Το πρώτο και αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα είναι ότι ένα σημαντικά
μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος ξεπέρασε τον φόβο που του επέβαλε η
επικοινωνιακή προπαγάνδα των μεγάλων, γνωστών και διαπλεκόμενων με
ποικιλώνυμα συμφέροντα ΜΜΕ. ΄Εβαλε στην άκρη «τα κάρα και τα μουλάρια»
που κατά τους μνημονιακούς έρχονται, την έλλειψη καυσίμων, φαρμάκων,
ψωμιού, γάλατος , αν δεν ψηφίσουμε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ «πακέτο» που ξαναπαίχτηκε
όπως και τον Ιούνιο του 2012 από αρκετά κανάλια και εφημερίδες, και
αποφάσισε να δοκιμάσει μπας και δεν είναι έτσι.
Μήπως και δεν πλημμυρίσουν οι δρόμοι απο κάρα και μουλάρια, μήπως δεν
ρημάξει η χώρα απο ελλείψεις και κλεισίματα μαγαζιών και σπιτιών. Μήπως
δηλαδή αυτά που ήδη συμβαίνουν (ανεργία 35%, απολύσεις, άδεια και
ξενοίκιαστα μαγαζιά, δάνεια, κάρτες υποχρεώσεις που δεν πληρώνονται,
δραματική μείωση εισοδήματος, έλλειψη προοπτικής και σχεδίου) μπορεί να
αλλάξουν με μια άλλη πολιτική επιλογή.
Αυτό, ήταν το πρώτο βήμα μια και και οι συγκεκριμένες εκλογές δεν
βγάζουν κυβέρνηση. Όμως ήταν το καθοριστικό βήμα που αποτελεί πρόκριμα
για το επόμενο που είναι οι εθνικές εκλογές. Όσοι διαφωνούν θα πουν (και
δικαίως, αφού μένει να αποδειχτεί αν είναι έτσι ή όχι) ότι ο κόσμος
ψήφισε αποδοκιμάζοντας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επειδή δεν διακυβεύεται το ποιός
κυβερνά. Έτσι έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα (τι κουραστική πιά, μονότονη και
χιλιοειπωμένη λέξη...) για «να μαζευτούν» αυτοί που κυβερνούν και να
βελτιώσουν την πολιτική τους. Θα φανεί στις βουλευτικές εκλογές πόσο
ισχυρή είναι αυτή η εκδοχή. Έτσι κι αλλιώςη νίκη της τόλμης πάνω στο
φόβο συνέβη και καταγράφτηκε. Κι όποιος δραπετεύει μια φορά απο το
δωμάτιο του φόβου βλέπει πως είναι έξω και αποφασίζει τι (θα) κάνει στη
συνέχεια χωρίς να καθορίζεται η στάση και η απόφασή του από τον πανικό
και τους γνωστούς εκβιασμούς.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι σαφώς υπάρχουν νικητές και ηττημένοι,
όσο και αν το σύστημα με εμπροσθοφυλακή συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης
κοντεύει να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως χαμένο των εκλογών! Και αντιθέτως
παρουσιάζει ως σχεδόν θριαμβευτή το ΠΑΣΟΚ λέγοντας το (τώρα, μετά τις
εκλογές!) με το όνομά του αν και το ίδιο δια της ηγεσίας του προφανώς
αποφάσισε να αποκρύψει το όνομά του και να στεγαστεί ισότιμα (!) σε
ένα σχήμα που ονόμασε «Ελιά». Το οποίο περιείχε εκτός απο το ΠΑΣΟΚ και
... μέρος από «το όλον ΠΑΣΟΚ» κατά την παλαιά έκφραση Βενιζέλου, δηλαδή
ορισμένους αποχωρήσαντες, διαγραμμένους, αποστασιοποιημένους και
κινητικούς του χώρου που πηγαινοέρχονται ανάλογα με τις εξελίξεις και
τις περιστάσεις.
Οι χαμένοι
Τι λένε όμως τα αποτελέσματα; Άλλα πράγματα. Τελείως άλλα. Λένε ότι
το ΠΑΣΟΚ (Ελιά) πήρε 8,02%, έχασε δηλαδή 4,26% σε σχέση με τις
βουλευτικές Ιουνίου 2012! Η σύγκριση βουλευτικών με ευρωεκλογές που
παλιότερα θα ήταν αδόκιμη γίνεται από όλους (ακόμα και απο την
παρουσίαση που κάνει το υπουργείο Εσωτερικών στα αποτελέσματα) επειδή
δεν ζούμε σε κανονικές συνθήκες ώστε να συγκρίνουμε ευρωεκλογές με
ευρωεκλογές και βουλευτικές με βουλευτικές. Τι να συγκρίνει κανείς
αλλωστε αφού στις τελευταίες ευρωεκλογές του 2009 το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει
36,65% και ο ΣΥΡΙΖΑ 4,70%! Οι δίδυμες εκλογές Μαίου και Ιουνίου 2012
ανέτρεψαν τα πάντα και έφεραν νέα δεδομένα στην πολιτική ζωή του τόπου.
Τα οποία φαίνεται ότι διατηρούνται και δημιουργούν νέο πεδίο σύγκρισης,
καταργώντας αναγκαστικά αυτό που υπήρχε έως και το 2010. Όταν λοιπόν το
ΠΑΣΟΚ(Ελιά) πηγαίνει από το 12% στο 8%, τι συμβαίνει; Άνοδος; Επιτυχία;
Μάλλον όχι. Εκτός αν συγκρίνει κανείς το 8% που πήρε με τις προβλέψεις
και εκτιμήσεις των δημοσκοπήσεων που του έδιναν μεταξύ 4-7% οπότε πήγε
πολύ καλά!
Αλλά όπως είναι προφανές δεν μπορεί κανείς να συγκρίνει προβλέψεις με
αποτελέσματα. Φαίνεται ότι το σύστημα θέλει (χρειάζεται) να
παρουσιάζει ως ισχυροποιημένο αν και χάνει πολύ μεγάλο ποσοστό σε σχέση
με το 2012, τον μικρό εταίρο της κυβέρνησης έτσι ώστε να πατά στο
επιχείρημα «κυβέρνηση υπάρχει». Το ίδιο κάνει χρησιμοποιώντας το
άθροισμα των δύο (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) προκειμένου να καταδείξει ότι
προηγούνται των δυνάμεων (26,58%) του ΣΥΡΙΖΑ : 22,71 (ΝΔ) + 8,02 (ΠΑΣΟΚ)
= 30,73%. Την ίδια ώρα αποκρύπτουν την ασήμαντη λεπτομέρεια ότι μέσα σε
δύο χρόνια έχασαν πάνω απο 11% των δυνάμεων που πήραν αθροιστικά στις
βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2012 : 29,66 (ΝΔ) + 12,28 (ΠΑΣΟΚ) =
41,94%, δηλαδή τώρα πήραν 11,21% λιγότερο ! Το ερώτημα γιατί αυτά τα
απλά, καθαρά και αληθινά στοιχεία δεν παρουσιάζονται σε καμιά απο τις
βαθιές εκλογικές αναλύσεις και συζητήσεις των opinion leader και maker
καναλιών, απορρίπτεται ως τουλάχιστον απαράδεκτο, προβοκατόρικο και
εχθρικό προς την πρόοδο και τη Ευρώπη.
Ένας άλλλος χαμένος μετά το ΠΑΣΟΚ(Ελιά) είναι η Νέα Δημοκρατία που
απώλεσε το 6,95% του κόσμου που την ψήφισε τον Ιούνιο 2012. Τότε πήρε
29,66%, τώρα 22,71%. Και γι΄αυτό δεν ακούγονται πολλές κουβέντες αν και
πρόκειται για το μεγάλο κόμμα του κυβερνητικού συνασπισμού που έχασε την
πρωτιά στις εκλογές απο ένα άλλο κόμμα που είναι αντιπολίτευση, τον
ΣΥΡΙΖΑ. Ένα απο τα τεχνάσματα της μη αναφοράς στη μεγάλη ήττα της ΝΔ
είναι η καταχώρηση του γεγονότος ως ήδη συμβάντος και αυτονόητου άρα μη
χρήζοντος περαιτέρω έρευνας και κουβέντας. Στη θέση του επιβάλλεται η
πολυλογία και φωτοτυπικού χαρακτήρα εμφάνιση «αποκαλυπτικών μεγάλων
ρεπορτάζ» και συζητήσεων για τον ανασχηματισμό που σχεδιάζει ο
πρωθυπουργός και την πιθανή διεύρυνση της αποδοκιμασθείσας κυβερνητικής
πλειοψηφίας με άλλους βουλευτές, ανεξάρτητους ή ανήκοντες (ακόμα) σε
άλλα κόμματα που δεν μετέχουν στην κυβέρνηση.
