Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011
Το ταλαίπωρο Δίστομο προς εντυπωσιασμό...
Λυπάμαι για την οξύτητα με την οποία θα εκφραστώ, απότοκο της απόγνωσης που με διακατέχει, πρωτίστως ως εργάτη του δικονομικού δικαίου, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ αν από τα δικά μου χέρια πήρε τελικώς πτυχίο Νομικής εκείνος που παρέσυρε τον κ. πρωθυπουργό στο πυροτέχνημα του πολιτικού εντυπωσιασμού των αφελών, με τίμημα τη βέβαιη απεμπόληση των δικαίων των επιζώντων θυμάτων του Διστόμου, διά μέσου της άφρονης παρέμβασης στο Δικαστήριο της Χάγης, που ενθουσιωδώς εξήγγειλε.
Η Γερμανία δεν πηγαίνει στη Χάγη για να χάσει! Μόνον αφελείς το αγνοούν. Και η Ελλάδα γελοιοποιείται, πηγαίνοντας στη Χάγη, με το αίτημα να εκτελεστεί η ελληνική καταδικαστική απόφαση εναντίον της Γερμανίας επί ιταλικού εδάφους, ενώ αυτό έχει απαγορευτεί από τον Ελληνα υπουργό Δικαιοσύνης στο ελληνικό έδαφος! Στα δικά μου μάτια, δεν υπάρχει χειρότερος εμπαιγμός των δικαιικών αρχών, της λογικής, του αυτοσεβασμού του έθνους μας, αλλά και του φρόνιμου χειρισμού δικαστικών υποθέσεων!
Πιο συγκεκριμένα: Η απαίτηση των θυμάτων της γερμανικής θηριωδίας στο Δίστομο έχει επιδικαστεί με αμετάκλητη, δεσμευτική με το δεδικασμένο της, απόφαση της πλήρους ολομέλειας του ελληνικού Αρείου Πάγου, και μάλιστα με τη συντριπτική πλειοψηφία 19 προς 4. Μια απόφαση, η οποία εκδόθηκε ύστερα από αναιρετική αίτηση, την οποία είχε ασκήσει η γερμανική κυβέρνηση, έτσι που να είναι ακλόνητη η έναντι του γερμανικού Δημοσίου δεσμευτικότητα της καταδικαστικής απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, το οποίο είχε καταδικάσει το εναγόμενο γερμανικό Δημόσιο να πληρώσει την οφειλόμενη αποζημίωση για το ολοκαύτωμα του Διστόμου το 1944, ως έγκλημα εναντίον των θεμελιακών αρχών της πολιτισμένης ανθρωπότητας.
Αυτή η έκτοτε εκτελεστή απόφαση εμποδίστηκε να εκτελεστεί, επειδή η ελληνική νομοθεσία, αντίθετα προς το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα δικαιώματα του ανθρώπου, αξιώνει την προηγούμενη συγκατάθεση του Ελληνα υπουργού Δικαιοσύνης, που ποτέ ώς τώρα δεν δόθηκε. Ενα θέμα, στο οποίο η έκταση της φιλόξενης στήλης δεν μου επιτρέπει να επιμείνω σήμερα, επιφυλάσσομαι όμως να επανέλθω διεξοδικώς με την αμέσως επόμενη συνεργασία μου.
Σε καμία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν υπάρχει παρόμοιος αποκλεισμός της αναγκαστικής εκτέλεσης αμετάκλητων καταδικαστικών αποφάσεων στην ιδιωτική περιουσία ξένων κρατών που καταδικάστηκαν να πληρώσουν αποζημίωση ή άλλη νόμιμη οφειλή τους.
Το δικαίωμα για δικαστική ακρόαση και για δραστική δικαστική προστασία είναι παντού σεβαστό. Εδώ όμως, στην Ελλάδα απαιτείται η προηγούμενη άδεια του υπουργού Δικαιοσύνης. Λοιπόν, πριν από 14 χρόνια, το 1996, όταν πρωτοζητήθηκε αυτή η άδεια, ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης, ο συνάδελφος Μιχάλης Σταθόπουλος, ορθώς είχε συστήσει στο δικηγόρο της υπόθεσης, τον μακαρίτη Γιάννη Σταμούλη, να αναζητήσει ιδιωτική περιουσία του γερμανικού Δημοσίου και να μην κατάσχει τα κτήρια του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα. Δεν το κατόρθωσε ο Σταμούλης, μέσα στη σύντομη προθεσμία του νόμου, και έτσι η αίτησή του θεωρήθηκε σιωπηρώς ότι απορρίφθηκε, αφού δεν είχε γίνει εμπροθέσμως δεκτή από τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Οταν εντοπίστηκε κατάλληλο οικόπεδο στη Θεσσαλονίκη για να κατασχεθεί, ο Σταμούλης επανήλθε με νέα αίτηση, όμως ο διάδοχος του Σταθόπουλου, ο νυν πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, ενυπογράφως απέρριψε την αίτηση για την παροχή άδειας προς κατάσχεση. Η απαγόρευση εξακολουθεί να ισχύει! Παραλλήλως όμως ο κ. πρωθυπουργός αυτοδιασύρεται ως υποκριτής, καθώς, ενώ απαγορεύει την εκτέλεση στο ελληνικό έδαφος, θριαμβευτικά εξαγγέλλει την παρέμβασή του στο Δικαστήριο της Χάγης, σαν να αγνοεί ότι η κ. Μέρκελ συμφώνησε με τον κ. Μπερλουσκόνι την εκεί προσφυγή, με βεβαιότητα για την οποία η ευπρέπεια δεν μου επιτρέπει να πω τώρα περισσότερα. Σε ανάλογη περίπτωση ο δικός μου δάσκαλος, ο Γεώργιος Ράμμος, χλεύαζε, καθώς αναφερόταν στον πατροκτόνο, ο οποίος ενώπιον του κακουργιοδικείου εκλιπαρούσε την επιείκεια των δικαστών, επειδή τάχα, ο καημένος, είναι ήδη ορφανός από πατέρα!
Το γερμανικό Δημόσιο, ως ηττημένος διάδικος στη δίκη ενώπιον της ολομέλειας του ελληνικού Αρείου Πάγου, δεσμεύεται από το δεδικασμένο και την εκτελεστότητα έναντι των διαδίκων, επιζώντων θυμάτων του Διστόμου, που το είχαν εναγάγει ενώπιον του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς. Συνακόλουθα, ακόμη και ο έσχατος απόφοιτος Νομικής Σχολής κατανοεί ότι το δεδικασμένο και η εκτελεστότητα της καταδικαστικής απόφασης, που δικαίωσε τα τραγικά θύματα της σφαγής του Διστόμου, δεν είναι δεκτικά επικοινωνιακών πυροτεχνημάτων καμιάς κυβέρνησης και κανενός πολιτικού κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου