..............................................................
έγραψε ο Γιάννης Μυλόπουλος (tvxs.gr, 23.8.2024)
Κάθε χρόνο ζούμε την επανάληψη της ίδιας ακριβώς τραγωδίας. Τα δάση της χώρας καίγονται απροστάτευτα και αβοήθητα τα καλοκαίρια από πυρκαγιές, χωρίς στη συνέχεια να υπάρχει φροντίδα για την αποκατάσταση των καμένων.
Και οι υπεύθυνοι για τις τεράστιες καταστροφές, κάθε χρόνο, επαναλαμβάνουν ακριβώς τα ίδια.
Πρώτα ρίχνουν την ευθύνη στον κλιματική κρίση, ως εάν αυτή να εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά και ως εάν οι ίδιοι να μην γνώριζαν την ύπαρξή της.
Δεύτερο, ρίχνουν το βάρος της αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών στην εκ των υστέρων κατάσβεση. Και αγνοούν εντελώς τη σημασία της προσαρμογής στην κλιματική κρίση και της έγκαιρης πρόληψης των πυρκαγιών. Αδιαφορώντας για την αξία του καθαρισμού της εύφλεκτης ύλης στα δάση και της διάνοιξης δασικών δρόμων και αντιπυρικών ζωνών.
Τρίτο και προς επίρρωση του προηγούμενου, η επένδυση στην πρόληψη των πυρκαγιών είναι κάθε χρόνο ισχνή, μόλις το 20% της συνολικής επένδυσης στην πολιτική προστασία.
Τέταρτο, ακόμη και η συνολική επένδυση στην πολιτική προστασία είναι κι αυτή ελάχιστη. Αντιστοιχεί μόλις στο 1,3% των ευρωπαϊκών πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης, το οποίο δόθηκε στη χώρα ακριβώς για την αντιμετώπιση των μεγάλων κρίσεων που την πλήττουν.
Πέμπτο, κάθε χρόνο, η απορρόφηση των ελάχιστων κονδυλίων που δίνονται για την πολιτική προστασία είναι κι αυτή ιδιαίτερα χαμηλή. Φέτος ήταν μόλις το 1% του ελάχιστου ποσού των 553 εκατομμυρίων ευρώ που διατέθηκαν συνολικά για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών.
Έκτο, η κυβέρνηση επιμένει να μην εμπλέκει τις δασικές υπηρεσίες στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Αφήνοντας εκτός πυροπροστασίας τους μόνους που γνωρίζουν καλά το δάσος και τις ιδιαιτερότητές του. Με το βάρος, κάθε χρόνο, να πέφτει αποκλειστικά στην πυροσβεστική.
Έβδομο, ρίχνουν την ευθύνη στους πολίτες, ότι δήθεν δεν καθάρισαν καλά τις περιουσίες τους από την εύφλεκτη ύλη. Ως εάν οι πυρκαγιές να ξεκίνησαν από ιδιωτικές περιουσίες και όχι από δημόσια γη, η οποία, άλλωστε, είναι πολύ πιο εκτεταμένη και για τον καθαρισμό της υπεύθυνο είναι το κράτος.
Όγδοο, κάθε χρόνο υπόσχονται ότι τώρα που κατάλαβαν τι συμβαίνει θα βελτιωθούν και θα γίνουν καλύτεροι. Όμως κάθε χρόνο επαναλαμβάνουν τα ίδια, περιμένοντας να έχουν διαφορετικό αποτέλεσμα. Έτσι, για παράδειγμα, και πέρσι και πρόπερσι υπόσχονταν ότι θα εντείνουν τος προσπάθειες για πρόληψη, πράγμα που για μια ακόμη χρονιά δεν έκαναν. Αφού φέτος και πάλι απορρόφησαν ένα ελάχιστο ποσοστό, (1%), της δαπάνης που δόθηκε για την πολιτική προστασία.
Ένατο, κάθε χρόνο ψεύδονται. Υποστηρίζουν και διαδίδουν μέσω της προπαγάνδας ότι οι ίδιες καταστροφές που συμβαίνουν στην Ελλάδα, συμβαίνουν παντού στον κόσμο. Και κάθε χρόνο αποκρύπτουν το πραγματικό γεγονός, ότι η Ελλάδα, από το 2022 και μετά, κατέχει τη θλιβερή πρώτη θέση ανάμεσα σε 20 γειτονικές της χώρες στη Μεσόγειο, ως προς τη συνολική καμένη έκταση. Τη στιγμή που από το 2002 – 2022 ήμαστε σε πολύ καλύτερη θέση και συγκεκριμένα 6οι στην αντίστοιχη κατάταξη. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε τις περισσότερες πυρκαγιές, καθώς ερχόμαστε 7οι στον αριθμό των πυρκαγιών. Και παρά το γεγονός ότι στη Μεσόγειο, οι κλιματικές συνθήκες είναι ίδιες και τα ακραία φαινόμενα εμφανίζονται με την ίδια σφοδρότητα.