Ο τρίτος μεγάλος χαμένος είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που έχασαν
πάνω από τη μισή εκλογική τους δύναμη σε σχέση με τον Ιούνιο του2012 :
7,51% τότε 3,46% τώρα. Αρκετός κόσμος κατευθύνθηκε προς το νέο Ποτάμι
(γιά το Ποτάμι θα μιλήσουμε σε άλλο κείμενο) άλλοι διεσπάρησαν προς
ΣΥΡΙΖΑ αλλά και Χρυσή Αυγή. Το μείζον για το κόμμα του Π. Καμμένου είναι
η διατήρηση μεν της πολυσυλλεκτικότητας αλλά η απόκτηση δε συνεκτικής
πολιτικής ταυτότητας. Ίσως είναι δύσκολο να συμβαίνουν ταυτόχρονα και τα
δύο, αλλά χωρίς το δίδυμο οι ΑΝ.ΕΛΛ. κινδυνεύουν να πέσουν οριστικά
θύμα της πόλωσης που ήδη επήλθε και να εξαφανιστούν εκλογικά.
Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχει και η Δημοκρατική Αριστερά που δεν
κατάφερε να συγκροτήσει με επίκεντρο την ίδια τον νέο πόλο της
κεντροαριστεράς. Και τούτο διότι ο ρόλος αυτός ανατέθηκε απο το
εκολογικό σώμα στο Ποτάμι και δευτερευόντως στο ΠΑΣΟΚ υπό το πρόσχημα
της Ελιάς. Η ΔΗΜΑΡ υπέστη εκλογική καταστροφή με τα ποσοστά της να
πέφτουν στο 1,20% απο το 6,25% του Ιουνίου 2012. Ουσιαστικά η ΔΗΜΑΡ
καλείται να ξεκινήσει απο την αρχή προβάλλοντας μία (έστω ευέλικτη, αλλά
μία) γραμμή στο πεδίο της πολιτικής και των αρχών. Αυτό προϋποθέτει την
αποχώρηση των στελεχών που τη βλέπουν ως συμπληρωματική δύναμη
κυβερνητικής σταθερότητας, όχι τόσο επειδή αυτό προβάλλει ως κυρίαρχη
αξία, αλλά επειδή οι εξελίξεις για τη σύνθεση της κεντροαριστεράς όπως
οι ίδιοι την εκφράζουν οδηγούν στους χώρους του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.
Που ενδεχομένως διευρυνθούν με στελέχη φιλελεύθερων σχημάτων τα οποία
εύλογα πρέπει να ανησύχησαν και να απογοητεύτηκαν με τις επιδόσεις του
σχήματος «Γέφυρες».
Αυτοί είναι οι άλλοι ηττημένοι της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης.
Υπο τον τίτλο «Γέφυρες» ενώθηκαν η Δράση (Λυμπεράκη-Σκυλακάκης) και η
Δημιουργία Ξανά (Θ.Τζήμερος) για να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο από αυτό
που πέτυχαν στις βουλευτικές του Ιουνίου 2012. Και εύλογα διότι στις
ευρωεκλογές με πιό χαλαρή ψήφο (όμως εν τω μεταξύ οι συνθήκες άλλαξαν
και η χαλαρότητα χάθηκε) αλλά και με περισσότερη φροντίδα για την
Ευρώπη, οι Φιλελεύθεροι είχαν περιθώρια για καλή επίδοση. Που όμως δεν
ήρθε : 0,90% για την ένωση των δύο κομμάτων, ενώ τον Ιούνιο του 2012
συγκέντρωσαν 1,59%. Στους κόλπους τους υπάρχουν στελέχη που είτε
συνεργάστηκαν είτε προσεγγίζουν τους «58» για την ανασύσταση της
κεντροαριστεράς με αποτέλεσμα να συνομιλούν άνετα και με στελέχη της
«Ελιάς» και με στελέχη της ΔΗΜΑΡ που θέλουν συμμετοχή στην κυβέρνηση.
Οι κερδισμένοι
Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κερδισμένος απο την εκλογική αναμέτρηση.
΄Οχι μόνο γιατί νίκησε τη ΝΔ με διαφορά 3,87% (διαφορά μεγαλύτερη απο το
2,77% που είχε κερδίσει η ΝΔ στις βουλευτικές του Ιουνίου 2012, αλλά
ούτε γι΄αυτό μιλάει κανείς) αλλά κυρίως γιατί σταθεροποίησε τις δυνάμεις
του στο 26,5% και μπορεί να μιλάει (και να υπολογίσει πλέον) έστω και
διστακτικά για εκλογική βάση. Μέχρι τώρα (απο το 2009 που έπαιρνε 4,60%
συναγωνιζόμενος το ΚΚΕ γαι την πρωτιά στην Αριστερά, έως και τις εκλογές
του ιουνίου 2012 πουέφθασε σχεδόν το 27%) ήξερε ότι βρίσκεται σε μια
κινητική άνοδο. Χωρίς όμως να μπορεί (και κανείς άλλος) να την
προσδιορίσει αριθμητικά ούτε να στηριχτεί σε αυτήν για να υπολογίσει πως
θα εξελιχθεί. Τώρα μπορεί να το κάνει με μεγαλύτερη (όχι απόλυτη
πάντως) ασφάλεια αφού για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια πιάνει το ίδιο
ποσοστό.
Από την άλλη πλευρά πρέπει να είναι επιφυλακτικός διότι παρά τις
τρομερές δοκιμασίες που έχει υποβάλλει τον λαό η κυβέρνηση, δεν
εμφανίζεται αυτός ως αξιωματική αντιπολίτευση να καρπώνεται τη
δυσαρέσκεια και να φθάνει αν όχι το 40, πάντως το 35%. Δεν δημιουργεί
δηλαδή ρεύμα μεγάλης νίκης και πλήρους αλλαγής των συσχετισμών στην
κοινωνία και την πολιτική. Αυτό μπορεί να οφείλεται (όπως ήδη έχουμε
γράψει παλιότερα) τόσο στην εσωτερική πολυγωσσία και πολυφωνία για
μείζονος σημασίας θέματα που ο κόσμος θέλει να έχει μία και ξεκάθαρη
θέση για να νιώθει ασφάλεια και να ξέρει τι του γίνεται, όσο και στον
οργανωμένο και συντονισμένο πόλεμο που δέχεται απο το σύστημα
προκειμένου να μην υπάρξει (ή να αργήσει όσο γίνεται) αλλαγή των
δυνάμεων που κυβερνούν παγίως τη χώρα απο τη μεταπολίτευση και μετά.
Αριθμητικά κερδισμένο είναι και το ΚΚΕ. Απο το 4,50% του Ιουνίου 2012
πήγε στο 6,09% τώρα, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να πλησιάσει το 8,48%
των βουλευτικών του Μαίου 2012. Κατά πάσα πιθανότητα, σημαντικό μέρος
των ψηφοφόρων του ΚΚΕ εξακολουθεί να μην κατανοεί και να μην αποδέχεται
τη λογική «δεν συνεργαζόμαστε με κανέναν, εμείς είμαστε κομμουνιστές δεν
είμαστε αριστεροί». Πολύ περισσότερο όταν το 2012 φαινόταν κοντά η
προοπτική σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης. Το 6,09% των πρόσφατων
ευρωεκλογών μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα διορθωτικό ποσοσό της κακής
επίδοσης στις βουλευτικές του Ιουνίου 2012.
Εξαιρετικά καλά τα πήγε ο ΛΑΟΣ (χωρίς να φαίνεται ότι θα συμβεί κάτι
τέτοιο) που δήλωσε παρών στις εξελίξεις. Μετά τη συντριβή του στις
βουλευτικές του Ιουνίου 2012 όταν πήρε 1,58% έφτασε τώρα το 2,70% και
του έλειψε μόνο 0,30% για να εκλέξει ευρωβουλευτή αφού θα έπιανε το όριο
του 3% για συμμετέχει στην κατανομή των 21 ευρωβουλευτών που εκλέγει η
χώρα. Παρά τις βαριές απώλειες που υπέστη όταν η ΝΔ λεηλάτησε το κόμμα
του κ. Καρατζαφέρη (Γεωργιάδης, Βορίδης,Πλεύρης και εκατοντάδες άλλα
μεσαία στελέχη επέστρεψαν ή πήγαν στη ΝΔ απο τους πρώτους μήνες του 2012
και μετά) ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός μοιάζει να ανασυγκροτήθηκε και
να διεκδικεί ρόλο στις διεργασίες που ήδη εξελίσσονται στο χώρο της
ευρύτερης Δεξιάς.
Η αριστερή συνεργασία της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α φαίνεται ότι συνήλθε μετά το
χτύπημα που δέχτηκε τον Ιούνιο του 2012 όταν το 70% της εκλογικής της
δύναμης φαίνεται να μετακινήθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ με αποτέλεσμα να πέσει απο
το 1,19% που πήρε τον Μάϊο του 2012 στο 0,33% στις εκλογές του Ιουνίου.
