Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Μάνος Χατζιδάκις - Θα γυρίσει κι ο τροχός (ο σκληρός Απρίλης του '45) (youtube, 29 Μαΐ 2015)

...........................................................


Μάνος Χατζιδάκις - Θα γυρίσει κι ο τροχός (ο σκληρός Απρίλης του '45)

Δημοσιεύτηκε στις 29 Μαΐ 2015
 
Διασκευή του Μάνου Χατζιδάκι πάνω στη σύνθεση του Γιώργου Μητσάκη


Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣ ΤΟΥ '45 - ΤΟ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΤΑΧΤΣΗ (youtube, 3 Ιουλ 2014)

............................................................


Ο ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΠΡΙΛΗΣ ΤΟΥ '45 - ΤΟ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΤΑΧΤΣΗ

Δημοσιεύτηκε στις 3 Ιουλ 2014

Το κείμενο που έγραψε ο Κώστας Ταχτσής για το έργο του Μάνου Χατζιδάκι "Ο σκληρός Απρίλης του '45".
 
Ηχογράφηση από το Τρίτο Πρόγραμμα - Ιούνιος 2005

Στο «Σκληρό Απρίλη του ’45» - αναφορά, όπως παλιότερα οι «Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη» σε στίχο απ’ την «Έρημη Χώρα» του Τ. Σ. Έλιοτ - ο Μάνος Χατζιδάκις στο’να κομμάτι μετά το άλλο, γυρίζει σε κείνες τις, για μας τουλάχιστον, κοσμογονικές μέρες της νιότης μας, όχι σ’ αναζήτηση κανενός «χαμένου καιρού», αλλά σε μια προσπάθεια να τις δει σ’ όλες τους τις δυνατές διαστάσεις: έτσι όπως ήταν στην πραγματικότητα, έτσι όπως νομίζαμε τότε πως ήταν κι έτσι όπως θα τις βλέπαμε, αν μπορούσαμε να τις δούμε απ’ την απόσταση που τις βλέπουμε τώρα, ν’ ακούσει όλους τους ήχους. Όχι μόνο μπουζούκι και διπλοπενιά, αλλά και μπουζούκι ιδωμένο λίγο σα να ’ταν μαντολίνο, ύστερα και τα δυο μαζί εναλλάξ κι ανάμεσά τους και γκονγκ και πένθιμα τύμπανα – οι ξεροί κρότοι των πολυβόλων ενός συμφωνημένα καταδικασμένου αγώνα, λέω εγώ με το νου μου κι η απελπισμένη ρυθμική πορεία μιας νέας, αλλιώτικης προσφυγιάς…

Ο Χατζιδάκις είχε πει πως οι «Πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη» ήταν μια προσευχή. «Ο σκληρός Απρίλης του 45» είναι κάτι περισσότερο: ένα ρέκβιεμ σ’ εκείνο το ωραίο και τόσο γόνιμο νεανικό μας όραμα κι ίσως έτσι η ενδόμυχη υπόσχεση μιας το ίδιο γόνιμης χρήσης του λίγου χρόνου που μας μένει ακόμα
”.


                                                     Kώστας Ταχτσής





"Τα ξέρεις όλα αυτά..." Δικό μου σχόλιο ακολουθώντας τις προηγούμενες αναρτήσεις...

..............................................................




"Τα ξέρεις όλα αυτά..."


 


Οι της κυβέρνησης έχουν ένα εξαιρετικό ταλέντο να πολώνουν τα πράγματα με ενέργειες και λόγια χωρίς να καθαρίζουν και να καθορίζουν το τοπίο στο οποίο θέλουν να παρέμβουν. Και όλο αυτό γιατί είναι δέσμιοι μιας λογικής παραγοντισμού, και μάλιστα από το 2012 και μετά. Και στο πλαίσιο της γενικής πολιτικής και στους επί μέρους τομείς (βλ. στελέχωση ψηφοδελτίων, συμμαχία με ΑΝΕΛ, πρόσωπα στην οικονομία, στην υγεία, στον πολιτισμό, στην εξωτερική πολιτική κλπ.) Μάλιστα στα λόγια το έχει παραδεχτεί και το κόμμα με αποφάσεις των συλλογικών του οργάνων, αλλά μάλλον ποτέ δεν το εννοούσε. Τα παραδείγματα πολλά: και από την επιλογή του Φάμπρ για την διεύθυνση του φεστιβάλ, από τον Βαρουφάκη (που υπουργοποιήθηκε μάλιστα) μέχρι τον Λαζόπουλο και τον Κιμούλη και άλλους γνωστούς και μή εξαιρετέους που και φήμες τους ακολούθησαν και ακόμα τους ακολουθούν. Χώρια αυτούς που στελέχωσαν γραμματείες υπουργείων, ΔΣ κρατικών οργανισμών κλπ. "Τα ξέρεις όλ' αυτά..." που λέει σ' ένα τραγουδάκι του ο Πορτοκάλογλου. Είμαστε και λίγοι γνωριζόμαστε πια... Έτσι προέκυψε και ο Φαμπρ, έτσι προκύπτουν και οι εξεγερμένοι συμπατριώτες μας καλλιτέχνες που διεκδικούν "μονιμότητα" είτε στα Φεστιβάλ είτε στις διανομές των κρατικών οργανισμών. Όταν δεν έχεις χαράξει κατευθυντήριους άξονες και πλαίσια επιτρέπεις να ανθοφορούν ξένοι και έλληνες καιροσκόποι που παρουσιάζονται με όποιο πρόσφορο ένδυμα βρουν: ευρωπαϊστές, εκσυγχρονιστές, πατριώτες, αντισυστημικοί κλπ., διαλέγετε και παίρνετε...

"Πολιτισμός 1, 2, 3..." από τη φίλη στο fb Nathalie Hatziantoniou facebook (31/3/2016)

............................................................

Πολιτισμός 1, 2, 3...






από τη φίλη στο fb
Nathalie Hatziantoniou, 31/3/2016







Πολιτισμός 1. Τι κι αν το θέμα Φαμπρ απασχόλησε όλη την καλλιτεχνική κοινότητα, για τα κανάλια χθες δεν υπήρχε (γιατί εκεί ο πολιτισμός θα είναι πάντα το «ψυχαγωγικό» δίλεπτο για τις παραστάσεις του Πέτρου Φιλιππίδη ή τους έρωτες της Κατερίνας Παπουτσάκη). Πολιτισμός 2. Όταν όλα τα σοβαρά θέματα αντιμετωπίζονται ως…διμετωπική κοκκορομαχία (βλεπε και επανάληψη σήριαλ στην προχθεσινή Βουλή) η βολικότερη τακτική προσωπικού εφησυχασμού είναι να αποδίδει κάποιος την κριτική και την αντίδραση στην ιδιοτέλεια των «άλλων» που έχουν ένα σκοτεινό κίνητρο. Ε όχι λοιπόν. Οσοι αντιδρούν τώρα δεν σημαίνει ότι είναι υποκινούμενοι από την... αντιπολίτευση ή ότι περίμεναν να τους τα «σκάσει» το Φεστιβάλ. Και θα περίμεναν μία εξήγηση; διευκρίνιση; Κάτι από τον cool υπουργό… Πολιτισμός 3. Η ατυχής έμπνευση του ΥΠΠΟ να τοποθετήσει τον Φαμπρ στο φεστιβάλ (ως «αντίδοτο» στο Λούκο και για να το βουλώσουν οι υποστηρικτές του) χωρίς να του επισημάνει το πλαίσιο λειτουργίας του θεσμού, δεν σημαίνει ότι ο τελευταίος είναι ένας «αεριτζής» της σύγχρονης Τέχνης τον οποίο οφείλουμε σώνει και καλά να αποκαθηλώσουμε συλλήβδην. Η αισθητική αποτίμηση του έργου του είναι άλλο πράγμα, άλλο η ικανότητα του να διοικήσει ένα θεσμό και άλλο το γεγονός ότι προσκλήθηκε να εφαρμόσει εν λευκώ ό,τι γουστάρει στο Φεστιβάλ.

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Από τις "Δύσκολες Νύχτες του κύριου Θωμά" (2005) το τελευταίο έργο (μονόλογος) του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1921 - 2011) Κρατάει αιώνες τώρα η αντίθεσή μας με τους Βέλγους!...

.............................................................





Ιάκωβος Καμπανέλλης (1921 - 2011)







Από τις "Δύσκολες Νύχτες του κύριου Θωμά" (2005)





"…ξύπνιος στα φλα-μαν-δικά ξέρω πέντε λέξεις… όταν βλέπω στον ύπνο μου πως είμαι στην Αμβέρσα τα μιλάω φαρσί… ξυπνώ, ανοίγω το λεξικό, ελέγχω κάποιες λέξεις που είπα  και βγαίνουν ολόσωστες!

…μου λες και μου ξαναλές να πάω να μείνω με τα παιδιά, με τα εγγόνια μας… και ο Νικήτας με παρακαλεί…

-έλα εδώ μπαμπά, γιατί να ‘σαι μόνος εκεί, εδώ τίποτα δε θα σου λείπει…

-άσε ακόμα παιδάκι μου, θα δούμε, νωρίς είν’ ακόμα…

-και η Βιλλελμίνη σε θέλει εδώ, σε σκέφτεται πολύ, να το ξέρεις…

-το ξέρω γιε μου, αλλά μη στεναχωριέστε άδικα, σου ορκίζομαι στην ψυχή της μαμάς δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα…

…πώς να του πω ότι έχω, και μάλιστα πολύ σοβαρό! Ότι ξύπνιος δεν ξέρω φλαμανδικά!

…είχες πάει επανειλημμένα και το αντιμετώπισες… ο Νικήτας φεύγει πρωί γυρίζει βράδυ… η Βιλλελμίνη – χρυσή κοπέλα δε λέω, και σύζυγος και μάνα – δεν έμαθε «γρι» ελληνικά, ελόγου μου ξύπνιος δεν ξέρω φλαμανδικά… τι θα κάνω όλη μέρα; Οπότε ή πρέπει να κοιμάμαι συνέχεια να τη βλέπω στον ύπνο μου για να λέμε καμιά κουβέντα ή να προσλάβουμε διερμηνέα…  

…απ’ έξω-απ’ έξω του το είπα κάποτε του Νικήτα «μα βρε αγόρι μου υπάρχει το πρόβλημα της γλώσσας»

-μπαμπά η Βιλλελμίνη είναι πρόθυμη να σου κάνει μια ώρα μάθημα κάθε μέρα…

- υιέ μου, υιέ μου, είναι δυνατόν να κάτσω στα εβδομήντα μου να μάθω φλαμανδικά…;

…τσιμουδιά βέβαια ότι κάπου αλλού τα μιλάω τέλεια…

…ο Θεός να τους έχει καλά, θαυμάσιος γάμος, ούτε συζήτηση! με κοπέλα απ’ το Βέλγιο; …χίλιες φορές, γιατί όχι, αφού είναι και η δουλειά σου εκεί…! όμως μακάρι να ‘τανε απ’ το γαλλόφωνο Βέλγιο… με τα κουτσογαλλικά μας και η μαμά κι εγώ θα τα βολέυαμε… θ’ αγόραζα κι ένα καλύτερο λεξικό… για να μη σου πω ότι ευχαρίστως θα πήγαινα και σε φροντιστήριο της ελληνικής παροικίας για τα ελληνόπουλα…! αλλά όχι φτου κι απ’ αρχής φλαμανδικά… άσε που το πρόβλημα δεν είναι μόνο με τη νύφη μας! όλοι σε όλη τη Φλάνδρα παρ’ όλο που ξέρουνε και γαλλικά, έτσι κι ακούσουν λέξη γαλλική κάνουνε τον κουφό και το μουγκό! και στα μαγαζιά, και στα καφενεία, και στα λεωφορεία… τέτοιο μίσος! εγώ όμως κύριε Φλαμανδέ μου  τι φταίω; γώ είμαι Έλλην! γεννήθηκα στην Κάτω Παναγίτσα Ευρυτανίας! επειδή κάποτε η διεθνής πολιτική συγκόλλησε λίγη Γαλλία και λίγη Ολλανδία και σας είπε Βέλγιο πρέπει να την πληρώνουμε η οικογένειά μου κι εγώ; αυτό είναι τελείως παράλογο! εάν δεν σας αρέσει ξεκολλήστε…   όπως ξεκόλλησαν  οι Γιουγκοσλάβοι, οι Τσεχοσλοβάκοι!  Όχι να με εμποδίζετε  να ζω με τα εγγονάκια μου επειδή η Φλάνδρα θέλει αυτονομία…! …και ξέρεις και κάτι άλλο, που κάνω πως δε με νοιάζει, αλλά η ψυχή μου το ξέρει… εδώ μού κάθεται η Φλάνδρα, από παιδί, από την έκτη Δημοτικού…! με δέκα–άριστα στο μάθημα της Ιστορίας λοιπόν σου θυμίζω ότι οι Σταυροφόροι – ήγουν οι θεομπαίχτες κατσαπλιάδες  - που αλώσανε την Κωνσταντινούπολη το 1204, είχανε επικεφαλής  τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας… και το Βονιφάτιο τον Μομφερατικό… και ο Φλάνδρας, ο οποίος τι νομίζεις  πως θα ήτανε  στον τόπο του; αγελαδάρης και ζωοκλόπος θα ήτανε!  ντύθηκε  Σταυροφόρος για να επεκταθεί επαγγελματικά, και νάτος στο σβέρκο μας βυζαντινός αυτοκράτωρ! ε, όχι!