Δέκατο, η οικολογική καταστροφή που συμβαίνει κάθε χρόνο μένει χωρίς αποκατάσταση. Παρά τις υποσχέσεις για αποκατάσταση της καμένης γης και για απαγόρευση δόμησης και εκτέλεσης έργων στα καμένα, κάθε χρόνο οι υποσχέσεις παραβιάζονται. Δεν αναδασώνεται το σύνολο της καμένης έκτασης, αλλά ένα μέρος της. Φέτος, για παράδειγμα, εξήγγειλαν ότι από τα 104.090 στρέμματα δασικής γης που κάηκαν στην Αττική, θα αναδασωθούν τα 58.000. Με τα υπόλοιπα 46.000 καμένα στρέμματα να μένουν εκτός αποκατάστασης και να γίνονται βορά της… μαύρης ανάπτυξης των εργολάβων.
Ενδέκατο, ακόμη και εκεί που υπόσχονται αναδάσωση, οι νόμοι που έχουν φροντίσει να ψηφίσουν προβλέπουν εξαιρέσεις. Έτσι, εξαιρούνται της αναδάσωσης οι επενδύσεις και τα έργα που υπηρετούν εθνικές, οικονομικές και κοινωνικές ανάγκες. Πέραν της προφανούς υποκειμενικότητας του τι κάθε φορά χαρακτηρίζεται ως εθνική ανάγκη, εκείνο που είναι δεδομένο, είναι ότι τα αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα, όπως και ο τουρισμός, επισήμως θεωρούνται εθνικοί στόχοι. Οπότε, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ούτε για τα 58.000 στρέμματα καμένης γης που εξήγγειλαν φέτος ότι θα αναδασωθούν, θα υπάρξει πλήρης αποκατάσταση. Εκεί που υπήρχαν δάση, θα φυτρώνουν τώρα ανεμογεννήτριες και ξενοδοχεία. Και εκεί που υπήρχαν λιβάδια, θα φυτρώνουν τώρα φωτοβολταϊκά πάρκα.
Δωδέκατο, κάθε χρόνο αποκρύπτουν τις περιβαλλοντικές και τις κλιματικές συνέπειες της μεγάλης οικολογικής καταστροφής που αφήνουν πίσω τους οι πυρκαγιές. Και τις οποίες αποτελειώνει η… μαύρη ανάπτυξη των εργολάβων. Αποκρύπτουν δηλαδή την αλήθεια για την κλιματική κρίση που επιδεινώνεται, καθώς το κλίμα γίνεται θερμότερο και ξηρότερο, εξ αιτίας της αποδάσωσης και της απουσίας πρασίνου. Κι ακόμη, αποκρύπτουν τις τεράστιες συνέπειες από την καταστροφή της χλωρίδας και της πανίδας και από τη διάρρηξη της οικολογικής αλυσίδας.
Δέκατο τρίτο, υποστηρίζουν κάθε χρόνο ότι οι πληγέντες είναι λίγοι, υπολογίζοντας ως θύματα μόνον εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους. Και κάθε χρόνο βγαίνουν από την υποχρέωση, αποζημιώνοντας με ελάχιστα χρήματα τους ελάχιστους που θεωρούν θύματα της φωτιάς.
Δέκατο τέταρτο, υποστηρίζουν κατά αντιεπιστημονικό τρόπο ότι η εγκατάσταση αιολικών και φωτοβολταϊκών πάρκων εκεί που κάποτε υπήρχαν δάση και χορτολιβαδικές εκτάσεις, υπηρετεί τον στόχο της «πράσινης» ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που θα είναι «πράσινη» μόνο στα λόγια, αφού καταστρέφουν και δεν αποκαθιστούν το αυθεντικό πράσινο της φύσης, που συμβάλλει στην οικολογική και κλιματική ισορροπία.
Δέκατο πέμπτο, διαστρεβλώνουν την αλήθεια όσον αφορά στην πράσινη μετάβαση. Υποστηρίζοντας αναληθώς και ανακριβώς, ότι ο μόνος δρόμος για την επίτευξη του στόχου της κλιματικής ουδετερότητας είναι η ιδιωτικοποίηση δασικής γης και μέχρι χτες σπάνιων οικοσυστημάτων. Αποκρύπτοντας την αλήθεια, ότι η αποδάσωση και η καταστροφή της φύσης είναι η συνταγή για την αποτυχία της πράσινης μετάβασης. Καθώς απαραίτητη προϋπόθεση για την πράσινη ανάπτυξη είναι η ύπαρξη αυθεντικού πράσινου και υγιών οικοσυστημάτων.
Δέκατο έκτο, διαστρεβλώνουν την αλήθεια γι’ αυτό που πράγματι συμβαίνει κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια μας. Το οποίο εμφανίζουν σαν δήθεν «πράσινη» ανάπτυξη, ενώ στ’ αλήθεια είναι ένας νέος καταστροφικός καπιταλισμός, σαν κι αυτόν που οδήγησε στη σημερινή κλιματική κρίση και την περιβαλλοντική υποβάθμιση.
