεια!) της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεσμεύτηκε πως από 1η Ιανουαρίου 2023, σε περίπτωση που προκύψει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και προοδευτικών δυνάμεων, ο κατώτατος μισθός θα ανέβει στα 800 ευρώ - από 713, που είναι σήμερα. Θυμίζω πως όταν, την άνοιξη, ο Μητσοτάκης «έδωσε» τα 713, ο ΣΥΡΙΖΑ επιτέθηκε, με βασικό επιχείρημα πως δεν φτάνουν ούτε για την πληρωμή των λογαριασμών. Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Μόνο που, σε αυτή την περίπτωση, είμαι υποχρεωμένος να πω ότι το ίδιο ισχύει και για τα 800 - σημειώστε, μάλιστα, πως πρόκειται για μικτά ποσά, με τα καθαρά να είναι 15% μικρότερα.

Και τα 800, λοιπόν, όπως και τα 713, δεν κάνουν ούτε για «ζήτω». Η έκφραση «δεν κάνουν ούτε για "ζήτω"» καθιερώθηκε στις προεκλογικές εκστρατείες του 19ου αιώνα, όταν κάποιοι από τους μισθωμένους κλακαδόρους των συγκεντρώσεων δεν ανταποκρίνονταν στον ρόλο τους να φωνάζουν «ζήτω» και ξανά «ζήτω». Στη σημερινή καθομιλουμένη σημαίνει πως κάτι δεν φτάνει ούτε στοιχειωδώς.

Τα 800, επομένως, αξιοποιώντας το ίδιο το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φτάνουν ούτε για την πληρωμή των λογαριασμών. Η καθαρή διαφορά από τα 751, που υπόσχεται η κυβέρνηση, είναι 42 ευρώ μηνιαία. Συγκινητικά γενναιόδωρο!

Υπάρχει, όμως, και κάτι χειρότερο. Η δέσμευση για κατώτατο μισθό 800 ευρώ έγινε για πρώτη φορά, από όσο θυμάμαι, τον Ιούνιο του 2021. Μέχρι τον φετινό Σεπτέμβριο, οι τιμές αυξήθηκαν για την πλειονότητα του πληθυσμού κατά 25%, σύμφωνα με την «Εφημερίδα των Συντακτών». Η δική μου εκτίμηση είναι πως η αύξηση ξεπερνά το 30% - όχι σημαίνουσα διαφορά.

Το 25% του πληθωρισμού του μισθωτού σημαίνει πως τα 800 ευρώ αγοράζουν σήμερα ό,τι αγόραζαν τα 640 πριν από έναν χρόνο. Αν δεν πρόκειται για συνειδητή εξαπάτηση, τότε έχουμε να κάνουμε με άγνοια των στοιχειωδών, πράγμα που είναι εξίσου απαράδεκτο. Εκτός του ότι, σε αυτή την περίπτωση, η πλημμελής ενασχόληση με επιβιωτικά ζητήματα ζωής και θανάτου δείχνει παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης απέναντι σε όλους εμάς που, έχοντας καλύτερα εισοδήματα από τον κατώτατο μισθό, δεν βγάζουμε δεκαπενθήμερο, ανεξαρτήτως εποχής του χρόνου. Χειμώνα-καλοκαίρι, ο ίδιος και χειρότερος βραχνάς.

Εκτός εάν πίσω από αυτή τη στάση βρίσκεται μια τοποθέτηση, σύμφωνα με την οποία πρέπει να προτείνουμε πράγματα που δεν βάζουν σε δοκιμασία τις «αντοχές» της οικονομίας. Πράγμα που σημαίνει πως μια ορισμένη «λιτότητα» είναι εκ των ων ουκ άνευ - πρόκειται για τη συμβολή των εργατικών τάξεων στην εθνική προσπάθεια. Την «πλάτη» που αλτρουιστικά βάζουν, για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή ανατομική έκφραση, εξαιρετικά αντιαισθητική, νομίζω, αλλά τόσο κοινή, ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

Εδώ το πράγμα υποδηλώνει μια εκτίμηση πως, αν υπάρξουν μεγάλες επιβαρύνσεις στο μισθολογικό κόστος (οι εργαζόμενοι, ως γνωστόν, είναι, κατά βάση, κόστος), η υγιής επιχειρηματικότητα, όσο να 'ναι, θα δυσκολευτεί. Και θα πληγεί η «ανάπτυξη», δηλαδή ολόκληρο το έθνος.

Εδώ έχουμε, νομίζω, και μια στρατηγική επιλογή. Αυτή που αφορά τους «μικρομεσαίους» επιχειρηματίες, οι οποίοι από ουσιαστικές αυξήσεις μισθών θα είναι οι πρώτοι που θα «πληγούν». Και δεν πρέπει, στο μέτρο που είναι βασικός άξονας της κοινωνικής συμμαχίας, η οποία θα κερδίσει τις εκλογές.

Θεωρώ πως όλα αυτά -και πολλά ακόμη σχετικά- που δεν χωρούν στην έκταση μιας επιφυλλίδας, είναι καταδικαστικά για οποιαδήποτε «Δεύτερη φορά». Αν η εργατική τάξη και το μεγαλύτερο τμήμα των μισθωτών, γενικότερα, το οποίο, ως επί το πλείστον, έχει αντίθετα -και, συνήθως, στις κρίσεις, ριζικά αντίθετα- συμφέροντα από τις τάξεις των ιδιοκτητών, μικρότερων και μεγαλύτερων, δεν νιώσει πως εκπροσωπείται προνομιακά, θα απέχει μαζικά, όπως και το μεγαλύτερο τμήμα των νέων, των καταδικασμένων να εργάζονται σε συνθήκες γαλέρας, γιατί τα αφεντικά τους, μικρά και μεγάλα, «δεν βγαίνουν». Αλλωστε, χάρη τούς κάνουν που τους «απασχολούν».

Εστω κι αν δεν μου πέφτει λόγος, να ξαναπώ: στο «κέντρο», δεν κερδίζεται τίποτε.

Και είναι κρίσιμο να φύγουν οι νεοφιλελεύθεροι ακροδεξιοί. Κρισιμότατο.

* εκπαιδευτικός