...............................................................
Μάγια Λυμπεροπούλου (1940 - 2021)*
Γεννήθηκα στα Πατήσια.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια
μένω στα Εξάρχεια.
Σχολείο πήγα στο Πιρς
όταν ήταν στο Ελληνικό.
Το θέατρο και η τέχνη
ήταν στην ημερησία διάταξη.
Το κυριότερο ήταν ότι η γνώση
δεν ήταν συνώνυμο της ανίας.
Ήταν περιπέτεια.
Γι' αυτό σήμερα λογιάζω πως είναι
πολύ σοβαρή ευθύνη το να διδάξεις.
Μπήκα στη Νομική.
Παράλληλα μπήκα και στον Κουν.
Πήγα κρυφά από τους γονείς μου.
Ήταν τέτοια η εποχή,
που ήταν τερατώδες να δηλώσεις
στο σπίτι σου, ότι θα γίνεις ηθοποιός.
Όταν αργότερα έλεγαν συγχαρητήρια
στη μητέρα μου, για τις παραστάσεις μου,
εκείνη απαντούσε :
''Εμείς δεν το θέλαμε καθόλου.
Ο κύριος Κουν επέμενε...''
Ο Κάρολος Κουν
ήταν μοναδικός. Ένας άνθρωπος
συνεσταλμένος εκτός πρόβας,
αλλά και ταυτόχρονα γοητευτικός.
Άλλαξε τα πάντα στο ελληνικό θέατρο.
Το να γίνεσαι από μαθήτρια
πρωταγωνίστρια μέσα σε μια μέρα,
ήταν ένα χαρακτηριστικό
του Θεάτρου Τέχνης.
Ο Κουν έπαιρνε νέους ηθοποιούς
και τους έδινε πρώτους ρόλους
κατευθείαν
Αυτό δε σήμαινε
πως νομιμοποιούνταν
ως πρωταγωνιστές.
Δουλεύαμε στο Υπόγειο Χειμώνα -
Καλοκαίρι για να επιβιώσει,
με τόλμη, βέβαια, εκ μέρους του Κουν,
που ανέβαζε έξι έργα τη σεζόν.
Να πηγαίνει ένα έργο φουλαριστό
και να ξέρουμε ότι το επόμενο,
που ήταν Ιονέσκο, θα πήγαινε χαμένο.
Έτσι ένας νέος ηθοποιός, στη δεκαετία
είχε ήδη παίξει σε σαράντα ρόλους,
σε δώδεκα παραστάσεις την εβδομάδα.
Καμία σχολή δε μπορεί να το κάνει αυτό.
Το θέατρο μαθαίνεται επί σκηνής.
Όταν πήγα στη Γαλλία το 1971
πίστεψα ότι δε θα ξανακάνω ''θέατρο''.
Έγινα επαγγελματίας θεατής,
σπούδασα κινηματογράφο
και δούλεψα
στην Ολυμπιακή Αεροπορία,
στις κρατήσεις θέσεων.
Έφυγα από τον Κουν τριάντα ετών,
που είναι και η καλύτερη εποχή
για μια γυναίκα ηθοποιό.
Αισθάνθηκα ότι αναπαρήγαγα
τη σκηνική εικόνα του εαυτού μου.
Όσο και να αγαπούσα το θέατρο,
δε μου έλειψε καθόλου.
Οφείλω πολλά στη Γαλλία
γιατί αυτή η εξαετία μετέτρεψε
την εμπειρία του Θεάτρου Τέχνης
από βιωματική σε συνείδηση.
Ποτέ δεν ένιωσα ανταγωνιστική.
Επιδίωξα στις δουλειές μου
το θέατρο συνόλου.
Και σύνολο σε μια παράσταση
δε σημαίνει να λένε όλοι
τον ίδιο αριθμό συλλαβών.
Είμαι 52 χρόνια στο κουρμπέτι.
Ώρες - ώρες μου φαίνεται τερατώδες,
άλλες μου φαίνεται σαν χθες.
Δεν περιμένω πια πολλά πράγματα
από μένα. Καλά γεράματα...
Μάγια ΛυμπεροπούλουΣαν σήμερα,
το 2021, έφυγε από τη ζωή.
.......................................................................
Πηγή: lifo. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη
στον Σταύρο Διοσκουρίδη. (2011)
Φωτογραφία: ert. gr
*Σημείωση δική μου προσωπική:
Μάγια Λυμπεροπούλου (1940 - 2021) Συναντηθήκαμε στα 1981. Εγώ μαθητής της στη σχολή Βεάκη. Στα 1983-4 συνάδελφοι στη σκηνή στο "Αεικίνητο" στους "Αλλοπαρμένους" των Μίντλετον & Ρόουλι. Από το 1985 έως το 1987 ξανά μαθητής στα στούντιο που δίδασκε η ίδια. Στα 1989 ηθοποιός στην παράσταση "Αγάπης Αγώνας Άγονος" του Σαίξπηρ που σκηνοθέτησε στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας. Το 2001-2002 ξανά συνάδελφοι στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ στο ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας. Πάντα δασκάλα μου…