...........................................................
Κώστας Κουτσουρέλης (γ.1967)
Κώστας Κουτσουρέλης (γ.1967)
Η ΒΙΛΑΝΕΛΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Εἶναι στ’ ἀλήθεια θλιβερὸ μιὰ χώρα νὰ πεθαίνει,
νὰ τό ’χουν ὅλοι βέβαιο κι αὐτὴ νὰ τ’ ἀγνοεῖ,
νὰ μὴν σκαμπάζει τίποτε, νὰ μὴν καταλαβαίνει.
νὰ τό ’χουν ὅλοι βέβαιο κι αὐτὴ νὰ τ’ ἀγνοεῖ,
νὰ μὴν σκαμπάζει τίποτε, νὰ μὴν καταλαβαίνει.
Νὰ λέει ὅτι κοιτάει μακριὰ καὶ νά ’ναι τυφλωμένη,
νὰ ἠχεῖ στ’ αὐτιά της θούριος τοῦ ρόγχου ἡ βοή,
στ’ ἀλήθεια εἶναι θλιβερὸ μιὰ χώρα νὰ πεθαίνει.
νὰ ἠχεῖ στ’ αὐτιά της θούριος τοῦ ρόγχου ἡ βοή,
στ’ ἀλήθεια εἶναι θλιβερὸ μιὰ χώρα νὰ πεθαίνει.
Νὰ βλέπει ἀντίκρυ της τὸ φῶς ἀργὰ νὰ ξεθυμαίνει
κι ἐκείνη νὰ φαντάζεται πὼς ἦρθε τὸ πρωί,
τὸν ζόφο ποὺ τὴν ἔζωσε νὰ μὴν καταλαβαίνει.
κι ἐκείνη νὰ φαντάζεται πὼς ἦρθε τὸ πρωί,
τὸν ζόφο ποὺ τὴν ἔζωσε νὰ μὴν καταλαβαίνει.
Νὰ βλέπει στὴν παλάμη της, αὐτὴ τὴν ἁπλωμένη,
τάχα τὸ πάθος, τῆς γροθιᾶς τὴν ἀνυπακοή,
μὲ οἶστρο νὰ παραληρεῖ καὶ ὅμως νὰ πεθαίνει.
τάχα τὸ πάθος, τῆς γροθιᾶς τὴν ἀνυπακοή,
μὲ οἶστρο νὰ παραληρεῖ καὶ ὅμως νὰ πεθαίνει.
Νὰ αἰσθάνεται ὅτι ἐγείρεται πάνω ἀπ’ τὴν Οἰκουμένη
κι ὅμως νὰ ἕρπει καταγῆς, στοῦ βούρκου τὴ ζωή,
ἀνίδεη νὰ κατρακυλᾶ, νὰ μὴν καταλαβαίνει.
κι ὅμως νὰ ἕρπει καταγῆς, στοῦ βούρκου τὴ ζωή,
ἀνίδεη νὰ κατρακυλᾶ, νὰ μὴν καταλαβαίνει.
Νὰ γλείφει ἐκεῖνα ποὺ ξερνᾶ, τὴν μπόχα νὰ βυζαίνει,
νὰ αἱμορραγεῖ ἀκατάσχετα καὶ νὰ πυορροεῖ –
στ’ ἀλήθεια εἶναι θλιβερὸ μιὰ χώρα νὰ πεθαίνει.
Κι ἀπ’ ὅλα τὸ πιὸ θλιβερό: νὰ μὴν καταλαβαίνει.
νὰ αἱμορραγεῖ ἀκατάσχετα καὶ νὰ πυορροεῖ –
στ’ ἀλήθεια εἶναι θλιβερὸ μιὰ χώρα νὰ πεθαίνει.
Κι ἀπ’ ὅλα τὸ πιὸ θλιβερό: νὰ μὴν καταλαβαίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου