..............................................................
Λαϊκή απογευματινή
από τον φίλο στο fb Σίμο Ιωσηφίδη (facebook, 26.11.2023)
Μού έλεγε κάποτε ένας φίλος πως το νόημα μιας πόλης θα ήταν στη δυνατότητα να συναντήσεις, αβίαστα, σε μια οδό μικρή, τον άνθρωπο που αναζητούσες.
Αυτός ο άνθρωπος, φερειπείν, μέχρι να το καλοσκεφτείς να πρόβαλλε ολοζώντανος απ' την αριστερή γωνία ή να καθόταν σταυροπόδι στην καφετέρια της πλατείας...
Έτσι, κατ’αυτόν τον τρόπο, ο προορισμός σου θα ήταν ελάχιστα αινιγματικός τουτέστιν εξαρτημένος απ' τις πονηριές μιας μεταφυσικής.
Και ω του θαύματος! Ο νόμος της πολεοδομίας θα ωχριούσε και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο φανερό και το αφανές θα αφανιζόταν.
Τότε, μοιραίως, άπαντα θα υπάκουαν σε ονειρικούς νόμους, εκεί μακριά, στις τάξεις του μαγικού και μυστηριώδους.
Ζούμε, ωστόσο, σε πόλεις που αποτελούν τον αντίποδα τού ως άνω...
Δεν συναντάς ποτέ και πουθενά κανέναν απ' όσους θα ήθελες στ' αλήθεια να αντικρίσεις.
Απεναντίας, διασταυρώνεσαι με πρόσωπα απρόσωπα, άσκοπες, σχεδόν πληκτικές συναντήσεις.
Ουδεμία τονωτική ένεση χαρούμενης ενεργητικότητας και γοητείας του παράδοξου.
Έτσι, βιώνουμε καταθλιπτικά πηγαινέλα.
Σε μισόφωτα έρημων δρόμων• γνώριμων σκηνικών της πόλης, τα απογεύματα του χειμώνα, συντηρώντας μέσα μας τη βεβαιότητα μιας ορφάνιας.
Πιστεύοντας πως οι ομορφότερες συναντήσεις είναι αυτές που δεν θα γίνουν ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου