Το καλό Μεσοπρόθεσμο, από την πρώτη μέρα φαίνεται, του Στέλιου Κούλογλου
Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε τα όσα συνόδευσαν την χθεσινή ψήφιση του νέου πακέτου λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, δεν προδικάζουν τίποτα καλό για το μέλλον ούτε της χώρας ούτε και του Μεσοπρόθεσμου, προγράμματος που θα την σώσει, υποτίθεται, από τη χρεοκοπία : το κέντρο της Αθήνας μετατράπηκε σε πεδίο μάχης θυμίζοντας μέρες του Δεκέμβρη του 2008, ενώ τα ΜΑΤ και οι ειδικές αστυνομικές δυνάμεις προχώρησαν σε μια χωρίς προηγούμενο επιχείρηση απροκάλυπτης και ανεξέλεγκτης βίας. Για μια κυβέρνηση που παίρνει μηδέν και στην επικοινωνία, η είδηση δεν ήταν πλέον η υπερψήφιση της πολιτικής της, αλλά οι πολύωρες συγκρούσεις και η αδυναμία της αστυνομίας να τις περιορίσει.
Είναι γεγονός ότι την αφορμή έδωσαν και πάλι οι γνωστοί ανεγκέφαλοι μπαχαλάκηδες δήθεν αντεξουσιαστές, των οποίων η στενή σχέση με την εξουσία αποδεικνύεται περίτρανα από το αποκαλυπτικό, χθεσινό βίντεο. Αλλά από όλες τις κινήσεις της αστυνομίας προκύπτει σαφώς το συμπέρασμα ότι οι πολιτικοί της προϊστάμενοι θέλησαν να συνδυάσουν την έγκριση του Μεσοπρόθεσμου-που ήταν σίγουρη μετά τον ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση- με το οριστικό ξεκαθάρισμα της πλατείας Συντάγματος από τους ενοχλητικούς «αγανακτισμένους»
Η «επιχείρηση κατσαρίδα» δεν συγκαταλέγεται στις ευφυείς κινήσεις της κυβέρνησης, αν υπάρχουν και τέτοιες. Οι αγανακτισμένοι θα επανέρχονταν κάποια στιγμή στη πλατεία, γιατί τα κοινωνικά φαινόμενα δεν είναι «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», αλλά λίγο η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου και λίγο η ζέστη, επρόκειτο να αποχωρήσουν τις επόμενες μέρες. Πολλοί έλεγαν προχθές στα πηγαδάκια «ότι αύριο είναι η τελευταία μέρα, τουλάχιστον για το καλοκαίρι». Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης θέλησε να τους πεισμώσει, ώστε να μείνουν περισσότερο και να επιστρέψουν αργότερα πιο αποφασισμένοι. Στο μυαλό του κ. Παπουτσή υπήρχε βέβαια και ο φόβος της επίθεσης στη Βουλή, αλλά όπως συμβαίνει συχνά ο φόβος και ο πανικός δεν είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι.
Δεν είναι βέβαιο το γιατί έγιναν όσα επακολούθησαν. Είχαν άραγε διαταγή οι μονάδες Δέλτα και Δίας να φτάσουν μέχρι την Διονυσίου Αεροπαγίτου και το Μοναστηράκι, κυνηγώντας τους θαμώνες του θρυλικού «Μπαϊρακτάρη» , όπου ο προηγούμενος καταλληλότερος είχε καταγγείλει ,μπουκωμένος κεμπάπ, τους «νταβατζήδες» της χώρας πριν τον μπουκώσουν και το βουλώσει; Ή μήπως τα «όργανα της τάξης» αξιοποίησαν την διαταγή «να μην γυρίσουν με τίποτα στη πλατεία», για να βγάλουν το άχτι τους, καθώς σε μερικές περιπτώσεις ακούστηκαν να φωνάζουν, σε αυτούς που έδερναν,«τώρα θα πάρουμε εκδίκηση»;
Το βέβαιο είναι ότι τα διεθνή ΜΜΕ έτριβαν τα χέρια τους από τις μοναδικές εικόνες-προσφορά της ελληνικής κυβέρνησης, την ίδια ώρα που οι τουρίστες στο Μοναστηράκι έτριβαν τα μάτια τους από τα δακρυγόνα. Με δεδομένο ότι το Μεσοπρόθεσμο θα προκαλέσει περισσότερη ύφεση στην οικονομία, τα χθεσινά επεισόδια (όπως και η συνεχιζόμενη βλακώδης απεργία στις ακτοπλοΐες, όπου οι απεργοί και η χώρα ολόκληρη πυροβολούν τα πόδια τους) έδωσαν ένα ακόμη χτύπημα στο μοναδικό πόρο που είχε απομείνει στη χώρα για να μην πεινάσει το χειμώνα, δηλαδή στο τουρισμό. Ο λογαριασμός στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη..
Γιορτάζοντας με αυτόν τον τρόπο την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου, ο κ. Παπανδρέου έχει πετύχει στη πραγματικότητα μια Πύρρειο νίκη: ακριβώς όπως ο βασιλιάς της Ηπείρου μετά τη μάχη με τους Ρωμαίους, έχει χάσει πολύ μεγάλες δυνάμεις στη μάχη των τελευταίων εβδομάδων για το Μεσοπρόθεσμο, ώστε δεν διαθέτει περισσότερες για να το υποστηρίξει στη συνέχεια. Το παραμικρό εμπόδιο ή η μικρότερη αφορμή, μια διαμάχη για κάποια από τις ιδιωτικοποιήσεις τσάτρα-πάτρα ή κάποια νέα απαίτηση της τρόικας για να εκταμιεύσει την επόμενη δόση, θα τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Την ατμόσφαιρα θα μπορούσαν να αλλάξουν μόνο μεγάλες πρωτοβουλίες τύπου σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα, αλλά δεν υπάρχουν ηγέτες διαμετρήματος στην ΕΕ.( όπως αποδεικνύει η εξαιρετική ανάλυση του Π.Παναγιώτου, το περιβόητο σχέδιο Σαρκοζί βοηθάει κυρίως τις γαλλικές τράπεζες). Έχοντας χάσει την αξιοπιστία της στους εταίρους λόγω συνεχών παλινωδιών, η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να διαπραγματευθεί την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου με τέτοιας εμβέλειας αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, που θα άναβαν ένα φως στην άκρη του τούνελ. Αρκέστηκε να αποσπάσει την ψήφο των βουλευτών με το δίλημμα της τελευταίας στιγμής «Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία» , όπως ακριβώς πέρυσι την είχε αποσπάσει, στο παρά 5, με το Μνημόνιο Ι. Υπάρχει κανείς στη κυβέρνηση που να πιστεύει σοβαρά ότι υπάρχει στο μέλλον περιθώριο για παρόμοια εκβιαστικά διλήμματα;