Τώρα χωρίς να ανακάμψει πλήρως πήρε 0,72% διατηρώντας την ηγεμονία στο
χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής
Φαίνεται ότι η Χρυσή Αυγή παγιώνεται στις προτιμήσεις και τις
επιλογές των ψηφοφόρων σαν πολιτική δύναμη. Το σχεδόν 7% (6,97% τον Μάϊο
2012, 6,92% του Ιούνιο 2012) που συγκέντρωσε στις βουλευτικές
αναμετρήσεις του 2012, έγινε τώρα 9,40% και οι ψήφοι από τις 426.025 του
Ιουνίου 2012 έφθασαν τώρα τις 536.442. Εδώ πρέπει να διακρίνουμε ότι
σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων έχουν ανάγκη να επιλέγουν ακραία εκλογική
συμπεριφορά θεωρώντας ότι μόνο έτσι γίνεται αντιληπτό «το μήνυμα» και
φυσικά ότι η οργή αυτού του μεγάλου κομματιού δεν βαίνει προς εκτόνωση
αλλά διατηρείται, αυξάνεται και παγιώνεται στην επιλογή της Χρυσής Αυγής
ως φορέα έκφρασης της.
Το άλλο που πρέπει να δούμε καθαρά είναι ότι όλος ο χειρισμός του
θέματος της Χ.Α. απο την κυβέρνηση και τη δικαιοσύνη, ενδυνάμωσε το
κόμμα αυτό που δεν φαίνεται να έχει περάσει ως εγκληματική οργάνωση στις
αντιλήψεις τουλάχιστον 536 χιλιάδων ψηφοφόρων. Ίσως και άλλων που δεν
το ψήφισαν αλλά βρέθηκαν κοντά στη σκέψη να το κάνουν. Ή άλλων που δεν
το βλέπουν ως πολιτική λύση αλλά το θεωρούν κόμμα. Ακραίο, αλλά κόμμα.
Πρέπει να αφήσουμε ανοιχτή την πιθανότητα, ένα μέρος του κόσμου να
θεωρεί πως η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση, αλλά να μην ενοχλείται
καθόλου από αυτό. Τόσο το 6,92% όσο και πολύ περισσότερο το σχεδόν 9,5%
που πήρε στις ευρωεκλογές της 25ης Μαίου την καταχωρούν για το προβλεπτό
τουλάχιστον μέλλον ως υπαρκτή και υπολογίσιμη πολιτική δύναμη.
Ανεξαρτήτως των συμπεριφορών που η ίδια επιλέγει εντός και εκτός Βουλής.
►είχαν στήσει ολόκληρο μηχανισμό με διορισμένους πελατειακά συμβασιούχους, οι
οποίοι προωθούσαν την προεκλογική τους εκστρατεία & (ερχόμενοι σε επαφή μαζί τους με άσχετα ερωτήματα), κατέγραφαν όλες τις οικογένειες που δεν
τους ψήφιζαν & παρέμβαιναν με «διαφόρους» τρόπους για να τους
μεταπείσουν
►ενώ είχαν καταστρέψει
οικονομικά το Δήμο και κατ΄ επέκταση & την Εθνική Οικονομία, δηλ.
ήταν κύριοι υπεύθυνοι για τη φτώχεια των
συμπολιτών τους, στη συνέχεια
έστηναν κοινωνικά συσσίτια για
τους πεινασμένους(που οι ίδιοι δημιούργησαν), για να τους πάρουν την ψήφο, δείχνοντας
παράλληλα και στους υπόλοιπους δημότες πώς θα τους …βοηθήσουν και αυτούς
ανάλογα όταν θα
τους έχουν μετατρέψει και αυτούς σε ζητιάνους
►Και
φυσικά δεν θα πρέπει να είναι μακριά από
την πραγματικότητα τα όσα κυκλοφορούν, ότι
μεγάλα οικονομικά ιδιωτικά συμφέροντα για να έχουν την ανοχή των Δημάρχων σε παράνομες ενέργειές τους παρεμβαίνουν στις ηγεσίες ΟΛΩΝ των κομμάτων (προφανώς μέσω ανταλλαγμάτων) & καθορίζουν μήνες πριν τι εκλογές, «ποιος θα κερδίσει» & «ποιους υποψηφίους θα
στηρίξουν τα άλλα κόμματα για να
…χάσουν»