…αγαπώ τη νύφη μας, προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο, αλλά ύστερα απ’ όλα αυτά να πρέπει να μιλώ φλαμανδικά στα εγγόνια μου;!;… δεν….!

…τρώνε και πολλά χοιρινά οι Φλαμανδοί, εγώ έχω χοληστερίνη…

…κατά συνέπεια, πού καταλήγουμε;… για άλλη μια φορά πουθενά α  α  α..."

Τρίτη 29 Μαρτίου 2016

Ο Βασίλης Κρεμμυδάς καταρρίπτει έναν-έναν τους μύθους του 1821 (κι όχι μόνο το Κρυφό Σχολειό) (www.lifo.gr, 23.3.2016)

..............................................................




Ο Βασίλης Κρεμμυδάς καταρρίπτει έναν-έναν τους μύθους του 1821 (κι όχι μόνο το Κρυφό Σχολειό) 

Ούτε το λάβαρο της Επανάστασης υψώθηκε στην Άγια Λαύρα ούτε βεβαίως ήταν "ταξική εξέργεση" όπως ισχυρίστηκε ο Γιάννης Κορδάτος. 





από τον Θοδωρή Αντωνόπουλο
 
www.lifo.gr, 23.3.2016


Αντίθετα με ό,τι διδασκόμασταν στο σχολείο, η Ιστορία δεν είναι κάτι στατικό και μονολιθικό, ούτε «θέσφατο». Αλλάζει, εξελίσσεται, αναθεωρείται και προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα που αποκαλύπτει η επιστημονική έρευνα. Γι' αυτό κι έχουν πάντα ενδιαφέρον οι ιστορικές εκδόσεις, γι' αυτό δεν βαριέσαι ποτέ να μελετάς εποχές κι ανθρώπους, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει ήδη τόσα και τόσα σχετικά. Τώρα, αν μαθαίνεις και κάτι... παίζεται, που λένε, αφού η «Ιστορία δεν διδάσκει», τουλάχιστον όμως διευρύνει την αντίληψή μας, καθώς εκτιμά ο συνομιλητής μου, με τον οποίο βρέθηκα παραμονές της εθνικής μας επετείου με αφορμή το νέο του πόνημα «Η Ελληνική Επανάσταση του '21 – Τεκμήρια, αναψηλαφήσεις, ερμηνείες» (εκδ. Gutenberg).

Συνταξιούχος πλέον, ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός δεν έχει σταματήσει ούτε το ερευνητικό ούτε και το συγγραφικό του έργο, το οποίο μάλιστα έχει εμπλουτίσει με ιστορικού περιεχομένου παιδικά παραμύθια. Μιλήσαμε για τις ιστορίες που γράφονται σαν παραμύθια και αντιστρόφως, για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά αίτια της Επανάστασης υπό το φως σύγχρονων μαρτυριών, τον εγχώριο και διεθνή της αντίκτυπο, την παράλληλη με αυτήν διαπάλη συντήρησης και νεωτερικότητας, τις εμφύλιες συγκρούσεις, τον ρόλο των δανείων –εσωτερικών κι εξωτερικών–, τις αυθαίρετες ερμηνείες που μεταγενέστερα, λέει, της δόθηκαν, είτε από δεξιά είτε από αριστερά, και... ε, δεν θα σας τα πω όλα, ανοίξτε και κάνα βιβλίο!

— Τι παραπάνω προσθέτει το βιβλίο σας στην ιστοριογραφία για το '21;

Ως ιστορικός της Τουρκοκρατίας, συνεχίζω να αναζητώ εδώ τις κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές που οδήγησαν στην Επανάσταση και να εμβαθύνω στις αιτίες που την προκάλεσαν. Χάρη στους Ναπολεόντειους Πόλεμους και τις ανάγκες ανεφοδιασμού των εμπόλεμων ευρωπαϊκών χωρών από «ουδέτερα» πλοία, η ναυτιλία, το εμπόριο και τα συναφή επαγγέλματα γνώρισαν πρωτοφανή ανάπτυξη, δημιουργώντας νέα δεδομένα στην παραγωγή. Στα χέρια των υπόδουλων Ελλήνων βρέθηκε ξαφνικά πολύ χρήμα – είναι χαρακτηριστική π.χ. η περίπτωση του ζάπλουτου Πελοποννήσιου τραπεζίτη και τοκογλύφου Νικολή Ταμπακόπουλου από τη Βυτίνα που μέσα σε πέντε χρόνια, παραμονές του '21, ήταν σε θέση να δανείσει περί τα 2 εκατ. γρόσια, ποσό ασύλληπτο ακόμα και για τα τωρινά δεδομένα, αφού αρκούσε για να ναυλώσει δεκατρία καράβια! Μπορούσε, μάλιστα, να συντηρεί μέχρι εκατό πολεμιστές, έναν μικρό στρατό δηλαδή. Πολλά ήταν τα πλούτη που είχαν αποκομίσει οι εφοπλιστές αλλά και οι Έλληνες έμποροι των παροικιών. «Λεφτά υπήρχαν» που θα λέγαμε σήμερα, και μάλιστα άφθονα! Αυτή είναι η πρώτη «αποκάλυψη» του βιβλίου. Η άλλη είναι ότι στη διάρκεια της Επανάστασης διεξαγόταν μια συνεχής, αδυσώπητη πάλη ανάμεσα στην παράδοση και στη νεωτερικότητα, σύγκρουση που υπέβοσκε ήδη από πριν κι εκδηλώθηκε τόσο με τους πρώτους εμφυλίους του 1824-25 όσο και επί Καποδίστρια, οπότε η νεωτερικότητα κινδύνεψε περισσότερο.


[O μεγαλύτερος μύθος της Επανάστασης ] θα έλεγα ότι είναι αυτός με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.


— Γιατί το λέτε αυτό; Δεν ήταν ο Καποδίστριας εκσυγχρονιστής;

Ήταν ένας συντηρητικός πολιτικός, οπαδός της «πεφωτισμένης δεσποτείας». Ήθελε να κυβερνά μόνος, δεν δεχόταν συμβουλές και υποδείξεις, ούτε καν από τους έμπιστούς του. Αποξενώθηκε έτσι τόσο από τον λαό όσο και από την ηγεσία της Επανάστασης. Το πολίτευμα που θα ταίριαζε σε ένα νέο και μοντέρνο, δηλαδή εθνικό, ανεξάρτητο κράτος, όπως η Ελλάδα, ήταν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, με Σύνταγμα, Βουλή, εκλογές κ.λπ., πράγματα που απεχθανόταν ο Καποδίστριας. Πρέσβευε, μάλλον, απολυταρχικά ιδεώδη, σε αντίθεση με τα νεωτερικά που εκπροσωπούσε η αστική τάξη της εποχής (κυρίως οι νησιώτες) αλλά και η μετεπαναστατική ελληνική κοινωνία συνολικά, οπότε η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη.

 — Ήταν τόσο απόλυτοι αυτοί οι διαχωρισμοί ανάμεσα σε νεωτερικότητα και συντήρηση;

Όχι, βέβαια. Π.χ. ο Μακρυγιάννης, πριν από το '21, ασχολούνταν για μια επταετία με το εμπόριο, δίχως αυτό να τον κάνει νεωτεριστή – απεναντίας. Ήταν λίγο θολά τα όρια, μπορούμε ωστόσο να πούμε γενικά ότι η νεωτερικότητα είχε «κατακτήσει» τη διανόηση, την αστική τάξη και τη ναυτιλία.

— Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι η Τουρκοκρατία δεν ήταν πάντα τόσο δεσποτική και καταπιεστική, ότι υπήρχαν ελευθερίες, προνόμια κ.λπ.

Υπήρχαν, πράγματι, κάποιες προνομιούχες κοινότητες, η μόρφωση ήταν ελεύθερη, οι εμπορικές δραστηριότητες, η πίστη επίσης. Οι Οθωμανοί κατακτητές απαιτούσαν πολύ συγκεκριμένα πράγματα: να γεμίζουν τα κρατικά ταμεία με χρήμα. Τα άλλα δεν τους ένοιαζαν. Αναμφίβολα, όμως, ήταν ένα πολύ σκληρό καθεστώς για τους υπόδουλους. Δικαιώματα δεν είχαν, η φορολογία ήταν βαριά, οι αυθαιρεσίες και οι βαρβαρότητες της εξουσίας ήταν συχνές. Η ελληνική ήταν ουσιαστικά μια ευρωπαϊκή επανάσταση, άλλαξε το status quo στην Ανατολική Μεσόγειο, την ως τότε πολιτική της Ιεράς Συμμαχίας και το δόγμα περί ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.


— «Κρυφά σχολειά» δεν υπήρξαν πάντως, αυτό έχει πια καταρριφθεί ιστορικά.

Ακριβώς. Εκείνο που υπήρξε σε κάποια μοναστήρια ήταν «σπουδαστήρια», όπου οι εγγράμματοι μοναχοί δίδασκαν γραφή κι ανάγνωση στους νεότερους, μαζί με τη Βίβλο. Δεν επρόκειτο, βέβαια, για κάποια κρυφή ή παράνομη δραστηριότητα, χρησιμοποιήθηκε όμως κατά κόρον ο μύθος αυτός μέχρι και τις μέρες μας – φαντασθείτε ότι το θεωρούμενο «κρυφό σχολειό» στη Μονή Πεντέλης κατασκευάστηκε το '60 και αναπαλαιώθηκε καταλλήλως, μουτζούρωσαν τους τοίχους για να φαίνεται καπνισμένο από τα κεριά κ.λπ.!

— Και δεν είναι, βέβαια, ο μόνος μύθος της Επανάστασης αυτός... Εσείς ποιον θεωρείτε τον μεγαλύτερο;

Θα έλεγα αυτόν με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Το λάβαρο το ύψωσε, πράγματι, αλλά αυτό έγινε λίγες μέρες αργότερα, στην Πάτρα. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.

— Μια άλλη «αιρετική» άποψη λέει πως αν οι Έλληνες δεν «βιάζονταν» να επαναστατήσουν, θα κατακτούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία οικονομικά, χάρη στον ιδιαίτερο δυναμισμό τους σε αυτό τον τομέα.

Υπερβολές. Υπήρξε, πράγματι, προεπαναστατικά μια μεγάλη οικονομική άνθηση, η οποία όμως ανακόπηκε με τη λήξη των Ναπολεόντειων Πολέμων. Τα ευρωπαϊκά πλοία επέστρεψαν στις θάλασσες, εκτοπίζοντας τα ελληνικά, εμπόριο και συναλλαγές έπεσαν κατακόρυφα, επήλθε ανεργία, ύφεση και κρίση όχι μόνο στον ναυτιλιακό/εμπορικό τομέα αλλά και σε όλα τα εξαρτώμενα από αυτόν επαγγέλματα, από τον ναυπηγό, τον ξυλουργό και τον βιοτέχνη μέχρι τον βυρσοδέψη, τον μπακάλη και τον χαμάλη του λιμανιού. Οι νέες κοινωνικές τάξεις που είχαν δημιουργήσει οι εξελίξεις έμεναν «ξεκρέμαστες», αφού δεν προστατεύονταν από το κράτος. Υπήρχαν, επιπλέον, μεγάλα χρηματικά κεφάλαια που παρέμεναν ανενεργά – κοντά στα άλλα, η Επανάσταση φάνταζε ιδεώδης λύση τόσο για τις επενδύσεις όσο και για την ανεργία!



— Οπότε, τα αίτια του ξεσηκωμού ήταν σε μεγάλο βαθμό οικονομικά;

Καταρχάς, όχι. Η οικονομική κρίση της εποχής ήταν απλώς ο καταλύτης που τον επέσπευσε. Ούτε η διαφορετική πίστη ήταν η κύρια αιτία του – άλλωστε το Πατριαρχείο τον είχε καταδικάσει. Η νεοσύστατη έννοια του έθνους ήταν που διαφοροποιούσε βασικά τον υπόδουλο από τον κατακτητή. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν, επίσης, η παιδεία και η οικονομική άνεση (ιδίως στις παροικίες) μια τάξης εύρωστης και ανοιχτής στα μηνύματα του Διαφωτισμού. Η Φιλική Εταιρεία εργαζόταν ήδη στην κατεύθυνση της ίδρυσης ενός ανεξάρτητου αστικού ελληνικού κράτους.

 — Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το '21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί;

Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του. Αφήστε, ειδικά από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά συνθλιβήκαμε οι ιστορικοί από τα δύο μεγάλα λιθάρια των μύθων, το ένα της Δεξιάς και της συντήρησης, το άλλο της Αριστεράς...


[Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το '21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί;] ―Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.


— Τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια της Αγγλίας τι ρόλο έπαιξαν;

Περισσότερο συμβολικό, παρά ουσιαστικό. Ουσιαστικά, τα «προκάλεσε» η εξωτερική πολιτική των επαναστατημένων που έσπευσαν να ζητήσουν δάνεια απ' όλες τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις, ώστε να αποσπάσουν μια έμμεση, έστω, αναγνώριση και να διεθνοποιηθεί το ελληνικό ζήτημα. Ήδη, η Αγγλία το 1823 είχε αναγνωρίσει τα ελληνικά πλοία που έπλεαν στο Ιόνιο, το οποίο τότε διαφέντευε, ως πλοία εμπόλεμου έθνους, ενέργεια που, μαζί με τη σύναψη του πρώτου δανείου έναν χρόνο αργότερα, νομιμοποιούσε de facto την εξέγερση. Η Ρωσία, ως ανταγωνίστρια δύναμη, πρότεινε την ίδια εποχή τη δημιουργία τριών αυτόνομων, φόρου υποτελών ελληνικών κρατιδίων στον Σουλτάνο. Ενώ, λοιπόν, ήταν μικρό το οικονομικό όφελος εκείνων των δανείων, αφού κιόλας μεγάλο μέρος τους «φαγώθηκε» στην πορεία, το πολιτικό και διπλωματικό τους αντίκρισμα ήταν μεγάλο. Γαλλική εφημερίδα της εποχής προεξοφλούσε ότι εφόσον οι Άγγλοι δάνεισαν την Ελλάδα, αυτή επρόκειτο σίγουρα να απελευθερωθεί. Ναι, ήταν μιας μορφής εξάρτηση από την Αγγλία, αλλά ήταν οι ίδιοι οι ηγέτες των επαναστατών –ο Κολοκοτρώνης ανάμεσά τους– που το 1825, σε κρίσιμη φάση του αγώνα, με τον Ιμπραήμ να αλωνίζει στην Πελοπόννησο και να πολιορκεί ασφυκτικά το Μεσολόγγι, υπέγραψαν έκκληση να αναλάβει η Αγγλία την Ελλάδα υπό την προστασία της.

 — Γράφετε κάπου ότι στη διάρκεια των δύο εμφυλίων της Επανάστασης οι αντίπαλοι δεν επεδίωκαν την εξολόθρευση αλλά τον προσεταιρισμό του αντιπάλου.

 Ακριβώς. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για κατ' ευφημισμόν εμφυλίους, αφού αντικείμενο της φιλονικίας ήταν το μοίρασμα της εξουσίας και στόχος η ένταξη του ενός στρατοπέδου στο άλλο – αμφότερες οι πλευρές γνώριζαν ότι δεν τις συνέφερε η αλληλοεξόντωση, αφού άλλος ήταν ο κοινός εχθρός, οπότε προσπάθησαν να την αποφύγουν, δόθηκε γενική αμνηστία στους ηττημένους κ.λπ.

— Είχαν, πράγματι, υποτιμήσει τον ελληνικό ξεσηκωμό οι Οθωμανοί;

Ναι, κι αυτό ήταν το μεγάλο τους λάθος. Υποτίμησαν όχι μόνο τον ξεσηκωμό, που θεώρησαν αρχικά μια ακόμα επαρχιακή εξέγερση, αλλά και το ευρωπαϊκό ενδιαφέρον γι' αυτόν. Δεν είχαν, επίσης, υπολογίσει τη δύναμη των Ελλήνων στη θάλασσα, μια πλευρά του Αγώνα που δεν έχει προβληθεί όσο της αξίζει. Έπειτα, μια μεγάλη, μακρινή εκστρατεία όπως εκείνη του Δράμαλη, σε εδάφη δύσβατα και με τον αντίπαλο να αποφεύγει να συγκρουστεί ευθέως αλλά να επιδίδεται σε ανταρτοπόλεμο, είχε πολύ υψηλό οικονομικό κόστος (το ίδιο και οι μετακινήσεις του οθωμανικού στόλου). Όταν η στρατιά του Δράμαλη καταστράφηκε, ο Σουλτάνος δυσκολευόταν να οργανώσει μια άλλη, αντίστοιχου μεγέθους, και τότε προσέφυγε στον Ιμπραήμ.

— Ήταν όντως προχωρημένα για την εποχή τους τα πρώτα ελληνικά Συντάγματα;

Μπορώ να σας πω ότι ήταν πιο φιλελεύθερα και δημοκρατικά και από τα γαλλικά, δίχως να τα αντιγράφουν. Χρειάστηκε, βέβαια, να φτάσουμε στα 1843 ώστε να ικανοποιηθεί το επαναστατικό αίτημα όσον αφορά την καθιέρωση Συντάγματος και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Ποιες προσωπικότητες του Αγώνα θα ξεχωρίζατε περισσότερο;

Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη από τους στρατιωτικούς και τον, συχνά παρεξηγημένο, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο από τους πολιτικούς. Ο πρώτος διέθετε σπουδαίες στρατηγικές ικανότητες και ο δεύτερος ένα σοβαρό, εκσυγχρονιστικό πολιτικό όραμα.

—Πόσο σημαντική ήταν η συμμετοχή των Αρβανιτών στην Επανάσταση;

Πολύ. Αρβανίτες ήταν πολλοί οπλαρχηγοί αλλά και καπεταναίοι των νησιών. Φυσικά, και των Σουλιωτών η συμμετοχή ήταν σημαντική. Όμως, παρά την αλβανική τους καταγωγή, ήταν ενσωματωμένοι από αιώνες, διέθεταν πίστη χριστιανική κι ελληνική εθνική συνείδηση, ακόμα κι αν κάποιοι δεν μιλούσαν καν καλά ελληνικά.

— Τι ιστορικά διδάγματα μπορούμε να πάρουμε σήμερα από το '21;

Η Ιστορία, δυστυχώς, δεν διδάσκει, αγαπητέ. Μας βοηθά μεν να διευρύνουμε την αντίληψή μας, όμως τα λάθη του παρελθόντος είμαστε καταδικασμένοι να τα επαναλάβουμε γιατί και οι άνθρωποι είμαστε αδιόρθωτοι, που λένε, αλλά και οι καταστάσεις αλλάζουν διαρκώς.

— Εκτός από τα ιστορικά σας πονήματα, τα τελευταία χρόνια γράφετε και παιδικά παραμύθια...

Ιστορίες είναι, ξέρετε, και τα παραμύθια, προτιμότερα πάντως από τα παραμύθια που παρουσιάζονται σαν πραγματικές ιστορίες! Ξεκίνησα να γράφω περισσότερο ως διασκέδαση. Ήθελα να δείξω στον εγγονό μου πώς φτιάχνονται τα ιστιοφόρα, να τον πάω ένα νοητό ταξίδι... Όταν διάβασε το πρώτο μου παραμύθι ο εκδότης, μου γύρεψε άλλα τέσσερα, του είπα αποκλείεται, εν τέλει όμως συμφώνησα, γιατί είναι κι ένας θαυμάσιος τρόπος να διδάσκεις Ιστορία σε μικρά παιδιά.

— Νοσταλγείτε καθόλου τα χρόνια που διδάσκατε;

Ναι, συχνά, περισσότερο δε τα χρόνια που δίδασκα στη Μέση Εκπαίδευση, γιατί διαφέρει και η επικοινωνία που έχεις με τους μαθητές. Στο πανεπιστήμιο έχεις πια να κάνεις με ενήλικες. Μάλιστα, πάντα μιλούσα στους φοιτητές μου στον πληθυντικό, γιατί τους θεωρούσα ώριμους και ισότιμους πλέον πολίτες.

Info: Βασίλης Κρεμμυδάς, «Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 – Τεκμήρια, αναψηλαφήσεις, ερμηνείες», εκδόσεις Gutenberg

 Πηγή: www.lifo.gr