"Το βδέλυγμα" Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη για τη LIFO (www.lifo, 30/9/2015)

.............................................................

 Το βδέλυγμα.

Ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη για τη LIFO Ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης γράφει για έναν λαό που δεν μαθαίνει, δεν μπορεί να μάθει από τα λάθη του και από τα λάθη των άλλων. Έναν λαό που δεν αξίζει κανέναν οίκτο.

Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί γι' αυτό που είναι και για όσα διαπράττει. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική... Πορτρέτο: Στάθης Μαμαλάκης Πηγή: www.lifo.gr

Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι. Το βδέλυγμα είναι αυτός ο λαός. Ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός είναι ένα βδέλυγμα. Ο λαός αυτός είναι πλέον ικανός και πανέτοιμος για το χειρότερο. Για το χείριστο. Δεν είναι ικανός και πανέτοιμος παρά μόνο γι' αυτό. Επειδή ο ίδιος ανήκει στο χειρότερο. Στο χείριστο. Ο ελληνικός λαός ανήκει οριστικά στο μη περαιτέρω τού χείριστου.

Βρίσκεται σε πλήρη διαθεσιμότητα για να γεννάει μόνο τέρατα. Η γονιμότητά του, η μοναδική την οποία διαθέτει, είναι πλέον προγραμματισμένη γενετικώς και καθηλωμένη αποκλειστικώς στην τερατογένεση. Ο ελληνικός λαός είναι ένα τέρας προορισμένο να γεννάει μόνο τέρατα.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εσωτερικώς κατεστραμμένος, που όλη του η άλλοτε, χαμένη σ' ένα χαμένο παρελθόν δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο σε καταστροφές. Είναι ένας λαός καταστροφικός, ένας λαός καταστροφέας που, ως τέτοιος, αντιστρέφει διαστροφικά τον λόγο υπάρξεως κάθε λαού: την κατοχύρωση τής συνέχειάς του.

Πρόκειται για γενίκευση η οποία, όπως κάθε γενίκευση, θα αδικήσει κατάφωρα κάποιους που πάντα εξαιρούνται ως ελάχιστη μειονότητα, την οποία όμως επιβάλλει η ιστορική στιγμή, η ιστορική κατάσταση, η ιστορική συγκυρία: και οι τρεις αυτές συνισταμένες έχουν υποδειγματικό και καταληκτικό χαρακτήρα. Η αποδεικτική τους δύναμη είναι πανίσχυρη, διαθέτει όλα τα αδιάσειστα πειστήρια μιας απόφανσης όπως η παραπάνω, η οποία δεν παραχωρεί κανένα ελαφρυντικό ώστε να μη θεωρηθεί αυταπόδεικτη.

Ο ελληνικός λαός είναι ένας λαός εσωτερικώς κατεστραμμένος, που όλη του η άλλοτε, χαμένη σ' ένα χαμένο παρελθόν δημιουργικότητα επιδίδεται πλέον αποκλειστικά και μόνο σε καταστροφές. Είναι ένας λαός καταστροφικός, ένας λαός καταστροφέας που, ως τέτοιος, αντιστρέφει διαστροφικά τον λόγο υπάρξεως κάθε λαού: την κατοχύρωση τής συνέχειάς του. Αυτός ο λαός όχι μόνο δεν κατοχυρώνει τη συνέχειά του αλλά προκαλεί ο ίδιος, με την αδίστακτη βαρβαρότητά του και την αυτάρεσκη ανεπάρκειά του, τη μη συνέχειά του, την οριστική διακοπή τής συνέχειάς του, την ιστορική παύση του, τον ολοκληρωτικό τερματισμό του μέσα σε ένα τοπίο από ανθρώπινα ερείπια.

Έχει βγάλει ο ίδιος με τα ίδια του τα χέρια τα μάτια του. Ένας λαός αόμματος που αναπαράγει αόμματους. Λαός τυφλών όπου η τύφλωση δεν έχει αφήσει απρόσβλητη καμία γενιά, κανένα φύλο, καμία τάξη, καμιά ηλικία – διεφθαρμένη ελληνική νεολαία, απερίσκεπτη, κούφια, επιπόλαιη, το χείριστο τού χείριστου, ανακυκλώνει μόνο τα ζοφερά κουσούρια των σπορέων του, αναδεικνύει μόνο την εφιαλτική ψυχική στενότητα εκείνων, ανανεώνει με τον πιο πρωτόγονο, τον πιο κτηνώδη τρόπο –τον τρόπο μη-ανθρώπων των σπηλαίων– τα ενδημικά τους χάλια, την επιδεικτική χυδαιότητα και την πρώιμη διαφθορά τους: με το ένα χέρι κάνουν τον σταυρό τους και με το άλλο, την ίδια στιγμή, σε κλέβουν ή σε δέρνουν.

Είναι καιρός, προ πολλού είναι καιρός, να εξοβελιστούν όλες οι εύφημες διακρίσεις που ανέκαθεν τού αποδίδονται: αυτός ο λαός –μόνον λαϊκιστές, λαοπλάνοι, δημαγωγοί, κολπαδόροι και πολιτικά ψώνια - τον εκτιμούν γλείφοντάς τον στα δημόσια ουρητήρια– είναι ένας λαός αγενής –απρεπής και από κακό σόι–, επιδεκτικός μόνο για την ανάδειξη και την επιβράβευση τού κάκιστου, τού αίσχιστου, τού αποκρουστικού: πώς τα καταφέρνει και καταθέτει ο ίδιος τα αδιάψευστα πειστήρια τής αγένειάς του αναδεικνύοντας και επιβραβεύοντας το αποδεδειγμένα, εξόφθαλμα, κραυγαλέα κάκιστο, το ευτελέστερο δείγμα του ανθρώπινου είδους, όταν καλείται να εκλέξει τους ηγέτες του; Πρόκειται για πρωτοφανές επίτευγμα: να επικροτεί, να υποστηρίζει, ένας λαός το τερατώδες, να χαρίζει τον στέφανο της νίκης με τα λάφυρα τής εξουσίας σ' εκείνους που, με τον δικό τους φενακιστικό αγοραίο τρόπο, τού απέδειξαν ότι, εκλέγοντάς τους, είναι όντως αγενής, όντως χυδαίος, «ένα ντουβάρι». Εδώ, επιβεβαιώνεται η τερατογένεση: οι αναδεικνυόμενοι και επιβραβευμένοι είναι τέρατα εκ τεράτων, βδελυροί ηγέτες βγαλμένοι μέσα από τα βδελυρά έγκατα των βδελυρών οπαδών τους. Η απόλυτη σύμπνοια των βδελυγμάτων, τα αλληλοκαθρεφτιζόμενα εμέσματα.

Ο λαός αυτός πρέπει να τιμωρηθεί γι' αυτό που είναι και για όσα διαπράττει. Η τιμωρία του πρέπει να είναι ισοδύναμη με τη βδελυρότητά του: συντριπτική. Δεν αξίζει κανέναν οίκτο, κανένα έλεος, καμία επιείκεια, καμία κατανόηση, ένας τέτοιος λαός· τού αξίζει το ακριβές αντίτιμο των επιπτώσεων που έχουν οι συνεχώς κλιμακούμενες προς την απόλυτη αηδία επιλογές τής εκτροχιασμένης και συσκοτισμένης νοοτροπίας του, και που η πιο εύγλωττη εικόνα της είναι το παρόν εφιαλτικό σύμπλεγμα ηγεσίας και λαού, σε συμπαγή ταύτιση, δύο πρόσωπα σε ένα, ο Λαοκόων σε σφικτό και φρικτό εναγκαλισμό με το Φίδι.

Πρέπει να επιβληθεί αναφανδόν αυτή η τιμωρία. Θα είναι πράξη αισχύλειας δικαιοσύνης γιατί ο λαός αυτός δεν μαθαίνει, δεν μπορεί να μάθει, από τα λάθη του και από τα λάθη των άλλων. Είναι ήδη γενεσιουργός αιτία μόνο συμφορών, διαφθοράς και ύβρεως, επείγει συνεπώς η αδήριτη ανάγκη να το πληρώσει αυτό, όχι ως χρέος σε δάνεια αλλά ως οφειλή στην ανθρωπότητα. Η σημερινή τραγωδία διαφέρει από την αρχαία ως προς το ότι τα τραγικά πρόσωπα σ' αυτήν, αντίθετα απ' ό,τι σ' εκείνην, δεν είναι οι πρωταγωνιστές αλλά ο χορός, δηλαδή ο δήμος: αυτός είναι σήμερα το υποκείμενο και συγχρόνως το αντικείμενο τού ολέθρου – από δήμος έγινε δήμιος τού εαυτού του και άλλων. Οι ηγέτες του έχουν δευτερεύουσα σημασία, πρώτον διότι προέρχονται από αυτόν και δεν υφίστανται χωρίς αυτόν, δεύτερον διότι αυτός ο ίδιος, κυρίως όταν τον εξαπατούν και τον εμπαίζουν με τα σκουπίδια των υποσχέσεών τους, εκχωρεί σ' αυτούς την εξουσία με την οποία εν συνεχεία τον χειραγωγούν, δείχνοντάς του αυτό που αισθάνονται γι' αυτόν: περιφρόνηση, προκειμένου να τον κρατούν παντοιοτρόπως αιχμάλωτο τής δικής τους αρχομανίας.

Ο ένοχος, πλέον πασιφανέστατα, δεν είναι άλλος από τον λαό, αυτόν τον πολυκέφαλο δράστη τού οποίου τα ολέθρια λάθη –έτσι θριάμβευσε ο Χίτλερ– είναι ιστορική επιταγή να κριθούν και να καταδικαστούν, χωρίς καμία επιείκεια, με μοναδικό κριτήριο την ωμή αλήθεια – αφού ο ίδιος ο λαός μόνος του βρίσκεται σε παντελή ανικανότητα να το κάνει, τα καταφέρνει τέλεια μόνο στις κομπίνες και στη λαμογιά. Μία δημόσια Νυρεμβέργη με τις αλαλάζουσες μάζες των πλατειών στριμωγμένες τώρα στα εδώλια των σεσημασμένων.

Θα καούν, βέβαια, μαζί με τα ξερά, που είναι τα περισσότερα, και τα χλωρά, που είναι ασυγκρίτως λιγότερα, θα πάρουν τα σκάγια αδιακρίτως όλους, θα συμβεί το «μετά δικαίων και αδίκων», αλλά αυτό είναι το αναπόδραστο τίμημα που θα εξαναγκαστούν να πληρώσουν και όποιοι, εκόντες άκοντες, ανήκουν σ' αυτόν τον τόσο αφειδώς αλλά και τόσο λανθασμένα, τόσο παραπλανητικά, παινεμένο λαό.

Τώρα, αυτός ο λαός, απογυμνωμένος συλλήβδην από όλα τα χιλιόχρονα μαλάματα και τάματα με τα οποία τον έχουν φορτώσει και συγκαλύψει, ακάλυπτος από όλα τα ειδυλλιακά τερτίπια και τις ιδεοληπτικές μπαρούφες, από τα παραδοσιακά ψεύδη που υπήρξαν μέχρι τώρα η δήθεν αλήθεια του, αποκαλύπτει στα μάτια και εκείνων που τον γνώριζαν απ' την καλή και εκείνων που τώρα τον ανακαλύπτουν απ' την ανάποδη, το γνήσιον της ανορθόγραφης υπογραφής του.

Απεταξάμην!

"ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ: ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ" (https://www.facebook.com/ sofia lampiki, 18 Φεβρουαρίου 2012)

.........................................................
 

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ: ΤΟ ΓΝΩΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

 

 

(https://www.facebook.com/ sofia lampiki, 18 Φεβρουαρίου 2012)

"...Συνολικά ο Εβραίος υποτασσόταν στην παράδοση, ενώ ο Έλληνας είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στο λόγο του. Ας πάρωμε ένα περίφημο παράδειγμα. Η Ελληνική κι η Εβραϊκή λογοτεχνία περιέχουν η καθεμιά τους την ιστορία ενός δίκαιου ανθρώπου που ο ουρανός του έστειλε μια άδικη δυστυχία. Ο Ιώβ «... άνθρωπος ... αληθινός, άμεμπτος, δίκαι ος,  θεοσεβής,  απεχόμενος παντός πονηρού  πράγματος», έχασε τα αγαθά του, την οικογένεια του, και την υγεία του από αιφνίδιο βούλευμα του ουρανού. Ο Προμηθέας, ο μεγάλος Τιτάνας, που είδε το ανθρώπινο γένος να εξολοθρεύεται παραμελημένο, το λυπήθηκε, δε φοβήθηκε τη θεϊκή οργή, έδωσε το πυρ στους ανθρώπους, και για τιμωρία του ο Δίας τον κάρφωσε σ' ένα απότομο κρημνό, επάνω στον Καύκασο. Οι δύο «πάσχοντες» είναι σε πολύ ίδια κατάσταση: ο Προμηθέας υποφέρει, γιατί ακολούθησε τις υπαγορεύσεις της ευσπλαχνίας.  ο Ιώβ υποφέρει παρά την καθαρότητα της ζωής του. Αν ένας από  τους δύο άξιζε  τη μοίρα  του,   αυτός ήταν ο Προμηθέας. Η καθεμιά ιστορία ακολουθεί την ίδια πορεία. Και οι δύο άνθρωποι θρηνούν για τα βάσανα τους και διακηρύττουν την αθωότητα τους. Φίλοι τους επισκέπτονται και τους συμβουλεύουν   υποταγή   στη   θέληση   του   ουρανού.   Ο Προμηθέας απαντά, ότι η προσβολή που έκαμε ήταν εσκεμμένη και ότι ποτέ δε θα υποχώρηση στο Δία' ο Ιώβ επιμένει ότι κανένα κακό δεν έκαμε. Ως εδώ οι ιστορίες συμπίπτουν. Αλλά παρατηρήστε πόσο διαφορετική είναι η ηθική που ο Ελληνας και ο Εβραίος συγγραφέας συνάγουν αντίστοιχα από τις δυστυχίες αυτών των δύο. Μέσα από την έρημο βγαίνει «λαί λαψ και νέφη» και μια φωνή ακούγεται που μιλά στον Ιώβ πειθοντάς τον, όπως παράξενα λέγει η επικεφαλίδα του κεφαλαίου, ότι είναι αμαθής και ηλίθιος. Τι είναι αυτός με όλη τη γνώση του, που θα ήθελε να ελέγχει τα συστήματα του Κυρίου; Πού ήσουν, του λέγει, «εν τω θεμελιούν με την γην;».

Μπορεί ο Ιώβ να κάμη χιόνι ή πάγο ή βροχή; μπορεί να οδηγεί και   να   διατάζει   τους   αστερισμούς;   Τι   ξέρει   για   τον Παντοδύναμο και «τας οδούς» του; Και ο Ιώβ με ήρεμη ευπείθεια δέχεται την απόφαση του θεού. «Το βλέπω, είμαι μηδαμινός ... ξεστόμισα πράγματα που δεν καταλάβαινα ... πράγματα πολύ θαυμαστά για μένα, που δεν τα ήξερα ... Γι' αυτό σιχαίνομαι τον εαυτό μου και μετανοώ μέσα στη σκόνη και στη σποδό». Παρατηρήστε ότι ο Θεός δεν εδικαιολόγησε την ποινή του Ιώβ, ούτε ο Ιώβ δέχτηκε ότι έπεσε σε σφάλμα. Μόνο που ανακάλεσε τα λόγια του και ταπείνωσε τον εαυτό του. Τα δεινοπαθήματα του παραμένουν μυστήρια ανεξήγητα. Αλλά ποιος είναι αυτός που θα έλεγχε «τας οδούς του Κυρίου».

Αυτή η λύση, μπορούμε με ασφάλεια να μαντέψωμε, θα ήταν ακατανόητη για τον Ελληνα ο Αισχύλος δεν την αποδέχεται. «Ο Θεός πείθει τον Ιώβ πως βρίσκεται σε αμάθεια και βλακεία»; δεν υπάρχει ίχνος για τέτοια κατάληξη στην περί -πτώση του Προμηθέα. Όταν ο Δίας προστάζη και απειλή, ο Προμηθέας ανταπαντά με υβριστική πρόκληση: κάνει ότι δε θα κάμη ποτέ ο Ιώβ: καταριέται το Θεό. Και τον καταριέται, χωρίς να τιμωρηθή ή να πάθη τίποτε περισσότερο. Ανόμοια προς τον Εβραίο ο Αισχύλος κλείνει την ιστορία του, όχι με θετική δικαίωση. Ο χρόνος και η Ειμαρμένη φέρνουν τον Ηρακλή, ο οποίος σκοτώνει το βασανιστικό γύπα' ο Δίας πείθεται να σπάση τις αλυσίδες του Προμηθέα, και για αντάλλαγμα μαθαίνει ένα μυστικό κίνδυνο που απειλεί το θρόνο του. Αλλά ο Τιτάνας δεν ταπεινώνεται, ούτε ο Θεός εξυψώνεται: μια συμφωνία χαράζεται ανάμεσα στους δύο και καταλήγουν σε όρους. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο στίχο ποτέ δεν έρχεται στο νου του Αισχύλου ότι μπορεί ο Προμηθέας να έχει στενή αντίληψη για τη δικαιοσύνη, και ότι, όταν οι λογαριασμοί θα ανακεφαλαιώνονταν, θα μπορούσε ο Δίας να βγάλη το συμπέρασμα ότι στο κάτω κάτω είχε δίκιο. Χωρίς υποψία ότι θα μπορούσε να υποπέση σε λάθος, ο Αισχύλος προσάγει το Θεό και τον Τιτάνα μπροστά στη δικαστική έδρα του ανθρώπινου λόγου. Κρίνει και τους δύο σ' αυτό το δικαστήριο χωρίς ευνοϊκή προκατάληψη για κανέναν από τους δύο, και όταν ο Θεός φαίνεται άδικος, τον καταδικάζει αδίστακτα.

Πόσο διαφορετικός σε όλα αυτά από τις θεότητες του Ελληνισμού είναι ο Ιεχωβά! Πόσο διαφορετική θέση κατέχει στη ζωή του λαού Του! Είναι ζηλότυπος και αυθαίρετος Θεός: δεσπόζει τους πιστούς του και τους κάνει νάνους. Ο Ιεχωβά υπάρχει πριν από την ύπαρξη του λαού Του, τον γνωρίζουν μόνο από την αποκάλυψη που έκαμε του Εαυτού του, και βρίσκονται μέσα στη χούφτα του χεριού Του. Ο Ελληνας λέγει για τον Απόλλωνα και το Δία: υπάρχουν ο Ιεχωβά λέγει στο λαό Του: ΥΠΑΡΧΩ- οι Εβραίοι συγγραφείς δείχνουν αυτόυπο -ταγή και αυτό-ταπείνωση σ'Αυτόν, καθόλου Ελληνική. Τους βασάνιζε η αίσθηση Του, Αυτός εμπνέει ό, τι υπάρχει μεγάλο και αξιομνημόνευτο στα γραφόμενά τους. Υπάρχουν τριάντα εννέα βιβλία στην Παλαιά Διαθήκη, Εκτός από ένα, όλα ασχολούνται συνεχώς με τις σχέσεις του Θεού με τον άνθρωπο· δέκα εννιά - το βιβλίο του Ιώβ, οι Ψαλμοί, τα βιβλία των Προ -φητών -  δεν έχουν άλλο θέμα. Δε συμβαίνει το ίδιο με την Ελληνική λογοτεχνία. Δε βρίσκεται από πίσω της, σαν αμετά -βλητο βάθος, πάλη ανάμεσα στη θέληση του ανθρώπου και στη θέληση του Θεού. Δεν έχει επανειλημμένες διαμαρτυρίες εναντίον ενός αποστάτη λαού, που τ' αυτιά του είναι συνεχώς βουλωμένα και χοντρές οι καρδιές του. Κι αυτό δεν οφείλεται σε  καμιά εξαιρετική  αγάπη  της  δικαιοσύνης  από  τους Έλληνες. Είναι προπάντων, γιατί η θρησκεία δεν ήταν το ίδιο πράγμα για τον Όμηρο ή τον Αισχύλο και για το Μωυσή ή τον Ησαΐα. Στο σχέδιο τους για τον κόσμο ο Θεός δεν ήταν το παν. Ήταν ένα μέρος της ζωής τους, σημαντικό μέρος, αλλά όχι περισσότερο. Υηήρχε για να προσφέρη την προστασία Του στις απασχολήσεις τους και τα συμφέροντα τους, αλλά όχι να τους διευθύνη, να δεσπόζη, να τους καταπονή. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στους πιο «θρήσκους» Ελληνες. Όταν ο Πλάτων οικοδομή την ιδανική πολιτεία του, η πρώτη λέξη στις σελίδες του δεν είναι ο Θεός, η πρώτη σκέψη του συγγραφέα δεν είναι πώς θα ευχαρίστηση το Θεό. Πολύ αργότερα μέσα στην πραγματεία  του φτάναμε,   σε  τέτοιες απόψεις.  Διαβάστε  την Πολιτεία του Πλάτωνα ύστερα από ένα από τα βιβλία των προφητών και η διαφορετική διάθεση είναι φανερή."

(Ρ. Λίβινγκστον, Το Ελληνικό Πνεύμα και η σημασία του για μας)

(το παραπανω κειμενο υπηρχε το βιβλιο έκφρασης-έκθεσης  γ΄λυκειου,αλλα αφαιρεθηκε, γιατί λέτε εσείς; εγώ πάντως συνεχίζω να το διδάσκω στα παιδιά)

"Επ' ελευθερία εκλήθητε" Του Θανάση Καρτερού ("ΑΥΓΗ", 29/9/2015)

...........................................................

Επ' ελευθερία εκλήθητε

Του Θανάση Καρτερού

("ΑΥΓΗ", 29/9/2015)

Με κάθε σεβασμό, αλλά όλα τα ανακάτεψε ο αρχιεπίσκοπος. Το Σύνταγμα, την ιστορία, τις "ανοησίες", την εθνική -ελληνοχριστιανική!- παιδεία, τους παπάδες, τους αρχιερείς, τον πολιτισμό. Και τις καρδιές των Ελλήνων. Για να κατακεραυνώσει τι; Την άποψη της Αναγνωστοπούλου -"κάποια κυρία" αποκάλεσε περιφρονητικά την αναπληρώτρια υπουργό, κι αυτό είναι ατόπημα- ότι πρέπει να απλοποιηθεί η διαδικασία της απαλλαγής από τα Θρησκευτικά όποιου μαθητή το ζητάει. Με σύμφωνη γνώμη του κηδεμόνα του φυσικά.

Συγγνώμη, αλλά εδώ δεν είναι θέμα ούτε κάποιας κυρίας ούτε κάποιου κυρίου. Ούτε καν θέμα του Κυρίου. Διότι ο Κύριος είπε άφετε τα παιδία ελθείν προς με. Δεν είπε φέρτε τα με το ζόρι. Ούτε χώστε τους με το ζόρι στο μυαλό την ιδέα που εσείς έχετε για τη θρησκεία, την πατρίδα, την οικογένεια και ό,τι άλλο κατά καιρούς υπηρετεί "εθνικά ιδεώδη". Άσε που, για να πούμε και το στραβού το δίκιο, κάθε φορά που ακούμε αυτά τα ελληνοχριστιανικά θυμόμαστε τα θρησκευτικά του ΕΑΤ-ΕΣΑ και των άλλων κέντρων ελληνοχριστιανικής παιδείας.

Ξέρετε τι γίνεται τώρα; Μόνο αφορισμός δεν πέφτει όταν κάποιο παιδί ζητάει να απαλλαγεί από τα θρησκευτικά. Να δηλώσει, λέει, άλλο θρήσκευμα, ή άθεος, ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Και άντε τηλεφωνήματα και συναντήσεις με τον λυκειάρχη για το αυτονόητο. Έχουν πολλοί από μας τη σχετική εμπειρία. Διότι η ιδέα ότι ένα παιδί, και οι γονείς του, μπορεί να είναι ό,τι θέλουν, καθόλου παράξενο και χριστιανοί, αλλά να θεωρούν προσηλυτισμό, δογματισμό, προπαγάνδα τα Θρησκευτικά δεν αναγνωρίζεται από την Εκκλησία και από την πολιτεία.

Ε, να αναγνωριστεί. Με ηρεμία, χωρίς ιερεμιάδες, κορώνες και καταφρονητικές εκφράσεις για όποιον το ζητάει. Δεν θέλεις, παιδί μου, τα Θρησκευτικά; Ύπαγε εν ειρήνη και ο Θεός θα είναι μαζί σου και χωρίς αυτά. Και η πατρίδα επίσης. Και η οικογένεια που σε στηρίζει. Διότι, αν το καλοσκεφτούν οι ιεράρχες μας, η ιστορία αυτή δεν είναι μόνο ζήτημα δημοκρατίας, προσωπικότητας, ανεξιθρησκίας. Τους ίδιους και την Εκκλησία υποτιμά πρωτίστως να εμφανίζονται ότι με το στανιό θέλουν να περάσουν τα δικά της και σε όποιο παιδί δεν το θέλει.

Στο κάτω-κάτω, ημείς γαρ επ' ελευθερία εκλήθητε, αδελφοί. Ο απόστολος Παύλος το λέει, όχι κάποια κυρία...

Θαύμα! Θαύμα στα σχολεία!... (http://hysteria.gr, 28/9/2015)

..............................................................

         
           Θαύμα! Θαύμα στα σχολεία!...

"Εμποράκοι της πολιτικής" γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης (http://www.thepressproject.gr, 16/9/2015)

 ........................................................

             Εμποράκοι της πολιτικής

 

 γράφει ο Γιάννης Μακριδάκης

 http://www.thepressproject.gr, 16/9/2015

Κάποτε όταν ένας Χιώτης έμπορος έβγαινε στη σύνταξη και ήθελε να περάσει το μαγαζί μαζί με όλη την πελατεία του στον γιο του, κάνανε το εξής κόλπο:

Καθόντουσαν και οι δυο πίσω από το γκισέ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και σε κάθε πελάτη που έμπαινε, έσπευδε ο υιός να τον εξυπηρετήσει λέγοντάς του, δήθεν κρυφά από τον πατέρα, ότι αν ξαναέρθει σε στιγμή που θα λείπει ο γέρος ο παράξενος, θα του δώσει το προϊόν που ζήτησε σε καλύτερη τιμή. Πετύχαιναν λοιπόν να καταστήσουν αντιπαθή στα μάτια των πελατών τον απερχόμενο έμπορο και συμπαθή τον κληρονόμο του, κι έτσι πολύ σύντομα όλη η εκλεκτή πελατεία του καταστήματος άρχισαν να περνούν απ' έξω και να ελέγχουν πότε δεν είναι μέσα ο γέρος, για να μπουν και να ψωνίσουν. Ο γέρος τότε άρχιζε σιγά σιγά να αποσύρεται και με τον τρόπο αυτό σε εύλογο χρονικό διάστημα το μαγαζί περνούσε ομαλά στον υιό και όλοι οι πελάτες του ήταν ευχαριστημένοι που ο παράξενος γέρος δεν ξαναπατούσε ποτέ στο μαγαζί, ακόμη και όταν ο υιός σταματούσε σταδιακά να τους κάνει εκπτώσεις.

Την ίδια ακριβώς αίσθηση αποπνέει η σημερινή πολιτική συγκυρία. Το παλαιοκομματικό σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς συνταξιοδοτείται και φέρνει στο προσκήνιο τους κληρονόμους του. Ο γέρος ο παράξενος και κακομούτσουνος κάθεται μπάστακας προς το παρόν στο μαγαζί, δε λέει δήθεν να αποσυρθεί και απαιτεί συνεργασία με το νέο αίμα. Ο νέος, ο λαμπερός και χαμογελαστός τον απορρίπτει δήθεν και υπόσχεται στην πελατεία του ότι μόλις ξεκουμπιστεί επιτέλους ο κωλόγερος, όλα θα είναι πιο καλά πιο συμφέροντα για την πελατεία του, αν και τίποτε διαφορετικό δεν έχει να προτείνει, το ίδιο πρόγραμμα μνημόνιο έχουν υπογράψει να εφαρμόσουν αμφότεροι.

Έτσι στεκόμαστε τώρα όλοι εμείς εμπρός στο γκισέ και συμμετέχουμε ως πελατεία εκλεκτή στη διαδικασία αλλαγής ιδιοκτησίας του πολιτικού μαγαζιού της έρμης χώρας. Είναι δε απολύτως εμφανές ότι η νέα γενιά εμπόρων της πολιτικής, της χώρας και της ζωής μας, όχι μόνο δεν υπολείπεται αλλά είναι πολύ ικανότερη στην απατεωνιά και πολύ πιο αναξιοπρεπής από την προηγούμενη.

Από τον επικεφαλής βασικό κληρονόμο που με χυδαίο τρόπο πλιατσικολόγησε επί της αριστεράς και της χώρας, από τους επικεφαλής των αποκομμάτων που είναι ανακόλουθοι λόγων και πράξεων ή αποκτηνωμένοι καταναλωτές, μέχρι τα νεαρά και άλλα μικροστελέχη που δε μπορούν να κρύψουν τη λαιμαργία της ματαιοδοξίας τους, όλα δείχνουν ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην έναρξη μιας νέας ιστορικής περιόδου πολιτικής και κοινωνικής δυστυχίας.

Όλα αυτά προφανώς συμβαίνουν διότι η βάση της κοινωνίας ουδόλως έχει αλλάξει στην πλειονότητά της, παρ' όλη την εκπληκτικών διαστάσεων επανάσταση που έχει λάβει χώρα μέχρι στιγμής σε ένα μεγάλο κομμάτι της κατά τα χρόνια της λεγόμενης οικονομικής κρίσης. Προφανώς χρειάζεται ακόμη κι άλλος χρόνος για να γίνουν εμφανείς ευρύτατα οι αλλαγές και να εκφραστούν κατόπιν και πολιτικά.

Δεν έχουμε παρά να αναμένουμε υπομονετικά και φυσικά να δρούμε καθημερινά πολιτικά για την όσο γίνεται ταχύτερη επίσπευση των διαδικασιών προς την συνειδητότητα και την απεμπλοκή της κοινωνίας από τον πελατειακό κομματισμό και τη νοοτροπία ανάθεσης της πολιτικής και προσωπικής του καθενός ευθύνης.

[«Αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος»…] γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ ("Καθημερινή", 27.09.2015)

.........................................................
 

«Αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος»…

γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

  "Καθημερινή", 27.09.2015

 

Το σύνθημα «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος» είναι για το μεσοδιάστημα από κάλπη σε κάλπη. Για τις αμέσως μετεκλογικές μέρες η ρίμα αναζητεί άλλες λέξεις και ταιριάζει το σύνθημα «Λαός παρασυρμένος, πάντα νικημένος». Σ’ αυτό το μοτίβο συγκλίνουν μονότονα, νομοτελειακά μάλλον, οι αναγνώσεις του εκάστοτε εκλογικού αποτελέσματος από τους εκάστοτε ηττημένους. Σαν να αντιγράφει ο ένας τον άλλον, κι όλοι μαζί σαν να κοπιάρουν τα πατροπαράδοτα, χωρίς διάθεση για πρωτοτυπία. Για λίγη αυτοκριτική, που να μην εξαντλείται στο αδάπανο «κάναμε και κάποια λάθη».
Ενα δείγμα σύμπτωσης απόψεων εδώ. «Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ», κατά το ΚΚΕ, «εκφράζει την αναπαραγωγή της επιλογής του “μικρότερου κακού” σε σχέση με τη Ν.Δ., την παγίδευση στο δόλωμα “δεύτερη ευκαιρία, για να μη γίνει παρένθεση η Αριστερά”». Το ριζικά άλλης λογικής ΚΚΕ (μ-λ) αποδίδει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «στην επικράτηση της λογικής του “μικρότερου κακού” και της “δεύτερης ευκαιρίας”». Ποιος αντιγράφει ποιον; Κανείς κανέναν. Και όλοι όλους. Στις κοινοτοπίες δεν υπάρχει κοπιράιτ. Οι πάντες καταφεύγουμε σ’ αυτές, κόμματα ή άτομα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν ακούγεται συχνά η προς τον λαό εντολή από την πλευρά «αδικημένων» κομμάτων «να διορθώσει την ψήφο του». Κατά την όρεξη πάντως κάθε ερμηνευτή της λαϊκής ετυμηγορίας, κατά τη διάθεσή του να φανεί ευγενικός ή επιθετικός, στη θέση του «παρασυρμένου» λαού μπορούμε να συναντήσουμε τον «εξαπατημένο», τον «αυτοπαγιδευμένο», τον «παραπλανημένο» κτλ. Ακόμα και «ζώα» αποκαλούσε επί δεκαετίες ο κ. Βασίλης Λεβέντης όσους δεν πίστευαν τις τηλεπροφητείες του. Και, επιτέλους, μια μερίδα «ζώων» τον αντάμειψε, συγκαταλέγοντάς τον στους «ποιμένες» του. Η ιστορία σαν παρωδία.
Δεν λείπουν, βέβαια, και όσοι σύρονται μετεκλογικά από την πικρία τους προς την περιοχή της ποίησης. Για να ανασύρουν από εκεί το επίγραμμα του Διονύσιου Σολωμού για τον «ευκολοπίστευτο λαό». Μόνο που αυτοί, ας το ξαναπώ, δίνουν στην κρίσιμη λέξη τον τόνο της χλευαστικής κατάκρισης. Τίποτε τέτοιο δεν είχε όμως στο μυαλό του ο ποιητής. Με βαθιά έγνοια μιλούσε. Με τρυφερότητα και πόνο. Οχι με οίηση.
Οι κομματικοί μηχανισμοί πολιτεύονται διαφημίζοντας τη μοναδικότητά τους: «Μόνο εμείς υπερασπίζουμε τα λαϊκά συμφέροντα»· «μόνο εμείς θα εξασφαλίσουμε τη σταθερότητα»· «μόνο εμείς είμαστε μεταρρυθμιστές»· «μόνο εμείς θα επιβάλουμε τη συνεργασία» κ.ο.κ. Λογικό είναι λοιπόν να προστίθενται στην πολυάριθμη ομάδα των συννεφοπιπτόντων όσοι εξ αυτών διαπιστώνουν την ώρα τού «έλαβον...» ότι ο δύσπιστος λαός δεν τίμησε επαρκώς τη «μοναδικότητά» τους. Συνερχόμενοι από την πτώση τους αρχίζουν να αναζητούν τους υπευθύνους της αποτυχίας τους. Και τους ψάχνουν «κάπου εκεί έξω». Πρωτίστως στην αγνωμοσύνη του λαού ή την ανωριμότητά του. Στη ροπή του να σκέφτεται με την καρδιά. Να παγιδεύεται από τα συναισθήματά του, αντί να ζυγίζει τα πράγματα με την πειραγμένη ζυγαριά που έχει να του προσφέρει κάθε ψηφοκυνηγός. Τι κι αν τον ίδιο λαό τον υμνολογούσαν πριν από δέκα ώρες; Ξέρουμε και από τις τοιχογραφίες της Κνωσού πως η κυβίστηση, η διάσημη κωλοτούμπα των ημερών μας, είναι αγαπημένη άθληση στα μέρη μας από τον καιρό των ταυροκαθαψίων στη μινωική Κρήτη.
Η λέξη που εμφανίζεται με αξιώσεις μαγικού ερμηνευτικού κλειδιού στις μετεκλογικές αποτιμήσεις είναι η «αυταπάτη». Στον πληθυντικό συνήθως και με ποικίλα κοσμητικά να εξειδικεύουν υποτίθεται το περιεχόμενό της: «αυτοκαταστροφικές λαϊκές αυταπάτες», «μικροαστικές αυταπάτες», «ρεφορμιστικές αυταπάτες», «βλακώδεις μαζικές αυταπάτες». Ας μη σταθούμε στο γεγονός ότι η αυταπάτη δεν είναι οπωσδήποτε παραλυτική, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και προωθητικά. Κι ας σκεφτούμε μήπως αυτό που ορίζουμε επιτιμητικά σαν αυταπάτη δεν είναι παρά μια ελπίδα ενσυνείδητα κατασκευασμένη και αυστηρά αυτοελεγχόμενη· μια προσδοκία που γνωρίζει καλά τα στενά όριά της και τις πολλές πιθανότητες να διαψευστεί, κι ωστόσο επιτρέπει στον εαυτό της να υπάρξει.
Μιλάω για έναν ψυχικό ή πνευματικό μηχανισμό ανάλογο με την εσκεμμένη επιλησμονή, τη συνειδητή συγχώρηση ή παραγνώριση των σφαλμάτων των άλλων (των κομμάτων λ.χ. και των ηγετών τους) ή της μετριότητάς τους. Ξέρουμε ότι κανένας, κόμμα ή «χαρισματικός ηγέτης», δεν μπορεί να μας «σώσει», ότι δεν πρέπει να αναθέτουμε σε κανέναν την ερήμην μας «σωτηρία» μας. Εν πλήρει επιγνώσει, ωστόσο, του ενδεχομένου της απογοήτευσης, και πιθανόν για να μην κατρακυλήσουμε στο νιχιλισμό και τον ενύπαρκτο ναρκισσισμό του ή στη μισανθρωπία, ξαναλέμε «ναι» σε μια ελπίδα που ήδη μας πλήγωσε· ποντάρουμε άλλη μια φορά σε ένα στοίχημα που το χάσαμε πολλάκις. Και, επί εκλογών, ψηφίζουμε με μισή καρδιά ή, αν είμαστε κοψοχέρηδες, με το εναπομείναν ακέραιο χέρι, έτοιμοι να το κόψουμε κι αυτό· περίπου σαν τον «άγουρο» του δημοτικού τραγουδιού, που του έκοψαν το ένα χέρι στον πόλεμο του φιλιού, μα λαχταράει να ξαναφιλήσει κι ας του κόψουν και το άλλο. Και λέω «περίπου» γιατί ο κοψοχέρης δεν επιμένει στην ψήφο του από λαχτάρα, αλλά από την ανάγκη του να πιστέψει σε κάτι που να αφορά και άλλους, όχι μόνο το άτομό του, να νιώσει ότι κάπου συνανήκει. Και ότι κάτι, ένα ελάχιστο, μπορεί ν’ αλλάξει στο καλύτερο. Γι’ αυτό και κατασκευάζει την ελπίδα του. Ή ανέχεται την αυταπάτη.
Το λέει ωραία αυτό σε προτρεπτικό επίγραμμά του (Παλατινή Ανθολογία, Ι΄ 70) ο Μακεδόνιος Υπατος, ποιητής του 6ου αιώνα μ.Χ., από τη Θεσσαλονίκη: «Ει βίον εν μερόπεσσι Τύχης παίζουσιν εταίραι / Ελπίδες αμβολάδην πάντα χαριζόμεναι, / παίζομαι, ει βροτός ειμι· βροτός δ’ ευ οίδα και αυτός / θνητός εών· δολιχαίς δ’ ελπίσι παιζόμενος / αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος ουδέ γενοίμην / ες κρίσιν ημετέρην πικρός Αριστοτέλης. / Την γαρ Ανακρείοντος ενί πραπίδεσσι φυλάσσω / παρφασίην, ότι δει φροντίδα μη κατέχειν». Ολη η ουσία στο «αυτός εκοντί γέγηθα πλανώμενος». Μεταφράζω: «Αν οι συντρόφισσες της Τύχης, οι Ελπίδες, εμπαίζουν των ανθρώπων τη ζωή, / χαρίζοντας με αναβολή τα πάντα, / παιχνίδι τους κι εγώ, αν είμαι άνθρωπος· / και καλά το ξέρω βέβαια, άνθρωπος είμαι, όντας θνητός. / Αφού λοιπόν ελπίδες μακρινές με εμπαίζουν, / αυτοθέλητα την εξαπάτησή μου απολαμβάνω. / Και μακάρι, ποτέ μου να μη γίνω ξινός Αριστοτέλης. / Κρατάω στο νου μου του Ανακρέοντα την προτροπή: / για τίποτε δεν πρέπει να μας νοιάζει». Ευδιάκριτη πάντως η διαφορά: Αν έτσι σκέφτονται οι ύπατοι, οι πληβείοι απολαμβάνουμε την αυταπάτη επειδή μας νοιάζουν πολλά.

Χρυσό Αυγό - τραγούδι του Μανώλη Φάμελλου με τον Πάνο Μουζουράκη (youtube, 25/9/2015)

...........................................................


Χρυσό Αυγό - Μανώλης Φάμελλος 
         
                        με τον Πάνο Μουζουράκη 







 Χρυσό Αυγό


Αφού η κότα μας δεν κάνει το χρυσό αυγό
Κι από το αυγό δεν σκάει ενα πουλάκι
Γιατί η γάτα σου τα βάζει με τον σκύλο μου
Γιατί ο σκύλος μου ανεβαίνει στο κρεβάτι
Δεν θα την βρω δεν θα την βρεις
Την μέση λύση γιατί λύση δεν υπάρχει
Τόσο μπορώ τόσο μπορείς
Αφού καλά το ξέρουμε στην μάχη
Κανείς δεν βγαίνει νικητής

Και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν η αγάπη
Μέσα στον δρόμο σταματώ σαν να άκουσα κάτι
Μα ήτανε στην έρημο φωνή
Από μια μακρινή πια εποχή

Αφού ο θεός δεν κατεβαίνει να μας βάλει μυαλό
Αφού ο λαγός δεν βγαίνει απ´το καπέλο
Αφού ο καθένας προσπαθεί για το δικό του καλό
Με το στανιό και με το έτσι θέλω
Κι αυτό είναι ανθρώπινο και κάτι εντελώς φυσικό
αυτό είναι δίκαιο ωραίο νόμιμο κι ηθικό
Θα σου ανεβώ στο σβέρκο και θα με πατάς στο λαιμό
Θα σου φοράω την θηλιά θα με πετάς στον γκρεμό
Γιατί μπορείς γιατί μπορώ

Και προσπαθώ να θυμηθώ τι ήταν η αγάπη
Μέσα στης νύχτας την σιωπή σαν να άκουσα κάτι
Μα ήταν μια σταγόνα στην βροχή
Απο μια μακρινή πια εποχή

Μέσα στο σπίτι μου ποιός έβαλε τον διάβολο;
Μήπως εγώ ή ήταν πάντα μέσα;
Το να μοιράζεσαι το σπίτι σου είναι άβολο
Μα αυτός ο διάβολος γνωρίζει όλα τα μέσα
Κι όλους δεμένους μας κρατάει ο εξαποδώ
Όλα δουλεύουν για δικό του λογαριασμό
Ώσπου πια κέρατα φοράμε αντί για φτερά
Και η καταστροφή του άλλου είναι η δική μας χαρά
Και η ειρήνη συμφορά

"Απροσδόκητα, πάλι, και εντυπωσιακά" έγραψε ο Γιάννης Η. Χάρης (Εφημερίδα των συντακτών 26 Σεπτ. 2015)

  ..........................................................

 

Απροσδόκητα, πάλι, και εντυπωσιακά

(Εφημερίδα των συντακτών 26 Σεπτ. 2015)

Πέρα από τις πολιτικές θέσεις του καθενός, τα εκλογικά αποτελέσματα εξ αντικειμένου ήταν απροσδόκητα και εντυπωσιακά, από πολλές απόψεις.

Οι κόκκινες γραμμές του εκλογικού σώματος

Πρώτα πρώτα, γιατί, όποια κι αν ήταν η κατεύθυνση των ψήφων, από τον Σύριζα ώς τον Βασίλη Λεβέντη, σίγουρα δεν πήγαν, άλλη μια φορά τα δύο τελευταία χρόνια, εκεί που πήγαιναν επί 40 χρόνια με τακτικότητα εκκρεμούς, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Επιβεβαιώθηκε έτσι η εξαφάνιση της τάξης των κοψοχέρηδων, όπως έγραφα μετά το γιγαντιαίο ποσοστό του Όχι στο δημοψήφισμα, όταν υπερψηφίστηκε αυτός που αθέτησε τις υποσχέσεις του και καταψηφίστηκε το παλιό διπολικό σχήμα που οδήγησε στην καταστροφή. Έτσι και τώρα, ή μάλλον πολύ περισσότερο τώρα, υπερψηφίστηκε ο τετελεσμένα πλέον «προδότης», ο κομιστής ενός τρίτου μνημονίου, έστω και μόνο σαν μικρότερο κακό από το επί δεκαετίες αποδεδειγμένο κακό των άλλων.

Αυτή και μόνο η πιο συνειδητή, σίγουρα πιο στοχαστική και προβληματισμένη επιλογή, άσχετα από το πόσο σωστή ή λάθος τη θεωρεί κανείς, αυτή η πιο συνειδητά θετική ψήφος και ακόμα συνειδητότερα αρνητική ψήφος αποτελεί αναμφισβήτητα σταθμό στη μεταπολιτευτική ιστορία και παράλληλα μέγα εύσημο του Σύριζα –για να μην πω προσωπικά του Τσίπρα.

Η απόρριψη του ελιτισμού και τού δήθεν

Απροσδόκητη και εντυπωσιακή έπειτα ήταν η συρρίκνωση του Ποταμιού κατά το ένα τρίτο (από 6% σε 4%), όταν μάλιστα ο «επικεφαλής εθελοντής» Σταύρος Θεοδωράκης απέβλεπε σε ποσοστό διψήφιο. Γρήγορα ξεφούσκωσε ένα εξόχως προσωποπαγές μόρφωμα, ένας σχηματισμός απείρως πιο ετερόκλητος απ’ όσο έλεγαν (όχι αβάσιμα, είναι η αλήθεια) τον Σύριζα, που συναριθμούσε από αυτάρεσκα απολιτίκ και καθαυτό δεξιούς έως αριστερούς, πρώην Δημαρίτες κυρίως, ένας σχηματισμός με άδηλες κατά κανόνα ιδεολογικές θέσεις –όταν δεν ήταν δηλωμένα συντηρητικές, κάποτε και ακροδεξιές, λ.χ. στο μεταναστευτικό.

Δεν έπεισε εντέλει η φανταχτερή βιτρίνα, που έκρυβε επιμελώς το όποιο ουσιωδώς πολιτικό αριστερό της κομμάτι, προβάλλοντας ένα νέο προσωπείο παλαιών ιδεών: τον πιο πρόσφατο αστικό μύθο, για τα πρότυπα σχολεία, που τον έχει ανασκευάσει ακόμα και ο Μπαμπινιώτης, αναμασούσε παραμονές των εκλογών ο Γιώργος Μαυρωτάς· άλλοτε μια –διόλου άμοιρη ιδεολογίας– πολιτική ασυναρτησία: «Δεν μπορεί να εξαρτάται η εισροή προσφύγων από το πώς πηγαίνουν οι εμπόλεμες ζώνες», κατά τον Νίκο Ορφανό· άλλοτε τον πιο κοινότοπο μαριαντουανετισμό: η περίφημη δήλωση της Αντιγόνης Λυμπεράκη (που θα θεωρεί τώρα ότι δικαιώθηκε) πως οι φτωχοί «δεν είναι κακοί, δεν είναι ανόητοι, δεν είναι αμόρφωτοι· απλώς κάνουν λάθος επιλογές σε κρίσιμες στιγμές».

Δεν έπεισε εντέλει ένα κόμμα που ιδρυτική του διακήρυξη και καταστατικό του ήταν ένα μόνιμα σηκωμένο φρύδι κι ένα ελαφρά ειρωνικό και μαγκίτικο ύφος.

Η –μακάρι– ηθική αποδοκιμασία

Τέλος, αλλά από μιαν άποψη πρωτίστως, απροσδόκητη και εντυπωσιακή ήταν η αποδοκιμασία της Λαϊκής Ενότητας του Λαφαζάνη, σε σημείο που να αποκλειστούν από τη Βουλή, την ώρα που έμπαινε ο Λεβέντης, προβεβλημένα στελέχη του Σύριζα, διεκδικητές ίσα ίσα της αριστεροσύνης του Σύριζα, και μαζί τού 62% του Όχι.

Μπορεί να μέτρησε ο φόβος της δραχμής·

μπορεί το επίσης συνονθύλευμα ακραιφνών κομμουνιστών με την ακροδεξιών αποκλίσεων Ραχήλ μακρή·

μπορεί, ακόμα περισσότερο ή μακάρι, η έλλειψη εναλλακτικής πρότασης, που μάλιστα διατρανώθηκε κατά τη δημόσια κίνηση αυτοχειριασμού της πεντάδας Βαρουφάκη-Κωνσταντοπούλου-Μελανσόν-Φασίνα-Λαφονταίν, που δήλωσαν πως θα μαζευτούν και θα αρχίσουν να επεξεργάζονται ένα Σχέδιο Β, άρα αυτό που ποτέ δεν υπήρξε (όπως έγραψε έγκαιρα εδώ ο Δημήτρης Ψαράς)·

μπορεί, τώρα χίλιες φορές μακάρι, να μέτρησε ο τακτικισμός και ο καιροσκοπισμός και η πλέον κραυγαλέα εντέλει αήθεια ανυποχώρητων, υποτίθεται, αριστερών, που δεν παραιτήθηκαν ούτε όταν ο Τσίπρας, την επομένη του δημοψηφίσματος, «μετέτρεψε το Όχι σε Ναι», ούτε όταν υπέγραψε τη συμφωνία, «το χειρότερο μνημόνιο», ούτε όταν πέρασε τα πρώτα προαπαιτούμενα μέτρα κι αυτοί καταψήφισαν-κι-όμως-στήριζαν, ούτε όταν πέρασε τα δεύτερα προαπαιτούμενα κι αυτοί και πάλι καταψήφισαν-κι-όμως-στήριζαν,  και θα εξακολουθούσαν, όπως είπαν, να καταψηφίζουν αλλά να στηρίζουν, να στηρίζουν δηλαδή την «προδοσία», και μόνο όταν κατάλαβαν πως με τις εκλογές με λίστα θα βρεθούν εκτός Βουλής, μόνο τότε θυμήθηκαν την ιδεολογική ακεραιότητά τους.

Είπα «από μιαν άποψη πρωτίστως», γιατί τα δύο τελευταία σκέλη, η ανυπαρξία εναλλακτικού σχεδίου και η χονδροειδής αποστασία, η πολιτική δηλαδή και η ηθική πλευρά, ελάχιστα συζητήθηκαν ώς τώρα. Κι όμως, από εκεί πρέπει να αρχίσει η όποια αποτίμηση και κριτική, γιατί το ένα σκέλος φωτίζει και προσδιορίζει το άλλο, η ανυπαρξία δηλαδή εναλλακτικού σχεδίου αλλάζει άρδην τον χαρακτήρα της πολιτικής του Τσίπρα, αίρει αυτομάτως την κατηγορία της «προδοσίας», και τότε ακυρώνει την κριτική των άλλων και παγιώνει την πολιτική αήθεια της αποσχιστικής κίνησής τους.