...............................................................
...Και τώρα που η
Επαγγελία διαψεύδεται...
από τον φίλο στο fb Κώστα Κουτσουρέλη (facebook, 7/12/2018)
Όπου και να κοιτάξεις, Ελλάδα ή Γαλλία, με άλλον τρόπο Γερμανία,
Βρετανία, Αμερική, τα ίδια φαινόμενα. Κοινωνίες κατακερματισμένες, λαοί
αλαλιασμένοι σε κατάσταση προεμφυλίου, φυγοκεντρισμός, αδυναμία
συναίνεσης στο παραμικρό, για τους από πάνω ο κυνισμός της επιβολής, για
τους από κάτω ο πόθος της εκδίκησης, και για τους μεν και για τους δε η
ροπή προς την γενικευμένη ανομία που βαφτίζεται εξαίρεση ή εξέγερση
αλλά δεν είναι παρά γέννημα ενός όλο και πιο ακράτητου ατομοκεντρισμού κρυμμένου πίσω από ιδεολογίζουσες μάσκες.
Δεν είναι μόνο η συνεχώς διευρυνόμενη υλική ανισότητα εδώ που οδηγεί
ιστορικές χώρες ολόκληρες στο σκόρπισμα. Είναι κυρίως η διάψευση της
Επαγγελίας. Γιατί ο κόσμος ο μεταδιαφωτιστικός ήταν ανέκαθεν βαθιά
θρησκευόμενος, πίστευε εξαρχής στο είδωλο της Προόδου. Και τώρα που η
Επαγγελία διαψεύδεται και η πρόοδος έχει γίνει βραχνάς και βρόχος, δεν
έχει πού να στραφεί και λατρεύει είτε το ξόανο του χρήματος, είτε το
άλλο, της ωμής βίας.
Όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο γεμίζουν το κενό, ο πόθος για το αύριο έχει γίνει τρόμος για το αύριο, η αβεβαιότητα η ψυχική ακόμη κι αν δεν συνοδεύεται, ώς την ώρα, από εκτεταμένη εξαθλίωση επιδρά διαλυτικά, με την έννοια ότι αυτός που φοβάται ότι θα χάσει το έχει του είναι πιο απρόβλεπτος απ' αυτόν που στερείται τα πάντα.
Τι κάνει ο πιστός που χάνει την πίστη του; Πώς πορεύεται πια; Πώς ζει; Μα προσπαθώντας να το αρνηθεί! Το νευρόσπαστο που ξενίζεται στις συνόδους των υπουργών ή τις κομψευόμενες Μπιενάλε δεν διαφέρει από τον χούλιγκαν που τα σπάει στα Εξάρχεια ή την Αψίδα του Θριάμβου, όλοι το Μέλλον κάνουν ότι κυνηγούν, το Μέλλον ότι σχεδιάζουν, για το Μέλλον ότι αγωνίζονται - κι αυτό γελάει μαζί τους. Γιατί όλοι αυτοί είναι το ίδιο νάρκισσοι, το ίδιο εγωτικοί με τους κατ' όνομα αντιμάχους τους. Οράματα μελλοντικά μπορούν να τρέφουν μόνο τα Σύνολα, τα συλλογικά υποκείμενα: λαοί, έθνη, τάξεις κοινωνικές, μάζες ομόψυχες. Κι αυτά η εξατομίκευση και η ευημερία τα έχουν εξαερώσει. Στη σκηνή έχουν μείνει μόνο τα γυμνά ένστικτα του μονήρους, του μοναξιασμένου ανθρώπου. Το θέατρο του αυτισμού που κατακλύζει τις οθόνες μας, δεν αντιπροσωπεύει στ' αλήθεια κανέναν.
.............................................................
...Είναι η ώρα να μάθουμε...
από τον φίλο στο fb Δημήτρη Μπελαντή (facebook, 8/12/2018)
Αυτή η φωτογραφία με τους "αιχμαλώτους" μαθητές στην Γαλλία του "φιλελεύθερου" μακρόν είναι συγκλονιστική. Παραπέμπει πιο πολύ σε Τουρκία η ακόμη και σε πιο αντιδραστικά καθεστώτα. Σαν η ένταση των συγκρούσεων και η επιμονή των διαδηλωτών, η ενότητα αδικημένων τάξεων και κοινωνικών ομάδων να τους έχει αποσταθεροποιήσει. Γι άλλη μια φορά, τα κινήματα στην Γαλλία, μια χώρα με ισχυρό κοινωνικό υπέδαφος, στρέφονται σε αυτό που ενώνει τους ταξικά αδύναμους και αποκλεισμένους και όχι κυρίως σε αυτά που τους χωρίζουν. Δεν είναι ένα κίνημα μόνο εργατικό παραδοσιακά κι αυτό μπερδεύει τις πολύ ορθόδοξες μαρξιστικές αναλύσεις. Ούτε είναι και καθαρά μικροαστικό. Σίγουρα δεν έχει την μεσοαστική άνεση των "κινημάτων ταυτότητας". Έχει πολλή οργή, διάρκεια, αυθορμητισμό αλλά και οργάνωση. Έχει λαϊκότητα κάτι που κάνει τους μεταμοντέρνους να κουμπώνονται απέναντι του. Για άλλη μια φορά, ξαναγυρνάει η έννοια του "λαού" των υποτελών τάξεων ως κάτι που δεν είναι χημικά καθαρό, αλλά έχει μια πρακτική ενότητα και κοινότητα μέσα από τους αγώνες. Είναι η ώρα να μάθουμε από αυτό το κίνημα, που εκφράζει μια οξύτητα πιθανόν μεγαλύτερη και από τον Μάη, σε μια όμως μετα-ιδεολογικη και αποιδεολογικοποιημένη εποχή. Και όχι να ζητάμε να πάρει τα χαρακτηριστικά που έχουμε προκάτ στο μυαλό μας.