Δέκατο έβδομο χειραγωγούν την κοινή γνώμη, παραποιώντας την επιστημονική αλήθεια για την πράσινη μετάβαση. Αποκρύπτουν, δηλαδή, ότι για την επίτευξή της υπάρχει ο περιβαλλοντικά φιλικός δρόμος της εκπόνησης ενός νέου χωροταξικού σχεδιασμού, με διασπορά των ΑΠΕ και αποκέντρωσή τους στον χώρο. Και επιπλέον, υπάρχει ο δρόμος της αξιοποίησης της σύγχρονης τεχνολογίας των θαλάσσιων αιολικών πάρκων. Υπάρχει, δηλαδή, ο δρόμος που εγγυάται την ελάχιστη δυνατή συνολική επίπτωση του εγχειρήματος στο περιβάλλον και στο κλίμα.
Δέκατο όγδοο παραπλανούν την κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας σαν μονόδρομο για την πράσινη ανάπτυξη την ανάθεση των ΑΠΕ σε μεγάλες εργολαβικές εταιρείες. Οι οποίες, όμως, κερδοσκοπούν και αδιαφορούν για τις περιβαλλοντικές συνέπειες της δράσης τους. Αποκρύπτοντας εντέχνως την αλήθεια, ότι υπάρχει ο δρόμος των ενεργειακών κοινοτήτων, με συμμετοχή σε αυτές της αυτοδιοίκησης και τοπικών κοινοτήτων. Οι οποίες θα κάνουν πολύ πιο περιβαλλοντικά φιλικές επιλογές γιατί και γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του τόπου τους και ενδιαφέρονται για την ανάπτυξή του. Και που στο τέλος της ημέρας θα δώσουν και μια λύση στο πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας, καθώς θα ωφεληθούν οι ίδιες οι κοινότητες από την παραγωγή φτηνής ενέργειας.
Δέκατο ένατο, αντί των ενεργειακών κοινοτήτων, στις οποίες θα συμμετέχουν αυτοδιοικητικοί και τοπικοί φορείς που θα φροντίσουν τη φύση στην ύπαιθρο, εγκαθιστούν στα δάση για τη δήθεν προστασία και αποκατάστασή τους ιδιωτικά σχήματα, που το μόνο βέβαιο είναι ότι θα εκμεταλλευτούν προς όφελός τους τον δημόσιο πλούτο.
Εικοστό, αποκρύπτουν την αλήθεια για τις αναπτυξιακές και εντέλει και οικονομικές συνέπειες της οικολογικής καταστροφής που κάθε χρόνο μένει χωρίς αποκατάσταση. Η αποδάσωση και η καταστροφή της φύσης υπονομεύει και καταργεί μια σειρά από αναπτυξιακές δραστηριότητες, ιδιαίτερα ανταγωνιστικές στις διεθνείς αγορές. Όπως η υλοτομία και η μελισσοκομία, οι γεωργικές δραστηριότητες και η κτηνοτροφία. Μεταξύ των αναπτυξιακών θυμάτων, κορυφαία θέση κατέχουν η αμπελουργία και η οινοποιία, οι οποίες επηρεάζονται αρνητικά από την αλλαγή του τοπικού κλίματος, λόγω της αποδάσωσης και της απώλειας του πρασίνου. Χάνεται έτσι ένα τεράστιο συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας, που δίνει μια μεγάλη οικονομική διέξοδο και μια εξαιρετική προοπτική εισόδου μας στις διεθνείς αγορές.
Αποκρύπτουν εντέλει, κάθε χρόνο, τη μεγάλη αλήθεια της περιβαλλοντικής, οικονομικής και εντέλει και κοινωνικής ερημοποίησης της υπαίθρου που προκαλούν οι μεγάλες οικολογικές καταστροφές. Τις οποίες ούτε προλαμβάνουν, ούτε περιορίζουν, αλλά και ούτε και αποκαθιστούν.
Η επανάληψη των ίδιων, ακριβώς και μάλιστα όχι ενός και δυο, αλλά είκοσι συναπτών ολέθριων βημάτων κάθε χρόνο, κάνει την Ελλάδα φτωχότερη.
Και την φέρνει όλο και πιο κοντά σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Τουλάχιστον για όσους δεν αποτιμούν την ανάπτυξη της χώρας αποκλειστικά με τη διεύρυνση του πλούτου λίγων ευνοούμενων μεγάλων επιχειρήσεων, που είναι οι μόνες που κερδίζουν από την οικολογική καταστροφή.
Το γεγονός ότι οι κυβερνώντες δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους και δεν βελτιώνονται στο ελάχιστο εδώ και πέντε χρόνια, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι δεν κάνουν λάθος.
Υπηρετούν συγκεκριμένο σχέδιο.
Στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης και με αφορμή τα ακραία φαινόμενα και τις φυσικές καταστροφές που φέρνει η κλιματική κρίση, ιδιωτικοποιούν και καταστρέφουν κατά τρόπο μη αντιστρεπτό τον δημόσιο πλούτο της χώρας, υπηρετώντας μεγάλα ιδιωτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Θέλετε να μαθαίνετε πρώτοι τα νέα;
Υπονομεύοντας, έτσι, με τον πιο ασφαλή και αποτελεσματικό τρόπο, το μέλλον της χώρας και το αύριο των παιδιών μας.
Καθηγητής, πρώην Πρύτανης ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου