"Παράξενες μέρες, στ' αλήθεια, πολύ αλλόκοτες" της Μαριάννας Τζιαντζή (" Καθημερινή, 21/5/2011)

«Παράξενες μέρες, στ’ αλήθεια, πολύ αλλόκοτες» Tης Mαριαννας Tζιαντζη H έκτακτη νυχτερινή εκπομπή του ΣΚΑΪ, στην οποία παρουσιάστηκε το Βαρόμετρο της Public Issue για τα πρώτα γενέθλια του Μνημονίου, ήταν το πιο ενδιαφέρον τηλεοπτικό γεγονός της Τετάρτης. Τα αποτελέσματα της έρευνας και η πολιτική τους σημασία αναλύονται στο προχθεσινό φύλλο της «Κ», ενώ είναι βέβαιο ότι αυτά δεν θα απασχολήσουν μόνο τον πολιτικό και τον οικονομικό κόσμο της χώρας, αλλά κι ένα πλατύ κομμάτι της κοινωνίας. Με γρήγορο, αλλά όχι εξουθενωτικό ρυθμό έπεφταν οι κάρτες. Απλά κι ευανάγνωστα ήταν τα γραφικά, ενώ συχνά οι φετινές απαντήσεις συγκρίνονταν με τις απαντήσεις που είχαν δοθεί πέρυσι στα ίδια ερωτήματα. Για «σοβαρή, μαζική αποδοκιμασία» και για «απομόνωση της κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης», μίλησε ο Γιάννης Μαυρής, πρόεδρος της Public Issue, ενώ ο καθηγητής Τρύφων Κολλιντζάς αναφέρθηκε αρκετές φορές στο «βραχυχρόνιο κόστος» της εφαρμογής του Μνημονίου, που επισκιάζει το «μακροχρόνιο όφελος». Μελαγχολία φέρνουν οι απαντήσεις στο ερώτημα: «Πόσα χρόνια νομίζετε ότι θα χρειαστεί η Ελλάδα για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το χρέος;». Το 40% πιστεύει ότι θα χρειαστούμε πάνω από 20 χρόνια, το 29% εκτιμά ότι θα χρειαστούν 10–20 χρόνια, ενώ το 2010 τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 18% και 16%. Οπως σχολίασε ο κ. Μαυρής, οι απαντήσεις αυτές συμπίπτουν με τη γνώμη των ειδικών. Αναρωτιέμαι πώς θα έκριναν αυτήν τη ζοφερή εκτίμηση οι σημερινοί φοιτητές ή οι μαθητές λυκείου που τώρα δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις, καθώς φαίνεται ότι θα πρέπει να σαρανταρίσουν για να δούνε άσπρη μέρα. Τι σχέδια και όνειρα να κάνουν για το μέλλον τους, για την επαγγελματική και την οικογενειακή τους ζωή; Με τι κουράγιο να μάθουν γράμματα; Μόνη διέξοδος η μετανάστευση, μόνη σωσίβια λέμβος η σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς – γιατί δεν είναι σίγουρο ότι ο μπαμπάς θα προλάβει να γίνει συνταξιούχος. Κανείς δεν έχει προετοιμάσει τους εφήβους και τους νέους όχι για τον ανήφορο, αλλά για το άγονο τοπίο, για την έρημο που τους περιμένει – άλλο οι δυσκολίες που σε ατσαλώνουν, άλλο το αδιέξοδο που σε διαβρώνει. Ενας συνάδελφος και φίλος μού υπενθύμισε πρόσφατα ένα τραγούδι του Τζον Λένον, το «Nobody told me» (Κανείς δεν μου είπε), που μοιάζει σαν να γράφτηκε για το σήμερα: «Ολοι μιλούν και κανείς δεν λέει κουβέντα... Πάντα κάτι συμβαίνει και τίποτα δεν κινείται / Ολοι τρέχουν και κανείς δεν σαλεύει... Ολοι κλαίνε και κανείς δεν κάνει κιχ / Ολοι πετούν και ποτέ κανείς δεν αγγίζει τον ουρανό». Και το ρεφρέν: «Κανείς δεν μου είπε ότι θα έρχονταν τέτοιες μέρες. Παράξενες μέρες, στ’ αλήθεια, πολύ αλλόκοτες, μαμά».

John Lennon- Nobody Told Me Everybody's talking and no one says a word Everybody's making love and no one really cares There's nazis in the bathroom just below the stairs. Always something happening and nothing going on There's always something happening cooking and nothing in the pot They're starving back in China so finish what you got. They're starving back in China so finish what you got. Nobody told me there'd be days like these Nobody told me there'd be days like these Nobody told me there'd be days like these Strange days indeed strange days indeed. Everybody's runnin' and no one makes a move Everyone's a winner and no one seems to lose. There's a little yellow idol to the north of Katmandu. Everybody's flying and no one leaves the ground Everybody's crying and no one makes a sound. There's a place for us in movies you just gotta stay around. Nobody told me there'd be days like these Nobody told me there'd be days like these Nobody told me there'd be days like these Strange days indeed most peculiar Mama. Everybody's smoking and no one's getting high Everybody's flying and never touch the sky There's Ufo's over New York and I ain't too surprised. Nobody told me there'd be days like these Nobody told me there'd be days like these Nobody told me there'd be days like these Strange days indeed most peculiar. Mama.