Ξαπλωμένοι χώρια τώρα, ο καθένας σε ξεχωριστό κρεβάτι,
Εκείνος μ’ ένα βιβλίο, κρατώντας το φως αναμμένο μέχρι αργά,
Εκείνη σαν ένα κορίτσι που ονειρεύεται την παιδική ηλικία −
Όλοι οι άνθρωποι φευγάτοι − είναι σαν να περιμένουν
Κάποιο νέο γεγονός: Το βιβλίο που κρατά δίχως να διαβάζει,
Τα μάτια της προσηλωμένα στις σκιές στο ταβάνι.
Ξεβρασμένοι σαν ναυάγια από ένα προηγούμενο πάθος,
Πόσο ατάραχοι είναι ξαπλωμένοι. Δεν αγγίζονται σχεδόν ποτέ,
Ή κι αν το κάνουν, είναι σαν μια ομολογία
Ότι τούς έχει απομείνει λίγο αίσθημα − ή πάρα πολύ.
Η αγνότητα ορθώνεται μπροστά τους, ένας προορισμός
Για τον οποίο ολάκερες οι ζωές τους ήταν μια προετοιμασία.
Παράξενα χωριστά, ωστόσο παράξενα κοντά και μαζί,
Η σιωπή ανάμεσά τους τούς συγκρατεί σαν νήμα
Δίχως να τους τυλίγει. Κι ο ίδιος ο χρόνος ένα φτερό
Αγγίζοντάς τους απαλά. Ξέρουν πως έχουν γεράσει,
Αυτοί οι δύο που ’ναι ο πατέρας μου κι η μητέρα μου
Πως η φωτιά τους απ’ όπου προήλθα, έχει τώρα παγώσει;
[Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς (Elizabeth Jennings):Αγγλίδα ποιήτρια. Γεννήθηκε το 1926 και πέθανε το 2001. Η ποίησή της
διακρίνεται για τη διαύγεια του ύφους και την απλότητα της τεχνικής.
Ήταν μέλος της ποιητικής ομάδας The Movement. Ο πίνακας είναι του Edvard Munch.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου