"Βροχή" ποίημα του Λάμπρου Πορφύρα (1879 - 1932)

......................................................

Λάμπρος Πορφύρας (1879 - 1932)













Βροχή

Στα κατακόκκινα κρεβάτια
οπού τ' αγιάζει το καντήλι,
με τα μισόκλειστά της μάτια
με τα μισάνοιχτά της χείλη.

Εκεί μαζί μου έχει γείρει,
λόγια γλυκά, ξεψυχισμένα,
με τη βροχή στο παραθύρι
σμίγουνε, χάνονται θλιμμένα.

Ο ένας στον άλλου την αγκάλη
σε κόκκινη χαρά σπαράζει,
κι ακούγεται η βροχή να ψάλλει

στο παραθύρι το κλεισμένο
τραγούδι τρισευτυχισμένο
που την αγάπη μας δοξάζει.
   

"Σαρξ μία" ποίημα της Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς (β' εκδοχή μετάφρασης στα ελληνικά από τον Κλείτο Κύρου) ("ΑΥΓΗ, 9/6/2016)

........................................................

Σαρξ μία

Τώρα δεν πλαγιάζουν μαζί, έχουν κρεβάτια χωριστά,
Μ' ένα βιβλίο εκείνος, έχει το φως αναμμένο,
Σαν κορίτσι εκείνη τα νιάτα αναπολεί,
Όλοι είναι φευγάτοι - κανούρια περιστατικά
Θαρρείς πως καρτερούν: το βιβλίο αφημένο,
Το βλέμμα της στην  οροφή τους ίσκιους παρακολουθεί.

Σαν ναυάγια τους ξέβρασε κάποιο πάθος αλλοτινό,
Δίχως καν ένα άγγιγμα, πλαγιάζουν παγωμένοι,
Μα κι αν τυχόν αγγίζονται μοιάζει με ομολογία
Πως λίγη θέρμη απόμεινε, ή και πολλή, στους δυο.
Η αγνότητα, σαν προορισμός, τώρα τους απομένει
που σ' όλη τους τη ζωή στάθηκε σαν μια προετοιμασία.

Κι οι δυο παράξενα μακριά, κι όμως παράξενα κοντά,
Ανάμεσά τους η σιωπή τους συγκρατεί σαν νήμα
Χωρίς να τους τυλίγει. Κι ο χρόνος είναι ένα φτερό
Που τους αγγίζει ελαφρά. Το ξέρουν άραγε καλά
Πως γέρασαν αυτοί οι δυο, οι άμοιροι γονιοί μου
Πως η φωτιά τους πάγωσε, απ' όπου βγήκα έναν καιρό;

                                            ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΤΖΕΝΝΙΝΓΚΣ

Μετάφραση: Κλείτος Κύρου
Από το βιβλίο Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα. Επιλογή από ελληνικές μεταφράσεις, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2007

Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (9/6/2016)
με ανθολόγο του Ιουνίου του 2016 τη Μαριάννα Παφίτη.    

Σάρκα μία – ποίημα της Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς (http://frear.gr, July 22, 2014)

.......................................................

Σάρκα μία – της Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς

July 22, 2014

 

Μετάφραση: Κώστας Λιννός

ΣΑΡΚΑ ΜΙΑ (ONE FLESH)

Ξαπλωμένοι χώρια τώρα, ο καθένας σε ξεχωριστό κρεβάτι,
Εκείνος μ’ ένα βιβλίο, κρατώντας το φως αναμμένο μέχρι αργά,
Εκείνη σαν ένα κορίτσι που ονειρεύεται την παιδική ηλικία −
Όλοι οι άνθρωποι φευγάτοι − είναι σαν να περιμένουν
Κάποιο νέο γεγονός: Το βιβλίο που κρατά δίχως να διαβάζει,
Τα μάτια της προσηλωμένα στις σκιές στο ταβάνι.

Ξεβρασμένοι σαν ναυάγια από ένα προηγούμενο πάθος,
Πόσο ατάραχοι είναι ξαπλωμένοι. Δεν αγγίζονται σχεδόν ποτέ,
Ή κι αν το κάνουν, είναι σαν μια ομολογία
Ότι τούς έχει απομείνει λίγο αίσθημα − ή πάρα πολύ.
Η αγνότητα ορθώνεται μπροστά τους, ένας προορισμός
Για τον οποίο ολάκερες οι ζωές τους ήταν μια προετοιμασία.

Παράξενα χωριστά, ωστόσο παράξενα κοντά και μαζί,
Η σιωπή ανάμεσά τους τούς συγκρατεί σαν νήμα
Δίχως να τους τυλίγει. Κι ο ίδιος ο χρόνος ένα φτερό
Αγγίζοντάς τους απαλά. Ξέρουν πως έχουν γεράσει,
Αυτοί οι δύο που ’ναι ο πατέρας μου κι η μητέρα μου
Πως η φωτιά τους απ’ όπου προήλθα, έχει τώρα παγώσει;

---

[Ελίζαμπεθ Τζέννινγκς (Elizabeth Jennings): Αγγλίδα ποιήτρια. Γεννήθηκε το 1926 και πέθανε το 2001. Η ποίησή της διακρίνεται για τη διαύγεια του ύφους και την απλότητα της τεχνικής. Ήταν μέλος της ποιητικής ομάδας The Movement. Ο πίνακας είναι του Edvard Munch.]

"Η ουλή" ποίημα του Ε.Χ. Γονατά (1924-2006)

.....................................................

  

 Ε.Χ.Γονατάς
(1924 - 2006)







 
  
Η ουλή

Όλοι αγαπούν τα τραύματά τους.
Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα,
ξέρουν όμως σε ποια μεριά του κορμιού τους άνθισαν,
μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.

Γι’ αυτό τ’ αγαπούν και,
σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει,
σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν
τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.

Ε. Χ. Γονατάς

"The Caretaker's An Empty Bliss Beyond This World" (youtube, 23 Νοε 2011)

.....................................................

 

The Caretaker's An Empty Bliss Beyond This World 

 

Ανέβηκε στις 23 Νοε 2011

 

0:00 - All You Are Going To Want To Do Is Get Back There
3:45 - Moments Of Sufficient Lucidity
7:33 - The Great Hidden Sea Of The Unconscious
10:35 - Libet's Delay
14:00 - I Feel As If Might Be Vanishing
15:57 - An Empty Bliss Beyond This World
20:16 - Bedded Deep In Long Term Memory
22:05 - A Relationship With The Sublime
25:40 - Mental Caverns Without Sunshine
28:54 - Pared Back To The Minimal
30:40 - Mental Caverns Without Sunshine
32:15 - An Empty Bliss Beyond This World
36:03 - Tiny Gradiations Of Loss
38:55 - Camaraderie At Arms Length
43:41 - The Sublime Is Disappointingly Elusive
45:25 - Fleeting Dreams
48:28 - The Story Is Lost

"ΠΑΡΙΣ" ποίημα του Γιώργη Παυλόπουλου ("ΑΥΓΗ", 15/6/2016)

......................................................

  

 Γιώργης Παυλόπουλος
(1924 - 2008)







Πάρις

ου  γαρ πω ποτέ μ' ώδε γ' έρως φρένας αμφεκάλυψες 
                              ΙΛΙΑΔΑ- Γ442 

Τους πήρε ο ύπνος γυμνούς
και ήταν όλη μεσ' στην αγκαλιά του.

Ποτέ άλλοτε δεν την πόθησε τόσο πολύ.
Μόνον όταν τον άγγιξε ο Θάνατος.

Χάμω στο πάτωμα τα διάφανα πέπλα της
και δίπλα η τρυπημένη ασπίδα του.

Απ' τα καράβια των Αχαιών ανέβαινε τώρα
η σκοτεινή βοή που θ' αφάνιζε την Τροία.

Και μέσα στην καταχνιά της κάμαρης
η Αφροδίτη γριά σκεφτική να τους κοιτάζει.

                                                   ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ


Από το περιοδικό Ύλαντρον 1, Νοέμβριος 2001  
Από το "ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ" της "ΑΥΓΗΣ" (15/6/2016) με ανθολόγο του Ιουνίου του 2016 την Μαριάννα Παφίτη 
 

"ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ" ποίημα του Ηλία Κεφάλα (γ. 1951)

.....................................................

ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
(γ. 1951)
 







ΕΙΔΑ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ


Είδα στον ύπνο τον πατέρα μου και ράγισα.
Με ρούχα κουρελιασμένα και αξύριστος
αφάνταστα ταλαιπωρημένος έστεκε
μπροστά στο σπίτι μας και δίσταζε.
"Πού γύριζες πατέρα", φώναξα, "κι έτσι σκονίστηκες
και δε σταμάτησες σε μια πηγούλα
να πλύνεις το πρόσωπό σου;"
"Δεν έχει πηγές εκεί", απάντησε θλιμμένος
"μονάχα μαύρα τέλματα και σαπισμένα δάση
όπου κανεις δεν στέκει για να πιει νερό
ή με τις χούφτες του το πρόσωπο να πλύνει.
Όμως εγώ", συνέχισε, "τον νου μου αλλού τον είχα
και όλο με βουλιαγμένα βήματα
τον δρόμο της επιστροφής έψαχνα απεγνωσμένα".
"Μα, τότε, μην τα σκέφτεσαι άλλο αυτά πατέρα
έλα να ξεθαμπώσεις μέσα, κάθισε να ξεκουραστείς.
Ιδού, στο σπίτι σου έφτασες κατάκοπος,
έλα ξανά στην προσφιλή γωνιά σου".
"Αλίμονο", μ' έκοψε απογοητευμένος
κοιτάζοντας το σπίτι γύρω σαν κάτι το άγνωστο,
περίεργα αφιλόξενο, και λίγο ανάρμοστο γι' αυτόν
"δεν έχει", στέναξε, "καμιά μαγεία αυτή η επιστροφή,
δεν έχει φως όπως περίμενα, πικρή χαρά δεν έχει
και αυτό το ύπουλο σκοτάδι
που τόσο στυγνό με ακολουθεί
πάει πια για πάντα μ' 'έχει τελειώσει".

                                           Μέλιγος, Κυριακή 16.4. 2000
                                         
Από "Τα Μνήστρα της Αβυσσου", εκδ. Γαβριηλίδης, 2003

                                                 ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ 

"Οι κυβερνήσεις σπάνε και καίνε στα Πολυτεχνεία." γράφει ο φίλος στο fb Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης (facebook, 18/11/2016)

......................................................
 

Οι κυβερνήσεις σπάνε και καίνε στα Πολυτεχνεία.

  

γράφει ο φίλος στο fb

Γιωργος Παπαδοπουλος Τετραδης (facebook, 18/11/2016)

Σε όχι πολύ παλιότερες εποχές, που οι μπαχαλάκηδες δεν ήταν περισσότεροι από 300-500, ειδικές μονάδες της αστυνομίας συμμετείχαν μαζί τους ως ροπαλοφόροι και καταστροφείς στα επεισόδια διαδηλώσεων και πορειών για να αποθαρρύνονται οι νοικοκυραίοι να κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια. Το κράτος δεν τα θέλει αυτά. Εδώ και 2-3 χρόνια οι μπαχαλάκηδες είναι πάνω από 3.000. Και δε χρειάζονται την αστυνομία για να τα σπάνε. Πολύ περισσότερο που οι πιο πολλοί συγγενεύουν με το κυβερνόν κόμμα.

Κι αυτό το τελευταίο είναι από τις βασικές αιτίες της δήθεν ανοχής της κυβέρνησης σε κάθε καταστροφική επιδρομή του αυτοεπωνομαζόμενου αναρχοαυτόνομου χώρου. Είτε αυτή γίνεται στην Αθήνα, είτε στη Θεσσαλονίκη, είτε οπουδήποτε αλλού. Επειδή το ποιος τα σπάει είναι γνωστό και στην κυβέρνηση και στην αστυνομία με ονοματεπώνυμα.

Στο ερώτημα, λοιπόν, γιατί η αστυνομία δεν κάνει τη δουλειά της να υπερασπίζεται το δημόσιο χώρο και τη δημόσια περιουσία η απάντηση είναι απλή. Γιατί δε θέλουν οι πολιτικοί της προϊστάμενοι.

Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και με το όνομά τους, καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει αυτό που θέλει και να προσπαθεί αυτό που πιστεύει να το εμπνεύσει και σε άλλους. Μ αυτή την έννοια ο συγκεκριμένος αναρχοαυτόνομος χώρος – γιατί υπάρχει κι άλλος αναρχικός χώρος που διαφωνεί σφόδρα με τις πρακτικές του μπάχαλου- έχει δικαίωμα να θέλει να διαλύσει το αστικό κράτος και να καταστρέψει ό,τι αποτελεί δημιούργημά του.

Από την άλλη πλευρά, το αστικό κράτος και οι πολίτες που το πιστεύουν έχουν δικαίωμα να υπερασπιστούν την ύπαρξή του. Επειδή μάλιστα είναι και το πλειοψηφικά κυρίαρχο σώμα και έχει τη βία με το μέρος του με τη μορφή των νόμων και των εξουσιών, έχει αναλάβει και υποχρεώσεις απέναντι στους πολίτες που αντιπροσωπεύει.

Μια από αυτές τις υποχρεώσεις είναι η υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας. Της περιουσίας δηλαδή που ανήκει σε όλους τους πολίτες και την οποία πληρώνουν όλοι οι πολίτες με τους φόρους τους για να υπάρχει. Η υπεράσπιση αυτή γίνεται από την κυβέρνηση, τους δικαστές και την αστυνομία.

Αυτές είναι με λίγα λόγια οι παραταγμένες δυνάμεις και το περίγραμμά τους για να μην πολυλογούμε. Πρόκειται για έναν πόλεμο, που αφού τον διεξάγει κανείς έχει την ελπίδα να νικήσει, αλλά έχει αναλάβει και το ρίσκο να χάσει. Κι άμα χάσει δεν υπάρχουν περιθώρια δικαιοσύνης και ελέους. Η σύγκρουση είναι μετωπική.

Στην περίπτωση αυτού του κρατικού μορφώματος που λέγεται Ελλάδα αυτοί οι όροι είναι σαθροί. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι συγκρουόμενες δυνάμεις… διαπλέκονται! Και διαπλέκονται γιατί, όπως είπα και στην αρχή, εδώ και χρόνια η αστυνομία χρησιμοποιούσε τους λίγους μπαχαλάκηδες για να κάνει την εκφοβιστική δουλειά της προς το λαό, συμμετέχοντας μαζί τους στα έκτροπα. Τους έχουμε δει να το κάνουν και τους έχουν δει και οι αναγνώστες και οι τηλεθεατές από τις κάμερες των ρεπόρτερς.

Εδώ και 2-3 χρόνια, με τη διάλυση των ιδεολογιών της αριστεράς στην πράξη και με τη διάχυση της αμορφωσιάς και της απελπισίας στο λαό, οι μπαχαλάκηδες έχουν πληθύνει πολύ. Και η βία τους δε χρειάζεται πιά την αστυνομία για να είναι εκτεταμένη και εκφοβιστική. Κάνουν μια χαρά τη δουλειά του κράτους να αποθαρρύνουν το λαό από το να κατέβει σε διαδηλώσεις.

Στην πραγματικότητα πρόκειται στην πλειοψηφία τους για ανεγκέφαλα παιδάκια χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, συχνά πρεζόνια, ένα συνονθύλευμα λούμπεν, υπό την καθοδήγηση συγκεκριμένων «μπαρμπαναυτάδων» του περιθωριακού χώρου, που δεν ανήκει στην ιδεολογική αναρχία. Ανήκει στο χαβαλέ. Επειδή, η ιδεολογική αναρχία επικεντρώνεται σε πολιτική δουλειά εκτός από την praxis, ενώ τα μπάχαλα απλώς τα σπάνε για χαβαλέ, όπως τα έσπαγαν κάποτε οι Έλληνες στα μπουζούκια. Είναι ένα παιχνίδι αδρεναλίνης. Με ξένα χρήματα.

Σ αυτό το περιβάλλον έχει αποκτήσει υπόσταση και η υπεράσπιση απ αυτούς της περιοχής των Εξαρχείων ως δικαίωμα σε αυτόνομη περιοχή, όπου πολλοί από τους νόμους οφείλουν να μην ισχύουν με το επιχείρημα ότι «ο λαός μπορεί να αυτοδιαχειριστεί τις γειτονιές του».

Σ αυτό το πλαίσιο εξελίσσεται εδώ και ένα χρόνο περίπου μια διαρκής σύγκρουση με την αστυνομία, που φτάνει μέχρι την Πατησίων, ως σύνορο του ιδιότυπου κράτους, που περιλαμβάνει και τα κτήρια του Πολυτεχνείου!

Υπάρχει πολιτική δουλειά πίσω απ όλα αυτά; Όχι. Κοινωνική συγκρότηση όπως σε κείνες τις περιοχές της Σκανδιναβίας που λειτουργούν κοινωνικά αυτόνομες από το επίσημο κράτος; Όχι. Πρόκειται για στεγνό τσαμπουκά και μπάχαλο.

Ο οποίος δε γίνεται χάρη στη γενναιότητα και την αυτοθυσία των τσαμπουκαλεμένων, αλλά, χάρη στην ασυλία που τους παρείχε το κράτος παλιότερα για να τους χρησιμοποιεί και χάρη στην ασυλία που τους παρέχει το σημερινό κράτος επειδή μερικοί είναι κομμάτια του. Είναι διαπλεκόμενα κομμάτια με το κυβερνητικό κόμμα, που δεν έχει καμιά διάθεση να αντιπαρατεθεί μαζί τους. Είναι αίμα του.

Το κράτος, απλώς δίνει στους μπαχαλάκηδες μονάδες της αστυνομίας να καταναλώσουν και να παίξουν μαζί της για συγκεκριμένες μέρες και ώρες ώστε να κάνει τη δουλειά του. Ή να νομίζει ότι κάνει τη δουλειά του. Χωρίς αξιόλογες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Είναι ένα «μιλημένο» παιχνίδι.

Εδώ μπαίνει, όμως, και ένας άλλος παράγοντας. Όλη αυτή η ιστορία γινόταν παλιότερα, όπως είπα με τις πλάτες μονάδων της αστυνομίας, δηλαδή με τις πλάτες του κράτους, ενώ τώρα γίνεται πάλι με την ανοχή της αστυνομίας, δηλαδή πάλι με τις πλάτες του κράτους!

Τι σόϊ εχθρός του κράτους είσαι όταν όλη σου η ύπαρξη στηρίζεται στις πλάτες του κράτους είναι ένα ερώτημα, που δε χρειάζεται απάντηση. Δεν είσαι εχθρός κανενός κράτους. Απλώς είσαι όργανό του για να διατηρήσεις τη ζωή που έχεις χτίσει και τα πελατάκια σου, στα οποία ασκείς εξουσία. Η συνέχιση στην άσκηση εξουσίας είναι το ζητούμενο από τους δήθεν αντιεξουσιαστές, που είναι οι πιο εξουσιομανείς από τους εξουσιαστές.

Το ερώτημα, λοιπόν, γιατί η κυβέρνηση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, δεν προστατεύει τη δημόσια περιουσία από τα μπάχαλα έχει μία κοινή απάντηση: Γιατί δε θέλει.

Η δεύτερη απάντηση είναι ακόμα πιο βαθειά: Γιατί δεν πληρώνει αυτή τις βλάβες στη δημόσια περιουσία. Τις πληρώνει ο ηλίθιος λαός. Ηλίθιος, γιατί έτσι τον βλέπουν και ως τέτοιον του συμπεριφέρονται οι κυβερνήσεις.

Οι πόλεις και τα πανεπιστήμια και τα δημόσια κτήρια στη Θεσσαλονίκη (πριν από μήνες με τους δήθεν αλληλέγγυους), στα Γιάννενα, στην Αθήνα σπάζονται και καίγονται
και ο λογαριασμός πηγαίνει στη φορολογία των πολιτών. Ενώ αν πήγαινε κατ ευθείαν να πληρωθεί από τη μισθοδοσία των πρωθυπουργών και των υπεύθυνων υπουργών όλα θα λειτουργούσαν ρολόϊ και δεν θα πλήρωνε ο φορολογούμενος κάθε τρείς και δύο τις ζημιές στα πανεπιστήμια, που δεν έχουν ούτε χαρτί στις τουαλέτες τους από τα κομμένα κονδύλια λόγω λιτότητας.

Κονδύλια για τα εκατομμύρια τις ζημιές από τη διαπλοκή του μπάχαλου με την κυβέρνηση έχουν, όμως. Από τις τσέπες του γνωστού υποζύγιου. Το οποίο, ως λαό, δεν τον βρίζουν κατ ιδίαν με περιφρόνηση μόνο οι κυβερνήτες, αν δεν το ξέρετε. Τον βρίζουν με περιφρόνηση και τα μπάχαλα. Αφού, στο μεταξύ τους πληρώνει αδιαμαρτύρητα τη διαβίωση.

Γιατί κανείς δεν υπερασπίζεται τη δημόσια περιουσία; Την περιουσία του λαού; Γιατί δεν υπάρχει εν ενεργεία λαός. Μόνο υπήκοοι.

"Τρία Χαϊ - Κου του Νοεμβρίου" από τα "Χαϊ-Κου των Εποχών" της Λούλης Τσαμαντάνη (εκδ. Γαβριηλίδη, 2015)

.....................................................

Από τα "Χαϊ - Κου των Εποχών"*

της Λούλης Τσαμαντάνη
(γ.1949)







Τρία Χαϊ - Κου του Νοεμβρίου

Πηχτό σκοτάδι.
Απόκρυφες αλήθειες
κοντοστέκονται.

Φύλλα και πάθη
σκουπίζει ο αέρας
- βράδυ Νοέμβρη.

 ....................................
  
 Λεπτή ομίχλη
ενώνει τα δέντρα και
κρύβει τις σχέσεις.

Τα ψηλά δέντρα
θόλωσαν και αντηχούν 
τις προσευχές μας.

.....................................

Κίτρινο κυδώ-
νι, κόκκινο ρόδι, πρά-
σινο ραδίκι.

Πράσινα, μικρά
νεράντζια - μεγαλώνουν
μα πάλι πικρά.

*Σημείωση: εκδόσεις Γαβριηλίδη, 2015 

ΣΠΆΝΙΟ ΛΕΞΙΚΌ ΤΗΣ ΛΆΡΙΣΑΣ από τη φίλη στο fb και σκηνοθέτιδα Κατερίνα Ευαγγελάκου (facebook, 10/11/2016)

.....................................................

Πολύτιμη συμβολή στη γνώση μας της νέας ελληνικής γλώσσας.

ΣΠΆΝΙΟ ΛΕΞΙΚΌ ΤΗΣ ΛΆΡΙΣΑΣ

ΈΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΕΚΤΕΤΑΜΈΝΗ ΈΡΕΥΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΟΥΜΕ! 

–Ιμαμης είναι ο Μουσουλμάνος ιερέας και αυτο που λεει η δασκαλα σε φροντιστηριο αγγλικων στο παιδακι, οταν του δειχνει τη μανα του

–Dish είναι το πιατο στα Αγγλικα και στη Λαρισα η προστακτικη του ντυνομαι.

–Μπάγερν, ομάδα της Γερμανίας και στη Λάρισα όταν δυο μηχανικοί λένε οτι κάτι δεν είναι ισιο.

–Γερμανίδα στη Λάρισα είπε σε καφετέρια genau και τρεχαν ολοι πανικοβλητοι να δουν αν σπασαν τα νερα.

–Μύδι είναι είδος θαλασσινού και η απάντηση του Λαρισαίου στην ερωτηση “Πώς κατάλαβε η γυναίκα σου οτι την κερατώνεις?”

–Κιτάπια είναι τα βιβλία που κρατούνται σημειώσεις και στη Λάρισα, η συνέχεια της πρότασης: ”με πονάει το κεφάλι γιατί βγήκα χτες βράδυ”

–Funky είναι είδος μουσικής και στη Λάρισα η απάντηση στην ερώτηση “μήπως φάνηκε ο Μήτσος?”

–Buzz είναι το βουητό στην Αγγλία και στη Λάρισα η απάντηση “φέρνει το παράθυρο κρύο?”

–Ταύτιση είναι να νιώθεις πολύ κοντά με κάποιον. Στη Λάρισα είναι όταν κάποιος δεν μπορεί να τρέξει άλλο.

–Manu Chao = διάσημος μουσικός. Στη Λάρισα έτσι λεμε “Γειά σου Μάνο”

–Κinky σημαίνει πιπεράτος. Στη Λάρισα σημαίνει η κοπέλα απέναντι.

–Battery ειναι η μπαταρια στα Αγγλικά και στη Λάρισα αυτό που λέει ο προπονητής για να εμψυχώσει τους παίκτες όταν μπαίνουν για δεύτερο ημίχρονο.

–Τσέχο λένε αυτόν που κατάγεται από την Τσεχία και στη Λάρισα η απάντηση στην ερώτηση: “Θες βοήθεια να τους δείρεις?”

–Μυκήνες είναι αρχαιολογικός χώρος στην Πελοπόννησο και η απάντηση της κόρης στη Λαρισαία μαμά όταν τις δείχνει με ποιές βγήκε για καφέ χτες.

–Κυπαρίσσι είναι αειθαλές δένδρο και η απάντηση της Λαρισαίας γκόμενας όταν τη ρωταει ο δικός της αν θέλουν να πάνε μονο Λονδίνο

–Jam ειναι στα αγγλικά η μαρμελάδα και και η απάντηση Λαρισαίου για το πως πέρασε χτες.

–Μπουρουσης είναι Έλληνας παίχτης μπάσκετ και αυτό που λέει ο Λαρισαίος πατέρας στο γιό του που δεν πήγε καλά στις εξετάσεις αλλά πιστεύει σε αυτόν.

–Κισσός είναι το γνωστό αναρριχητικό φυτό και αυτό που απαντάει ο Λαρισαίος στο σουβλατζή όταν τον ρωτάει αν θέλει τιποτά άλλο στο πιτόγυρο.

–Duncan είναι γνωστός Αμερικάνος μπασκετμπολίστας και η απάντηση του Λαρισαίου για το πως κάνει η καμπάνα

–Medicine είναι η Ιατρική στα Αγγλικά και η απάντηση του Λαρισαίου όταν το ρωτάν τι γεύση είναι οι τσίχλες

–Σάρισα είναι το περίφημο Μακεδονικό δόρυ και αυτό που ρωτάει μια Λαρισαία στον δικό της μετά από τσιφτετέλι που χόρεψε

–Γκαζόν είναι ο χλοοτάπητας και αυτό που λένε στη Λάρισα για κάποιον που αναπτύσσει ταχύτητα

–Ταλίν είναι πρωτεύουσα της Εσθονίας και η απάντηση Λαρισαίου σεξολόγου σε ζευγάρι για το αν το σεξ λύνει τα προβλήματα σε μία σχέση

–Τοο much δεν βλέπεται, λένε κοπέλες συνήθως για υπερβολικό ντύσιμο και δυο Λαρισαίοι φίλοι που μαζεύτηκαν να δούνε μπάλα

–Εναλλάξ είναι κάτι που γίνεται διαδοχικά και αυτό που απαντάει ο Λαρισαίος σύζυγος όταν η γυναίκα του τον ενημερώνει ότι το παιδί λερώθηκε.

–Ισιδώρα είναι γυναικείο όνομα και αυτό που φωνάζει ο Λαρισαίος όταν μπαίνει σπίτι και ψάχνει τη γυναίκα του

–Σημειώνει λεμε στη Λάρισα όταν κάποιος μιλάει σε φίλο με υποτιμητικό τρόπο

EΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΕΛΙΧΟΜΕΙΔΗ ΣΑΠΦΩ (http://www.zougla.gr, Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2011)

....................................................

EΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΜΕΛΙΧΟΜΕΙΔΗ ΣΑΠΦΩ

  http://www.zougla.gr, Τετάρτη, 13 Ιουλίου 2011

 

 

  

 
Οι μεν ιππήων στράτον, οι δε πέσδων,
Οι δε νάων φαίσ’ επί γαμ μέλαινναν
Έμμεναι κάλλιστον, έγω δε κην
όττω τις έραται.
Μερικοί λένε ότι το λαμπρότερο πράγμα πάνω στη μαύρη γη
Είναι ένας στρατός καβαλάρηδων, κι άλλοι ένας στρατός πεζών –
Εγώ όμως λέω ότι το λαμπρότερο πράγμα είναι κείνο
που αγαπά ο καθένας.

Γλύκηα μάτερ, ού τοι δύναμαι κρέκην τον ίστον
πόθωι δάμεισα παίδος βραδίναν δι’ Αφρόδιταν.
Γλυκιά μου μάνα, δε μπορώ πια να χτυπώ το υφάδι
απ’ του παλικαριού τον πόθο λαβωμένη
που μού ’στειλε η λυγερή Αφροδίτη.

Ήλθες, κάλ’ επόησας, έγω δέ σ’ εμαιόμαν,
αν δ’ έφλυξας έμαν φρένα καιομέναν πόθωι
Ήρθες, καλά που έκανες, κι εγώ σε λαχταρούσα
τα σωθικά μου κόχλαζαν, καίγονταν απ’ τον πόθο.

και ποθήω και μάομαι
Και ποθώ και λαχταρώ

Έρως δ’ ετίναξέ μοι φρένας
Ως άνεμος κάτ’ όρος δρύσιν εμπέτων
Ο έρωτας συγκλόνισε την καρδιά μου (μου τίναξε το μυαλό)
όπως ο άνεμος που χυμά στις βελανιδιές στο βουνό
(και τα φύλλα θροϊζουν...)

Έρως δηύτέ μ’ ο λυσιμελής δόνει ,
Γλυκύπικρον αμάχανανον όρπετον.
Πάλι ο Έρωτας που λύνει τα μέλη, με συγκλονίζει,
αυτό το γλυκόπικρο ερπετό, που είναι αδύνατον να του ξεφύγεις.

οίον το γλυκύμαλον ερεύθεται άκρωι επ’ ύσδωι,
άκρον επ’ ακροτάτωι, λελάθοντο δε μαλοδρόπηες ·
ου μαν εκλελάθοντ’, αλλ’ ουκ εδύναντ’ επίκεσθαι.
Όπως το γλυκόμηλο κοκκινίζει στο πιο ψηλό κλαδί, πιο πάνω
και απ’ το πιο ψηλό κλαδί, οι μαζώχτρες το ξέχασαν -
όχι δεν το ξέχασαν ακριβώς, αλλά δεν μπορούσαν να φτάσουν τόσο ψηλά..

σοι χάριεν μεν είδος, όππατα δ’
μέλλιχ’ , έρος δ’ επ’ ιμέρτωι κέχυται προσώπωι
τετίμακ’ έξοχά σ’ Αφρόδιτα
Γλυκιά η θωριά σου, τα μάτια σου
μελένια, έρωτας χύνεται στο ποθητό σου πρόσωπο
ξεχωριστά σ’ έχει προικίσει η Αφροδίτη.

δέδυκε μεν α σελάννα και πληίαδες · μέσαι δέ
νύκτες, παρά δ’ έρχετ’ ώρα, έγω δε μόνα κατεύδω.
κρύφτηκαν το φεγγάρι κι οι πλειάδες ·
μεσάνυχτα· η ώρα περνά κι εγώ κοιμάμαι μόνη.

Όλβιε γάμβρε, σοι μεν δη γάμος ως άραο
εκτετέλεστ’, έχηις δε παρθένον, αν άραο.
σοι χάριεν μεν είδος, όπτατα
μέλλιχ’, έρπς δ’ επ’ ιμέρτωι κέχυται προσώπωι
…τετίμακ’ έξοχά σ’ Αφροδίτα
Ευτυχισμένε γαμπρέ, ο γάμος σου έγινε όπως ευχήθηκες και να που
Έχεις στα χέρια σου μια κοπελιά όπως την επιθυμούσες. Εσύ έχεις
θελκτική ομορφιά όπως και ττης νύφης τα μάτια είναι γλυκά σα
μέλι, και χαμογελαστή αγάπη είναι απλωμένη στο αξιαγάπητο
πρόσωπό της. Η Αφροδίτη σε τίμησε περισσότερο από κάθε άλλον.

φαίνεταί μοι κήνος ίσος θέοισιν
έμμεν' ώνηρ, όττις ενάντιός τοι
ισδάνει και πλάσιον άδυ φωνεί-
σας υπακούει

και γελαίσας ιμέροεν, τό μ' η μάν
καρδίαν εν στήθεσιν επτόαισεν,
ως γαρ ές σ' ίδω βρόχε' ώς με φώναι-
σ' ούδ' έν έτ' είκει,

αλλά κάμ μεν γλώσσα έαγε, λέπτον
δ' αύτικα χρώ πυρ υπαδεδρόμηκεν,
οπτάτεσσι δ' ούδ' έν όρημμ' επιρρόμ-
βεισι δ' άκουαι,

εκ δέ μ' ίδρως κακχέεται, τρόμος δέ
παίσαν άγρει, χλωροτέρα δε ποίας
έμμι, τεθνάκην δ'ολίγω 'πιδεύης
φαίνομ' έμ' αύτα.

Ίσος με τους θεούς , μου φαίνεται ο άντρας εκείνος που κάθεται
αντίκρυ και σιμά σου, ακούγοντάς σε να γλυκομιλείς.

Και να γελάς τόσο όμορφα. Αυτό στ’ αλήθεια κάνει την καρδιά μου
να σκιρτά μέσα στα στήθη μου. Γιατί κάθε που σε κοιτάζω για μια
έστω στιγμή, λέξη δε μού ’ρχεται στα χείλη,

Αλλά η γλώσσα μου παγώνει στη σιωπή, ευθύς μια λεπτή φλόγα
αρχινά να τρέχει πάνω από το δέρμα μου, τα μάτια μου παύουν να
βλέπουν και τα αυτιά μου αρχίζουν να βουίζουν.

Ιδρώτας με πλημμυρίζει και ένα τρέμουλο με συνεπαίρνει ολόκληρη,
Γίνομαι πιο χλωμή και από τη χλόη, και στο σκοτισμένο λογικό μου ,
μου φαίνεται πως πάω να ξεψυχήσω.

Και από μετάφραση Ελύτη:

Θεός μου φαίνεται στ’ αλήθεια εμένα κείνος
ο άντρας που κάθεται αντίκρυ σου κι από
κοντά τη γλύκα της φωνής σου απολαμβάνει
και το γέλιο σου αχ που ξελογιάζει
και που λιώνει στο στήθος τήν καρδιά μου
σου τ’ ορκίζομαι· γιατί μόλις που πάω να
σε κοιτάξω νιώθω ξάφνου μου κόβεται η μιλιά μου
μες στο στόμα η γλώσσα μου
στεγνώνει· πυρετός κρυφός με σιγοκαίει κι
ούτε βλέπω τίποτα ούτε ακούω μα βου-
ίζουν τ’ αυτιά μου κι ένας κρύος ιδρώτας
το κορμί μου περιχάει· τρέμω σύγκορμη αχ
και πρασινίζω σάν το χόρτο και λέω πώς
λίγο ακόμη· λίγο ακόμη και πάει θα ξεψυχήσω.

Άλλη μετάφραση:

Ίδιος θεός μου φαίνεται εκείνος εκεί ο άντρας
που απέναντί σου κάθεται,
κι από κοντά το γλυκομίλημά σου
ακούει

και τ' όμορφο το γέλιο σου,
τούτο που την καρδιά μου, αληθινά, ταράζει μες στα στήθη'
όταν για λίγο σε κοιτώ, μήτε φωνή μήτε μια λέξη
βγάζω,

καθώς η γλώσσα μου έχει παγώσει στη σιωπή
κι ευθύς, κάτω απ' το δέρμα μου, μικρή φωτιά χυμάει.
Τα μάτια μου δεν βλέπουν τίποτε, βουίζουνε
τ' αυτιά μου,

κι ιδρώτα χύνει το κορμί' ολόκληρη ένα τρέμουλο
μ' αδράχνει, πιο πράσινη κι απ' το γρασίδι γίνομαι
και φαίνομαι απ' το θάνατο λίγο εγώ ν' απέχω,
με σαλεμένα τα μυαλά.

Leonard Cohen vs Fabrizio De André - Seems So Long Ago Nancy (youtube, 18 Αυγ 2008)

....................................................

 

Leonard Cohen vs Fabrizio De André - Seems So Long Ago Nancy

Ανέβηκε στις 18 Αυγ 2008

 

LEONARD COHEN
SEEMS SO LONG AGO NANCY
SONGS FROM A ROOM
1969
(music and lyrics by Cohen)

It seems so long ago,
Nancy was alone,
Looking ate the late late show
Through a semi-precious stone.
In the house of honesty
Her father was on trial,
In the house of mystery
There was no one at all,
There was no one at all.

It seems so long ago,
None of us were strong;
Nancy wore green stockings
And she slept with everyone.
She never said shed wait for us
Although she was alone,
I think she fell in love for us
In nineteen sixty one,
In nineteen sixty one.

It seems so long ago,
Nancy was alone,
A forty five beside her head,
An open telephone.
We told her she was beautiful,
We told her she was free
But none of us would meet her in
The house of mystery,
The house of mystery.

And now you look around you,
See her everywhere,
Many use her body,
Many comb her hair.
In the hollow of the night
When you are cold and numb
You hear her talking freely then,
Shes happy that youve come,
Shes happy that youve come.

FABRIZIO DE ANDRÉ
NANCY
VOLUME 8
1975
(translation by De André)

Un po' di tempo fa Nancy era senza compagnia
all'ultimo spettacolo con la sua bigiotteria.
Nel palazzo di giustizia suo padre era innocente
nel palazzo del mistero non c'era proprio niente
non c'era quasi niente.

Un po' di tempo fa eravamo distratti
lei portava calze verdi dormiva con tutti.
Ma cosa fai domani non lo chiese mai a nessuno
s'innamorò di tutti noi non proprio di qualcuno
non proprio di qualcuno.

E un po' di tempo fa col telefono rotto
cercò dal terzo piano la sua serenità.
Dicevamo che era libera e nessuno era sincero
non l'avremmo corteggiata mai nel palazzo del mistero
nel palazzo del ministero.

E dove mandi i tuoi pensieri adesso trovi Nancy a fermarli
molti hanno usato il suo corpo molti hanno pettinato i suoi capelli.
E nel vuoto della notte quando hai freddo e sei perduto
È ancora Nancy che ti dice -
Amore sono contenta che sei venuto.
Sono contenta che sei venuto.