Όμως ούτε το ένα ούτε το άλλο γεμίζουν το κενό, ο πόθος για το αύριο έχει γίνει τρόμος για το αύριο, η αβεβαιότητα η ψυχική ακόμη κι αν δεν συνοδεύεται, ώς την ώρα, από εκτεταμένη εξαθλίωση επιδρά διαλυτικά, με την έννοια ότι αυτός που φοβάται ότι θα χάσει το έχει του είναι πιο απρόβλεπτος απ' αυτόν που στερείται τα πάντα.
Τι κάνει ο πιστός που χάνει την πίστη του; Πώς πορεύεται πια; Πώς ζει; Μα προσπαθώντας να το αρνηθεί! Το νευρόσπαστο που ξενίζεται στις συνόδους των υπουργών ή τις κομψευόμενες Μπιενάλε δεν διαφέρει από τον χούλιγκαν που τα σπάει στα Εξάρχεια ή την Αψίδα του Θριάμβου, όλοι το Μέλλον κάνουν ότι κυνηγούν, το Μέλλον ότι σχεδιάζουν, για το Μέλλον ότι αγωνίζονται - κι αυτό γελάει μαζί τους. Γιατί όλοι αυτοί είναι το ίδιο νάρκισσοι, το ίδιο εγωτικοί με τους κατ' όνομα αντιμάχους τους. Οράματα μελλοντικά μπορούν να τρέφουν μόνο τα Σύνολα, τα συλλογικά υποκείμενα: λαοί, έθνη, τάξεις κοινωνικές, μάζες ομόψυχες. Κι αυτά η εξατομίκευση και η ευημερία τα έχουν εξαερώσει. Στη σκηνή έχουν μείνει μόνο τα γυμνά ένστικτα του μονήρους, του μοναξιασμένου ανθρώπου. Το θέατρο του αυτισμού που κατακλύζει τις οθόνες μας, δεν αντιπροσωπεύει στ' αλήθεια κανέναν.
.............................................................
...Είναι η ώρα να μάθουμε...
από τον φίλο στο fb Δημήτρη Μπελαντή (facebook, 8/12/2018)
Αυτή η φωτογραφία με τους "αιχμαλώτους" μαθητές στην Γαλλία του "φιλελεύθερου" μακρόν είναι συγκλονιστική. Παραπέμπει πιο πολύ σε Τουρκία η ακόμη και σε πιο αντιδραστικά καθεστώτα. Σαν η ένταση των συγκρούσεων και η επιμονή των διαδηλωτών, η ενότητα αδικημένων τάξεων και κοινωνικών ομάδων να τους έχει αποσταθεροποιήσει. Γι άλλη μια φορά, τα κινήματα στην Γαλλία, μια χώρα με ισχυρό κοινωνικό υπέδαφος, στρέφονται σε αυτό που ενώνει τους ταξικά αδύναμους και αποκλεισμένους και όχι κυρίως σε αυτά που τους χωρίζουν. Δεν είναι ένα κίνημα μόνο εργατικό παραδοσιακά κι αυτό μπερδεύει τις πολύ ορθόδοξες μαρξιστικές αναλύσεις. Ούτε είναι και καθαρά μικροαστικό. Σίγουρα δεν έχει την μεσοαστική άνεση των "κινημάτων ταυτότητας". Έχει πολλή οργή, διάρκεια, αυθορμητισμό αλλά και οργάνωση. Έχει λαϊκότητα κάτι που κάνει τους μεταμοντέρνους να κουμπώνονται απέναντι του. Για άλλη μια φορά, ξαναγυρνάει η έννοια του "λαού" των υποτελών τάξεων ως κάτι που δεν είναι χημικά καθαρό, αλλά έχει μια πρακτική ενότητα και κοινότητα μέσα από τους αγώνες. Είναι η ώρα να μάθουμε από αυτό το κίνημα, που εκφράζει μια οξύτητα πιθανόν μεγαλύτερη και από τον Μάη, σε μια όμως μετα-ιδεολογικη και αποιδεολογικοποιημένη εποχή. Και όχι να ζητάμε να πάρει τα χαρακτηριστικά που έχουμε προκάτ στο μυαλό μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου