Απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Το Παιχνίδι της Σφαγής» (1970) του Ευγένιου Ιονέσκο (1909 – 1994) (μτφ. Ερρίκος Μπελιές, εκδ. «Κέδρος», 2009)

 ...............................................................

        Ευγένιος Ιονέσκο (1909-1994)

·       Απόσπασμα από το θεατρικό έργο «Το Παιχνίδι της Σφαγής» (1970) του Ευγένιου Ιονέσκο (1909 – 1994)  (μτφ. Ερρίκος Μπελιές, εκδ. «Κέδρος», 2009)

 

       ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

(Ο Πρώτος Πολίτης μπαίνει από δεξιά και ταυτόχρονα ο Δεύτερος Πολίτης μπαίνει από αριστερά)

 

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μπα, μπα! Δεν πέθανες ακόμα;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Λες να είμαι φάντασμα; Όχι, δεν πέθανα ακόμα, και μάλιστα απορώ πώς έχω γλιτώσει ως τώρα.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μένεις ακόμα στον Τομέα 21; Τι δουλειά έχεις εδώ; Μάθαμε πως στον τομέα σας έχετε πολλά κρούσματα – τουλάχιστον πιο πολλά από τον Τομέα 25 , αν και λιγότερα από τον Τομέα 27. Εγώ έκανα πρόταση να μπουν σύνορα, αναχώματα, που να μην επιτρέπουν σε ανθρώπους από τομείς υψηλού κινδύνου να έρχονται στις πιο ασφαλείς περιοχές και ειδικά στη δική μου, στον Τομέα 1. Πώς κατάφερες κι έφτασες ως εδώ; Την πρότασή μου την ενέκρινε το δημοτικό συμβούλιο.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μα δεν κάνω κανένα κακό.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Αυτό δεν το ξέρουμε. Θα ειδοποιήσω αμέσως την αστυνομία.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Εγώ ήρθα στην συνοικία σας για δουλειά. Δουλεύω στην αποθήκη τροφίμων. Τώρα που απαγορεύτηκαν τα φρέσκα φρούτα, θα σας μοιράζω κονσέρβες με κομπόστα. Να η άδεια εισόδου και να ο διορισμός μου.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μην πλησιάζεις – δείξ’ τα μου από μακριά. Οι δικοί σου;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μερικοί ζουν, άλλοι πέθαναν.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Πώς διορίζουν στην αποθήκη τροφίμων άνθρωπο από τον Τομέα 21; Κάνε πίσω… Να μου μιλάς από τρία μέτρα απόσταση – όχι, πέντε! Μακριά από μένα τα μικρόβιά σου!

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Η δική σου οικογένεια;

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Στο σπίτι μου ούτε αρρώστησε κανένας, ούτε πέθανε. Και σ’ ολόκληρο τον δρόμο μας δεν είχαμε ούτ’ ένα κρούσμα.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μέχρι σήμερα. Δεν ξέρετε τι ξημερώνει αύριο.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Τίποτε δεν θα πάθουμε, ούτ’ εγώ ούτε η οικογένειά μου. Είπα, μην πλησιάζεις! Έρχεσαι από μολυσμένη συνοικία.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Δείχνεις πολύ σίγουρος. Πώς έχεις τόσο κέφι, τη στιγμή που η αρρώστια ρημάζει την πόλη μας;

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Το θέμα είναι πολύ απλό. Αυτοί που πέθαναν, πεθαίνουν ή αρρωσταίνουν, είναι άμυαλοι. Το κόλπο είναι να μην πλησιάζεις τον κόσμο. Μακριά απ’ τους αρρώστους. Και κράτα απόσταση απ’ αυτούς που, όπως εσύ, δεν αρρώστησαν, αλλά ζήσανε κοντά σ’ εκείνους που μολύνθηκαν. Με δυο λόγια: μακριά από κακές παρέες.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Και τι θα έκανες, αν η δουλειά σου σού επέβαλλε να βλέπεις κόσμο, αν ήσουνα γιατρός, νοσοκόμος ή νεκροθάφτης;

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Θα υπέβαλα παραίτηση. Δεν είναι αυτό το θέμα. Εγώ έχω καταθέσεις στην τράπεζα κι όλα τα λεφτά που πιάνω είναι αχρησιμοποίητα. Αφήνω τις επικίνδυνες δουλειές για τους άλλους. Ζω σε περιοχή εκτός κινδύνου και δεν έχω ποτέ μου αγγίξει σώμα αρρώστου.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Είσαι πολύ τυχερός που δεν ρισκάρεις τη ζωή σου για τη ζωή των άλλων, αν και πολλοί ρισκάρουν τη ζωή τους για χάρη σου. Όμως μην εφησυχάζεις, γιατί ποτέ δεν ξέρεις με σιγουριά ποιος είναι μολυσμένος και ποιος όχι. Βλέπουμε ανθρώπους γεμάτους ζωή, με ρόδινα μαγουλάκια, και σε μια ώρα πέφτουν νεκροί.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Αν κατάφερα να γλιτώσω μέχρι τώρα, θα καταφέρω  να επιβιώσω ως το τέλος. Ως άνθρωπος δεν είμαι εγωιστής, αρκεί οι άλλοι να μην έχουν πολλές απαιτήσεις. Υπό κανονικές συνθήκες, πάντα συντρέχω όποιον έχει ανάγκη. Όμως τώρα θεωρώ δικαίωμά μου, καθήκον και υποχρέωσή μου να φυλάγομαι από παντού. Σε δύσκολους καιρούς επιτρέπεται να γίνεσαι προσωρινά εγωιστής.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Τι να σου πω; Είναι όπως τα βλέπει καθένας τα πράγματα.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Φυσικά. Εγώ ανέκαθεν τις απέφευγα τις κακοτοπιές. Τώρα δεν πλησιάζω ούτε ανατόμους, ούτε νοσοκόμους, ούτε νεκροτόμους. Αγοράζω τρόφιμα από τα καλύτερα μαγαζιά. Πληρώνω παραπάνω, αλλά είμαι σίγουρος. Γενικά, ξοδεύω τα λεφτά μου για το δικό μου το καλό.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Χτες δεν ήσουνα σ’ εκείνο το πανάκριβο εστιατόριο;

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Ναι, στη «Γεμιστή γαλοπούλα».

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Και δεν έτρωγες με τον Ντανιέλ Ετιέν σ’ ένα τραπέζι στη γωνία;

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Ναι, ο Ντανιέλ Ετιέν είναι φίλος μου και συζητούσαμε για δουλειές. Υγιέστατος, καλοθρεμμένος άνθρωπος. Και τρώγαμε μόνοι μας, στη γωνία, πολύ μακριά απ’ όλους τους άλλους, γιατί ο Ντανιέλ Ετιέν έχει ακριβώς τις ίδιες απόψεις μ’ εμένα.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Μάλιστα!

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Γιατί το λες το «Μάλιστα» έτσι περίεργα;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Καθόλου περίεργα – μην με πλησιάζεις!

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Θες να πεις…

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Δεν θέλω να πω τίποτα.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Όχι, είμαι σίγουρος, κάτι θες να πεις.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Δεν θέλω να πω τίποτα – μην με πλησιάζεις!

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Θες να πεις ότι ο Ντανιέλ Ετιέν… Αρρώστησε; Πες μου, αρρώστησε;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Όχι δεν αρρώστησε.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Τότε, τι;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Πέθανε.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Από τι πήγε; Από καρδιά; Από δυστύχημα; Μήπως τον δολοφόνησαν;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Η αλήθεια είναι πως πέθανε από την άγνωστη αρρώστια.

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Δηλαδή θα πεθάνω κι εγώ;

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Σου το είπα τρεις φορές, μην με πλησιάζεις! Ένα βήμα να κάνεις, βγάζω πιστόλι!

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ : Θα πεθάνω κι εγώ, εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα. Ω, είμαι κιόλας νεκρός! (Περνάει μια Νοσοκόμα) Αδελφή, φοβάμαι πως έχω μολυνθεί. Σας παρακαλώ, εξετάστε με.

(Ανοίγει το σακάκι του και ξεκουμπώνει το πουκάμισό του)

ΝΟΣΟΚΟΜΑ : Δυστυχώς είναι πολύ αργά. Δεν σας σώζει τίποτα.

(Απομακρύνεται από κοντά του)

ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ (τρέχει προς τα αριστερά της σκηνής και φωνάζει μέχρι να βγει) : Είμαι νεκρός! Είμαι νεκρός!

(Ο Δεύτερος Πολίτης τρέχει πίσω του και τον πυροβολεί. Βγαίνει. Η Νοσοκόμα τρέχει πίσω από τους δυο Πολίτες φωνάζοντας)

ΝΟΣΟΚΟΜΑ : Κι εσύ, κι εσύ είσαι νεκρός! Κι εγώ είμαι νεκρή! Κι εγώ είμαι νεκρή!