...........................................................
Για μια παιδική χαρά, για δέκα πιτσιρίκια
Της Αννας Δαμιανίδη
Πέρασα
πέντε μέρες στο Λονδίνο και τη μία απ” αυτές πήγα σε περίπατο
οργανωμένο, με πήρανε μαζί τους τα παιδιά μου και τα παιδιά των φίλων
μου. Πέντε φίλες κολλητές ήμασταν και πέντε παιδιά τώρα ζουν μάλλον
μόνιμα εκεί πέρα. Αν η φράση θυμίζει παραλογή (τρεις αδερφάδες είμαστε…
κ.λπ.) δεν είναι τυχαίο.
Περπατήσαμε δίπλα σ” ένα κανάλι εφ” ενός ζυγού, περνώντας γειτονιές
που υπήρξαν άθλιες κι έχουν αναβαθμιστεί, με σούπερ μοντέρνα σπίτια
(μπα, θα έχουν υγρασία, είπα εγώ) και τυχαία τραβήξαμε για ανατολικά,
προς τη γειτονιά του Ολυμπιακού Σταδίου. Αν θυμάστε έγιναν πέρσι οι
Ολυμπιακοί στο Λονδίνο, μου έχει μείνει κυρίως η τελετή λήξης, το
πρόσωπο του Τζον Λένον να σχηματίζεται σαν τεράστιο γλυπτό ενώ ακουγόταν
το «Imagine».
Στο τέρμα της βόλτας διακρίναμε το σχήμα του Σταδίου περιτριγυρισμένο
από μεγάλα κτίρια και γερανούς που συνεχίζουν να χτίζουν. Ολόκληρο το
τοπίο φτιάχτηκε από την αρχή και συνεχίζει να φτιάχνεται. Περάσαμε
γέφυρες πάνω από κανάλια, πάνω από σιδηροδρομικές γραμμές. Είδαμε στο
βάθος ένα πάρκο. Προς τα εκεί τραβήξαμε, πλαγιές ανθισμένες και
δενδροστοιχίες σαν να είχαν τοποθετηθεί μόλις χτες, άστραφταν
καινουργίλα, και στην άκρη μια παιδική χαρά ήταν γεμάτη γονείς και
πιτσιρίκια.
Ζηλεύω πολύ τις σύγχρονες παιδικές χαρές τώρα που δεν είμαι παιδί κι
ούτε πια γονιός μικρού παιδιού να μπορώ να παίξω. Τα παιδιά σφύζουν από
ζωή, δεν ξέρουν τι να διαλέξουν, ν” αφοσιωθούν στην ανακάλυψη του
παιχνιδιού ή στην απόκτηση φίλων; Χύνονται και στα δυο μαζί, ο χώρος που
προορίζεται γι” αυτά τα κάνει δυνατά και σπουδαία. Στάθηκα και τα
χάζευα. Από ένα βουνό παιδικών διαστάσεων κατρακυλούσαν ποταμάκια. Τα
παιδιά μπορούσαν να ρυθμίζουν κατά βούληση το νερό και την κατεύθυνση
των ρυακιών, κλείνοντας κι ανοίγοντας διόδους, σαν μικροί θεοί πάνω από
τον πλανήτη. Ή απλώς σαν πολεοδόμοι, ακριβώς όπως είχαν κάνει κι οι
πολεοδόμοι που έφτιαξαν τη γειτονιά τους. Δίπλα ακριβώς σ” αυτό το
ρυθμιζόμενο τοπίο έβρισκαν κάτι τελείως διαφορετικό, δέντρα με ξύλινα
σπίτια και κρεμαστές γέφυρες ανάμεσα, σκηνικά περιπετειώδη. Οσα
βαριούνται να παριστάνουν τους θεούς δηλαδή, με δυο χοροπηδητά πάνε
δίπλα και γίνονται εξερευνητές χαμένοι στη ζούγκλα και στο έλεος των
άλλων θεών.
Τα “βλεπες μουσκεμένα από το πλατσούρισμα να τρεχοβολάνε, παιδιά που
ζούσαν σε υποβαθμισμένη γειτονιά μέχρι πριν από έναν χρόνο ή λίγους
μήνες, και ξαφνικά, με μια παιδική χαρά είχαν γίνει άρχοντες της Γης.
Κάνοντας το ταξίδι αυτό έχασα τα μεγάλα γεγονότα της Αθήνας με τις
συλλήψεις της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν πειράζει. Αξιζε και μόνο το χάζι
στην παιδική χαρά του Στράτφορντ. Τώρα που γύρισα περιμένω ν” ανοίξει η
παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα. Μπορεί να μην έχει πολύ
πρωτοποριακά παιχνίδια, αλλά το να είναι κλειστή έστω με τις παλιές
τσουλήθρες της, την ώρα που τα παιδιά περνάνε δίπλα και χάνουν μέρα με
τη μέρα τη μαγική δυνατότητα να απολαύσουν τον μικρό της χώρο, έτσι
γρήγορα που μεγαλώνουν, έτσι που βιάζονται να σνομπάρουν, θα έπρεπε να
μας αναστατώνει όσο και οι αναφορές στον Χίτλερ και τις ιδέες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου